Noël

Joyeux Noel!
Het is inmiddels alweer voorbij, maar dat vind ik ook wel fijn eigenlijk. Nog meer eten had ik niet kunnen verdragen (en aan 2e kerstdag doen ze niet echt).
Het begon eigenlijk vorige week al, voor mij het eerste weekend van de vakantie (voor jullie Nederlanders een week voor de vakantie). Toen hadden hadden we kerstdiner en kwam de kerstman (mijn gastvader Daniel) langs, in een afgehuurd zaaltje.
Zaterdag was de kerstviering met vrienden. De familie Coutant viert het altijd met dezelfde familie bestaande uit Moeder, Dochter uit eerder huwelijk met man en baby, Man, en drie kinderen van (ik denk) 17, 14 en 11 jaar.
Ze vieren het om het jaar bij de ander, dit jaar dus bij ons. Om het even kort te maken (en niet weer een hele blog over eten uit te wijden), we hebben bij alle diners ongeveer hetzelfde gegeten, traditioneel kerst voedsel: Foie-gras met uiencompot/vijgenjam, zalm, oesters, garnalen, langoustines, vlees met haricots-verts of 'krieltjes', kaas, kaas, kaas, ijs (en éíndeloos veel nootjes, chips, CHOCOLA, CHOCOLA, CHOCOLA, toastjes, ditjes en datjes).
Na het diner met vrienden (van 20u tot 1 's nachts), sliepen we met z'n allen op matrasjes verspreid door het huis (en sommigen bij de buren) omdat er tien mensen meer dan normaal sliepen (de familie die op bezoek was + mijn gastbroer Florian met zijn vriendin Mad, die in Toulouse wonen/studeren).
Ik sliep met Juliette, Alicia en de oudste dochter van de andere familie op Alicia's kamer, maar lang heb ik niet geslapen want we werden de volgende morgen bruut gewekt: de kerstman was langs geweest! De woonkamer was echt bezááid met cadeautjes, er was een heel smal paadjes tussen alle pakketjes vrij gemaakt naar de keuken en de bank, die als eilandje in de zee van cadeautjes diende.
Tot dan toe twijfelde ik nog wat leuker is, Sinterklaas of Kerst. Maar na de cadeautjes wist ik het zeker: Sinterklaas wint met gemak! De cadeautjes, naast het eten toch wel het beroemdste fenomeen bij beide feesten, dienen bij Sinterklaas namelijk voor het échte familie gevoel: met z'n alle kijken hoe iemand in blijdschap zijn cadeautjes uit pakt, en natuurlijk de Surprises al dan niet gedichten (als surprises eens een jaartje worden overgeslagen om het vele werk), waarin je discreet een boodschap probeert over te brengen of gewoon laat blijken hoeveel Sinterklaas van je geliefden houdt.
Bij kerst hier hebben de cadeautjes een geheel andere functie. Het heeft iets weg van Bijenkorf's Dolle Dwaze Dagen maar dan in je pyjama in de woonkamer. De cadeautjes heeft de Kerstman (die verzonnen is als reclame voor Coca Cola, heb ik hier geleerd!!!! NOU JA ZEG. Niks niet broer van Sinterklaas -zoals op de basisschool altijd werd beweerd-, gewoon een slap aftreksel voor een veel te zoet drankje om de verjaardag van Jezus een beetje op te leuken aangezien die man zelf helemaal niet zo'n goed hart heeft als wij allemaal willen; Sinterklaas, dát is de echte Goedheilig Man) van tevoren op naam gesorteerd: alle pakjes voor 'Bo-Shan' liggen samen op een hoopje naast de cadeautjes van 'Juliette'. Iedereen gaat op de grond naast zijn cadeautjes zitten en als Pa de deuren van de Beijenkorf opent is het gewoon een kwestie van zo snel mogelijk al het pakpapier weg scheuren (iets waar ik altijd al slecht in ben geweest, ik ben er zo een die elk plakbandje weghaalt om het pakpapier zonder scheurtjes weg te kunnen gooien, in plaats van als een prop).
En vervolgens rent iedereen door elkaar met zijn eigen cadeautjes, een beetje schreeuwen naar de Kerstman om hem te bedanken.
Nee, geef mij maar elke week liedjes zingen voor Sinterklaas om te laten zien dat je heus wel lief bent, en vervolgens een gênant gedicht schrijven over je zusje om haar te laten blozen voor al je ooms en tantes.
En nu kan ik natuurlijk nog gaan vertellen dat we na een uitgebreid ontbijt (rond elf uur) -met échte franse croissantjes, dat wel- om twaalf uur met z'n allen de auto in gingen naar het volgende afgehuurde zaaltje om opnieuw het klokje rond te eten (letterlijk) met familie van vaders-kant...
maar het komt er op neer dat ik Sinterklaas gemist heb met zijn originele surprises en chocolade letters (zélfs met chocola is Sinterklaas origineler dan de Coca-Cola man), zélfs de gênante gedichten die me in verlegenheid brachten en voor een kort momentje minder trots lieten zijn op onze Sinterklaas.

Wees trots op wie je bent, en daarbij mag je ook best een beetje vaderlandsliefde hebben zonder je meteen een extreme chauvinist te voelen.
Liefs, Bo.

ps. Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Kerstman onder kopje "Santa Claus" voor een wat correctere uitleg (in plaats van mijn Coca-Cola opvatting) over de naam 'Kerstman'. Het is nog veel erger dan ik dacht...
pps. Om toe te lichten hoe onderdrukt mij ik hier soms voel:
- Vragen die mij meerdere keren gesteld zijn: Kom je uit Amsterdam? Oh dan ben je dus Duits! Waar ligt dat, Nederland? HET IS VERDOMME BIJNA JE BUURLAND. Spreken ze daar engels of duits? Nederland is toch een deel van Duitsland?
- Gisteren bij het familiediner vraagt een neefje waar ik vandaag kom, Nederland? >Spreek je daar Nederlands? >ja. >Ken je dan ook álle woorden enzo?
Nee, wij communiceren soms door apengeroep met onze handen onder onze oksels.
- Een oom bij het familiediner: Oh ik ben eens in Nederland geweest! In Brussel, met manneke pis enzo!
Meneer, dat is de HOOFDSTAD van... BELGIË.

Lieve Fransen, Nederland was ooit heel groot en heeft zelfs bijgedragen aan het groot brengen van wat nu de Kerstman is (volgens Wikipedia dan). En om het nog schokkender te maken: Nederland heeft ECHT een eigen taal.

Flash Mob en breakdance

De laatste dag voor de kerstvakantie (en de laatste dag voor de zomervakantie) is het feest op school. Niet de hele dag, maar vanaf twaalf uur (en... de lessen gaan gewoon door, het zijn en blijven fransen).
Laat ik eens beginnen met de kerstlunch waar ik eergisteren over vertelde. Het bleek niet alleen foie-gras en zalm, ik had het kunnen weten. De foie-gras en zalm (met salade, brood en boter) samen, was zelfs alleen het voorgerecht. Daarna kregen we, eh, ik ben de nederlandse naam vergeten... Harricots Verts dan maar, kennen jullie vast wel, mag ik hopen. Harricots Verts als een bosje in een hammetje gerold, met een biefstukje en aardappelkroketjes. Met brood naruurlijk. Daarna het toetje. Je kon kiezen uit twee verschillende combinaties van drie mini taartjes of de beroemde Bûche au chocolat (mijn favoriet). Lekker lunchje. En ik heb de yoghurt, chocolaatjes, kaas, mandarijnen, een peer en koffie maar overgeslagen, want ik moest nog 'gouter'...
De lunch heb ik niet in alle rust gegeten, integendeel! Halverwege het voorgerecht kwam er een hippie-trommelband -geheel in rood-geel hippie tenue- de kantine binnen denderen. Ze begonnen vrolijk een rondje door onze immense kantine maar wij, en vooral onze trommelvliezen, vonden het iets minder geslaagd. En om het nog wat erger te maken hielden ze PAL naast mijn stoel stil om lekker door te trommelen, zij wel, met hun oordoppen in... Tot slot werd alles, ook hoe ze hoofdschuddend naar mijn niet leeg gegeten bord wezen, nog even gefilmd. Bovendien konden we niet opstaan toen we klaar waren omdat ze het hele pad tussen de tafeltjes blokkeerden, en dus moesten ik en mijn arme trommelvliezen daar twintig minuten lang blijven zitten. Maar daarna mochten we dan eindelijk gaan. Toen we de kantine uit kwamen was er in de hal bij de entree een podiumpje gebouwd waarop de jongen met de afro (als je ook maar een beetje anders bent dan de rest val je op, het is en blijft een dorp. Zelfs ik ben al bekend om mijn rode oldskool vans geloof ik) op zijn gitaar ramde en "seven nation army" brulde terwijl een jongen met een paardenstaart van een meter op een drumstel sloeg. We bleven een tijdje kijken tot Lucie en ik besloten dat we toch snel naar de Hyper U moesten omdat we het eten voor het 'gouter' met onze klas vergeten waren. We moesten wel snel zijn want we wilden de Flash Mob niet missen. Een FlashMob is zo'n 'onverwachte' dans met een heleboel mensen die dezelfde dans op hetzelfde moment uitvoeren. Vaak word het gedaan in grote publieke plekken zoals een station. Bij ons was het helemaal niet onverwacht (het stond zelfs op het programmaatje dat bij de entree hing) maar dat maakte het niet minder leuk. Een paar weken geleden heeft een meisje uit terminale een facebook pagina aangemaakt waar leerlingen van Peroch (lycée E. Perochon) op de hoogte werden gehouden en een filmpje konden kijken waarin de dans werd uitgelegd.
De FlashMob werd buiten gehouden en overal op de eerste verdieping gingen raampjes open en kwamen armen en hoofden met filmende mobieltjes naar buiten, het zag er heel leuk uit (Ik zal kijken of ik een link naar een filmpje kan vinden)!
Na de FlashMob ging het meisje van de FlashMob in een knalroze shirtje zingen op het podium, maar (gelukkig) kwam na twee nummers de jongen met de afro en zijn paardenstaart vriend weer, om nog even een schreeuw versie van Black eyed Peas' "tonight's gonna be a good night" te doen. Ik heb liever het MLA in tuschinski, maar ik mag niet klagen want ik zou al helemaal niet durven.
Daarna had mijn klas 'frans' waarin de Gouter plaatsvond. En het was ook meteen het afscheid voor Manon, een meisje dat bij haar moeder in de buurt van Parijs gaat wonen en dus van school wisselt. De meisjes van het internaat (Manon zat ook in het internaat) hadden een heel groot bord met tekstjes gemaakt die allemaal uit waren gelopen door Manons tranen. Ze moet namelijk ook haar even oude stiefzusje achter laten die bij ons in de klas zit én in haar kamer op het internaat slaapt, en met wie ze al in één huis woont sinds haar negende.
Gelukkig was er heel, heel veel eten om ons op te vrolijken: met name zelfgemaakte chocolade taarten, chocolade cakes, chocolade muffins, brownies en chocolade koekjes (en lucie en ik met onze Hyper U koekjes...).
Toen ik daarna naar beneden wilde gaan op weg naar huis kwam ik bijna de trap niet af. Het trappenhuis bestaat uit twee trappen die als een soort dubbele-helix omhoog gaan met stukjes verdieping ertussen. De hele school stond dus op die dubbele-helix naar beneden te kijken, waar een jongen op de begane grond aan het breakdancen was.
Ik vond het heel erg leuk om te zien dat er hier toch nog wat creatieve geesten rondlopen (al zijn ze wat onder ontwikkeld op dat gebied, als het aan mij ligt) en ik heb nu al zin in de laatste dag voor de zomervakantie!

Bisous,
B.

Kerstfeelings

Eerst even een algemene samenvatting van mijn afgelopen twee weken terug in Frankrijk. Om te beginnen is het eerste trimester (ik ben hier alweer meer dan 100 dagen!) afgerond, en dus kregen we ons trimester-gemiddelde terug. De cijfers gaan hier van 1 tot 20, en het trimester-gemiddelde is het gemiddelde van álle vakken samen. Mijn klas heeft niet bijzonder hoog gescoord, alle acht de klassen van onze jaarlaag niet, want ze vinden dit jaar zo moeilijk. Nou ik zal even toelichten hoe moeilijk het is: in onze klas liggen de gemiddelden tussen 8 (de slechtste) en 14 (de beste). Verreweg het grootste deel heeft 11'en, en de rest twaalven. Ik, een nederlander die grammaticaal het niveau van een vijfjarige heeft, heeft een 12,75. En dat is niet omdat ik een enorme nerd ben, écht niet.
Gisteren at ik trouwens 'Boudin au pommes': een 'Boudin' met appelschijfjes in de oven. Toen ik vroeg wat een 'Boudin' was schoven ze de appeltjes opzij en tikte tegen een wit-rozig ding wat er voor mij gewoon uitzag als een bijzondere worst. 'Oh, dat is gewoon een saucisson!' riep ik uit. Nee hoor, aboslúút geen saucisson. Ik draaide hem eens om, bekeek hem nog eens en concludeerde: 'maar dat is toch écht een worst.' Neehee, geen saucisson! 'Maar het is toch vlees? In zo'n darm gedoe?' vroeg ik verbaasd. Ja, maar geen saucisson. Wat dan wel? Nou, Boudin dus. En Boudin is gewoon Boudin, valt niks over uit te leggen (Ik moet toegeven dat toen ik het at, het niet veel weg had welke saucisson dan ook, maar ik kan het niet anders omschrijven). Ben blij dat ik gezellig Boudin eet met mijn familie, en dat de tantes en buren die elke avond langs komen de hele tijd roepen dat ik zo goed frans spreek (ook al zit ik op dat moment met grote vraagtekens naar mijn aardrijkskunde te staren), want inmiddels is er in Nantes al iemand van gastfamilie gewisseld en zit Debbie uit Mexico in noodsituatie bij een YFU-vrijwiller, wachtende op een nieuwe gastfamilie (de arme Debbie kan niet langer blijven bij deze vrouw van YFU, en als er niet gauw een familie word gevonden gaat ze door naar de volgende YFU'er, om daar verder te wachten).
Ik ben net terug uit Niort, waar we wilden gaan shoppen. We wilden de bus nemen om tien over 1 (die vertrekt bij het station van Parthenay, waar geen treinen meer rijden) maar de bus kwam niet. Gelukkig ging mijn gastmoeder ook naar Niort en die heeft ons opgepikt met de auto. Niort is leuk, maar niet zo'n geschikte shop plek, daarvoor moet je toch echt naar Poitiers (jammer alleen dat een retourtje met de bus naar Poitiers 20€ is, en naar Niort 3€). Maar beide zitten al volledig in de kerstsferen. Vorige week was ik namelijk met de hele familie Coutant naar Poitiers, niet naar 'centre-ville' -ookal vind ik dat véél leuker-, je shopt hier in van die Amerikaans-aandoende shoppingmalls die als eilandjes in een parkeerveld liggen, tegen een stad aangeplakt. Wij gingen naar shop-eilandje Beaulieu (='mooie plek', maar zo mooi was het nou ook weer niet. En de H&M had de grootte van een kleine buurtsuper en het was werkelijk allemaal stom. En behalve de H&M is hier héél populair de Pimkie, een winkel waar ik echt een hekel aan heb). In shopmall Beaulieu was wel iets anders heel leuks: Le plus grande Bûche du monde! Een bûche is iets typisch kersterigs (natuurlijk), het ziet eruit als een boomstammetje (dat is ook de bedoeling), het is een soort gerolde cake met chocola ertussen en erom, echt geweldig.

Kerst, Kerst, Kerst... Alles draait om kerst op het moment. Sinterklaas was bijna vergeten, gelukkig deelde de Duits-lerares chocolade sinterklaasjes uit om uit te leggen dat ze dat vieren in Duitsland. De arme Sinterklaasje waren binnen een minuut verorberd, en toen was het weer Kerst, Kerst, Kerst.
De enige die de pepernoten -die mijn lieve Nederlandse Sinterklazen (meervoud van Sinterklaas?!) hadden opgestuurd- waardeerde, was ik (maar ik waardeerde ze dan ook héél erg!). En dat geldt ook voor de andere sinterklaascadeautjes die ik heb gekregen, Sint & Piet (ik weet niet welke, maar het zijn vast meerdere): bedankt!
Maar goed, Kerst dus. Om te beginnen was er afgelopen maandag een kortere tennistraining om het laatste half uur met z'n allen Carambar (Franse snoepjes die echt íedereen eet. Er staan Frans -oerdomme- moppen op de binnenkant van de papiertjes) en chocola te eten. En elkaar een vrolijke kerst te wensen natuurlijk, twee weken van te voren...
Thuis hebben Juliette, Michou en ik de kerstboom natuurlijk ook tevoorschijn gehaald (een van plastic, maar goed) en het hele huis behangen met lampjes, slingers en sterren (dit alles onder luidde OneDirection muziek, een engelse boy-band waar Juliette echt HELEMAAL WEG van is, en dat meen ik. Ze is er zo'n 24/7 mee bezig).
Er is ook de beroemde kerstmaaltijd op school (en die is niet 's avonds zoals bij ons, maar 's middags aangezien dat een belangrijkere maaltijd is): je moet je inschrijven bij het mevrouwtje van de kantine-chèques (had ik daar al over verteld? Die is dus aangenomen om de betalingen voor de kantine te doen, en de kerstlunch reserveringen op te schijven). Vrijdag krijg je dan, in plaats van de gewone maaltijd, foie-gras en gerookte zalm (en vast nog toetjes en kazen, de Fransen kennende). Ik vertelde dat heel enthousiast aan mijn gastfamilie maar die keek me een beetje raar aan, "natúúrlijk, het is bijna kerst, je denkt toch niet dat er dan géén kerstlunch is?!".
Vervolgens zijn er op vrijdagmiddag activiteiten (óók om de geboorte van Jezus te vieren natuurlijk): nog een keer naar de film 'Intouchables' met de klas (had ik al over die film verteld? GEWELDIG!), volksdansen of een paar andere vage activiteiten. Zoals bekend, is de bioscoop van Parthenay niet geweldig groot, en met een nogal beperkt aantal zitplaatsen. Onze klas was natúúrlijk te laat met inschrijven, dus stelde onze zeer geliefde klassen-déleguéé voor om te gaan volksdansen. Dat idee werd niet al te enthousiast ontvangen dus gaan we nu 'gouter' met de frans-lerares, Mme Forcieri. Gouter betekend een heleboel in het Frans, het kan zijn 'proeven', 'een hapje eten', 'eten tussen lunch en avondeten' en nog veel meer. "Gouter quoi?" vroeg ik een beetje verbaasd. Nou daar hadden ze werkelijk geen idee van. Later werd duidelijk dat iedereen gewoon wat te eten meeneemt en dat gaan we dan gezellig met de Franse lerares (die echt heel geliefd is....) opeten. Niemand heeft er echt zin in want de kerstactiviteiten zijn de eerste twee uur na de LUNCH, de kerstlunch met voie-gras en zalm dus. En de andere klassen gaan lekker naar de bioscoop. Maar goed, ik hou toch niet zo van zalm, dus dan kan ik lekker 'gouter'.
En zaterdag, is het dan éindelijk vakantie!
Maar ik heb mijn eet-gedeelte van deze blog nog niet afgerond, zondag hebben we (ter ere van, rara... die heilige Jezus natuurlijk) een familiediner. En niet zoals in Nederland gezellig met de nichtjes naar oma (wees gerust, dat doen we nog (2x) met kerst zelf). Dit familiediner is íétsje groter. Je kan het vergelijken met het feest met 170 mensen op mijn verjaardag, inclusief feestzaal.

Merry X-Mas!
Bo

Allemagne

En dan éindelijk een blog! Het is lange tijd geleden dat ik een blog schreef, maar dat is een goed teken geloof ik. Ik ben een beetje doorweekt en verkleumd, en de regen klettert op het dak (mijn kamer is op zolder), maar dat schrijft eigenlijk wel fijn. Bereid je voor op een lange, lange blog.
Als eerste moet ik mee delen: DUITSLAND WAS ZO ONGELOFELIJK LEUK. Ik had nooit, nooit kunnen denken dat het zó leuk zou worden.
Het begon maandag 22 november. Om zes uur zaten we allemaal in de bus, een beetje slaperig en stil. Nadat de eerste uurtjes waren verstreken, we allemaal stil in hoekjes hadden liggen slapen of onze eerste happen uit de voedselvoorraden hadden genomen werden we langzaam drukker. De eerste foto's, en niet lang daarna maffe filmpjes, werden genomen en Duitse zinnetjes werden geoefend. We aten bergen chocola en tegen het middaguur parkeerden we aan zo'n triest uitziend vrachtwagenveld waar we broodjes aten (vonden de Fransen maar niks, brood als lunch).
Om half negen begonnen de Fransen door de bus te bewegen, naar buiten kijkend, dingen roepend. Ze begonnen vreselijk zenuwachtig te worden, maar bij mij viel het allemaal wel mee (ik ben natuurlijk ook wat meer gewend). Toch was ik eigenlijk nog best zenuwachtig, ik denk dat zo'n nieuwe 'start' nóóit went, hoe vaak je ook van huis verwisseld.
Toen we de bus uitkwamen (ik had mijn nieuwe ronde bril op) kwam Anna (mijn 'corres') meteen op me afgelopen. Ze zag er héél anders uit dan op de foto dus vroeg ik nog even voor de zekerheid of ze Anna was. Dat was ze. Haar moeder nam ons mee naar de auto, het starten ging even moeizaam (we schoten met een dolle vaart tegen de stoeprand voor ons aan) omdat de auto net nieuw was.
Eenmaal thuis gekomen begroette Hugo de hond me vrolijk en liet Anna me het huis zien.
De volgende dag hadden we 'gelukkig' het eerste uur vrij en mocht ik om kwart voor zeven op staan (de bus vertrok om half 8, en kwam om kwart over 8 op school aan).
We werden welkom geheten door de directeur en de Duitsers gaven en rondleiding in de school (die echt gigantisch was en overal renden kleine kinderen, een deel van de basisschool zit aan de middelbareschool vast in Duitsland).
Daarna werden groepjes gevormd voor het project waar we twee weken lang aan zouden werken, thema: Krimi (criminalité). Anna en ik gingen samen met Charlotte en de Duitse Chiara Bella. Het laatste uur van de dag gingen we mee naar de les, waar ik zó opgelucht was voor het eerst in maanden weer in een "normale" les te zijn: etende kinderen, kinderen die op tafels zitten, afwezige leraren, kinderen die kaartspelletjes doen en kinderen die op het bord tekenen. Charlotte zat naast mij met haar mond open, verbijsterde wijzende naar dat alles.
En Charlotte constateerde ook iets, dat ik nog nooit een fransman heb horen zeggen. "Ik geloof dat het Franse schoolsysteem niet zo functioneel is, wij gaan tot half 6 naar school en zitten de hele dag stil. Hier duurt het tot twee uur, hebben ze plezier in de klas, en duurt de school zélfs een jaar korter terwijl ze hetzelfde leren!" Ik was heel verbaasd dat te horen, aangezien ik nog niet één fransman heb horen zeggen dat iets uit een ander land dan Frankrijk misschien wel beter is dan in Frankrijk. Na school ging ik met Anna mee naar haar 'western paardrijden', dat echt best leuk was, terwijl ik geen paarden fan ben (ik had meteen zin in de volgende week, maar uiteindelijk zijn we toen niet gegaan omdat we het leuker vonden om met Ben&Jerry's op de bank naar de Duitse X-factor te kijken).
Woensdag besloten we met ons projectgroepje een strip te tekenen over een Frans meisje op uitwisseling die ontvoerd word. We mochten die dag ook nog naar het Stadhuis waar we allemaal in het uiterst speciale gastenboek van Bad-Iburg mochten schrijven. We bezochten ook het kasteel van Bad-Iburg, dat vreselijk langweilig was... 's Middags kwamen Charlotte en Chiara Bella duitse 'plätzen' (koekjes) bakken, die echt heel erg lekker waren.
Donderdag gingen we naar Osnabrück, de grote stad een uurtje van Bad-Iburg, voor een 'speurtocht' en een museumbezoekje waar we ons énorm verveelden (ik weet nog steeds niet waar het over ging, het was gewoon zó slaapverwekkend. Daarna kwamen de Duitsers naar Osna om te shoppen en de "culturele kant" te bekijken met ons. Met Charlotte en Chiara Bella vermaakten Anna en ik ons goed, we besloten ook met hun zondag naar de film te gaan in Osna.
Vrijdag was er na school een Dans cursus voor de hele 9e klas. Het was vrijwillig maar als je niet ging kon je ook niet naar het eindejaarsbal. Ik heb nog nooit zo'n leuke dansles gehad! Het was ge-wel-dig! Ik ben nu pro-stijldanser hahaha! Met Nam Anh (de vietnamese Duitser) en Charlotte heb ik daarna op school nog veel gedanst. 's Avonds hadden we 'film-avond' op school. Eerst keken we een Duitse film die ik erg leuk vond (omdat ik alles kon verstaan) maar waarbij de Fransen moeite hadden om wakker te blijven (ze zijn werkelijk slecht in álle andere talen dan Frans). Daarna keken we een Franse film waarbij de Fransen opnieuw in slaap vielen (en ik dit keer ook) omdat die écht saai was. Gelukkig hadden we veel pauzes tussendoor waarin we ons prima vermaakten met de groep. Alle Duitsers waren heel aardig.
Zaterdag na de lunch gingen Anna en ik op de fiets naar Charlotte en Chiara Bella en 's avonds gingen we naar een feestje bij een Duitser. Zondag gingen we met ze naar de film in Osna (Twilight nog eens keer, maar dit keer in het Duits). In de bioscoop daar hebben we behalve normale stoelen ook bankjes voor twee personen!
De dinsdag daarna moesten we een Duitse Krimi-schrijver interviewen en daarna gingen we naar een museum over de Steentijd. De Fransen en Duitsers werden gescheiden in twee groepen maar Anna kwam een tijdje met ons mee omdat we het te saai vonden, maar daarna gingen we terug naar de Duitsers in de les. In de klas was het ook heel gezellig want behalve de uitwisselingspartners waren de andere Duitsers ook heel geïnterreseerd. De Wiskunde leraar liet muziek van Herman van Veen horen en vroeg of ik die ook kende en of die populair was in Nederland. Ik antwoordde dat die 'volgens mij' wel bekend was, maar dat hij sinds twee jaar dood was ofzo. De wiskunde leraar zocht het op, Herman van Veen is 66 en geeft nog steeds concerten, niet dood dus. Nou ja, weet ik veel.
Woensdag gingen we naar een rechtszitting, ookal saai (iets met een ruzie om een auto...), en daarna waren we bijna te laat terug op school voor de bussen die precies een kwartier na elke les vertrekken. We renden het laatste stuk zo hard als we konden terug naar school en zagen de bussen al klaar staan, half-vol met leerlingen. Ik zag Anna staan en riep dat ik nog naar binnen moest om mijn tas te halen. Toen ik mijn tas had rende ik terug maar ik zag Anna nergens meer. Aan iemand die vlak bij haar woont, en dus altijd in dezelfde bus zit vroeg ik of hij Anna had gezien. We begonnen paniekerig rond te vragen of iemand Anna had gezien want de bussen stonden op het punt van vertrekken. Iedereen, zo ook de duitse jongen met zijn Franse 'corres' stapte in. Ik bleef een beetje ongeduldig om me heen kijken, ik had geen idee of ik in moest stappen of niet. Precies op het moment dat de Duitse jongen riep dat ik in moest stappen sloten de deuren en reed de bus weg. Ik zag nog net hoe alle Duitsers wanhopig op de rode stop-knopjes drukten. Ik ben naar binnen gegaan waar ik een Duitse lerares vond die Anna heeft gebeld. Die is bij de eerst volgende halte uitgestapt en terug gelopen. We hebben een uur gewacht op de volgende bus...
De laatste dag van onze Échange was er 's avonds een bijeenkomst voor de ouders een leerlingen, waarbij de leerlingen hun project lieten zien. Onze was zelfs zo mooi geworden dat de Duitse school hem nu op hun site wil zetten. We moesten om vier uur op school zijn om alles voor te bereiden voor de ouders die om 6 uur kwamen. Er was alleen een probleempje, Anna's moeder werkt in het ziekenhuis en die had dienst dus ze kon ons niet brengen. Dus moesten Anna en ik weer de bus nemen. Maar Anna + Bo + Openbaar Vervoer = een grote ramp.
Niet getreurd, Anna ging het allemaal grondig uitzoeken op internet (Anna woont inderdaad al heel lang daar en gaat elke dag met de bus naar school maar dat is de schoolbus, en ze neemt nooit de bus om vier uur naar school dus had ze geen idee). We vonden een bus die om 4 uur vertrok, beetje aan de late kant (de bus rijd 30 minuten) maar dat namen we voor lief, konden de anderen vast fijn voorbereiden, wij kwamen gewoon een half uurtje later. Dachten we... Om vijf voor vier vertrokken we van huis, terwijl de bushalte tien minuten lopen was. We renden zo hard we konden en toen we de bushalte in de verte tussen de weilanden zagen liggen hoorden we de bus achter ons aankomen. De bus kwam eerder bij de halte aan dan wij, maar we zwaaiden zo wild met onze armen en we schreeuwden zo hard dat de buschauffeur ons gelukkig zag en even op ons wachtte. Eind goed al goed, zou je denken. Maar nee hoor...
Na 20 minuten zei Anna ongerust dat de bus normaal heel anders reed, maar deze zou dan wel een andere route rijden of zo. Hij gaat straks wel naar links, zei Anna. Maar dat deed de bus niet. Na 40 minuten was Bad-Iburg, waar de school staat, nog in geen velden of wegen te bekennen. Ongerust staarden we naar buiten toen Anna opeens verbijsterd zei: 'We zijn in Osna...' En jawel hoor, we waren een uur van de school vandaan! Het was inmiddels al 5 uur en de volgende bus kwam pas over een uur. We hebben Anna's moeder gebeld en die kon ons na 30 minuten komen ophalen. In de tussentijd zijn we nog even naar de H&M gegaan. Om vijf over 6, twee uur te laat, kwamen we aan op school, de ouders al geïnstalleerd voor de beamer, het eten uitgestald op lange tafels, iedereen klaar om te beginnen.

Het afscheid de volgende morgen was vrij moeilijk. Ik was niet de enige die een traantje, of een wat meer, heeft gelaten. En toen we in de bus ons na enige tijd eindelijk konden vermannen kreeg ik een SMSje van Anna. Ik begon opnieuw en stak daarmee de hele bus aan. Gelukkig was het daarna heel leuk, hebben we eindeloos gepraat over wat we gaan doen als de Duitsers hier komen, nog maar 5 maandjes...

Liebe grüße,
Bo

Uitwisseling in een uitwisseling

Nog snel een korte blog voor ik vertrek. Zodat jullie weten waarom ik twee weken lang niks van me zal laten horen.
Ik vertrek morgen namelijk naar Duitsland, Bad-Iburg welteverstaan. Het is een uitwisseling met mijn franse school school.
We gaan met ongeveer vijf-en-twintig leerlingen, 14 uur in de bus.
Mijn 'austuaschpartner' heet Anna en woont in een klein dorpje, Dissen, een half uur met de bus van de school in Bad-Iburg vandaan.
Ze heeft een zus van zestien, een hond, twee katten en ze praat bijna net zo goed frans als ik...
Komt ze hier om frans te leren, krijgt ze mij als uitwisselingsstudent!
Ik ga tien dagen weg, en in april komt Anna hier heen. Ze slaapt dan niet bij mij, omdat ik er al ben en het een beetje vol word in huis, maar ze gaat wel overdag met mij mee, naar school en zo.
Toen ik vroeg of we kunnen shoppen in Bad-Iburg stelde ze me meteen gerust, en daar ben ik erg blij mee ben aangezien ik al in geen jaren een normale H&M heb gezien (niet dat ik nou zo fan ben van die winkel, maar ik ben hem opeens toch een beetje gaan missen).
En we gaan ook koekjes bakken, zei Anna.
Ze klinkt spontaan en aardig en ik heb er enorm veel zin in!
De bus vertrekt om 6 uur, ik moet om half 6 op school zijn. Mijn tas is véél te groot, aangezien ik alleen de tas heb waarmee ik hier ben aangekomen (en die was voor een jaar gepakt), maar ik weet elke tas te vullen dus dat is niet zo erg.
Ik heb de karakteristieke 'Torteaux Fromager' uit de regio en de beroemde franse karamelsnoepjes 'Carambar' al ingeslagen, en ik neem ook een paar oerhollandse Haagsche Hopjes mee en een koelkast magneet met een blauw molentje erop.

Tot over twee weken!
Tschüs!!
Bo

De Bioscoop

Vandaag (vrijdag) was het studiedag, en dus had ik afgesproken donderdagavond bij Lucie te gaan slapen met Melanie, Charlotte, Adrien en een andere Lucie (die uiteindelijk niet kwam).
Omdat zij een etentje hadden als reunie en diploma-uitreiking (het Brevet heet dat) op hun collège zou ik om negen uur naar hun toe gaan, maar Michou en Daniel konden me dan niet brengen omdat ze om acht uur met Juliette naar de film gingen. Ik verzekerde ze ervan dat dat echt niet erg was, dat ik wel in mijn eentje een kwartiertje door het donker kon lopen en dat ik in Amsterdam by night (negen uur...) toch echt wel meer risico loop dan in Parthenay by night. Uiteindelijk besloot ik toch maar mee te gaan naar de film, waarom ook niet?
De film begon om acht uur maar we moesten er volgens de Coutantjes toch echt zeker twintig minuten van te voren zijn, want deze film was erg groots en vandaag was de release-dag in Parthenay, wat betekende dat heel Parthenay (dat morgen vrij had) voor de bioscoop deur zou staan. Bovendien draait de film maar een keer per dag, en zijn er maar twee zalen waarvan de grote zaal waarschijnlijk net zo groot is als de grote Rialto zaal (misschien zelfs kleiner)...
En dus stapten we in de auto, en stapten we na één minuut weer uit (de bioscoop is echt letterlijk vijf minuten lopen).
Eerst kwamen we een vriendje van Juliette tegen en bleven we daar even mee praten en vervolgens kwamen we erachter dat de bioscoop nog niet open was (aangezien er vandaag maar één film draaide). We hadden ons ook nog eens in de tijd vergist, de film begon pas om half negen. Na twintig minuutjes wachten kwam de meneer van de bioscoop (naast de enige kassa hangen slecht uitgeprinte fotootjes van hemzelf met een paar mensen) die met zijn sleuteltje rommelde tot de (vergeleken met de rest) hypermoderne schuifdeurtjes open gingen. We waren de eerste die een kaartje mochten kopen, maar bij de kassa moesten we nog eens tien minuten wachten omdat de bonnetjes printer nog moest opwarmen.
Daarna mochten we naar de grote zaal, dezelfde waar ik een paar uur van tevoren nog met vier klassen van school een film had gekeken (toen gingen we via de branddeur naar binnen omdat ze de hypermoderne schuifdeuren niet open kregen).
De film begon minstens een kwartier te laat omdat iededereen (inclusief de man van de bioscoop) gezellig stond te kletsen. Een voor een kwamen buren, klasgenootjes en leraren langs die overal onhandig over stoelen hingen om die verrekte 'Bise' te geven.
Juliette en ik speelde spelletjes op onze iPod en probeerden ons te verschuilen voor de leraren of klasgenootjes die we niet wilden zien (wat absoluut niet lukte aangezien iedereen elkaar kende).
Evenlater ging het licht uit en overal zag je brandende telefoon schermpjes van vriendjes en klasgenootjes van Juliette die druk met elkaar smsten over de franse lerares die met een vrouw ergens in de zaal zat (zo vertelde Juliette, had iemand haar net gesmst) die net op een man leek. Terwijl de jonge generatie parthenay telefonisch roddelde in de bioscoop zaal, bedacht ik me hoe leuk ik deze bioscoop wel niet vind, véél leuker dan de twintig zalen in Pathé. Naar de film gaan is hier niet alleen naar de film gaan, maar veel meer dan dat.
Overigens keek iedereen ook echt naar de film, die echt GE-WEL-DIG was! Een franse film, genaamd: Intouchables. Dus als die uitkomt in Nederland: Ga erheen! Een prachtig verhaal met een heleboel humor, maar ook een dosis drama, met het fijnzinnige franse tintje, zoals alleen franse films dat hebben.
(overgigens vraag ik me wel af hoe deze film ooit goed vertaald kan worden, want naar mijn idee zijn de grapjes alleen compleet in frans taalgebruik. Dus ben ik even blij dat ik dat nu kan verstaan!)
Na afloop ging iedereen natuurlijk buiten staan na-kletsen, en ging ik naar Lucie waar ik nog een film keek, óók in het frans.

Heel veel liefs,
Bo

Feest

Zoals jullie natuurlijk allemaal weten ben ik afgelopen zaterdag (eindelijk!) zestien geworden. En zoals ik al had verteld werd er een groot feest met maar liefst 170 mensen gegeven voor Alicia, Florian, Daniel en ook een beetje voor mij. Er was namelijk een diavoorstelling met foto's van de jarigen erin, en ik zat daar dus ook in, zodat alle 170 gasten eens even konden zien we er wel niet écht jarig was. Wat ik totaal niet verwacht had was dat een paar mensen zelfs een cadeautje voor me hadden meegenomen! Dat vond ik echt heel lief aangezien ik die mensen helemaal niet ken. Juliette en Alicia hadden ook twee hele leuke cadeautjes voor me: een frans stripboek (Lou!) dat ik ook in het nederlands thuis bleek te hebben! En een Nutella receptenboek met 30 recepten (in het frans natuurlijk) bereid met Nutella, een beter cadeau voor mij kan je niet bedenken haha.
Het feest betrof drie dagen lange voorbereingen (maar er werd niet zelf voor alle 170 gasten gekookt natuurlijk, alleen als voorgerechtje een spekjes/kaas-cake, de rest werd door de catering gedaan).
Het feest vond plaats in een zaaltje zo'n vijftien minuten buiten parthenay, waar Michou en Daniel tientallen keren naar op en neer reden om alles tiptop in orde te krijgen. Op de grote dag zelf sliep ik eerst lekker uit, waarna ik tientallen gemisten oproepen had van mijn wanhopige lieve ouders die zo graag hun zestienjarige dochter aan de lijn wilden.
Toen ik ze wilde terug bellen namen ze niet op want, zo hoorde ik later, ze stonden de B1 uit te lachen bij hun wedstrijd tegen de B2 (even voor de duidelijkheid: hockey!), en ze waren Mulan natuurlijk aan het aanmoedigen die wél won.
Gelukkig had ik ze evenlater toch nog aan de telefoon, toen ik net een vreselijk lief filmpje van Dana en Mila aan het bekijken was dat ze via facebook naar me gestuurd hadden.
Tegen het einde van de middag reed Alicia mij en Juliette naar de feestzaal om de even een kijkje te nemen en een beetje te helpen met voorbereiden. Daar kwam ook Juliette's vriendinntje Gabrielle (uit Tours) met haar ouders aan (beide familie's kennen elkaar al heeel lang).
Even later gingen ik, Acicia, Juliette en Gabrielle terug om ons om te kleden en klaar te maken (en ik moet mijn kamer leeg halen aangezien Florian met vijf vrienden uit Toulouse was gekomen en op mijn kamer zou slapen).
Het was heel gezellig om met Gabrielle het haar van Juliette te doen en we hadden heel veel lol (en stress omdat ik niet wist wat ik aan moest doen terwijl Juliette al een week van tevoren een jurkje had gekocht!).
Uiteindelijk waren we net op tijd klaar om voor de eerste gasten terug op het nog onbegonnen feest te zijn (Florian arriveerde pas toen alle 170 gasten al lang en breed gearriveerd waren!).
De eerste drie keer dat de diavoorstelling werd afgespeeld schaamde ik me dood voor alle vreselijke peuter- en niet-peuter foto's maar nadat iedereen mij, maar ook de andere feestvarkens een paar keer had uitgelachen viel ik met Gabrielle op de voorgerechtjes aan (het was inmiddels al zeker tien uur geweest en het echte eten was niet in zicht).
Nadat Gabrielle en ik met Juliette's vriendinnetje (en tevens dochter van vrienden-van-ouders) Cloé en de zus van Cloé: Manon (die op mijn school bleek te zitten en mij al kende, ik haar alleen niet) een paar uur hadden zitten kletsen (en Juliette af en toe ook langs kwam maar dan weer weg ging om alle 170 gasten te groetten) arriveerde het eten na twaalfen (Gabrielle en ik konden ons geluk niet op).
Na het eten en tijdens het eten werden er speeches gehouden en toneelstukjes met zang en dans opgevoerd, ook was er een héle vette HipHop dansvoorstelling voor Alicia en Florian, ging een vriend van Florian beatboxen en hadden vriendinnen van Alicia een clip van de Spicegirls in de kinderspeeltuin van het Parthanay'se park opgenomen (arme opa's en oma's -veel opa's en oma's- die al deze "shows-met-veel-decibellen" moesten doorstaan).
Daarna werd het eten langzaam aan weg gevoerd en verschenen de enorme bladerdeeg-met-appelschijfjes-taarten: ik en de familie coutant op de foto voor zeker vijftig camera's. En daarna dansen.
De vrienden van Alicia keken iets te diep in het glaasje, de tikkeltje-teveel-alto vrienden van Florian waren nergens meer te bekennen evenals hun hond waar Alicia doodsbang voor was en de minder-goede-vrienden en jonge stellen met baby's vertrokken een voor een.
Tegen half 6 kon Juliette haar ogen niet meer open houden (er waren slaapzakken mee genomen voor ons maar om te een of andere reden konden we nergens slapen) en dus besloot Gabrielle om -ookal liepen wij nog vrolijk rond- om haar moeder te vragen ons naar huis te brengen.
De volgende dag kwamen Gabrielle en Juliette me wakker maken: Florians vrienden moesten nu toch echt in de auto stappen en dus moesten ze hun bagage uit mijn kamer halen (waar ik uiteindelijk toch had geslapen omdat Florian's vrienden in de zaal -of niet- hadden geslapen). Hoe laat was het dan wel niet? 3 Uur.

Het was echt een geweldig feest en ik had het niet willen missen!

XX BO

Bijna zestien!

Alweer twee dagen na de vakantie.
Gisteren stuurde mamma me een mailtje met een gescand NRC bericht: behalve zout-verbod op franse scholen nu ook ketchup en frietjes rantsoen. Rara wat ik gisteren net voor ik de mail las had gegeten... Frietjes, mét ketchup (misschien nog een laatste keer voor de nieuwe wetgeving van start gaat?).
(vandaag trouwens hele gezonde haricots vert met vis, blèch. Maar om het goed te maken taart als toetje! En ik vergeet altijd de kaas te melden, maar die is er dus ook altijd).
Enfin, ik moet nog vertellen over mijn vakantie! Bijna vergeten.
Woensdag kwam Debbie (Mexicaanse YFU'er) om 1 uur met de bus uit Niort (waar ze 20 minuten vandaan woont). Ze arriveerde bij de halte om de hoek, een halte met een ingewikkelde naam maar ze wist dat ze uit moest stappen omdat ik de gigantische Hyper U had gemeld in onze facebook gesprekken.
Nadat ze bij ons had gegeten (ik was vergeten een toetje te geven, nou dat vond mijn gastfamilie echt niet kunnen, hoe kan je nou geen toetje eten?!) heb ik haar rondgeleid door Parthenay. Debbie maakte eindeloos veel foto's in mexican-style, dat wil zeggen met van die "peace"-poses, gemaakt vanuit gekke hoeken, fake-lachjes en handen in je zij. Zo grappig dat 'spontane' foto's in Mexico echt not-done zijn, terwijl wij in Nederland duck-faces en geposeerde houdingen echt idioot vinden.
Ik moest er ook aan geloven, op bruggetjes en voor middeleeuwse porten dirigeerde Debbie me in de juiste positie voor haar waterproof camera die ze evenlater in de keuken na het koekjes bakken ging staan afwassen. (Echte survival camera bleek later: hij heeft GPS, digitaal compas en dingen waarvan ik dacht dat ze alleen op een iPad zitten).
Dus zoals al tussen neus en lippen door vermeld: we hebben ook koekjes gebakken! En welteverstaan Oma Kitty's beroemde kaaskoekjes!
KAASkoekjes? Zijn die dan ook zout? Vroeg mijn gastfamilie verbijsterd. Zoute koekjes ja, bevestigde ik. Mmm, oké, eerst proeven dan geloven, leken ze te denken. Jammer dat Oma er niet was om ze te overtuigen dat zoute koekjes wel degelijk lekker kunnen zijn. Maar helaas was alleen ik er, ik die al eerder de simpelste Griesmeelpudding ever totaal heeft laten mislukken (echt totáál) en ik die twee dagen later de geweldige mexicaanse brownies bijna zou laten verbranden (brownies met philadeplhia! Echt god-de-lijk. Ik zal het recept aan Debbie vragen en dan moet pappa het maar voor me maken, want koken heb ik definitief afgeschreven, en in de oefening-baard-kunst theorie geloof ik niet meer, niet bij koken in ieder geval).
Het ging eigenlijk al fout bij het inkopen van de ingrediënten voor de koekjes, en niet eens door mijn toedoen! Met Juliette en Debbie de hele Hyper door: boter, meel hebben we thuis enz enz. Laatste op het lijstje: Kaas. Kaas? KAAS! PUTAIN! (het zelfde als 'merde' maar dan ietsje erger). Kaas in frankrijk betekend 'ongeschikt-voor-kaaskoekjes-kaas'. Want in oma's kaaskoekjes hoort oerhollandse oude kaas. Ik snap nog steeds niet dat ik bij horen van het woord 'kaaskoekjes' daar niet meteen aan dacht... Maar goed, we vonden een pakje 'fromage d'Hollande', en om de naam even kracht bij te zetten hebben ze hun oranje fluor-markers maar tevoorschijn gehaald en de kaas even van wat kleur voor zien. Mijn god wat was dat Oranje. Eindeloos lang stond ik met dat pakje in mijn handen, twijfelend of ik dit nou moest kopen. Maar aangezien er niet veel meer keuze was kocht ik zelfs twee pakjes omdat in één pakje 400 gram zat en ik 500 nodig had.
Thuis moest ik natuurlijk wel eerst proeven. Een ieni-mieni klein stukje brak ik af of het vervolgens zonder kauwen door te slikken. Nou geloof me, dat was al genoeg om bijna over mijn nek te gaan. Debbie lachen (die begreep het als ik zei 'Cette couleur!! Ce n'est pas normal!' Dan stemde ze in met 'Ja, heel chemisch'. in tegenstelling tot Juliette die me verbaasd aan keek, Kaas is kaas toch?).
Nou, niet zeuren maar raspen. Plakjes raspen, want dat knal oranje plastic was in plakjes gesneden.
Stiekem beetje extra zout erin en hoppá in de oven (nadat ik doodgewone reepjes sneed als koekjes vorm, en Debbie met haar mexicaanse creativiteit hartjes, bloemetjes en sterretjes kneedde).
Na een kwartier in de oven vond ik ze nog niet goed, vijf minuutjes extra. Nog niet goed, twee minuten extra. En nog eens twee minuten. Nadat ik vervolgens zo'n drie keer na een blik in de oven geworpen te hebben wéér twee minuten erbij deed (ze zagen er toch écht nog niet gaar uit!!), vond Debbie het genoeg. Met mexicaanse vastberadenheid (mexicanen zijn echt heel anders dan wij nederlanders en fransen hoor!) drukte ze mijn iPod uit en zei: 'Bo, ze gaan er nú uit. Ik vertrouw jouw cooking-skills niet.' En jawel hoor, de eerste koekjes waren al verbrand. En dat terwijl mijn bril aan één kant al -3 is! Vandaar dat ik niet meer ga koken dus.
Debbie was dol enthousiast over de koekjes en gebruikte ze meteen bij het voorgerecht (soep à-la Michou) om mee te dippen. Gastvaders bleef maar vragen wanneer je die koekjes dan wel niet hoort te eten, en toen ik Debbie's voorbeeld volgede en in de soep ging dippen staarde hij er vol ongeloof naar en vroeg: 'Is dat lékker?!' Dat is het irritante met fransen, ál hun eten behoor je op een bepaald moment te eten, het is ergens voor bedóeld. En als je probeert uit te leggen dat je kaaskoekjes gewoon eet 'wanneer je daar zín in hebt', kunnen ze dat gewoon niet begrijpen! Afgezonderd van chocola enzo -wat ze sowieso al minder eten dan wij- want dat kennen ze al veel langer, je kan ook niet zeggen dat je kaas koekjes eet op de momenten dat je bijvoorbeeld chocola of snoepjes eet, want dit zijn ZOUTE koekjes, dus dat gaat in het hoofd van een fransman niet samen met chocola.
Lastig soms, zo'n hardnekkig volkje.
De volgende dag stonden Debbie en ik lekker vroeg op zodat we samen naar de Hyper U konden om chocola en koekjes in te slaan voor het klein-uurtje durende bustripje naar Niort. Debbie heeft ook nog een haardroger, nivea crème en een zeepje gekocht (om haar kleren mee te wassen want bij haar gastfamilie komen ze niet meer terug als je ze in de was doet. Ze verdenkt zelf haar gastmoeder ervan dat die ze met haar liefdadigheids organisatie naar afrikaanse kinderen stuurt).
Samen in de bus naar Niort, heel gezellig. Debbie wijst giechelend naar een jongen een paar stoelen verder, 'die is leuk'. Ik zie tot mijn schrik dat het een jongen uit mijn klas is en vertel Debbie over zijn gemene dump-actie een paar dagen ervoor, hoe hij na een jaar met een meisje samen te zijn geweest het uitmaakte en twee dagen later een nieuw vriendinnetje had, een vriendin van zijn eerste vriendinnetje. En hoe hij daarmee ook nog zijn eigen vriend kwetste, die op hetzelfde meisje verliefd was. Toen vond Debbie hem niet leuk meer.
In mijn gehele tijd in Niort kom ik nog zeker tien anderen van mijn school tegen, Debbie niet één terwijl die zelf in Niort naar school gaat.
Twee dagen voor de school begint komt ik terug. Dinsdag halloween, iets waarvan ik, behalve trick-or-treaten en horror-verkleedpartijtjes, niks vanaf weet. In Frankrijk en volgens pappa vele, vele andere landen bezoek je op die dag de graven van voorouders en andere overleden familie en vrienden (Halloween is daar de Amerikaanse versie van). Dus op dinsdag na de lunch stappen we in de auto en rijden tot zeven uur in de avond van begraafplaats naar begraafplaats, ik ben de tel kwijt geraakt. Na afloop thee en taart bij oma met de hele familie, waar Juliette kerstchocola bestellingen op neemt om daarmee een schoolreisje naar Spanje te financieren.
Woensdag de eerste schooldag, met nieuwe sjaal, broek, shirtje en schoenen (gekocht in Niort). Helaas dus niet de gebruikelijke 'korte-dag' (in Nederland hebben we dat op de basisschool, hier blijft dat tot je eindexamen), maar het rooster van vrijdag. Heb inmiddels ontdekt dat dat niet is omdat we vakantie hebben gehad, maar omdat we volgende week vrijdag vrij hebben! Maar ik blijf het raar vinden...

Zaterdag, mijn verjaardag (!), is er een groot feest in een afgehuurt zaaltje met maar liefst 170 mensen! En dan denk je: zó, die Bo heeft al veel vrienden gemaakt zeg! Maar helaas is dat feest niet voor mij, maar voor Alicia's 18e, Florians 20e, en Daniels 50e verjaardag. De hele zaterdag moeten we dat voorbereiden, dus ik heb niet zoveel tijd om van mijn eigen verjaardag te genieten helaas. Ze zijn al weken aan het voorbereiden: bekertjes, wijnen, cakes, servetjes en tafelkleden worden vergeleken, getest en gebakken, jurken en outfits worden uitgezocht en aangevuld, uitnodigingen worden op vier verschillende kleuren papier geprint om de beste uit te kiezen, er word gebeld, gemaild en geschreven, er worden diashows, dansjes en muziek uitgekozen en samengesteld en er is een facebook pagina aangemaakt.
Ik zal het cake met smarties eten in de pauze op school met mijn lieve vriendinnetjes missen.

Heel veel liefs, volgende keer schrijf ik als zestien jarige! Ik zal proberen zondag meteen weer te schrijven over het feest, als ik mijn bed nog uit kan komen!
(Als gast blijf je tot ongeveer 4 à 5 uur, laat staan als je gastvrouw bent...).

XXX Bo

Vakantie!

Lieve nederlanders,
sorry dat ik zo lang niks van me heb laten horen, maar ik had nou eenmaal niet zo veel tijd en om eerlijk te zijn had ik niet al te veel te vertellen. Maar nadat ik gisteren na anderhalf uur met moeite kon stoppen met praten op skype tegen pappa, mamma en zusjelief bedacht ik dat ik dus eigenlijk toch wel wat heb om over te schrijven.

Eerst nog even een toevoeging op mijn vorige blog (over de stemrondes op school), want met die al die stemrondes kon ik bijna niet anders dan er eentje vergeten... En dan nog wel de belangrijkste!
We kregen op school twee aan elkaar geniete enveloppen mee voor de ouders: een bruine, met iets erin, en een kleinere roze, leeg. In de bruine zaten 'promotie-foldertjes', van verschillende 'partijen' waarin met blokletters stond geschreven: STEM OP ONS. De ouders moesten in de roze envelop (niet in een andere envelop, raakte je de roze kwijt dan heb je pech, je moet namelijk toch echt met een roze school envelop stemmen) hun partij van keuze doen en die moest ik meteen de volgende dag naar de Vie Scolaire brengen: handtekeningen, data enz enz, en hoppa in een enorme officiele stembak met zo'n hendel eraan.
Niet aan mij vragen waarvoor al deze stemrondes dienen want de regering bepaalt hier álles! Die stemrondes zijn een schijn om mensen het idee te geven dat ze nog iets te zeggen hebben hier, maar dat is dus absoluut niet het geval.
Álles is hier een en al propaganda, of hoe je dat ook noemt. Ik vond nederland al streng, met al die zeurende politie als je een stukje over de stoep fietst, ik kan toch zeker zelf wel bedenken wat veilig is en wat niet? Nou híer is het zelf-nadenken de mensen afgenomen, ze weten gewoon niet meer hoe het moet.
Onder elke voedselreclame word aan de onderkant zo'n lopende tekst gezet die voedselvoorschriften leest: niet teveel boter, niet teveel zout, niet teveel blablabla. Een tijdje geleden verdwenen de zoutzakjes uit de kantine, nu moeten we aardappelen zonder zout eten. Ik dacht dat het zout gewoon op was, maar toen er na een week nog geen nieuw zout was vroeg ik: 'Hebben ze nog geen nieuwe bestelling gedaan?'
Oh Bo toch, heb je dat niet gehoord? De regering heeft de voedselregels voor de scholen nog strenger gemaakt, we mógen helemaal geen zout meer!
Ze mogen het dan allemaal goed bedoelen, de franse ministers (of wie daar dan ook hun tijd aan mogen verdoen), maar in plaats van zestienjarigen geen zout meer te geven kan je ze ook gewoon bij biologie wat nuttigers leren dan zes lessen lang blaadjes te bekijken...
(behalve dat we geen zout meer mogen, hebben de ministers ook de maaltijden voor het hele jaar in heel frankrijk vastgesteld, en die menu's sturen ze dan op naar de KOKS. Ik dacht dat je als kok zijnde eten bedenkt, en als minister zijnde met heel andere dingen bezig bent...)
Enfin, zo gaat dat hier nu eenmaal!

De pepernoten die mamma en pappa hebben opgestuurd waardeer ik heeel erg! Wist niet dat ik die, terwijl er normaal nooit bijzonder veel behoefte aan heb, zo kon missen! Maar als je ze eet voel je je zo nederlands, en dat mis ik toch af en toe toch wel (:
en al die fransen die maar blijven praten over kerst... Daar heb ik dus helemaal niks mee, sinterklaas is gewoon zo veel leuker! En dan probeer ik de surprises uit te leggen, zeggen ze 'Ooh! Zoals de Piña Colata's in Spanje!', Eh... ja beetje ja...
Misschien dat ik na dit jaar ook een echte kerst fan ben geworden, wie weet.
En ik moet natuurlijk ook nog even melden: ik ben nog steeds niet gewend aan de overheerlijke lunches hier. Zondagmiddag, toen ik door middel van twitter om 13h door juliette werd wakker gemaakt (reveille toi! mes grand-parents sont là! :D), kwamen Papi&Mami van vaders kant en Papi&Mami van moeders kant (zo eten opa's en oma's hier) 'lunchen'. A.K.A: om 12h op bezoek en eten tot 17h.
HEERLIJK!!! Juliette en ik hadden ook heel veel plezier met het papieren tafelkleed, dat we aan flarden scheurden en van de flarden maakten we stropdassen, haarstrikjes, vlinderdasjes, hippiebanden etc etc.
Verder ben ik een lijst begonnen met alle fantastische dingen die ik écht op z'n frans moet introduceren in nederland (En helaas is het nog steeds niet gelukt om de fiets hier van z'n 'nerd-en-nietcool' status af te helpen...)!

Vandaag ben ik met Alicia en Juliette naar een soort spa gebeuren aan de zee geweest. Een enorm wit hotel in een uitgestorven badplaats, het zag er vrij treurig uit maar het schijnt in de zomer wel een vrolijk stadje te zijn. Het spa gebeuren was niet al te indrukwekkend, je kan beter naar de hongaarse badhuizen, maar het was wel hartstikke leuk om een dagje met Alicia (die ons heeft gereden in haar eigen auto, voor haar achttiende verjaardag gekregen) en Juliette op stap te zijn! Tussen de middag gingen we lunchen in het huis van TonTon en TaTa (zo heten oom en tante frans-spreektaal), die in de wintermaanden ergens anders wonen. Na de lunch zijn we nog even naar de zoute zwembaden terug gegaan waar ik mijn engelse boek 'A secret Kept' (Tatiana de Rosnay, van 'Haar naam was Sarah') uit heb gelezen en waar Juliette me de achterkant van haar franse boek uit heeft gelegd (daar deden we ongeveer een half uur over haha).
Morgen heb ik nog een dagje om alle brieven te beantwoorden, nieuwe brieven te posten, mails te schrijven, foto's te sorteren en woensdag komt Debbie (YFU'er uit Mexico, die nu in Niort woont)!
Debbie blijft tot vrijdag en dan nemen we samen de bus naar Niort waar ik tot zondag bij haar blijf, kan ik EINDELIJK voor het eerst shoppen in frankrijk!
Als ik terug kom uit Niort heb ik nog twee dagen om oma's kaaskoekjes te maken, ze kennen geen zoute koekjes! En dan moet ik alweer naar school: onze woensdag word die week vervangen voor het rooster van vrijdag, wat betekend dat we in plaats van om twaalf uur, nu om half 6 klaar zijn. En dat terwijl we die die week gewoon nog een echte vrijdag hebben! Maar we hebben door de vakantie zogenaamd wel weer genoeg geluierd dus gaan ze dat proberen in te halen door de woensdag gewoon voor een keertje weg te laten... Rare mensen, die fransen.
Mijn frans gaat nog steeds langzaam, maar constant, vooruit! Ik kan maar niet wachten tot het punt waarop ik echt denk: nu kan ik lekker foutloos een babbeltje houden! Maar ik vrees dat dat nog wel even gaat duren, want frans is elke dag weer moeilijker dan ik de dag ervoor dacht.

Bisous!

Stemmen

Hee lieve blog lezers.
Als je nog steeds bij de trouwe lezers hoort bedank ik je daarvoor enorm!
De afgelopen tijd hebben er verschillende 'Stem rondes' op school plaats gevonden. Allemaal op zo'n typisch franse manier, beeld je maar in.
De eerste stemronde was die voor de klassen 'delegée' (klassenpresident ofzo. Deze vond, ik geloof, ongeveer twee weken geleden plaats. Nog niet zo officieel: tijdens scheikunde/mentoruur (dat is hetzelfde want de scheikunde lerares is mijn mentor).
Iedereen moest voor ronde 1 op een briefje de naam van één jongen en één meisje uit de klas schrijven. De stemmen werden meteen geteld en op het bord geschreven.
Je kon je opgeven als je graag delegée wilde zijn zodat de klas wist wie dat graag wilde, maar je mocht op iedereen willekeurig stemmen.
Er was maar één jongen die zich opgaf (meer voor de grap, hij is de clown van de klas) en één meisje die zich opgaf (een meisje die al haar hele leven de beste van de klas wilde zijn, zo werd mij verteld, en op het collège altijd delegée wilde zijn maar daar werd altijd gestemd op een populairder meisje dus werd ze het nooit en nu zat dat populairdere meisje niet meer in haar klas dus greep ze dit keer haar kans). Natuurlijk werden die twee delegée.
De tweede stemronde was die voor vice-delegée. Deze ging precies hetzelfde, je moest twee namen op je briefje schrijven (jongen & meisje) behalve dat er dit keer maar één vice-delegée uitkwam.
Een jongen uit mijn klas had het leuke idee om heel hard door de klas te roepen dat hij op mij ging stemmen, en je raad het al, iedereen ging in plaats van vertwijfelend met zijn pen te spelen enthousiast de brefjes invullen.
Het was nog even spannend maar uiteindelijk werd ik, jawel, vice-delegée.
Gelukkig heb je ook nog het recht om je toegewezen positie af te wijzen, en dat deed ik met genoegen want ik had gelukkig net genoeg mensen zover weten te krijgen om die jongen die mij tot vice-delegée had gemaakt op de tweede plek voor vice-delegée te krijgen.
De derde stemronde was iets wat ik nog nooit heb meegemaakt, zo idioot! Er stond een week lang een groot bord in de hal bij de ingang van de school. Er hingen, ik geloof acht, A4-tjes op met op elk A4-tje twee mensen uit dezelfde klas die zich hadden aangeboden als kandidaat. Ik weet nog steeds niet waarvóór ze zich dat wel niet hadden aangeboden (zelfs na het stemmen), maar uit elke klas waren het twee mensen voor twee verschillende titels. Voor deze twee titels word één koppel gestemd, en dat is altijd een koppel uit dezelfde klas.
Onder fototjes en naam stond een klein tekstje waarin de kandidaten zichzelf presenteerden (belachelijk officieel allemaal).
De kandidaten waren geen van allen delegée.
Na een week werde de klassen een voor een naar de presentatie zaal (salle de bladiebla. ze hebben hier voor alles een 'salle' behalve de normale klaslokalen) geroepen. En toen ik daar binnenkwam wist ik niet wat ik zag: behalve het bord met de presentatie van de kandidaten waren langs de muren allemaal echte stemhokjes, met gordijntjes en al neergezet. Ik heb geloof ik nog nooit zo iets belachelijks gezien, het leek wel alsof we een toneelstuk speelden! (in feite deden we dat ook ahaha). Maar ik vond het wel heel leuk.
We kregen allemaal een briefje met de namen van de kandidaten in paren erop gedrukt. We moesten van de acht paren één paar doorstrepen waarvan we zeker niet wilde dat die het zouden worden. Ik heb heel stom, gewoon voor degene gekozen met de stomste foto, maarja ik begreep de tekstjes gewoon niet en ik moest toch kiezen...
Bij het briefje kreeg je ook nog een blauw envelopje, en je raad het al, we kwamen er niet zo makkelijk van af door in het stemhokje gewoon een streep te zetten...
Eerst kregen we een tien minuten demonstratie waarbij ons werd getoont op welke we manier er van ons verwacht werd dat we, jawel, ons envelopje dicht vouwden. Ik overdrijf geen woord.
Vervolgens moest je naar de andere kant van ons stemkantoor lopen waar verschillende bakken waren met een meneertje ernaast. De bakken waren verdeeld in letters, je moest naar de bak waar de eerste letter van jouw naam (achternaam dus, bij het oplezen van de presentie lijst lezen ze ook eerst je achternaam) op stond en daar deed de meneer met een hendel een leukje open waar je je -op de juiste manier opgevouwen- envelopje in deed maar niet nadat je eerst je handteking op een lijst had gezet.

En klaar is kees! Nu maar wachten op de uitslag van deze spannende verkiezingen voor... tja, weet ik dus niet.

XOXO bo

ps. sorry dat ik niet zoveel foto's plaats maar ik ben beter met teksten haha
(en ik ben het kabeltje van mijn camera kwijt)

Triathlon en andere dingen

Kort vervolg op mijn vorige blog.
Mijn eerste tennis training was echt heel erg leuk! Ik vind tennis zo leuk! Mijn groepje is heel aardig, ze kletsten heel wat af en vonden het heel leuk dat ik erbij kwam. Voor het tennissen doen ze het duidelijk niet, na vier jaar tennissen zijn ze ongeveer net zo goed als ik op mijn eerste training en roepen ze na een half uurtje dat ze moe zijn, maar dat maakte niet uit want het was heel gezellig.
Morgen heb ik alweer mijn tweede training en ik heb er heel veel zin in.

De reunie in Nantes was geweldig!! Het was zó leuk om iedereen weer te zien! Mijn toetje was helaas één grote mislukking, de griesmeelpudding was niet stijf geworden en dus moest je het als papje eten... De smaak was wel hetzelfde als normaal. - Heel toevallig: de volgende dag op school was het toetje bij de lunch griesmeelpudding! -
Het was vreselijk warm op de reunie, in de zon wel 35 graden! Ik heb met een paar meisjes afgesproken om elkaar in de vakantie op te zoeken en we willen ook naar een concert in Parijs gaan, daar kunnen we dan slapen bij een gastzus van een meisje uit Hongarije. Maar ik weet niet of dat ook echt gaat gebeuren.
Er was niet echt een programma, we hebben een uurtje in groepjes gepraat en daarna hebben we enorm veel gegeten (natuurlijk) en nog meer gepraat.
Ik verheug me nu al op de volgende reunie, die is in Januarie: een heel weekend aan zee! (jammer dat er dan sneeuw ligt...)

En nu 'actueel'.
Op school gaat alles nog steeds z'n gangetje, ik begin steeds meer te begrijpen. Ik heb met Juliette een film in het frans gekeken (zonder ondertiteling) en die begreep ik vrijwel helemaal!
Gisteren (zaterdag) ging ik met Juliette en vier van haar vriendinnen naar de nationale Triathlon kampioenschappen kijken, want jawel, die worden in Parthenay gehouden!
Het hele 'Base de loisirs' (het park vlakbij ons huis, waar ook de tennisclub en het zwembad zijn) was afgezet met linten, overal stonden fietsen, liepen mensen in hardloop kleren of wetsuits en in de sloot zwommen mensen met badmutsen.
Er was ook een podium met een babbelende man en een scherm waarop je de zwemmers in het zwembad kon zien. Het is echt een enorm groots spektakel voor zo'n klein stadje, dus dat was heel leuk om te zien.
Ik kreeg spontaan zin om mee te doen (behalve het zwemmen in de sloot dan).
Ik ben net ook nog even naar een voetbalwedstrijd van een of andere neef vlak buiten Parthenay gaan kijken met Alicia, maar daar zijn we na een kwartier weer weg gegaan want het was niet echt interresant haha...

Het is raar, je zou denken dat ik na een maand toch wel zo'n beetje alle gekke dingen heb gezien en gewend ben, maar ik kom nog elke dag dingen tegen waarvan ik denk 'Hè?', en aan de 'Bise' en het warme eten wen ik ook maar niet (alhoewel ik met beide, vooral het eten, absoluut geen problemen heb).
Vandaag ging ik bijvoorbeeld een gedicht uit mijn hoofd leren. Daniel vroeg wat ik aan het doen was. Een beetje stuntelig probeerde ik uit te legen dat ik het 'uit mijn hoofd' moest kennen. 'Oooh! Uit het hart!' riep hij uit.
Je leert hier niet iets uit je 'hoofd', maar uit het 'hart'! Gekke mensen, die fransen. Wel mooi gezegd.
Op school is de tijdverspilling nog net zo groot, soms vraag ik: 'Hè? Maar waarom zou je dat doen? Dat is totaal nutteloos!' En dan halen de leerlingen hun schouders op. 'De leraar zegt het.'
Af en toe word ik daar een beetje kriegelig van, ze lijken hun eigen hersenen niet te kunnen gebruiken. Bij wiskunde bijvoorbeeld, in een mini toetsje moesten ze uit hun hoofd 10% van 300 weten (JA ECHT, IN DE 4E WORD DÁT OP SCHOOL GEVRAAGD), en wat doen al die kinderen? Die gaan een tabel tekenen, gaan op hun vingers tellen om 300 door honderd te delen en het vervolgens keer tien te doen. On-ge-lo-ve-lijk. Ik kijk hier soms mijn ogen uit mijn hoofd.
In het begin ging ik dan geïrriteerd aan degene naast me vragen waarom ze dat in godsnaam doen, dat we dat in nederland zo en zo en zo doen, en dat dat natuurlijk veel makkelijker is. Maar daar ben ik mee gestopt. Daar moet ik natuurlijk niet aan beginnen, ten eerste moet ik tegen fransen vooral niet blijven herhalen dat het in andere landen soms beter gaat dan hier, en ten tweede kan ik niet het hele franse schoolsysteem veranderen, hoe graag ik dan soms ook zou willen.
Ik heb me inmiddels ook bedacht, dat omdat vmbo, havo en vwo hier allemaal samen zitten, iedereen hier dus (ongeveer) havo/vwo doet, en dat het daarom dus wel op deze manier móet. En zo krijgen hier dus meer mensen de kans om dat niveau te doen.
Of dat nou zou goed is weet ik ook niet.

Ik vind het heel leuk om alle verschillen te zien, te zien dat het ook anders kan (ook al is het in mijn ogen meestal minder praktisch dan bij ons, maar dat ligt waarschijnlijk aan het feit dat ik in nederland ben opgegroeid en niet hier) en ik begin steeds meer te begrijpen met welke redenen mensen het hier zo anders doen.
Maar ik ben ook blij, dat ik over negen maanden weer lekker in nederland naar school kan, en ik weet zeker dat ik de langste dag op het mla (tot tien over half 4), en het om kwart over 8 melden als je te laat bent (dat is later dan hier de normale dag begint!) opeens heel erg ga waarderen!

Bisous!! Bo

Relstad Parthenay

Hoog tijd voor de nieuwste updates.
Afgelopen week gebeurde er een hoop in Parthenay, misschien wel meer dan in Amsterdam.
Om te beginnen was er dinsdag de leraren staking. We hadden alleen het eerste uur en de laatste twee, wat betekende dat ik van 9h tot half 3 vrij had.
Lucie besloot me de hotspots van Parthenay te laten zien, maar moest eerst nodig de was doen dus ging ik even met haar mee naar huis.
Daar ontmoette ik haar Britse stiefvader, geweldig, dat Engels. Het leek bijna alsof hij het expres deed, dat über Britse accent. Lucie heeft een heel mooi huis, vlakbij het station (dat allang geen station meer is, hoorde ik toen van haar. Parthenay heeft helemaal geen station meer!).
Nadat ze de was had gedaan, ik foto's had gemaakt van het uitzicht vanuit haar kamer (prachtig franse stations straat met van die rechte rijen vierkante bomen), haar 10 seizoenenbox van FRIENDS (!!!) had gezien en twee paar hollandse klompjes had ontdekt(haar vader, die nu in Engeland woont heeft in Nederland gewoond) liet ze me de bioscoop zien. Ik bleek er al geweest te zijn toen we met het basketbalteam van Juliet verzamelde voor een uit-wedstrijd, maar toen had ik niet gezien dat het een bioscoop was hahaha. Tot 18 jaar betaal je hier 3,20 voor de film (en 5 euro voor 3D, want dat hebben ze sinds kort haha)! De bioscoop heeft maarliefst twee zalen, waar ze heel trots op zijn, en draait zelfs af en toe een engelse film zónder voice-over.
Daarna liet ze me een mooie uitzichtplek zien waar we na drie secoden zo snel als we konden weg renden omdat het volgens Lucie de hangplek voor de drugsverslaafden van Parthenay is, en nu stond er ook eentje die tegen de lucht stond te praten...
Om twaalf uur hadden we afgesproken met twee andere meisjes van school bij 'La Mie Caline', dé bakker van het dorp. De american coockies, waar de scholieren hier verslaafd aan zijn, zijn twee keer zo groot als die van de Coffee Company (en vierkant!). Heerlijk! Daar hebben we geluncht met een sandwich bijna zo lang als een heel stokbrood en een american coockie evidemment.
Daarna hebben we de twee leuke kledingwinkels van Parthenay grondig doorzocht en zijn we terug gegaan naar school waar de jongens op het plein rugby speelden en de meisjes onder de bomen in de schaduw lagen.
De leraren mogen best vaker staken.

Vrijdag was het de beurt aan de leerlingen om actie te ondernemen. Halverwege het eerste uur kregen we te horen dat er een "Blocus" (=blocking) plaats zou vinden.
Leerlingen van het tweede Lycee in Parthenay (een lycee met meer praktijk lessen ofzo) zouden onze school gaan 'blocken', wij moesten daarom voor tienen het gebouw uit zodat ze ons niet zouden opsluiten. Ze deden dat als actie tegen Sarkozy die een maand van hun zomervakantie af wil halen.
Helaas bleek dat deze Blocus enkel twee dagen geleden was opgezet, en dat er dus maar ongeveer zestig mensen meededen, helemaal niks dus. Volgens mij klasgenootjes komen bij een goed georganiseerde Blocus soms wel honderden leerlingen opdagen en nemen ze de hele school in bezit!
Bij deze blocus kwam het erop neer dat leerlingen van beide scholen met elkaar in het zonnetje voor de school gingen zitten, en dat wij alsnog naar onze les moesten (wat de helft van de klas alsnog niet deed).
Toen ik die middag thuis kwam hoorde ik van Juliette dat er bij haar ook van alles was gebeurd. Ook op haar school, een college, was een Blocus maar die was helemaal in duigen gevallen toen de bibliotheek en een klaslokaal van haar basisschool, een paar honderd meter verderop, in vlammen op was gegaan! Ze hadden eerder vrij gekregen en hadden op veilige afstand de oranje vlammen vastgelegd met mobieltjes en camera's, de Blocus was al helemaal vergeten.


Net heb ik 'hollandse griesmeelpudding' gemaakt voor de YFU reunie in Nantes morgen! Alle yfu'ers die een jaar in frankrijk zijn hebben zondag een reunie in hun regio. Mijn regio bestaat uit ongeveer twintig kinderen die allemaal komen met hun gastouders en broertjes/zusjes. Iedereen moest een toetjes maken uit zijn eigen land, ik dus griesmeelpudding. Ik hoop dat ie te eten is want het ging allemaal niet zo perfect...
Ik heb heeeel erg veel zin in de reunie want de mensen die ik in Parijs heb leren kennen voelen als vrienden die ik al heel lang ken! Echt heel erg leuk!
Met Luisa uit Berlijn heb ik afgesproken dat ik haar na dit jaar in Berlijn kom opzoeken, en zij komt naar Amsterdam. Met Orsy uit Hongarije heb ik afgesproken dat ik haar in Frankrijk op kom zoeken, zij woont in Bretagne in een huis boven het strand dat uit kijkt over de zee, en ze heef een eigen zwembad (:, wil ik best heen haha!

Volgende week zal ik wel schrijven over de reunie, en... over mijn eerste tennistraining die ik maandag heb! Ik zit in een groepje met drie andere meisjes en een jongen. De jongen en één van de meisjes ken ik al van school, ze zijn heel aardig. Sommigen van de meisjes tennissen wel al 4 jaar (!!), en ik heb nog nooit getennist... Maarja, we zullen zien. Haha

XXX- Bo

ps. wisten jullie dat je hier al scooter mag rijden vanaf 14 jaar? Op school komen allemaal van die hele kleine jongetjes op scooters aangescheurd!
pps. Ze schrijven hier inderdaad alleen op ruitjespapier! Ik heb hier nog niet één keer lijntjes gezien!
pps. Eergisteren kreeg er iemand straf omdat hij zijn boek voor biologie niet bij zich had...

Koeien.

Vanmiddag heb ik me toch weer iets meegemaakt!
Nadat ik om kwart over 2 was wakker geworden (gisteren twee feestjes op een avond), werd ik eraan herrinnerd dat we vandaag ergens heen gingen. Ik begreep maar niet precies wat het was, maar ik wist wel dat het met koeien en schapen te maken had.
Juliette en Alicia wilden niet mee, maar ik wilde het natuurlijk wel graag zien.
Dus ging ik met Daniel, Michou en een derde vrouw (de peetmoeder van het buurmeisje die gisteren een surpriseparty kreeg voor haar achttiende verjaardag. Peetmoederlief is voor haar petekind maarliefst helemaal uit Marseille gekomen) in de auto naar iets wat met het werk van Michou te maken had (dat begreep ik ook nog, maar wat Michou nou precies voor werk doet... Geen idee).
Gisteren, op de terugweg van de mega E.Leclerc supermarkt, had Alicia me al aangewezen waar haar moeder werkt: een enorme hal (zonder muren, dus eerder een enorm dak) met dranghekken eronder. En omdat ik dus over koeien hard gehoord, besloot ik dat het een soort veemarkt is, ofzoiets...
We kwamen aan op een enorme parkeerplaats, en toen we uitstapten hoorde ik muziek en een stem die door de hal echoëde. Ovral liepen mensen.
Waarvan ik dacht dat het misschien een plaatselijk koeienraceje was, bleek een enorm "Agricultuur Festival" te zijn!
Eerst bekeken we een stalletje, met verschillende soorten wol waar een man met een apparaat wolstrengen tot luchtige plukjes maalde, en honderden andere kraampjes en uitgestalde boerenapparaten (van tractoren tot grasmaaiers) die een lange markt vormden voor de grote hal.
De peetmoeder (waarvan ik de naam ben vergeten) kocht appels en daarna gingen we de grote hal in. De stem werd nu redelijk verstaanbaar maar ik had nog steeds geen idee waar over hij non-stop aan het praten was (het was het type guiz-master stem, met bijbehorende muziekjes).
Eerst liepen we langs tientallen kleine hokjes met gaas waar alle soorten vee in stonden die je maar kan bedenken: hele langharige beesten die op ezels leken, ezels die echt op ezels leken, ezels die wat minder op ezels leken, schapen, andere soorten schapen, tien soorten konijnen, kalkoenen, eenden, geiten, nog meer schapen, schapen die geschoren werden, ganzen die bij elkaar werden gedreven door een hondje en nog veel meer.
Nadat we langs alle dieren liepen, en Michou en Daniel in de mensenmassa tientallen mensen groetten, kwamen we aan bij een soort klein arena'tje, met tribunes eromheen. In de arena stond de quiz-master stem die vrolijk met een papiertje zwaaide en aan één stuk door babbelde.
De arena was het hoogtepunt van dit "Festival" (ik wist niet dat je bahalve muziek festivals ook festivals voor boeren hebt!: Een koeienwedstrijd (mamma, dit was je grootste nachtmerrie geweest ha ha!). Het was niet zomaar een koeienwestrijd, nee nee, het was een wedstrijd om de mooiste (of weet ik veel wat) "Parthenaise Koe".
De koe dankt zijn naam natuurlijk aan waar hij vandaan komt: Parthenay. En ik kwam er algauw achter dat je hier maar beter niet kan zeggen dat je koeien vieze beesten vind. De Parthenaise koe is de trots van de Parthenezen (of hoe je de inwoners van Parthenay ook maar wil noemen). De Parthenaise koe is een enorm beest: voor mijn gevoel wel drie meter lang en twee meter hoog (bijna dan haha), ze hebben een beetje een lichtbruine kleur en ze zijn ontzettend dik, en heel, heel erg sterk.
Michou wees elke keer weer een nieuwe koe aan en jubelde dat ze zulke mooie hoofden hadden (een koeienhoofd? Mooi?).
De koeien in het arena'tje hadden allemaal van die strikjes in hun staarten, en waren duidelijk opgepoetst voor deze "Wie-de-mooiste-Parthenaise-fokt-wedstrijd". Desondanks hadden ze poep aan hun billen, modder aan hun poten en vliegen op hun ogen. Prachtig, die Parthenaise koe.


Na de koeienwedstrijd deden we nog een rondje door de mega-hal, en bekeken paarden en langharige beesten die deden denken aan een kameel zonder bult, met een ezelkop.
Best fascinerend.

Ik vond het wel leuk om te zien, maar ik begrijp ook waarom Juliette en Alicia liever thuis bleven.Het is natuurlijk maar waar je mee opgroeit, en helaas voor de koeien, ben ik in Amsterdam opgegroeid...


Heel veel liefs!
Bo

ps. Voor nieuwe foto's in mijn Frankrijk-album (ook foto's van het koeienevenement maar die zijn met mijn telefoon gemaakt dus niet zo scherp...), kopiëer deze link en plak 'm in je browser:
https://picasaweb.google.com/116508542187195127090/Frankrijk?authkey=Gv1sRgCP-H2u-zpduWJw#
(Je moet wel helemaal naar beneden scrollen voor de nieuwe foto's !)

Coucou!

Hey iedereen,
tijd voor een blogje dacht ik.
Zoals jullie in mijn vorige blog natuurlijk gelezen hebben, krijg ik zo nu en dan een belachelijke les over belachelijke dingen. Inmiddels heb ik alweer twee van zulke geweldige lessen erbij gekregen... (tijdens de eerste keer dacht ik: "dit duurt maar tien minuten", inmiddels heb ik de vierde keer gehad en weet ik niet hoeveel er nog komen): de eerste was een soort computer les. 60 Minuten lang leerden we hoe we een word-bestand kunnen opslaan, en kunnen kopiëeren naar een andere map, misschien leuk voor de leraren zelf? Kinderen werden steeds onrustiger, maar even op facebook gaan (zoals we in Nederland al massaal gedaan zouden hebben) is hier absoluut niet mogelijk, want zodra je youtube in typt word dit geregistreerd en word je account afgesloten, computeren op school kan je dan wel op je buik schrijven (niet dat ik dat nou zo graag wil hier, ik heb volgens mij nog nooit zo'n oude computer gezien! Echt niet! Het beeldscherm is bijna zwart-wit...).
Omdat we blijkbaar aan 50 minuten bestandjes slepen wel genoeg over de computer hebben geleerd, is het tijd om op een heuze beamer, aangesloten op een echte computer (jawel!), het schoolregelement voor de, misschien wel, twintigste keer door te lezen. En dat "20e" is niet sarcastisch.
Ik weet nog steeds niet hoe ik dat uur heb overleefd. Misschien vind je dat ik het overdrijf, het was toch maar een uurtje, maar dan ken je de Fransen nog niet.
Na de pauze, waarin óók de Franse kinderen hun ongeloof uitspreken (iets dat heel zeldzaam is, want behalve dat de concierge met de enge sekte-baard "père Noël" wordt genoemd, praat je hier níet in negatieve zin over leraren, het schoolsysteem of iets anders waarover je hier wordt gehersenspoeld) krijgen we nog een fantastisch leuk uurtje van mijn Franse lerares, iemand die engels sprekenden (laat staan nederlanders) niet bepaald stimuleert om Frans te gaan praten (maar vandaag had ik wel lekker een 3 voor Frans, een cijfer dat ik niet als enige had gekregen, en daar ben ik best trots op als niet Frans-sprekende).
We kregen een formulier met vragen (op hetzelfde vergeelde, flinterdunne papier dat we hier altijd uitgedeeld krijgen), en Lucie en ik begonnen al enthousiast onze namen in te vullen. De franse juf bastte door ons gesprek heen: "Lucie, weet je wat je moet doen?"
"Eh... Ja de vragen beantwoorden?"
"Nee! LEES NOU EERST DE TEKST!"
Lucie leest verward de tekst en kijkt me dan stomverbaasd aan. "Het komt er op neer dat je níet de vragen moet beantwoorden."
"Hoe kan dat nou?" vraag ik vertwijfeld, het volle A4 vel bekijkend.
Lucie legt het uit: Bovenaan staat nadrukkelijk dat je éérst alle 8 vragen van opdracht 1 moet lezen, en dan pas mag je doen wat er bij de vragen van je gevraagd word.
Nadat je de vragen, stuk voor stuk rare dingen met moeilijke woorden, allemaal heb doorgewerkt, kom je bij vraag (of beter gezegd: opdracht) 8 aan: maak géén van bovenstaande vragen.
De les die we hiervan moeten leren? Lees voordat je een toets gaat maken eerst alle vragen door.
Heel leerzaam, hadden ze dat niet gewoon even kunnen zeggen inplaats van ons een half uur niks te laten doen? Ik denk dat niet alleen antillianen overal de tijd voor nemen, Fransen mag je daar gerust bij zetten. Die zijn beter in tijdverspillen dan wie dan ook.
Maar ik vind het helemaal niet erg hoor, het is nog steeds heel gezellig!
Na de onnozele opdracht 1 krijgen we nog een opdracht 2 en 3, waarin we weer eens met onze markers en kleurige schoolspullen aan de gang mogen (mijn tubetje lijm is na twee weken bijna op!) en dan moeten we nog een laatste opdracht maken die, zo denk ik in eerste instantie, nog best mee valt, tot we de nabespreking doen. Ik had het kunnen weten. Ook hier komen we er niet vanaf met even snel de antwoorden oplezen, maar... Jullie weten het nou wel.

Door het krakende geluidssysteem word voor de honderste keer wat omgeroepen, ze roepen hier werkelijk elke pauze iets om, en misschien moet dat nog wel vaker van het is echt zó onverstaanbaar dat je denkt dat iemand de "speaker" net heeft uitgevonden. Lucie zegt nog tegen me dat ze het nooit zal verstaan als ze word omgroepen.
Eenmaal op het plein, zittend in de heerlijke Franse zon (gnagna), komt Fanny naar me toe. "Bo, je bent volgens mij omgeroepen, je moet naar de vie Scolaire!"
Lucie lacht.
Ik op naar de Vie scolaire, iets waarvan ik nog steeds niet weet wat het is (dat is nou het effect van een uur durende les daarover, ik val dan gewoon in slaap en weet vervolgens nóg niet wat het is!).
Ik ben opgeroepen omdat ik nog boeken mis (mijn boekenpakket is natuurlijk niet compleet opgestuurd, we zijn in Frankrijk!).
Lucie en twee van haar vriendinnen lopen met me mee naar het internaat, waar enorme stapels boeken staan met 1 meneertje erbij en een enorme rij van leerlingen.
De bel gaat en Lucie's vriendinnen verontschuldigen zich en haastten zich naar hun les (want je raad het al, te laat komen? wat is dat?).
Lucie blijft bij me ("ik zeg wel dat ik het voor je moest vertalen").
Er is alleen één probleem, ik weet niet welke boeken ik mis, aangezien je hier niet voor alle vakken boeken hebt en ik niet weet voor welke vakken ik die dan wél nodig heb. Gelukkig is het probleem zo opgelost.
Het meneertje: "Je zit in de seconde? Dan mis je vast Engels, en Frans maar die zijn er niet." Met mijn Engelse boek, niet wetende of ik mijn Franse boek ooit nog zal zien, haastten we ons naar Physique&Chimie...

Een paar dagen geleden heb ik, op verzoek van mijn Frans lerares, een boekje gekocht om nieuwe woorden in op te schrijven. Het is zo'n boekje waar je normaal gesproken contacten in op schrijft, voor mensen zonder telefoon denk ik.
Een woordenboekje is besteld, dan moet mijn Franse lerares me toch echt een beetje aardiger gaan vinden.

Tot slot nog een paar feitjes:
- "Coucou!" is een soort 'hoi', en word naast Salut veel gebruikt.
- Het toetsenbord van de computer is hier heel anders!
- Kinderen hier zijn echt een beetje bangig voor gesprekken met buitenlanders. Ze vragen bijvoorbaal hoe je mijn naam schrijft, of voor hoelang ik blijf, aan degene naast me! Je moet ze echt laten zien dat je kan praten anders praten ze gewoon niet tegen je. Gelukkig gaat het nu heel goed, het is echt gezellig en ze zeggen allemaal dat ik zo goed frans praat ha ha!
- ik heb echt het idee dat meer mensen hier een bril hebben!
(waarschijnlijk hebben jongeren gewoon niet zo snel lenzen)

Á tout a l'heure!!
XX B.

Vergeten...

Zoals ik al zei vergeet ik vaak dingen in mijn blog te zetten omdat ik zoveel mee maak! Toch zijn er nog wel een paar dingen het vermelden waard.

Ik kende het wel, dat opstaan als de leraar binnen komt, maar enkel uit films of boeken. Hier doen ze het echt, iedereen staan netjes op en gaat pas zitten als de leraar het aangeeft. Zo ouderwets!
Als ik tegen Lucie fluister dat ik het echt gek vind, dat ik er nooit bij had stilgestaan dat het echt gewoon nog gebeurd, fluistert ze terug dat ze hier op het lycée er helemaal niet streng in zijn: 'het hoeft niet eens bij alle leraren!' Op het collège, zo verteld ze me, was het behoorlijk strafbaar als je niet opstond. Daar was het verplicht. Collège is in nog wel meer dingen strenger dan op het lycée... Juliette legt me uit dat mobieltjes op het collège verboden zijn, maar niet zoals op het Lycée alleen in de les, maar op het hele school terrein zolang als de dag duurt, dus óók in de pauzes! Gelukkig maar dat op het Lycée je mobiel enkel voor drie dagen word afgepakt als je een smsje krijgt... Haha!

Daarnaast heb ik nog iets ontdekt. De bel -die een mozart muziekje is, en een ander muziekje voor het eten dan voor de andere pauzes- gaat alleen in de gangen, in de klassen zit geen bel. Als de bel gaat, springen wij in Nederland spontaan op, de leraar die misschien nog bezig was totaal negerend. Maar hier in Frankrijk bepaalt de leraar wanneer de les is afgelopen, als de bel gaat en je andere klassen naar buiten hoort gaan kan het makkelijk dat jouw klas nog 10 minuten moet blijven noteren, schrijven en luisteren. Heel raar, want als de leraar de bel niet hoor (omdat die dus niet in de klassen af gaat) kan het zijn dat je je pauze gewoon in de les door brengt...

Tenslotte nog iets, waarvan ik en vrijwel alle 800 leerlingen op het Lycée, en ik denk de leraren ook, het belachelijk vinden. We kregen maar liefst 120 minuten les over iets waarvan we in Nederland niet eens zouden verzinnen dat je er les over kon geven. De eerste 60 minuten gingen over het Lycée-systeem, maar niet over het soort systeem waarover je denkt dat het gaat. Nee, eerst moesten we de hele schoolleiding, plus zusters en kantinejuffrouwen uit ons hoofd leren en de hoofden leren kennen van foto's. Vervolgens moesten we leren waar in het gebouw je die kan vinden, hoe je ze aanspreekt, wat ze doen, met hoeveel ze zijn etc etc. Je zou bijna denken dat we het aantal papiertjes op hun bureau moesten weten. Wat gaat ons het aan hoeveel mensen er in de Vie Scolaire (administratie kamertje) werken en wanneer die wisselen?! Dat is toch hun vak? Maar dat tot daar aan toe, vervolgens gaan we over tot de orde van de dag: de tuinen van de school. Erg interresant, wanneer die onderhouden worden.
Op het moment dat ik létterlijk bijna in slaap dreig te vallen tikt Manon me aan dat we éindelijk mogen gaan. We krijgen zelfs nog een boekje mee waarin alles staat dat ze ons dat uur hebben verteld, waarom niet gewoon dat boekje in 5 minuten uitdelen? (Dat is nog zoiets, ze lezen hier élke zin, élk woord, zelfs elk puntje (echt waar!), hartop en klassikaal voor) Na de pauze, waarin we onze woede over de tijdverspilling van les over de tuinen van de school uitspreken, krijgen we nog een mysterieuze les. Niemand weet wat ons te wachten staat, maar saaier dan de vorige les kan het toch niet zijn? Wel dus.
Eerst moeten we een hele lijst invullen over hoe we werken, hoeveel we slapen, wanneer we ons huiswerk maken en wanneer we bedenken wanneer we het maken, wanneer we onze schooltas inpakken, wanneer we onze kleren klaarleggen en ga zo maar door. Het houd niet op, maar het is nog niks vergeleken bij wat daarna komt. We mogen alles nog eens dunnetjes overdoen, we moeten een weekplanning inkleuren: geel is eten, blauw is slapen, rood is school, groen is vrije tijd en grijs is huiswerk. Hoogst interresant. Tot slot blijkt ook nog eens dat we dit vel helemaal voor onszelf hebben ingevuld, we hoeven het niet eens aan de lerares te geven. Wat leuk, een lijst voor mezelf met wanneer ik slaap, erg leerzaam.
Maar het leukste komt nog, (ik vind het inmiddels niet erg meer, in deze les mogen we praten en het is eigenlijk heel gezellig) we krijgen informatie over hoe je je huiswerk moet maken. En één feit maakt toch wel diepe indruk op me:
je moet geen huiswerk in de Hyper U, de mega supermarkt vlakbij school, maken. Huiswerk in de supermarkt? Ik heb het vast verkeerd verstaan. Maar nee hoor, de kinderen beginnen druk te praten en giechelen maar de docente kijkt ons doodserieus aan en vraagt geirriteerd om stilte.
Geen huiswerk in de supermarkt, begrepen?

Dikke zoen! Bo

1,5 week

Er is nu 1,5 week voorbij en alles gaat nog steeds perfect. Van de downperiode die er volgend YFU-voorbereidingen zou kunnen zijn/komen, heb ik nog niks gemerkt op een beetje heimwee na als ik alle lieve kaartjes lees.

Vorige week had ik voor het eerst gym. We kregen uitgelegd dat we iedere zes weken van activiteit veranderen. De eerste zes weken: Acrogym. En dus begonnen we de eerste les enthousiast met "piramides" bouwen. Gym is hier niet zomaar gym, maar, net zoals bij elke les, word er vreselijk fanatiek mee gedaan. Je bent een loser als je niet al je schoolspullen (in dit geval gymkleren) puik in orde hebt en niet zo vaak mogelijk je hand op steekt. De warming-up is dan ook niet zomaar een warming-up, maar eentje van zeker 20 minuten...
Het piramdes bouwen zelf is wel heel leuk, we rollen over de matten van het lachen.

Verder zijn er hier nog steeds mensen die denken dat Duitsland en Nederland hetzelfde is. Als ik vertel dat ik uit Amsterdam kom roepen ze: 'Oh, kom je uit Duitsland?' En als ik dan zeg dat Amsterdam in Nederland ligt vragen ze onzeker welke taal we daar spreken... Blijkbaar is Amsterdam veel minder bekend dan ik dacht, maar na even nadenken weten ze altijd wel te vragen of we er blowen en of er hoeren zijn. En als ik dat bevestig staren ze me met grote ogen aan. Haha!
Vandaag vertelde Tanya (het Ierse meisje dat hier al zes maanden woont) aan me dat een ander meisje aan haar vroeg of ze Duits praatte toen ze met me praatte. Als Tanya uitlegd dat ik ten eerste niet Duits ben, en ten tweede Engels kan zijn ze nog verbaasder. Want waarom zou je Engels praatten als je niet uit Engeland komt?
Soms zijn ze hier zo wereldvreemd...

Engels (de les) is trouwens ook heel grappig. Het engels dat ze hier praatten verbaasd me, alhoewel menig mens me heeft gezegd dat Frans-Engels belachelijk is, elke keer weer.
Omdat ze hebben geleerd dat de 'i' als 'ai' word uitgesproken zijn er al meerdere mensen die in plaats van iets gedaan hebben (she did), dood zijn gegaan (she daid). En omdat ze geleerd hebben dat 'the' niet uitgesproken word als 'te', word het altijd 'ze', met een harde Z.
Ook de 'H' uitspreken is heel moeilijk voor ze, zo hebben ze het over Oliday, Ello en nog veel meer. Al met al moet ik heel erg mijn best doen om te begrijpen wat ze zeggen. En ik denk niet dat ze het ooit zullen leren...

Verder zitten er wel 4 (!) Cléments in mijn klas, duren de dagen nog steeds heel lang, is het eten nog steeds erg veel (maar wel lekker!), en denk ik niet dat ik ooit aan 'la Bise' zal wennen. Zondag bijvoorbeeld. Toen ik mee ging naar een basketbal toernooi van Juliette. Op de plek waar het team had afgesproken moest ik 14 meisjes twee keer zoenen, het hele rijtje af. En het duurde zo lang! Ik snap niet wie dat bedacht heeft, dat die fransen daar elke keer het geduld voor hebben! Haha.

Net heb ik weer bij de buren gedoucht, want de boiler bij ons is kapot. Ik heb al vier keer bij de buren gedoucht en het begint steeds normaler te worden op op je blote voeten en in je geruite pyjama broek door de straat te wandelen terwijl de buurtbewoners je vrolijk groeten en net doen alsof het normaal is. Moet je je eens inbeelden dat je in Amsterdam op je blote voeten met een handdoek over je arm door de buurt gaat lopen! Haha.

Nu ga ik maar weer even verder met Frans leren, want morgen heb ik een test en ik snap er echt helemaal niks van. Daniel, Michou en Juliette doen hun uiterste best om me te helpen, maar ze komen er zelf ook niet helemaal uit. Het is wel heel gezellig om samen huiswerk te maken.

Salut! Grande Bise,
Bo

ps. bedankt oma en may-an voor jullie lieve kaartjes!

Foto's!

Een link naar de foto's van het huis (ik ben de tuin vergeten dus die komt later):

https://picasaweb.google.com/116508542187195127090/KamerFrankrijk?authkey=Gv1sRgCLXDiuz3zPb_Ug#5649647088456525746

En een link naar de foto's van hometown Parthenay:

https://picasaweb.google.com/116508542187195127090/Parthenay?authkey=Gv1sRgCKjez8eKkoLtogE#

Salut! Bo

de tweede dag

Ik begin nu echt heel moe te worden. Dat, en dat er bijna geen fietsen zijn, zijn zo'n beetje de enige nadelen tot nu toe!
Vandaag was weer een lange dag. Die begon met Histoire Geo, waar ik niks van begreep.
Daarna werd Math vervangen door Physique et Chimie (ik had mijn huiswerk beter gedaan dan de meeste klasgenootjes, maar het was dan ook niet zo moeilijk).
Daarna had ik engels, gemixt met een paar andere 'seconde' klassen.
Naast me zat Lucie een meisje uit mijn klas. Ze vroeg me of ik beter Engels sprak dan Frans (waar ik natuurlijk ja op zei), en vertelde me dat ze sinds vijf jaar in Parthenay woont, maar dat ze daarvoor in Engeland woonde!
Samen hielpen we de Franse kinderen tijdens de Engelse les. Een meisje dat naast me zat vroeg me wat "Ennuyeux" in het Engels is, maar ik begreep haar niet en vroeg Lucie of ze het wilde vertalen. "Oh, 'boring', that's 'boring'!" zei Lucie meteen, waarna ik weer vroeg wat Boring dan in het Frans was. Ennuyeux dus.
Het volgende uur, de laatste voor de lunch, en het uur na de lunch zijn 'Accom. Pers.' Lucie legt me uit dat we vrij hebben, sommige weken hebben we wel les maar ze weet niet hoe ze uit moet leggen wat dat dan is, we zullen zien. Ik ga met Lucie, twee vriendinnen van haar (Charlotte en eentje waarvan ik de naam ben vergeten) een een vriend van hun mee naar de Hyper U, de supermarkt, om een cadeautje te kopen voor een jarige vriendin. Voor de supermarkt treffen we nog vier jongens en vier meisjes waar we het tweede vrije uur mee door brengen.
Na dat uur hebben we SES (een E spreken ze uit als: eu): Science Économique et Sociale. Lucie zegt les te hebben in cent-dix-sept (117), en op mijn rooster staat 113, dus gaan we allebei naar een ander lokaal. Hoe de fransen het voor elkaar krijgen om in álle roosters fouten te krijgen weet ik ook niet, maar ik beland in een wiskunde lokaal met 'première' leerlingen. Toch maar naar lokaal 117 waar Lucie en de rest van SES 3 (een mix van Seconde 2, mijn klas, seconde 3, 4 en 5) les heeft. Ik ben nog net niet te laat.
Ook hier zit de 'presentielijst' vol met fouten. Zo sta ik niet op de lijst, maar ik mag ik wel blijven net als twee andere jongens en meisjes, moeten drie andere meisjes die niet op de lijst staan wél weg en komen er twee nieuwe leerlingen bij die ergens verkeerd zaten.
De les zelf is gelukkig wel heel makkelijk, want de aantekeningen worden letterlijk overgenomen van het bord, of langzaam gedicteerd. Mee-kijkend bij mijn buurvrouw Marie kan ik alles mee schrijven. Een stuk fijner dan de Histoire Geo les waar de leraar een heel verhaal houd en jij zelf de interresante feiten eruit moet halen en tijdslijnen moet tekenen, iets wat voor mij (bijna) onmogelijk is.
Na SES heb ik nog een les LS (Litérature et Société). We vullen voor de zoveelste keer (bij elke les vragen ze het op nieuw, blijkbaar hebben ze nog nooit van een kopieër apparaat gehoord) een papiertje in met naam, adres, telefoonnummer, gezinssituatie, hobby's, favoriete vakken, minst favorite vakken, leuke boeken etc etc. Daarna krijgen we een briefje met een gedicht waar me met vier kleuren markers dingen in aan moeten strepen. Ik zit naast Tania, een meisje dat sinds zes maanden in Frankrijk woont en uit Ierland komt, ik had al met haar kennis gemaakt tijden Sèction Europeenne. Ze is hier definitief heen verhuisd. Tania helpt me bij het gedicht als ik de opdrachten niet begrijpt en verzekerd me ervan dat ik altijd naar haar toe kan komen als er iets is.
Na school komt Juliette me weer op halen en omdat ik geen huiswerk heb ga ik met haar en 'maman' mee om voor haar een nieuwe bril uit te zoeken. We stappen in de auto en rijden in een soort kring om Parthenay heen om vervolgens uit te stappen bij het winkel straatje twee minuten lopen van huis. Ze doen hier alles met de auto...
Juliette kiest een zwarte bril, én, omdat ze veranderig wil en ik en maman haar ervan overtuigen dat het leuk is, een knal rode. Hij staat echt heel leuk, op haar donkere huid, maar ze lijkt er zelf nog niet zo zeker van.
Net hebben we vis met rijst gegeten en nu val ik bijna om van de slaap.
Morgen heb ik gelukkig na de lunch vrij, dan kan ik even uitrusten.
Ik heb nog veel meer te vertellen, en ik ben zoveel dingen vergeten op te schrijven, maar ik maak te veel mee om te onthouden!
Mijn frans gaat wel steeds beter, maar nog steeds eigenlijk alleen het luisteren. Praten gaat nog net zo gebrekkig als eerst. Maar ja, dat ik het beter kan verstaan is al tenminste iets!

Bisous! Bo
ps. De schoolbel is hier een muziekje van mozart! Echt heel idioot!

Lycee Ernest Perochon, le première jour!

Vandaag ging om kwart voor 7 de wekker, ik was meteen klaar wakker.
Eindelijk, mijn eerste schooldag in Frankrijk: met Franse kinderen, Franse leraren, Frans eten en vooral een Franse taal.
Ik begin nu al verschil te merken in mijn Frans! Vooral in het verstaan, ik wist niet dat dat zo snel zou gaan! Ik kan de leraren vrij goed volgen, al kan ik daardoor nog niet meekomen met de les want ik weet niet hoe ik moet antwoorden haha.
Ik ga hier met de auto naar school, hoewel het vijf minuten lopen is. Maar nu ik mijn rugzak heb ingepakt begrijp ik waarom. En mijn god wat een dagen! Ik begon om 8 uur en eindigde om half 6! En het was nog maar een introductiedag!
Het was een dag voor alleen de 'seconde' van de school, de nieuwe klassen dus. Le première en le terminale beginnen morgen pas, dan is het dus nog drukker, en het was vandaag al zo druk! Ik had het idee dat er veel meer leerlingen op deze school zitten dan op het MLA, maar toen ik vertelde dat er op het mla 1600 leerlingen zaten vielen ze bijna van hun stoel.
Dans le matinee (voor de lunch) kregen we roosters, een soort absentie- en regelement boekje, papieren, een rondleiding etc etc. Toen ik het schoolplein op kwam zag ik rechts en voor me de school, maar links stond ook een enorm gebouw. Dat bleek het internaat te zijn, daar slapen en leven de kinderen die te ver weg wonen om naar huis te gaan (ik las de regels van het internaat in het boekje, poeh!).
Na de lunch (patatjes, vlees op stokjes, koekjes, appelmoes en yoghurt!) begonnen we met het gewone rooster. Alleen... Dat had ik niet door. Zodra de bel ging (een heel vrolijk muziekje waarvan ik ook niet door had dat het de bel was) sprongen de meisjes en jongens waarmee ik de pauze had doorgebracht (één uit mijn klas) op en haasten zich naar binnen. Toen kreeg ik door dat we gewoon les hadden, de eerste echte les. Ze raakten behoorlijk in de stress toen ze erachter kwamen dat ik niet wist waar ik heen moest, want te laat komen is absoluut iets vreselijks. Ze leverden me af bij de schoolleiding gaven me twee kussen (zoenen, zoenen, zoenen. ik begin het te leren...) en haasten zich weg. De schoolleiding was heel vriendelijk, ik moest nog op de foto omdat er geen pasfoto van mij was en toen bracht een meisje me naar een lokaal waar franse dikke leraressen druk met elkaar in discussie was terwijl meer dan 31 paar ogen (want sommigen hadden geen plek) stilletjes toekeken.
Het meisje en de jongen die me naar de schoolleiding hadden gebracht bleken ook aanwezig. Uiteindelijk werd besloten welke lerares haar leerlingen mee naar een ander lokaal moest nemen (denk ik). Ik ging met een klein Frans vrouwtje mee samen met vier andere leerlingen.
Ik bleek terecht gekomen bij de "Section Europeenne". Een soort extra keuzevak. (Geen idee hoe ik daar ben gekomen want achteraf bleek mijn gastfamilie ook nog nooit van dit vak te hebben gehoord). Mijn keuzevak "L'Europe" (of section Europeenne, ik weet het niet) bleek Histoire de Geographie in het Duits te zijn! Histoire de geographie is wat wij geschiedenis en aardrijkskunde noemen, hoe dat samen één vak kan zijn weet ik ook niet. En hoe je dat kan combineren met Duits begrijp ik al helemaal niet. Maar ja, het zijn Fransen. Madame bladibla (vergeten) legde uit dat ze ook helemaal geen Duitse lerares is, maar alleen Histoire de Geographie lerares. Maar ze houdt wel van taal en ze heeft ook in Duitsland gewerkt dus ze praat Duits. (Wie in godsnaam heeft een vak bedacht dat Geschiedenis, Aardrijkskune en Duits in één is en dat wordt gegeven door iemand die geen Duits geeft?!). Eerst gaan we naar een lokaal waar het bord schuin aan de muur hangt. Een schoonmaakjuffrouw en een reparateur man sturen ons het lokaal uit om het bord te repareren (? daar hebben ze de hele ochtend de tijd voor gehad en dan gaan ze het doen als de lessen beginnen...), dus gaan we naar het lokaal ernaast waar we af en toe ons verhaal moeten herhalen door de boor van de reparateur.
Naast me zit een meisje die Tania heet en die uit Engeland bijkt te komen, ze is hier al zes maanden. (Later in de pauze komt ze naar me toe om me te vertellen dat ik me geen zorgen hoef te maken en dat ik naar haar toe kan komen als er iets is). Ze blijkt nog nooit Duits te hebben gehad en verontschuldigend verteld de lerares dat je dit vak dan helemaal niet kan hebben, ze wordt terug gestuurd naar de bomvolle andere klas. Na tien minuten komt er een nieuwe leerling bij: Een Duitse jongen die hier net is aangekomen en die zes maanden zal blijven. De lerares verteld hem dat hij haar mag verbeteren met 'der' en 'das' etc.
Daarna heb ik nog "Physique & Chimie" (natuurkunde en scheikunde is ook één vak) van mijn "Professeur Principal" (mentor Mazurier). Ze is heel aardig en vraagt af en toe of ik het nog begrijp. Het is moeilijk omdat ik mijn bril vergeten ben, en ik moet het toch hebben van lezen op het bord als ik de lerares niet meer kan volgen. Gelukkig zit er een aardig meisje naast me die elke keer haar agenda naar me toe schuift zodat ik het kan overschrijven.
We krijgen ook nog meteen ons eerste huiswerk mee, maar dat blijkt niet veel soeps. Wel kost het me meer tijd dan het me in Nederland zou hebben gekost: alles moet zó vreselijk netjes! Álle kinderen hebben hier een enorme etui, enorme rugzakken en enorme mappen met eindeloos veel papieren, mapjes, schriftjes. De etuis puilen uit wat je gaat hier absoluut niet naar school zonder lijm, schaar, pennen, potloden, markers, linialen, passers etc.
Ik heb net mijn tas voor morgen ingepakt, MIJN GOD. Ik krijg hem bijna niet meer dicht en het ziet er zo belachelijk uit, mijn North Face rugzak staat helemaal bol haha! Maar ik ben vast niet de enige met zo'n debiel groot ding, ze hebben hier namelijk geen kluisjes.
Er is nog iets heel geks: op het schoolplein hangen tegen de muur een soort ijzeren rekken. Het lijken een beetje van die fietsenrekken waarmee je je fiets verticaal aan de muur hangt. Maar in de pauze kom ik erachter dat iedereen daar zijn rugzak in legt voordat ze gaan eten. Het is een heel maf gezicht, net als de rugzak/jas vakjes die ze op de basisschool hebben.
Juliette kwam me na school ophalen om samen naar huis te lopen, ze loopt de komende dagen mee tot ik de weg zelf ken.
Een sleutel is niet nodig, de deur is nooit op slot. Dat was wel gek de eerste dag. Ik als stadskind ben niet gewend dat 's ochtends de buren, vrienden en familie langs komen, enkel en alleen voor 'La Bise' (zoen zoen zoen...). Het was wel grappig, het geeft een heel dorps gevoel. Toen we een wandeling door het stadje maakten hingen er ook steeds mensen uit de ramen om gedag te zeggen, ook vriendinnen van Alicia, die niet eens mee was!
We hebben net 'Corque Monsieur' gegeten. Het is heel gezellig met Michou, Daniel, Julliette, Florian en Mad (Madeleine, de vriendin van Florian).
Ookal is het pas half 10, ik ga naar bed. Ik ben zo moe!

À Bientôt! Bonne nuit,
Bo.