Bijna zestien!

Alweer twee dagen na de vakantie.
Gisteren stuurde mamma me een mailtje met een gescand NRC bericht: behalve zout-verbod op franse scholen nu ook ketchup en frietjes rantsoen. Rara wat ik gisteren net voor ik de mail las had gegeten... Frietjes, mét ketchup (misschien nog een laatste keer voor de nieuwe wetgeving van start gaat?).
(vandaag trouwens hele gezonde haricots vert met vis, blèch. Maar om het goed te maken taart als toetje! En ik vergeet altijd de kaas te melden, maar die is er dus ook altijd).
Enfin, ik moet nog vertellen over mijn vakantie! Bijna vergeten.
Woensdag kwam Debbie (Mexicaanse YFU'er) om 1 uur met de bus uit Niort (waar ze 20 minuten vandaan woont). Ze arriveerde bij de halte om de hoek, een halte met een ingewikkelde naam maar ze wist dat ze uit moest stappen omdat ik de gigantische Hyper U had gemeld in onze facebook gesprekken.
Nadat ze bij ons had gegeten (ik was vergeten een toetje te geven, nou dat vond mijn gastfamilie echt niet kunnen, hoe kan je nou geen toetje eten?!) heb ik haar rondgeleid door Parthenay. Debbie maakte eindeloos veel foto's in mexican-style, dat wil zeggen met van die "peace"-poses, gemaakt vanuit gekke hoeken, fake-lachjes en handen in je zij. Zo grappig dat 'spontane' foto's in Mexico echt not-done zijn, terwijl wij in Nederland duck-faces en geposeerde houdingen echt idioot vinden.
Ik moest er ook aan geloven, op bruggetjes en voor middeleeuwse porten dirigeerde Debbie me in de juiste positie voor haar waterproof camera die ze evenlater in de keuken na het koekjes bakken ging staan afwassen. (Echte survival camera bleek later: hij heeft GPS, digitaal compas en dingen waarvan ik dacht dat ze alleen op een iPad zitten).
Dus zoals al tussen neus en lippen door vermeld: we hebben ook koekjes gebakken! En welteverstaan Oma Kitty's beroemde kaaskoekjes!
KAASkoekjes? Zijn die dan ook zout? Vroeg mijn gastfamilie verbijsterd. Zoute koekjes ja, bevestigde ik. Mmm, oké, eerst proeven dan geloven, leken ze te denken. Jammer dat Oma er niet was om ze te overtuigen dat zoute koekjes wel degelijk lekker kunnen zijn. Maar helaas was alleen ik er, ik die al eerder de simpelste Griesmeelpudding ever totaal heeft laten mislukken (echt totáál) en ik die twee dagen later de geweldige mexicaanse brownies bijna zou laten verbranden (brownies met philadeplhia! Echt god-de-lijk. Ik zal het recept aan Debbie vragen en dan moet pappa het maar voor me maken, want koken heb ik definitief afgeschreven, en in de oefening-baard-kunst theorie geloof ik niet meer, niet bij koken in ieder geval).
Het ging eigenlijk al fout bij het inkopen van de ingrediënten voor de koekjes, en niet eens door mijn toedoen! Met Juliette en Debbie de hele Hyper door: boter, meel hebben we thuis enz enz. Laatste op het lijstje: Kaas. Kaas? KAAS! PUTAIN! (het zelfde als 'merde' maar dan ietsje erger). Kaas in frankrijk betekend 'ongeschikt-voor-kaaskoekjes-kaas'. Want in oma's kaaskoekjes hoort oerhollandse oude kaas. Ik snap nog steeds niet dat ik bij horen van het woord 'kaaskoekjes' daar niet meteen aan dacht... Maar goed, we vonden een pakje 'fromage d'Hollande', en om de naam even kracht bij te zetten hebben ze hun oranje fluor-markers maar tevoorschijn gehaald en de kaas even van wat kleur voor zien. Mijn god wat was dat Oranje. Eindeloos lang stond ik met dat pakje in mijn handen, twijfelend of ik dit nou moest kopen. Maar aangezien er niet veel meer keuze was kocht ik zelfs twee pakjes omdat in één pakje 400 gram zat en ik 500 nodig had.
Thuis moest ik natuurlijk wel eerst proeven. Een ieni-mieni klein stukje brak ik af of het vervolgens zonder kauwen door te slikken. Nou geloof me, dat was al genoeg om bijna over mijn nek te gaan. Debbie lachen (die begreep het als ik zei 'Cette couleur!! Ce n'est pas normal!' Dan stemde ze in met 'Ja, heel chemisch'. in tegenstelling tot Juliette die me verbaasd aan keek, Kaas is kaas toch?).
Nou, niet zeuren maar raspen. Plakjes raspen, want dat knal oranje plastic was in plakjes gesneden.
Stiekem beetje extra zout erin en hoppá in de oven (nadat ik doodgewone reepjes sneed als koekjes vorm, en Debbie met haar mexicaanse creativiteit hartjes, bloemetjes en sterretjes kneedde).
Na een kwartier in de oven vond ik ze nog niet goed, vijf minuutjes extra. Nog niet goed, twee minuten extra. En nog eens twee minuten. Nadat ik vervolgens zo'n drie keer na een blik in de oven geworpen te hebben wéér twee minuten erbij deed (ze zagen er toch écht nog niet gaar uit!!), vond Debbie het genoeg. Met mexicaanse vastberadenheid (mexicanen zijn echt heel anders dan wij nederlanders en fransen hoor!) drukte ze mijn iPod uit en zei: 'Bo, ze gaan er nú uit. Ik vertrouw jouw cooking-skills niet.' En jawel hoor, de eerste koekjes waren al verbrand. En dat terwijl mijn bril aan één kant al -3 is! Vandaar dat ik niet meer ga koken dus.
Debbie was dol enthousiast over de koekjes en gebruikte ze meteen bij het voorgerecht (soep à-la Michou) om mee te dippen. Gastvaders bleef maar vragen wanneer je die koekjes dan wel niet hoort te eten, en toen ik Debbie's voorbeeld volgede en in de soep ging dippen staarde hij er vol ongeloof naar en vroeg: 'Is dat lékker?!' Dat is het irritante met fransen, ál hun eten behoor je op een bepaald moment te eten, het is ergens voor bedóeld. En als je probeert uit te leggen dat je kaaskoekjes gewoon eet 'wanneer je daar zín in hebt', kunnen ze dat gewoon niet begrijpen! Afgezonderd van chocola enzo -wat ze sowieso al minder eten dan wij- want dat kennen ze al veel langer, je kan ook niet zeggen dat je kaas koekjes eet op de momenten dat je bijvoorbeeld chocola of snoepjes eet, want dit zijn ZOUTE koekjes, dus dat gaat in het hoofd van een fransman niet samen met chocola.
Lastig soms, zo'n hardnekkig volkje.
De volgende dag stonden Debbie en ik lekker vroeg op zodat we samen naar de Hyper U konden om chocola en koekjes in te slaan voor het klein-uurtje durende bustripje naar Niort. Debbie heeft ook nog een haardroger, nivea crème en een zeepje gekocht (om haar kleren mee te wassen want bij haar gastfamilie komen ze niet meer terug als je ze in de was doet. Ze verdenkt zelf haar gastmoeder ervan dat die ze met haar liefdadigheids organisatie naar afrikaanse kinderen stuurt).
Samen in de bus naar Niort, heel gezellig. Debbie wijst giechelend naar een jongen een paar stoelen verder, 'die is leuk'. Ik zie tot mijn schrik dat het een jongen uit mijn klas is en vertel Debbie over zijn gemene dump-actie een paar dagen ervoor, hoe hij na een jaar met een meisje samen te zijn geweest het uitmaakte en twee dagen later een nieuw vriendinnetje had, een vriendin van zijn eerste vriendinnetje. En hoe hij daarmee ook nog zijn eigen vriend kwetste, die op hetzelfde meisje verliefd was. Toen vond Debbie hem niet leuk meer.
In mijn gehele tijd in Niort kom ik nog zeker tien anderen van mijn school tegen, Debbie niet één terwijl die zelf in Niort naar school gaat.
Twee dagen voor de school begint komt ik terug. Dinsdag halloween, iets waarvan ik, behalve trick-or-treaten en horror-verkleedpartijtjes, niks vanaf weet. In Frankrijk en volgens pappa vele, vele andere landen bezoek je op die dag de graven van voorouders en andere overleden familie en vrienden (Halloween is daar de Amerikaanse versie van). Dus op dinsdag na de lunch stappen we in de auto en rijden tot zeven uur in de avond van begraafplaats naar begraafplaats, ik ben de tel kwijt geraakt. Na afloop thee en taart bij oma met de hele familie, waar Juliette kerstchocola bestellingen op neemt om daarmee een schoolreisje naar Spanje te financieren.
Woensdag de eerste schooldag, met nieuwe sjaal, broek, shirtje en schoenen (gekocht in Niort). Helaas dus niet de gebruikelijke 'korte-dag' (in Nederland hebben we dat op de basisschool, hier blijft dat tot je eindexamen), maar het rooster van vrijdag. Heb inmiddels ontdekt dat dat niet is omdat we vakantie hebben gehad, maar omdat we volgende week vrijdag vrij hebben! Maar ik blijf het raar vinden...

Zaterdag, mijn verjaardag (!), is er een groot feest in een afgehuurt zaaltje met maar liefst 170 mensen! En dan denk je: zó, die Bo heeft al veel vrienden gemaakt zeg! Maar helaas is dat feest niet voor mij, maar voor Alicia's 18e, Florians 20e, en Daniels 50e verjaardag. De hele zaterdag moeten we dat voorbereiden, dus ik heb niet zoveel tijd om van mijn eigen verjaardag te genieten helaas. Ze zijn al weken aan het voorbereiden: bekertjes, wijnen, cakes, servetjes en tafelkleden worden vergeleken, getest en gebakken, jurken en outfits worden uitgezocht en aangevuld, uitnodigingen worden op vier verschillende kleuren papier geprint om de beste uit te kiezen, er word gebeld, gemaild en geschreven, er worden diashows, dansjes en muziek uitgekozen en samengesteld en er is een facebook pagina aangemaakt.
Ik zal het cake met smarties eten in de pauze op school met mijn lieve vriendinnetjes missen.

Heel veel liefs, volgende keer schrijf ik als zestien jarige! Ik zal proberen zondag meteen weer te schrijven over het feest, als ik mijn bed nog uit kan komen!
(Als gast blijf je tot ongeveer 4 à 5 uur, laat staan als je gastvrouw bent...).

XXX Bo