Ik heb mijn blog ernstig verwaarloost, ik weet het ik weet het. Het spijt me oprecht, maar het leek erop dat ik opeens een druk leven begin te lijden, zelfs in Parthenay!
Vorige week was ik op vakantie op het prachtige eiland La Corse, maar voordat ik daarover los barst moet ik nog vertellen over mijn paasweekend (ja dat is alweer een tijdje geleden, maar met mijn iPod-notities en supersonische geheugen moet ik een heel eind komen) op het Île d'Aix!
Vele van jullie kennen vast wel Fort Boyard (mede bekend door het televisie programma waarin bekende Nederlanders -die vaak niet zo heel bekend zijn- in bakken met spinnen moeten grabbelen -enzovoort-).
Het bij het beroemde Fort behorende eilandje "L'île D'Aix" (1,19km2; 219 inwoners!) is dus waar ik mijn paasweekend heb doorgebracht met een groep van twintig mensen waaronder de familie aan wie ik mijn jaar bij de Coutantjes te danken heb (een familie die een jaar een Oostenrijks meisje in huis hadden waardoor Juliette zo enthousiast raakte dat ze haar ouders zover heeft weten te krijgen een Nederlandse zus in de familie op te nemen).
bij aankomst op het eiland(je) gingen we meteen op weg naar onze slaapplek: een historische gevangenis omgetoverd tot toeristenverblijf bestaande uit vele 'dormoirs' (simpelweg zaaltjes met stapelbedden en bagagevakken, elke vier stapelbedden gescheiden door een flinterdun tussenwandje) en één huisje in het midden van het 'gevangenis-comlex' bestaande uit één kamer met daarin een gasfornuis, negen koelkasten en een enorme voorraad verbogen vorken, lepels in alle kleuren en maten, houten tafels met van die gammele lange banken en, godzijdank, een verwarming (die niet in de dormoirs te vinden was).
Want ook al hebben we al meerdere keren een 30 graden-weekend gehad (in maart!), het paasweekend op het minuscule eilandje was een stuk minder warm (vooral veel eilandwind).
Met z'n allen hadden we zoveel bagage dat je zou denken dat we voor een week op vakantie gingen, hoewel we maar 1 (1!) nachtje bleven. Maar met Fransen, dat begrijp je, kan je niet van huis zonder eten. En niet zo'n beetje ook. Zelfs terwijl we voor de eerste avond niet eens een voorgerecht mee hadden genomen (dat kan een heleboel plaats innemen als het een Frans voorgerecht is) -want we gingen zelf oesters en mosselen vissen-. Bij aankomst had ik al ontbeten, maar voor Fransen is er geen betere manier om een weekend onder vrienden in te luiden met eten, dus werd er een gi-gan-tische zak broden tevoorschijn getoverd (blijkbaar beroemde Île D'Aix-broden waaronder het Fort Boyard brood), de zak was zo gigantisch dat ik mezelf er makkelijk in had kunnen stoppen (echt waar). En hij zat tot de rand vol met broden. Ik geef toe dat we met twintig man behoorlijk wat brood eten, maar dit was toch wel een beetje overdreven. Lekker brood overigens.
Nadat we een paar broden verorberd hadden met koffie, warme chocolademelk, een Frans worstje en de helft van een énorm (ik herhaal: ENORM) blok gezouten, Bretonse boter hebben we twee koelkasten ingeruimd en vervolgens de bovenkanten bestapeld met bergen voedsel (zoals overigens ook met de andere zeven koelkasten het geval was).
Daarna zijn we met z'n allen naar het strand gelopen en hebben we eindeloos veel oesters van de stenen lopen hameren.
's Middags werden de flesjes wijn tevoorschijn gehaald en installeerden we ons knus met alle andere eiland bezoekers in de zon (met dikke jassen overigens). Ik kan me niet meer herinneren wat we allemaal gegeten hebben (aangezien er sinds de 7e alweer honderden maaltijden overheen zijn gegaan), maar ik weet nog dat aan het einde van de dag het blok boter met grote kristallen zout al op was (en ik kan je vertellen, ik heb nog nooit van mijn leven zo'n blok boter gezien. Het zag eruit als zo'n zoute liksteen voor paarden).
De volgende dag hebben we een fietstochtje gemaakt over het eiland (binnen dertig minuten waren we alweer terug, en hadden we het hele fietsbare gedeelte gedaan).
Het was de eerste keer sinds ik vertrokken ben uit Nederland dat ik op een fiets zat die vergelijkbaar is met de fietsen bij ons. Maar gelukkig, fietsen verleer je niet (daar zijn de Fransen trouwens ook niet zo begaafd in, fietsen...).
Vorige week dus Corsica: een prachtig eiland met bergen die zo overgaan in parelwitte stranden met een hemelsblauwe zee. Helaas werd dit droombeeld lichtelijk verstoord door de groep waarmee ik in het vakantiehuisjes-park zat: de voetbalveteranen uit de "Gâtine" (a.k.a het arrondissement van Parthenay), 50 in totaal.
Ik wil niet zeggen dat het niet gezellig was, in tegendeel! Zingen, dansen, voetballen en juichen kunnen ze zelfs heel goed. Maar het mag dan ook duidelijk zijn dat ze er zijn, ze schamen zich nergens voor.
We hebben wel veel lol gehad, maar van Franse elegantie was niet veel te merken (ik ben tenslotte ook in een gebied beland dat bekend staat om de agricultuur, a.k.a: Boeren), hoewel de picknicks natuurlijk uitgebreid van Rosé's, Bordeaux's, kip en salade's waren voorzien.
Maar, met wie je Corsica ook bezoekt, hoe toeristisch de uitstapjes ook zijn, het blijft mooi en de zon is overal. Ik ben in ieder geval een stuk bruiner dan twee weken geleden (en als ik hoor dat mijn ouders een stierengevecht op Sevilla hebben bijgewoond vind ik het niet zo heel erg om met een stelletje boeren liedjes te zingen).
Nu ben ik alweer terug in Parthenay, het regent non-stop terwijl het in Amsterdam feest is en de zon schijnt (nooit gedacht dat ik de kleur oranje zou gaan missen). Maar niet getreurd, nog vier en een halve week school en dan een hele, hele lange zomervakantie!
Daarna moet ik al mijn hersencellen van het afgelopen jaar terug zien te krijgen en mijn conditie weer een beetje opkrikken: mijn Franse luie leventje loopt bijna ten einde en daar heb ik gemengde gevoelens over. Natuurlijk sta ik te springen om mijn Nederlandse leventje weer te omarmen; de lijst met dingen die ik gemist heb is eindeloos, maar de lijst met nadelen die aan mijn retour vastzit evengoed...
Liefs,
een zongebruinde Bo
ps. Mijn blogs zullen bij mijn terugkomst niet ophouden, want ik ben ervan overtuigt dat ik over twee maanden een hele hoop over de Lage Landen te zeggen heb (positief of negatief... Daar ben ik nog niet over uit).
