Nog snel een korte blog voor ik vertrek. Zodat jullie weten waarom ik twee weken lang niks van me zal laten horen.
Ik vertrek morgen namelijk naar Duitsland, Bad-Iburg welteverstaan. Het is een uitwisseling met mijn franse school school.
We gaan met ongeveer vijf-en-twintig leerlingen, 14 uur in de bus.
Mijn 'austuaschpartner' heet Anna en woont in een klein dorpje, Dissen, een half uur met de bus van de school in Bad-Iburg vandaan.
Ze heeft een zus van zestien, een hond, twee katten en ze praat bijna net zo goed frans als ik...
Komt ze hier om frans te leren, krijgt ze mij als uitwisselingsstudent!
Ik ga tien dagen weg, en in april komt Anna hier heen. Ze slaapt dan niet bij mij, omdat ik er al ben en het een beetje vol word in huis, maar ze gaat wel overdag met mij mee, naar school en zo.
Toen ik vroeg of we kunnen shoppen in Bad-Iburg stelde ze me meteen gerust, en daar ben ik erg blij mee ben aangezien ik al in geen jaren een normale H&M heb gezien (niet dat ik nou zo fan ben van die winkel, maar ik ben hem opeens toch een beetje gaan missen).
En we gaan ook koekjes bakken, zei Anna.
Ze klinkt spontaan en aardig en ik heb er enorm veel zin in!
De bus vertrekt om 6 uur, ik moet om half 6 op school zijn. Mijn tas is véél te groot, aangezien ik alleen de tas heb waarmee ik hier ben aangekomen (en die was voor een jaar gepakt), maar ik weet elke tas te vullen dus dat is niet zo erg.
Ik heb de karakteristieke 'Torteaux Fromager' uit de regio en de beroemde franse karamelsnoepjes 'Carambar' al ingeslagen, en ik neem ook een paar oerhollandse Haagsche Hopjes mee en een koelkast magneet met een blauw molentje erop.
Tot over twee weken!
Tschüs!!
Bo
zondag 20 november 2011
vrijdag 11 november 2011
De Bioscoop
Vandaag (vrijdag) was het studiedag, en dus had ik afgesproken donderdagavond bij Lucie te gaan slapen met Melanie, Charlotte, Adrien en een andere Lucie (die uiteindelijk niet kwam).
Omdat zij een etentje hadden als reunie en diploma-uitreiking (het Brevet heet dat) op hun collège zou ik om negen uur naar hun toe gaan, maar Michou en Daniel konden me dan niet brengen omdat ze om acht uur met Juliette naar de film gingen. Ik verzekerde ze ervan dat dat echt niet erg was, dat ik wel in mijn eentje een kwartiertje door het donker kon lopen en dat ik in Amsterdam by night (negen uur...) toch echt wel meer risico loop dan in Parthenay by night. Uiteindelijk besloot ik toch maar mee te gaan naar de film, waarom ook niet?
De film begon om acht uur maar we moesten er volgens de Coutantjes toch echt zeker twintig minuten van te voren zijn, want deze film was erg groots en vandaag was de release-dag in Parthenay, wat betekende dat heel Parthenay (dat morgen vrij had) voor de bioscoop deur zou staan. Bovendien draait de film maar een keer per dag, en zijn er maar twee zalen waarvan de grote zaal waarschijnlijk net zo groot is als de grote Rialto zaal (misschien zelfs kleiner)...
En dus stapten we in de auto, en stapten we na één minuut weer uit (de bioscoop is echt letterlijk vijf minuten lopen).
Eerst kwamen we een vriendje van Juliette tegen en bleven we daar even mee praten en vervolgens kwamen we erachter dat de bioscoop nog niet open was (aangezien er vandaag maar één film draaide). We hadden ons ook nog eens in de tijd vergist, de film begon pas om half negen. Na twintig minuutjes wachten kwam de meneer van de bioscoop (naast de enige kassa hangen slecht uitgeprinte fotootjes van hemzelf met een paar mensen) die met zijn sleuteltje rommelde tot de (vergeleken met de rest) hypermoderne schuifdeurtjes open gingen. We waren de eerste die een kaartje mochten kopen, maar bij de kassa moesten we nog eens tien minuten wachten omdat de bonnetjes printer nog moest opwarmen.
Daarna mochten we naar de grote zaal, dezelfde waar ik een paar uur van tevoren nog met vier klassen van school een film had gekeken (toen gingen we via de branddeur naar binnen omdat ze de hypermoderne schuifdeuren niet open kregen).
De film begon minstens een kwartier te laat omdat iededereen (inclusief de man van de bioscoop) gezellig stond te kletsen. Een voor een kwamen buren, klasgenootjes en leraren langs die overal onhandig over stoelen hingen om die verrekte 'Bise' te geven.
Juliette en ik speelde spelletjes op onze iPod en probeerden ons te verschuilen voor de leraren of klasgenootjes die we niet wilden zien (wat absoluut niet lukte aangezien iedereen elkaar kende).
Evenlater ging het licht uit en overal zag je brandende telefoon schermpjes van vriendjes en klasgenootjes van Juliette die druk met elkaar smsten over de franse lerares die met een vrouw ergens in de zaal zat (zo vertelde Juliette, had iemand haar net gesmst) die net op een man leek. Terwijl de jonge generatie parthenay telefonisch roddelde in de bioscoop zaal, bedacht ik me hoe leuk ik deze bioscoop wel niet vind, véél leuker dan de twintig zalen in Pathé. Naar de film gaan is hier niet alleen naar de film gaan, maar veel meer dan dat.
Overigens keek iedereen ook echt naar de film, die echt GE-WEL-DIG was! Een franse film, genaamd: Intouchables. Dus als die uitkomt in Nederland: Ga erheen! Een prachtig verhaal met een heleboel humor, maar ook een dosis drama, met het fijnzinnige franse tintje, zoals alleen franse films dat hebben.
(overgigens vraag ik me wel af hoe deze film ooit goed vertaald kan worden, want naar mijn idee zijn de grapjes alleen compleet in frans taalgebruik. Dus ben ik even blij dat ik dat nu kan verstaan!)
Na afloop ging iedereen natuurlijk buiten staan na-kletsen, en ging ik naar Lucie waar ik nog een film keek, óók in het frans.
Heel veel liefs,
Bo
Omdat zij een etentje hadden als reunie en diploma-uitreiking (het Brevet heet dat) op hun collège zou ik om negen uur naar hun toe gaan, maar Michou en Daniel konden me dan niet brengen omdat ze om acht uur met Juliette naar de film gingen. Ik verzekerde ze ervan dat dat echt niet erg was, dat ik wel in mijn eentje een kwartiertje door het donker kon lopen en dat ik in Amsterdam by night (negen uur...) toch echt wel meer risico loop dan in Parthenay by night. Uiteindelijk besloot ik toch maar mee te gaan naar de film, waarom ook niet?
De film begon om acht uur maar we moesten er volgens de Coutantjes toch echt zeker twintig minuten van te voren zijn, want deze film was erg groots en vandaag was de release-dag in Parthenay, wat betekende dat heel Parthenay (dat morgen vrij had) voor de bioscoop deur zou staan. Bovendien draait de film maar een keer per dag, en zijn er maar twee zalen waarvan de grote zaal waarschijnlijk net zo groot is als de grote Rialto zaal (misschien zelfs kleiner)...
En dus stapten we in de auto, en stapten we na één minuut weer uit (de bioscoop is echt letterlijk vijf minuten lopen).
Eerst kwamen we een vriendje van Juliette tegen en bleven we daar even mee praten en vervolgens kwamen we erachter dat de bioscoop nog niet open was (aangezien er vandaag maar één film draaide). We hadden ons ook nog eens in de tijd vergist, de film begon pas om half negen. Na twintig minuutjes wachten kwam de meneer van de bioscoop (naast de enige kassa hangen slecht uitgeprinte fotootjes van hemzelf met een paar mensen) die met zijn sleuteltje rommelde tot de (vergeleken met de rest) hypermoderne schuifdeurtjes open gingen. We waren de eerste die een kaartje mochten kopen, maar bij de kassa moesten we nog eens tien minuten wachten omdat de bonnetjes printer nog moest opwarmen.
Daarna mochten we naar de grote zaal, dezelfde waar ik een paar uur van tevoren nog met vier klassen van school een film had gekeken (toen gingen we via de branddeur naar binnen omdat ze de hypermoderne schuifdeuren niet open kregen).
De film begon minstens een kwartier te laat omdat iededereen (inclusief de man van de bioscoop) gezellig stond te kletsen. Een voor een kwamen buren, klasgenootjes en leraren langs die overal onhandig over stoelen hingen om die verrekte 'Bise' te geven.
Juliette en ik speelde spelletjes op onze iPod en probeerden ons te verschuilen voor de leraren of klasgenootjes die we niet wilden zien (wat absoluut niet lukte aangezien iedereen elkaar kende).
Evenlater ging het licht uit en overal zag je brandende telefoon schermpjes van vriendjes en klasgenootjes van Juliette die druk met elkaar smsten over de franse lerares die met een vrouw ergens in de zaal zat (zo vertelde Juliette, had iemand haar net gesmst) die net op een man leek. Terwijl de jonge generatie parthenay telefonisch roddelde in de bioscoop zaal, bedacht ik me hoe leuk ik deze bioscoop wel niet vind, véél leuker dan de twintig zalen in Pathé. Naar de film gaan is hier niet alleen naar de film gaan, maar veel meer dan dat.
Overigens keek iedereen ook echt naar de film, die echt GE-WEL-DIG was! Een franse film, genaamd: Intouchables. Dus als die uitkomt in Nederland: Ga erheen! Een prachtig verhaal met een heleboel humor, maar ook een dosis drama, met het fijnzinnige franse tintje, zoals alleen franse films dat hebben.
(overgigens vraag ik me wel af hoe deze film ooit goed vertaald kan worden, want naar mijn idee zijn de grapjes alleen compleet in frans taalgebruik. Dus ben ik even blij dat ik dat nu kan verstaan!)
Na afloop ging iedereen natuurlijk buiten staan na-kletsen, en ging ik naar Lucie waar ik nog een film keek, óók in het frans.
Heel veel liefs,
Bo
dinsdag 8 november 2011
Feest
Zoals jullie natuurlijk allemaal weten ben ik afgelopen zaterdag (eindelijk!) zestien geworden. En zoals ik al had verteld werd er een groot feest met maar liefst 170 mensen gegeven voor Alicia, Florian, Daniel en ook een beetje voor mij. Er was namelijk een diavoorstelling met foto's van de jarigen erin, en ik zat daar dus ook in, zodat alle 170 gasten eens even konden zien we er wel niet écht jarig was. Wat ik totaal niet verwacht had was dat een paar mensen zelfs een cadeautje voor me hadden meegenomen! Dat vond ik echt heel lief aangezien ik die mensen helemaal niet ken. Juliette en Alicia hadden ook twee hele leuke cadeautjes voor me: een frans stripboek (Lou!) dat ik ook in het nederlands thuis bleek te hebben! En een Nutella receptenboek met 30 recepten (in het frans natuurlijk) bereid met Nutella, een beter cadeau voor mij kan je niet bedenken haha.
Het feest betrof drie dagen lange voorbereingen (maar er werd niet zelf voor alle 170 gasten gekookt natuurlijk, alleen als voorgerechtje een spekjes/kaas-cake, de rest werd door de catering gedaan).
Het feest vond plaats in een zaaltje zo'n vijftien minuten buiten parthenay, waar Michou en Daniel tientallen keren naar op en neer reden om alles tiptop in orde te krijgen. Op de grote dag zelf sliep ik eerst lekker uit, waarna ik tientallen gemisten oproepen had van mijn wanhopige lieve ouders die zo graag hun zestienjarige dochter aan de lijn wilden.
Toen ik ze wilde terug bellen namen ze niet op want, zo hoorde ik later, ze stonden de B1 uit te lachen bij hun wedstrijd tegen de B2 (even voor de duidelijkheid: hockey!), en ze waren Mulan natuurlijk aan het aanmoedigen die wél won.
Gelukkig had ik ze evenlater toch nog aan de telefoon, toen ik net een vreselijk lief filmpje van Dana en Mila aan het bekijken was dat ze via facebook naar me gestuurd hadden.
Tegen het einde van de middag reed Alicia mij en Juliette naar de feestzaal om de even een kijkje te nemen en een beetje te helpen met voorbereiden. Daar kwam ook Juliette's vriendinntje Gabrielle (uit Tours) met haar ouders aan (beide familie's kennen elkaar al heeel lang).
Even later gingen ik, Acicia, Juliette en Gabrielle terug om ons om te kleden en klaar te maken (en ik moet mijn kamer leeg halen aangezien Florian met vijf vrienden uit Toulouse was gekomen en op mijn kamer zou slapen).
Het was heel gezellig om met Gabrielle het haar van Juliette te doen en we hadden heel veel lol (en stress omdat ik niet wist wat ik aan moest doen terwijl Juliette al een week van tevoren een jurkje had gekocht!).
Uiteindelijk waren we net op tijd klaar om voor de eerste gasten terug op het nog onbegonnen feest te zijn (Florian arriveerde pas toen alle 170 gasten al lang en breed gearriveerd waren!).
De eerste drie keer dat de diavoorstelling werd afgespeeld schaamde ik me dood voor alle vreselijke peuter- en niet-peuter foto's maar nadat iedereen mij, maar ook de andere feestvarkens een paar keer had uitgelachen viel ik met Gabrielle op de voorgerechtjes aan (het was inmiddels al zeker tien uur geweest en het echte eten was niet in zicht).
Nadat Gabrielle en ik met Juliette's vriendinnetje (en tevens dochter van vrienden-van-ouders) Cloé en de zus van Cloé: Manon (die op mijn school bleek te zitten en mij al kende, ik haar alleen niet) een paar uur hadden zitten kletsen (en Juliette af en toe ook langs kwam maar dan weer weg ging om alle 170 gasten te groetten) arriveerde het eten na twaalfen (Gabrielle en ik konden ons geluk niet op).
Na het eten en tijdens het eten werden er speeches gehouden en toneelstukjes met zang en dans opgevoerd, ook was er een héle vette HipHop dansvoorstelling voor Alicia en Florian, ging een vriend van Florian beatboxen en hadden vriendinnen van Alicia een clip van de Spicegirls in de kinderspeeltuin van het Parthanay'se park opgenomen (arme opa's en oma's -veel opa's en oma's- die al deze "shows-met-veel-decibellen" moesten doorstaan).
Daarna werd het eten langzaam aan weg gevoerd en verschenen de enorme bladerdeeg-met-appelschijfjes-taarten: ik en de familie coutant op de foto voor zeker vijftig camera's. En daarna dansen.
De vrienden van Alicia keken iets te diep in het glaasje, de tikkeltje-teveel-alto vrienden van Florian waren nergens meer te bekennen evenals hun hond waar Alicia doodsbang voor was en de minder-goede-vrienden en jonge stellen met baby's vertrokken een voor een.
Tegen half 6 kon Juliette haar ogen niet meer open houden (er waren slaapzakken mee genomen voor ons maar om te een of andere reden konden we nergens slapen) en dus besloot Gabrielle om -ookal liepen wij nog vrolijk rond- om haar moeder te vragen ons naar huis te brengen.
De volgende dag kwamen Gabrielle en Juliette me wakker maken: Florians vrienden moesten nu toch echt in de auto stappen en dus moesten ze hun bagage uit mijn kamer halen (waar ik uiteindelijk toch had geslapen omdat Florian's vrienden in de zaal -of niet- hadden geslapen). Hoe laat was het dan wel niet? 3 Uur.
Het was echt een geweldig feest en ik had het niet willen missen!
XX BO
donderdag 3 november 2011
Bijna zestien!
Alweer twee dagen na de vakantie.
Gisteren stuurde mamma me een mailtje met een gescand NRC bericht: behalve zout-verbod op franse scholen nu ook ketchup en frietjes rantsoen. Rara wat ik gisteren net voor ik de mail las had gegeten... Frietjes, mét ketchup (misschien nog een laatste keer voor de nieuwe wetgeving van start gaat?).
(vandaag trouwens hele gezonde haricots vert met vis, blèch. Maar om het goed te maken taart als toetje! En ik vergeet altijd de kaas te melden, maar die is er dus ook altijd).
Enfin, ik moet nog vertellen over mijn vakantie! Bijna vergeten.
Woensdag kwam Debbie (Mexicaanse YFU'er) om 1 uur met de bus uit Niort (waar ze 20 minuten vandaan woont). Ze arriveerde bij de halte om de hoek, een halte met een ingewikkelde naam maar ze wist dat ze uit moest stappen omdat ik de gigantische Hyper U had gemeld in onze facebook gesprekken.
Nadat ze bij ons had gegeten (ik was vergeten een toetje te geven, nou dat vond mijn gastfamilie echt niet kunnen, hoe kan je nou geen toetje eten?!) heb ik haar rondgeleid door Parthenay. Debbie maakte eindeloos veel foto's in mexican-style, dat wil zeggen met van die "peace"-poses, gemaakt vanuit gekke hoeken, fake-lachjes en handen in je zij. Zo grappig dat 'spontane' foto's in Mexico echt not-done zijn, terwijl wij in Nederland duck-faces en geposeerde houdingen echt idioot vinden.
Ik moest er ook aan geloven, op bruggetjes en voor middeleeuwse porten dirigeerde Debbie me in de juiste positie voor haar waterproof camera die ze evenlater in de keuken na het koekjes bakken ging staan afwassen. (Echte survival camera bleek later: hij heeft GPS, digitaal compas en dingen waarvan ik dacht dat ze alleen op een iPad zitten).
Dus zoals al tussen neus en lippen door vermeld: we hebben ook koekjes gebakken! En welteverstaan Oma Kitty's beroemde kaaskoekjes!
KAASkoekjes? Zijn die dan ook zout? Vroeg mijn gastfamilie verbijsterd. Zoute koekjes ja, bevestigde ik. Mmm, oké, eerst proeven dan geloven, leken ze te denken. Jammer dat Oma er niet was om ze te overtuigen dat zoute koekjes wel degelijk lekker kunnen zijn. Maar helaas was alleen ik er, ik die al eerder de simpelste Griesmeelpudding ever totaal heeft laten mislukken (echt totáál) en ik die twee dagen later de geweldige mexicaanse brownies bijna zou laten verbranden (brownies met philadeplhia! Echt god-de-lijk. Ik zal het recept aan Debbie vragen en dan moet pappa het maar voor me maken, want koken heb ik definitief afgeschreven, en in de oefening-baard-kunst theorie geloof ik niet meer, niet bij koken in ieder geval).
Het ging eigenlijk al fout bij het inkopen van de ingrediënten voor de koekjes, en niet eens door mijn toedoen! Met Juliette en Debbie de hele Hyper door: boter, meel hebben we thuis enz enz. Laatste op het lijstje: Kaas. Kaas? KAAS! PUTAIN! (het zelfde als 'merde' maar dan ietsje erger). Kaas in frankrijk betekend 'ongeschikt-voor-kaaskoekjes-kaas'. Want in oma's kaaskoekjes hoort oerhollandse oude kaas. Ik snap nog steeds niet dat ik bij horen van het woord 'kaaskoekjes' daar niet meteen aan dacht... Maar goed, we vonden een pakje 'fromage d'Hollande', en om de naam even kracht bij te zetten hebben ze hun oranje fluor-markers maar tevoorschijn gehaald en de kaas even van wat kleur voor zien. Mijn god wat was dat Oranje. Eindeloos lang stond ik met dat pakje in mijn handen, twijfelend of ik dit nou moest kopen. Maar aangezien er niet veel meer keuze was kocht ik zelfs twee pakjes omdat in één pakje 400 gram zat en ik 500 nodig had.
Thuis moest ik natuurlijk wel eerst proeven. Een ieni-mieni klein stukje brak ik af of het vervolgens zonder kauwen door te slikken. Nou geloof me, dat was al genoeg om bijna over mijn nek te gaan. Debbie lachen (die begreep het als ik zei 'Cette couleur!! Ce n'est pas normal!' Dan stemde ze in met 'Ja, heel chemisch'. in tegenstelling tot Juliette die me verbaasd aan keek, Kaas is kaas toch?).
Nou, niet zeuren maar raspen. Plakjes raspen, want dat knal oranje plastic was in plakjes gesneden.
Stiekem beetje extra zout erin en hoppá in de oven (nadat ik doodgewone reepjes sneed als koekjes vorm, en Debbie met haar mexicaanse creativiteit hartjes, bloemetjes en sterretjes kneedde).
Na een kwartier in de oven vond ik ze nog niet goed, vijf minuutjes extra. Nog niet goed, twee minuten extra. En nog eens twee minuten. Nadat ik vervolgens zo'n drie keer na een blik in de oven geworpen te hebben wéér twee minuten erbij deed (ze zagen er toch écht nog niet gaar uit!!), vond Debbie het genoeg. Met mexicaanse vastberadenheid (mexicanen zijn echt heel anders dan wij nederlanders en fransen hoor!) drukte ze mijn iPod uit en zei: 'Bo, ze gaan er nú uit. Ik vertrouw jouw cooking-skills niet.' En jawel hoor, de eerste koekjes waren al verbrand. En dat terwijl mijn bril aan één kant al -3 is! Vandaar dat ik niet meer ga koken dus.
Debbie was dol enthousiast over de koekjes en gebruikte ze meteen bij het voorgerecht (soep à-la Michou) om mee te dippen. Gastvaders bleef maar vragen wanneer je die koekjes dan wel niet hoort te eten, en toen ik Debbie's voorbeeld volgede en in de soep ging dippen staarde hij er vol ongeloof naar en vroeg: 'Is dat lékker?!' Dat is het irritante met fransen, ál hun eten behoor je op een bepaald moment te eten, het is ergens voor bedóeld. En als je probeert uit te leggen dat je kaaskoekjes gewoon eet 'wanneer je daar zín in hebt', kunnen ze dat gewoon niet begrijpen! Afgezonderd van chocola enzo -wat ze sowieso al minder eten dan wij- want dat kennen ze al veel langer, je kan ook niet zeggen dat je kaas koekjes eet op de momenten dat je bijvoorbeeld chocola of snoepjes eet, want dit zijn ZOUTE koekjes, dus dat gaat in het hoofd van een fransman niet samen met chocola.
Lastig soms, zo'n hardnekkig volkje.
De volgende dag stonden Debbie en ik lekker vroeg op zodat we samen naar de Hyper U konden om chocola en koekjes in te slaan voor het klein-uurtje durende bustripje naar Niort. Debbie heeft ook nog een haardroger, nivea crème en een zeepje gekocht (om haar kleren mee te wassen want bij haar gastfamilie komen ze niet meer terug als je ze in de was doet. Ze verdenkt zelf haar gastmoeder ervan dat die ze met haar liefdadigheids organisatie naar afrikaanse kinderen stuurt).
Samen in de bus naar Niort, heel gezellig. Debbie wijst giechelend naar een jongen een paar stoelen verder, 'die is leuk'. Ik zie tot mijn schrik dat het een jongen uit mijn klas is en vertel Debbie over zijn gemene dump-actie een paar dagen ervoor, hoe hij na een jaar met een meisje samen te zijn geweest het uitmaakte en twee dagen later een nieuw vriendinnetje had, een vriendin van zijn eerste vriendinnetje. En hoe hij daarmee ook nog zijn eigen vriend kwetste, die op hetzelfde meisje verliefd was. Toen vond Debbie hem niet leuk meer.
In mijn gehele tijd in Niort kom ik nog zeker tien anderen van mijn school tegen, Debbie niet één terwijl die zelf in Niort naar school gaat.
Twee dagen voor de school begint komt ik terug. Dinsdag halloween, iets waarvan ik, behalve trick-or-treaten en horror-verkleedpartijtjes, niks vanaf weet. In Frankrijk en volgens pappa vele, vele andere landen bezoek je op die dag de graven van voorouders en andere overleden familie en vrienden (Halloween is daar de Amerikaanse versie van). Dus op dinsdag na de lunch stappen we in de auto en rijden tot zeven uur in de avond van begraafplaats naar begraafplaats, ik ben de tel kwijt geraakt. Na afloop thee en taart bij oma met de hele familie, waar Juliette kerstchocola bestellingen op neemt om daarmee een schoolreisje naar Spanje te financieren.
Woensdag de eerste schooldag, met nieuwe sjaal, broek, shirtje en schoenen (gekocht in Niort). Helaas dus niet de gebruikelijke 'korte-dag' (in Nederland hebben we dat op de basisschool, hier blijft dat tot je eindexamen), maar het rooster van vrijdag. Heb inmiddels ontdekt dat dat niet is omdat we vakantie hebben gehad, maar omdat we volgende week vrijdag vrij hebben! Maar ik blijf het raar vinden...
Zaterdag, mijn verjaardag (!), is er een groot feest in een afgehuurt zaaltje met maar liefst 170 mensen! En dan denk je: zó, die Bo heeft al veel vrienden gemaakt zeg! Maar helaas is dat feest niet voor mij, maar voor Alicia's 18e, Florians 20e, en Daniels 50e verjaardag. De hele zaterdag moeten we dat voorbereiden, dus ik heb niet zoveel tijd om van mijn eigen verjaardag te genieten helaas. Ze zijn al weken aan het voorbereiden: bekertjes, wijnen, cakes, servetjes en tafelkleden worden vergeleken, getest en gebakken, jurken en outfits worden uitgezocht en aangevuld, uitnodigingen worden op vier verschillende kleuren papier geprint om de beste uit te kiezen, er word gebeld, gemaild en geschreven, er worden diashows, dansjes en muziek uitgekozen en samengesteld en er is een facebook pagina aangemaakt.
Ik zal het cake met smarties eten in de pauze op school met mijn lieve vriendinnetjes missen.
Heel veel liefs, volgende keer schrijf ik als zestien jarige! Ik zal proberen zondag meteen weer te schrijven over het feest, als ik mijn bed nog uit kan komen!
(Als gast blijf je tot ongeveer 4 à 5 uur, laat staan als je gastvrouw bent...).
XXX Bo
Gisteren stuurde mamma me een mailtje met een gescand NRC bericht: behalve zout-verbod op franse scholen nu ook ketchup en frietjes rantsoen. Rara wat ik gisteren net voor ik de mail las had gegeten... Frietjes, mét ketchup (misschien nog een laatste keer voor de nieuwe wetgeving van start gaat?).
(vandaag trouwens hele gezonde haricots vert met vis, blèch. Maar om het goed te maken taart als toetje! En ik vergeet altijd de kaas te melden, maar die is er dus ook altijd).
Enfin, ik moet nog vertellen over mijn vakantie! Bijna vergeten.
Woensdag kwam Debbie (Mexicaanse YFU'er) om 1 uur met de bus uit Niort (waar ze 20 minuten vandaan woont). Ze arriveerde bij de halte om de hoek, een halte met een ingewikkelde naam maar ze wist dat ze uit moest stappen omdat ik de gigantische Hyper U had gemeld in onze facebook gesprekken.
Nadat ze bij ons had gegeten (ik was vergeten een toetje te geven, nou dat vond mijn gastfamilie echt niet kunnen, hoe kan je nou geen toetje eten?!) heb ik haar rondgeleid door Parthenay. Debbie maakte eindeloos veel foto's in mexican-style, dat wil zeggen met van die "peace"-poses, gemaakt vanuit gekke hoeken, fake-lachjes en handen in je zij. Zo grappig dat 'spontane' foto's in Mexico echt not-done zijn, terwijl wij in Nederland duck-faces en geposeerde houdingen echt idioot vinden.
Ik moest er ook aan geloven, op bruggetjes en voor middeleeuwse porten dirigeerde Debbie me in de juiste positie voor haar waterproof camera die ze evenlater in de keuken na het koekjes bakken ging staan afwassen. (Echte survival camera bleek later: hij heeft GPS, digitaal compas en dingen waarvan ik dacht dat ze alleen op een iPad zitten).
Dus zoals al tussen neus en lippen door vermeld: we hebben ook koekjes gebakken! En welteverstaan Oma Kitty's beroemde kaaskoekjes!
KAASkoekjes? Zijn die dan ook zout? Vroeg mijn gastfamilie verbijsterd. Zoute koekjes ja, bevestigde ik. Mmm, oké, eerst proeven dan geloven, leken ze te denken. Jammer dat Oma er niet was om ze te overtuigen dat zoute koekjes wel degelijk lekker kunnen zijn. Maar helaas was alleen ik er, ik die al eerder de simpelste Griesmeelpudding ever totaal heeft laten mislukken (echt totáál) en ik die twee dagen later de geweldige mexicaanse brownies bijna zou laten verbranden (brownies met philadeplhia! Echt god-de-lijk. Ik zal het recept aan Debbie vragen en dan moet pappa het maar voor me maken, want koken heb ik definitief afgeschreven, en in de oefening-baard-kunst theorie geloof ik niet meer, niet bij koken in ieder geval).
Het ging eigenlijk al fout bij het inkopen van de ingrediënten voor de koekjes, en niet eens door mijn toedoen! Met Juliette en Debbie de hele Hyper door: boter, meel hebben we thuis enz enz. Laatste op het lijstje: Kaas. Kaas? KAAS! PUTAIN! (het zelfde als 'merde' maar dan ietsje erger). Kaas in frankrijk betekend 'ongeschikt-voor-kaaskoekjes-kaas'. Want in oma's kaaskoekjes hoort oerhollandse oude kaas. Ik snap nog steeds niet dat ik bij horen van het woord 'kaaskoekjes' daar niet meteen aan dacht... Maar goed, we vonden een pakje 'fromage d'Hollande', en om de naam even kracht bij te zetten hebben ze hun oranje fluor-markers maar tevoorschijn gehaald en de kaas even van wat kleur voor zien. Mijn god wat was dat Oranje. Eindeloos lang stond ik met dat pakje in mijn handen, twijfelend of ik dit nou moest kopen. Maar aangezien er niet veel meer keuze was kocht ik zelfs twee pakjes omdat in één pakje 400 gram zat en ik 500 nodig had.
Thuis moest ik natuurlijk wel eerst proeven. Een ieni-mieni klein stukje brak ik af of het vervolgens zonder kauwen door te slikken. Nou geloof me, dat was al genoeg om bijna over mijn nek te gaan. Debbie lachen (die begreep het als ik zei 'Cette couleur!! Ce n'est pas normal!' Dan stemde ze in met 'Ja, heel chemisch'. in tegenstelling tot Juliette die me verbaasd aan keek, Kaas is kaas toch?).
Nou, niet zeuren maar raspen. Plakjes raspen, want dat knal oranje plastic was in plakjes gesneden.
Stiekem beetje extra zout erin en hoppá in de oven (nadat ik doodgewone reepjes sneed als koekjes vorm, en Debbie met haar mexicaanse creativiteit hartjes, bloemetjes en sterretjes kneedde).
Na een kwartier in de oven vond ik ze nog niet goed, vijf minuutjes extra. Nog niet goed, twee minuten extra. En nog eens twee minuten. Nadat ik vervolgens zo'n drie keer na een blik in de oven geworpen te hebben wéér twee minuten erbij deed (ze zagen er toch écht nog niet gaar uit!!), vond Debbie het genoeg. Met mexicaanse vastberadenheid (mexicanen zijn echt heel anders dan wij nederlanders en fransen hoor!) drukte ze mijn iPod uit en zei: 'Bo, ze gaan er nú uit. Ik vertrouw jouw cooking-skills niet.' En jawel hoor, de eerste koekjes waren al verbrand. En dat terwijl mijn bril aan één kant al -3 is! Vandaar dat ik niet meer ga koken dus.
Debbie was dol enthousiast over de koekjes en gebruikte ze meteen bij het voorgerecht (soep à-la Michou) om mee te dippen. Gastvaders bleef maar vragen wanneer je die koekjes dan wel niet hoort te eten, en toen ik Debbie's voorbeeld volgede en in de soep ging dippen staarde hij er vol ongeloof naar en vroeg: 'Is dat lékker?!' Dat is het irritante met fransen, ál hun eten behoor je op een bepaald moment te eten, het is ergens voor bedóeld. En als je probeert uit te leggen dat je kaaskoekjes gewoon eet 'wanneer je daar zín in hebt', kunnen ze dat gewoon niet begrijpen! Afgezonderd van chocola enzo -wat ze sowieso al minder eten dan wij- want dat kennen ze al veel langer, je kan ook niet zeggen dat je kaas koekjes eet op de momenten dat je bijvoorbeeld chocola of snoepjes eet, want dit zijn ZOUTE koekjes, dus dat gaat in het hoofd van een fransman niet samen met chocola.
Lastig soms, zo'n hardnekkig volkje.
De volgende dag stonden Debbie en ik lekker vroeg op zodat we samen naar de Hyper U konden om chocola en koekjes in te slaan voor het klein-uurtje durende bustripje naar Niort. Debbie heeft ook nog een haardroger, nivea crème en een zeepje gekocht (om haar kleren mee te wassen want bij haar gastfamilie komen ze niet meer terug als je ze in de was doet. Ze verdenkt zelf haar gastmoeder ervan dat die ze met haar liefdadigheids organisatie naar afrikaanse kinderen stuurt).
Samen in de bus naar Niort, heel gezellig. Debbie wijst giechelend naar een jongen een paar stoelen verder, 'die is leuk'. Ik zie tot mijn schrik dat het een jongen uit mijn klas is en vertel Debbie over zijn gemene dump-actie een paar dagen ervoor, hoe hij na een jaar met een meisje samen te zijn geweest het uitmaakte en twee dagen later een nieuw vriendinnetje had, een vriendin van zijn eerste vriendinnetje. En hoe hij daarmee ook nog zijn eigen vriend kwetste, die op hetzelfde meisje verliefd was. Toen vond Debbie hem niet leuk meer.
In mijn gehele tijd in Niort kom ik nog zeker tien anderen van mijn school tegen, Debbie niet één terwijl die zelf in Niort naar school gaat.
Twee dagen voor de school begint komt ik terug. Dinsdag halloween, iets waarvan ik, behalve trick-or-treaten en horror-verkleedpartijtjes, niks vanaf weet. In Frankrijk en volgens pappa vele, vele andere landen bezoek je op die dag de graven van voorouders en andere overleden familie en vrienden (Halloween is daar de Amerikaanse versie van). Dus op dinsdag na de lunch stappen we in de auto en rijden tot zeven uur in de avond van begraafplaats naar begraafplaats, ik ben de tel kwijt geraakt. Na afloop thee en taart bij oma met de hele familie, waar Juliette kerstchocola bestellingen op neemt om daarmee een schoolreisje naar Spanje te financieren.
Woensdag de eerste schooldag, met nieuwe sjaal, broek, shirtje en schoenen (gekocht in Niort). Helaas dus niet de gebruikelijke 'korte-dag' (in Nederland hebben we dat op de basisschool, hier blijft dat tot je eindexamen), maar het rooster van vrijdag. Heb inmiddels ontdekt dat dat niet is omdat we vakantie hebben gehad, maar omdat we volgende week vrijdag vrij hebben! Maar ik blijf het raar vinden...
Zaterdag, mijn verjaardag (!), is er een groot feest in een afgehuurt zaaltje met maar liefst 170 mensen! En dan denk je: zó, die Bo heeft al veel vrienden gemaakt zeg! Maar helaas is dat feest niet voor mij, maar voor Alicia's 18e, Florians 20e, en Daniels 50e verjaardag. De hele zaterdag moeten we dat voorbereiden, dus ik heb niet zoveel tijd om van mijn eigen verjaardag te genieten helaas. Ze zijn al weken aan het voorbereiden: bekertjes, wijnen, cakes, servetjes en tafelkleden worden vergeleken, getest en gebakken, jurken en outfits worden uitgezocht en aangevuld, uitnodigingen worden op vier verschillende kleuren papier geprint om de beste uit te kiezen, er word gebeld, gemaild en geschreven, er worden diashows, dansjes en muziek uitgekozen en samengesteld en er is een facebook pagina aangemaakt.
Ik zal het cake met smarties eten in de pauze op school met mijn lieve vriendinnetjes missen.
Heel veel liefs, volgende keer schrijf ik als zestien jarige! Ik zal proberen zondag meteen weer te schrijven over het feest, als ik mijn bed nog uit kan komen!
(Als gast blijf je tot ongeveer 4 à 5 uur, laat staan als je gastvrouw bent...).
XXX Bo
Abonneren op:
Posts (Atom)