Sneeuw

Sneeuw. Ein-de-lijk.
Het is al weken -10 en ik werd de laatste dagen overspoeld met foto's van mijn Nederlandse vrienden en familie op de schaats. Natuurijs, natuurijs, natuurijs. En dan ook nog dát, waar ik al jaren op wacht: bevroren grachten in mijn hometown Amsterdam. Eindelijk is er de mogelijkheid om die 100 meter van school naar huis te schaatsen, en dan zit ik in anti-schaatsland Frankrijk.
Behalve ijs, leek Amsterdam ook wel winterwondeland met al die witte bruggetjes en besneeuwde daken. En ik weet wel dat vele Amsterdammers daar helemaal niet op zaten te wachten -en ik zou de kou misschien ook wel wat minder aangenaam vinden als ik nog in Amsterdam zat-, maar ik wilde al dagen dat er in West-Frankrijk ook een een laagje sneeuw zou neer dalen.
En vorige week zondag sneeuwde het dan eindelijk!
Het was wel is waar hooguit vijf centimeter, ik was zielsgelukkig.
Ik was vergeten hoe geweldig het is, als je op zaterdagochtend je bed uit komt, de typisch Franse luiken van ons huis open klapt en de zon extra fel je kamer in schijnt omdat de straat onder een laag sneeuw bedekt is. Adembenemend mooi is dat hier, omdat er in tegenstelling tot Amsterdam, nog geen auto door de straat had gereden en er dus geen spoortje vieze bruine prut te bekennen was.
Zelfs de echte zomerfreak zou hier met een zucht een paar minuten voor het raam kunnen blijven staan.
Ik ben gewend dat op de eerste dag sneeuw van het jaar, iedereen enthousiast naar buiten gaat om een sneeuwballengevecht te houden of met elkaar gezellig chocolademelk gaat drinken. En naar school gaan de echte bikkels nog gewoon op de fiets. Of lopend, maar we komen wel.
Fransen daarentegen... Je kan je niet voorstellen wat een watjes dat zijn.
Die zaterdagochtend stroomde facebook vol met klaagstatussen, en liep mijn twitter timeline vast met haat-tweets over dat verdomde laagje sneeuw dat toch al bijna weg was (terwijl de Nederlanders vrolijk koek-en-zopie foto's bleven posten).
Die maandagochtend (de sneeuw was toch blijven liggen) ging ik opgewekt naar school met het idee dat iedereen opgewonden over de sneeuw zou praten en een stelletje wilde kinderen het eerste sneeuwballengevecht op school zouden starten, nog voor de dag goed en wel begonnen was -in Amsterdam ontkom je er niet aan om op zijn minst één keer ingepeperd te worden-.
Maar toen ik aan kwam... trof ik een leeg schoolplein en een verlaten parkeerplaats.
Mijn klas was de volste van onze jaarlaag: tien leerlingen van de 32 (Franse klassen zitten heel erg vol).
De wegen waren zogenaamd te besneeuwd, maar ik wil de Fransen er graag aan herinneren dat wij hier in West-Frankrijk, een uurtje van de kust, zitten en niet in het Noord-Oosten waar een échte sneeuwstorm op kwam zetten.
De bussen reden niet meer want dat was zogenaamd te gevaarlijk en ook de internaat kinderen lieten het afweten. En ik zat daar maar, van 8 tot half 6, uit te kijken over dat besneeuwde schoolplein. Terwijl de leraren ons niks lieten doen omdat ze niet 'voor wilden lopen op de rest van de klas'.
Maandag ging tergend langzaam voorbij, dinsdag ook, woensdag en donderdag: en we deden níks. Tennis ging niet door want het was 'te koud' (moest ik vorig jaar niet twee uur hardlopen met handschoenen en een muts in een bevroren Amsterdams bos met mijn hockeyteam? De tennishal hier is nog overdekt ook...) en de leerlingen kwamen niet naar school terwijl de sneeuw langzaam weg smolt en ik er geen moment van heb kunnen genieten omdat ze van sneeuwvrij nog nooit gehoord hebben.
Waarom ik dan niet gewoon thuis bleef? In Nederland was ik natuurlijk nooit naar school gegaan, daar is het al genoeg om te zeggen dat je naar de tandarts moest, de hele week lang.
Maar hier werkt dat helaas anders. Ten eerste slepen we elk lesuur van de dag een stom, knalrood tasje mee met '2nde 2' (Seconde 2, mijn klas) erop geplakt. In dat knalrode tasje, "Le Melette", word elke keer genoteerd wie er afwezig zijn. Aan het einde van de dag leg je dat tasje in een speciale kast met voor elke klas een vakje, waarna de mensen van de "Vie Scolaire" voor iedere leerling de afwezigheid noteren. Vervolgens moet je voor íéder lesuur dat je er niet bent 2 (!) briefjes laten tekenen: één door je ouders en één door de school. Een van de twee laat je achter en de andere houd je zelf, geen idee waarom. Misschien voor mijn eigen afwezigheids-administratie?
Als je zo'n briefje niet inlevert, krijg je de school de eerstvolgende pauze op je dak (je word dan door de krakende, onverstaanbare intercom opgeroepen) en dan word je vervolgens afgekraakt in de "Vie Scolaire" door een overspannen schoolmedewerker met een knalrood hoofd. Waarom ze allemaal zo gestrest zijn als je zo'n briefje vergeet in te leveren? Geen idee.
Misschien zijn ze bang dat Sarkozy hun rommelige administratie opmerkt en hun lonen nóg een beetje omlaag schroeft.

Nederlanders... Wacht maar tot het zomer is, dan zal ik jullie eens laten zien wie er op de juiste plek zit!

Geniet met volle teugen van jullie winter
Liefs,
Bo

ps. Ik was stiekem dolblij dat de Elfstedentocht niet door gaat...