"We leven in een vrij land" is een veel gebruikte zin in Nederland. Als reden om maar van alles en nog wat te kunnen zeggen en doen, als excuus, als argument, als motto. Iedereen heeft het wel een keer gezegd.
Nederland ís ook een heel vrij land. En dat niet alleen. Vrij, open, makkelijk en vooral veilig.
Wat we eigenlijk allemaal wel weten, is nooit helemaal tot me door gedrongen. Het spreekt voor zich dat je op je twaalfde alleen naar huis kan fietsen als het donker is. "Als je je fietslichtje maar niet vergeet" is een bezorgde-moeder-zin die vaker word gebruikt dan "laat je niet verkrachten door een drugsdealer".
Het is normaal dat we met zestien jaar na een feestje zelf naar huis komen, "als we maar met een vriendin fietsen".
Het dringt pas tot je door, als het niet meer kan.
Na school, maken leerlingen hier nóóit samen huiswerk, welke leeftijd ze ook hebben. Ze drinken nóóit samen koffie, ze eten nooit bij elkaar thuis en ze vertrekken nooit op een donderdag na het eten met de mededeling dat ze morgen toch het eerste uur vrij hebben.
Ik trok in het begin meteen de conclusie dat dat door de lange schooldagen en de serieuze toekomstvisie komt. Maar daar ligt het niet aan. Het is het gebrek aan zelfstandigheid die maakt dat iedereen zich verveelt. En dat gebrek aan zelfstandigheid komt niet alleen doordat het hier gewoon belachelijk klein is en er geen openbaar vervoer in de wijde omgeving te bekennen is, het is vooral de mentaliteit die maakt dat kinderen er niet eens aan durven te denken om op klaar lichte dag vijftien minuten te lopen naar het huis van een vriendin als pappa een keer niet klaar staat met de auto.
Hoe kan je na half zes bij iemand een uurtje huiswerk maken, als je een uur moet lopen wanneer er niemand is om je met de auto te brengen? Hoe kan je op zaterdagavond ergens blijven eten, als er geen tram is om je mee terug te nemen? Hoe kan je koffie drinken, als je ouders je geen drie euro toevertrouwen?
Naar mijn idee hebben jongeren hier geen enkele vrijheid: lichamelijk niet, en mentaal niet. Maar realistisch gezien, behoord Frankrijk natuurlijk bij de meest vrije landen ter wereld.
Ik moet er niet aan denken hoe het in andere landen dan wel niet zal zijn, want de "mentale vrijheid" missen de Franse jongeren misschien niet bewust, maar die uit zich wel degelijk. Op mijn school ben ik absoluut een van de meest apart geklede verschijningen (een meísje met vans! en dan die harry-potter bril, die heeft ook de hele klas een keer moeten proberen, zo bijzonder) en ik heb veruit de grootste mond (kan je het je voorstellen? IK!).
Om eerlijk te zijn, heb ik totaal genoeg van de plattelandse-overbezorgdheid en het eeuwig en altijd "respect hebben". Ik vind er niks respectvols aan om je onzin-verkopende leraar niet te verbeteren, om op te staan als je leraar binnenkomt.
Ik vind het doodgewoon ouderwets. En daarom ben ik niet meteen onbeleefd, ik ben gewoon eerlijk.
Ik ben een echt Amsterdams Stadskind,
en daar is niks mis mee.
Liefs,
Bo
ps. Ik ben niet tegen beleefdheid (integendeel, er zijn heel wat amsterdamse jongeren die een voorbeeld zouden kunnen nemen aan de franse rust en vrede!), maar ik denk dat je op de Franse manier heel wat creatieve zieltjes en slimmeriken de kop in drukt, en dat vind ik zonde.
zondag 26 februari 2012
vrijdag 24 februari 2012
Vakantie!
Eindelijk vakantie. Ik zat er al weken op te wachten want die schooldagen van 8 tot half 6, waarvan ik zeker 15% uit het raam kijk, 20% poppetjes teken, 15% de leraren verbeter -in mijn hoofd- (franse lerares verkopen zó veel onzin), 15% aan eten en het einde van de dag denk, 15% spelletjes speel op de rekenmachine van een mega-nerd uit mijn klas en 20% mee doe met de les, ik had er echt genoeg van. Ik probeerde niet zo erg aan die gedachte toe te geven (onbewust bescherm je jezelf tegen een mentale instorting -mag ik even een klein beetje overdrijven?- door te doen alsof het allemaal wel mee valt), maar nu het dan eindelijk vakantie is durf ik toe te geven dat ik hevig naar een SE'tje wiskunde toe verlang. Dan hoef ik me iniedergeval niet bezig te houden met het verlies van hersencellen (ja, dit word weer zo'n kritiekblog).
Ik ben er nog steeds niet over uit wat nou precies het probleem is hier op school, maar dát er een probleem is is zeker.
En ik begin me zo langzamerhand een beetje zorgen te maken want als ze zo door blijven gaan in Frankrijk, zal het niet lang duren tot de straatkindjes uit China beter opgeleid zijn dan hier. Vandaag bijvoorbeeld tijdens ECJS (ben er nog steeds niet over uit wat dat voor vak is), hadden we een debat over kinderarbeid. We hebben er vier maanden aan gewerkt en de enige conclusie die we hebben getrokken is... Nou niks eigenlijk. We hebben tenslotte gedebatteerd tegen mensen die het met ons eens waren, dus dan kom je niet ver. Aangezien we natuurlijk allemaal tegen kinderarbeid waren, en de leraar had bedacht niemand "voor" te laten zijn, moesten we dan maar argumenten "uitwisselen".
'Nou gewoon,' begon het eerste groepje. Gewoon wat? Vroeg de leraar. 'Kinderarbeid is slecht, weetjewel.' Ja dat wist 'ie wel. Een paar voorbeelden? 'Prostitutie, mijnen, kleren maken.' Heel goed, hadden ze goed gedaan. Nu het andere groepje, wij dus.
Aangezien Lucie meteen het woord nam, en ik met mijn ogen dicht half in de zon stond (Zon! Na al die dagen onder nul! Daar moest ik even van genieten hoor), miste ik onze eerste argumenten, maar dat gaf niet want zelfs een baby kon dit gespreks-tempo bij houden.
Vervolgens mocht de klas argumenten inbrengen. Een meisje, die dacht een beetje pit in het debat te brengen, stak enthousiast haar vinger op. 'Ik ben vóór kinderarbeid! Iemand moet tenslotte onze kleren voor een lage prijs maken, anders vind ik het veel te duur.' De klas staarde haar met grote ogen aan, was ze nou serieus? Nee natuurlijk niet. 'Er moet toch iemand zeggen dat hij vóór is?! Anders zitten we hier maar niks te doen!' Ja nou, daar had ze wel gelijk in. Niet iedereen snapte dat, dus nadat we daar tien minuten over discuseerden kwamen we dan eindelijk bij de conclusie van het debat. Een jongen had de taak gekregen om alle argumenten te noteren, hij had ijverig twee a4-tjes volg gepend (vraag me niet hoe! Ik had niet eens twee zinnen kunnen maken). Hij herhaalde wat stompzinnige dingen zoals "kinderarbeid komt in de hele wereld voor" en nog een paar zeer interresante weetjes -terwijl ik lekker van het lentezonnetje genoot- tot we eindelijk mochten gaan zitten om tot het volgende debat -de nieuwe rookwet- over te gaan.
4 maanden van het vak ECJS afgesloten, nog 4 te gaan. Ik ben benieuwd naar ons volgende thema... Is het mogelijk om nog meer onzin te produceren? Ik zal het proberen, en over vier maanden doe ik verslag. Als ik dan tenminste nog hersencellen over heb...
Liefs,
Bo
Ik ben er nog steeds niet over uit wat nou precies het probleem is hier op school, maar dát er een probleem is is zeker.
En ik begin me zo langzamerhand een beetje zorgen te maken want als ze zo door blijven gaan in Frankrijk, zal het niet lang duren tot de straatkindjes uit China beter opgeleid zijn dan hier. Vandaag bijvoorbeeld tijdens ECJS (ben er nog steeds niet over uit wat dat voor vak is), hadden we een debat over kinderarbeid. We hebben er vier maanden aan gewerkt en de enige conclusie die we hebben getrokken is... Nou niks eigenlijk. We hebben tenslotte gedebatteerd tegen mensen die het met ons eens waren, dus dan kom je niet ver. Aangezien we natuurlijk allemaal tegen kinderarbeid waren, en de leraar had bedacht niemand "voor" te laten zijn, moesten we dan maar argumenten "uitwisselen".
'Nou gewoon,' begon het eerste groepje. Gewoon wat? Vroeg de leraar. 'Kinderarbeid is slecht, weetjewel.' Ja dat wist 'ie wel. Een paar voorbeelden? 'Prostitutie, mijnen, kleren maken.' Heel goed, hadden ze goed gedaan. Nu het andere groepje, wij dus.
Aangezien Lucie meteen het woord nam, en ik met mijn ogen dicht half in de zon stond (Zon! Na al die dagen onder nul! Daar moest ik even van genieten hoor), miste ik onze eerste argumenten, maar dat gaf niet want zelfs een baby kon dit gespreks-tempo bij houden.
Vervolgens mocht de klas argumenten inbrengen. Een meisje, die dacht een beetje pit in het debat te brengen, stak enthousiast haar vinger op. 'Ik ben vóór kinderarbeid! Iemand moet tenslotte onze kleren voor een lage prijs maken, anders vind ik het veel te duur.' De klas staarde haar met grote ogen aan, was ze nou serieus? Nee natuurlijk niet. 'Er moet toch iemand zeggen dat hij vóór is?! Anders zitten we hier maar niks te doen!' Ja nou, daar had ze wel gelijk in. Niet iedereen snapte dat, dus nadat we daar tien minuten over discuseerden kwamen we dan eindelijk bij de conclusie van het debat. Een jongen had de taak gekregen om alle argumenten te noteren, hij had ijverig twee a4-tjes volg gepend (vraag me niet hoe! Ik had niet eens twee zinnen kunnen maken). Hij herhaalde wat stompzinnige dingen zoals "kinderarbeid komt in de hele wereld voor" en nog een paar zeer interresante weetjes -terwijl ik lekker van het lentezonnetje genoot- tot we eindelijk mochten gaan zitten om tot het volgende debat -de nieuwe rookwet- over te gaan.
4 maanden van het vak ECJS afgesloten, nog 4 te gaan. Ik ben benieuwd naar ons volgende thema... Is het mogelijk om nog meer onzin te produceren? Ik zal het proberen, en over vier maanden doe ik verslag. Als ik dan tenminste nog hersencellen over heb...
Liefs,
Bo
vrijdag 10 februari 2012
Sneeuw
Sneeuw. Ein-de-lijk.
Het is al weken -10 en ik werd de laatste dagen overspoeld met foto's van mijn Nederlandse vrienden en familie op de schaats. Natuurijs, natuurijs, natuurijs. En dan ook nog dát, waar ik al jaren op wacht: bevroren grachten in mijn hometown Amsterdam. Eindelijk is er de mogelijkheid om die 100 meter van school naar huis te schaatsen, en dan zit ik in anti-schaatsland Frankrijk.
Behalve ijs, leek Amsterdam ook wel winterwondeland met al die witte bruggetjes en besneeuwde daken. En ik weet wel dat vele Amsterdammers daar helemaal niet op zaten te wachten -en ik zou de kou misschien ook wel wat minder aangenaam vinden als ik nog in Amsterdam zat-, maar ik wilde al dagen dat er in West-Frankrijk ook een een laagje sneeuw zou neer dalen.
En vorige week zondag sneeuwde het dan eindelijk!
Het was wel is waar hooguit vijf centimeter, ik was zielsgelukkig.
Ik was vergeten hoe geweldig het is, als je op zaterdagochtend je bed uit komt, de typisch Franse luiken van ons huis open klapt en de zon extra fel je kamer in schijnt omdat de straat onder een laag sneeuw bedekt is. Adembenemend mooi is dat hier, omdat er in tegenstelling tot Amsterdam, nog geen auto door de straat had gereden en er dus geen spoortje vieze bruine prut te bekennen was.
Zelfs de echte zomerfreak zou hier met een zucht een paar minuten voor het raam kunnen blijven staan.
Ik ben gewend dat op de eerste dag sneeuw van het jaar, iedereen enthousiast naar buiten gaat om een sneeuwballengevecht te houden of met elkaar gezellig chocolademelk gaat drinken. En naar school gaan de echte bikkels nog gewoon op de fiets. Of lopend, maar we komen wel.
Fransen daarentegen... Je kan je niet voorstellen wat een watjes dat zijn.
Die zaterdagochtend stroomde facebook vol met klaagstatussen, en liep mijn twitter timeline vast met haat-tweets over dat verdomde laagje sneeuw dat toch al bijna weg was (terwijl de Nederlanders vrolijk koek-en-zopie foto's bleven posten).
Die maandagochtend (de sneeuw was toch blijven liggen) ging ik opgewekt naar school met het idee dat iedereen opgewonden over de sneeuw zou praten en een stelletje wilde kinderen het eerste sneeuwballengevecht op school zouden starten, nog voor de dag goed en wel begonnen was -in Amsterdam ontkom je er niet aan om op zijn minst één keer ingepeperd te worden-.
Maar toen ik aan kwam... trof ik een leeg schoolplein en een verlaten parkeerplaats.
Mijn klas was de volste van onze jaarlaag: tien leerlingen van de 32 (Franse klassen zitten heel erg vol).
De wegen waren zogenaamd te besneeuwd, maar ik wil de Fransen er graag aan herinneren dat wij hier in West-Frankrijk, een uurtje van de kust, zitten en niet in het Noord-Oosten waar een échte sneeuwstorm op kwam zetten.
De bussen reden niet meer want dat was zogenaamd te gevaarlijk en ook de internaat kinderen lieten het afweten. En ik zat daar maar, van 8 tot half 6, uit te kijken over dat besneeuwde schoolplein. Terwijl de leraren ons niks lieten doen omdat ze niet 'voor wilden lopen op de rest van de klas'.
Maandag ging tergend langzaam voorbij, dinsdag ook, woensdag en donderdag: en we deden níks. Tennis ging niet door want het was 'te koud' (moest ik vorig jaar niet twee uur hardlopen met handschoenen en een muts in een bevroren Amsterdams bos met mijn hockeyteam? De tennishal hier is nog overdekt ook...) en de leerlingen kwamen niet naar school terwijl de sneeuw langzaam weg smolt en ik er geen moment van heb kunnen genieten omdat ze van sneeuwvrij nog nooit gehoord hebben.
Waarom ik dan niet gewoon thuis bleef? In Nederland was ik natuurlijk nooit naar school gegaan, daar is het al genoeg om te zeggen dat je naar de tandarts moest, de hele week lang.
Maar hier werkt dat helaas anders. Ten eerste slepen we elk lesuur van de dag een stom, knalrood tasje mee met '2nde 2' (Seconde 2, mijn klas) erop geplakt. In dat knalrode tasje, "Le Melette", word elke keer genoteerd wie er afwezig zijn. Aan het einde van de dag leg je dat tasje in een speciale kast met voor elke klas een vakje, waarna de mensen van de "Vie Scolaire" voor iedere leerling de afwezigheid noteren. Vervolgens moet je voor íéder lesuur dat je er niet bent 2 (!) briefjes laten tekenen: één door je ouders en één door de school. Een van de twee laat je achter en de andere houd je zelf, geen idee waarom. Misschien voor mijn eigen afwezigheids-administratie?
Als je zo'n briefje niet inlevert, krijg je de school de eerstvolgende pauze op je dak (je word dan door de krakende, onverstaanbare intercom opgeroepen) en dan word je vervolgens afgekraakt in de "Vie Scolaire" door een overspannen schoolmedewerker met een knalrood hoofd. Waarom ze allemaal zo gestrest zijn als je zo'n briefje vergeet in te leveren? Geen idee.
Misschien zijn ze bang dat Sarkozy hun rommelige administratie opmerkt en hun lonen nóg een beetje omlaag schroeft.
Nederlanders... Wacht maar tot het zomer is, dan zal ik jullie eens laten zien wie er op de juiste plek zit!
Geniet met volle teugen van jullie winter
Liefs,
Bo
ps. Ik was stiekem dolblij dat de Elfstedentocht niet door gaat...
Het is al weken -10 en ik werd de laatste dagen overspoeld met foto's van mijn Nederlandse vrienden en familie op de schaats. Natuurijs, natuurijs, natuurijs. En dan ook nog dát, waar ik al jaren op wacht: bevroren grachten in mijn hometown Amsterdam. Eindelijk is er de mogelijkheid om die 100 meter van school naar huis te schaatsen, en dan zit ik in anti-schaatsland Frankrijk.
Behalve ijs, leek Amsterdam ook wel winterwondeland met al die witte bruggetjes en besneeuwde daken. En ik weet wel dat vele Amsterdammers daar helemaal niet op zaten te wachten -en ik zou de kou misschien ook wel wat minder aangenaam vinden als ik nog in Amsterdam zat-, maar ik wilde al dagen dat er in West-Frankrijk ook een een laagje sneeuw zou neer dalen.
En vorige week zondag sneeuwde het dan eindelijk!
Het was wel is waar hooguit vijf centimeter, ik was zielsgelukkig.
Ik was vergeten hoe geweldig het is, als je op zaterdagochtend je bed uit komt, de typisch Franse luiken van ons huis open klapt en de zon extra fel je kamer in schijnt omdat de straat onder een laag sneeuw bedekt is. Adembenemend mooi is dat hier, omdat er in tegenstelling tot Amsterdam, nog geen auto door de straat had gereden en er dus geen spoortje vieze bruine prut te bekennen was.
Zelfs de echte zomerfreak zou hier met een zucht een paar minuten voor het raam kunnen blijven staan.
Ik ben gewend dat op de eerste dag sneeuw van het jaar, iedereen enthousiast naar buiten gaat om een sneeuwballengevecht te houden of met elkaar gezellig chocolademelk gaat drinken. En naar school gaan de echte bikkels nog gewoon op de fiets. Of lopend, maar we komen wel.
Fransen daarentegen... Je kan je niet voorstellen wat een watjes dat zijn.
Die zaterdagochtend stroomde facebook vol met klaagstatussen, en liep mijn twitter timeline vast met haat-tweets over dat verdomde laagje sneeuw dat toch al bijna weg was (terwijl de Nederlanders vrolijk koek-en-zopie foto's bleven posten).
Die maandagochtend (de sneeuw was toch blijven liggen) ging ik opgewekt naar school met het idee dat iedereen opgewonden over de sneeuw zou praten en een stelletje wilde kinderen het eerste sneeuwballengevecht op school zouden starten, nog voor de dag goed en wel begonnen was -in Amsterdam ontkom je er niet aan om op zijn minst één keer ingepeperd te worden-.
Maar toen ik aan kwam... trof ik een leeg schoolplein en een verlaten parkeerplaats.
Mijn klas was de volste van onze jaarlaag: tien leerlingen van de 32 (Franse klassen zitten heel erg vol).
De wegen waren zogenaamd te besneeuwd, maar ik wil de Fransen er graag aan herinneren dat wij hier in West-Frankrijk, een uurtje van de kust, zitten en niet in het Noord-Oosten waar een échte sneeuwstorm op kwam zetten.
De bussen reden niet meer want dat was zogenaamd te gevaarlijk en ook de internaat kinderen lieten het afweten. En ik zat daar maar, van 8 tot half 6, uit te kijken over dat besneeuwde schoolplein. Terwijl de leraren ons niks lieten doen omdat ze niet 'voor wilden lopen op de rest van de klas'.
Maandag ging tergend langzaam voorbij, dinsdag ook, woensdag en donderdag: en we deden níks. Tennis ging niet door want het was 'te koud' (moest ik vorig jaar niet twee uur hardlopen met handschoenen en een muts in een bevroren Amsterdams bos met mijn hockeyteam? De tennishal hier is nog overdekt ook...) en de leerlingen kwamen niet naar school terwijl de sneeuw langzaam weg smolt en ik er geen moment van heb kunnen genieten omdat ze van sneeuwvrij nog nooit gehoord hebben.
Waarom ik dan niet gewoon thuis bleef? In Nederland was ik natuurlijk nooit naar school gegaan, daar is het al genoeg om te zeggen dat je naar de tandarts moest, de hele week lang.
Maar hier werkt dat helaas anders. Ten eerste slepen we elk lesuur van de dag een stom, knalrood tasje mee met '2nde 2' (Seconde 2, mijn klas) erop geplakt. In dat knalrode tasje, "Le Melette", word elke keer genoteerd wie er afwezig zijn. Aan het einde van de dag leg je dat tasje in een speciale kast met voor elke klas een vakje, waarna de mensen van de "Vie Scolaire" voor iedere leerling de afwezigheid noteren. Vervolgens moet je voor íéder lesuur dat je er niet bent 2 (!) briefjes laten tekenen: één door je ouders en één door de school. Een van de twee laat je achter en de andere houd je zelf, geen idee waarom. Misschien voor mijn eigen afwezigheids-administratie?
Als je zo'n briefje niet inlevert, krijg je de school de eerstvolgende pauze op je dak (je word dan door de krakende, onverstaanbare intercom opgeroepen) en dan word je vervolgens afgekraakt in de "Vie Scolaire" door een overspannen schoolmedewerker met een knalrood hoofd. Waarom ze allemaal zo gestrest zijn als je zo'n briefje vergeet in te leveren? Geen idee.
Misschien zijn ze bang dat Sarkozy hun rommelige administratie opmerkt en hun lonen nóg een beetje omlaag schroeft.
Nederlanders... Wacht maar tot het zomer is, dan zal ik jullie eens laten zien wie er op de juiste plek zit!
Geniet met volle teugen van jullie winter
Liefs,
Bo
ps. Ik was stiekem dolblij dat de Elfstedentocht niet door gaat...
Abonneren op:
Posts (Atom)