Joyeux Noel!
Het is inmiddels alweer voorbij, maar dat vind ik ook wel fijn eigenlijk. Nog meer eten had ik niet kunnen verdragen (en aan 2e kerstdag doen ze niet echt).
Het begon eigenlijk vorige week al, voor mij het eerste weekend van de vakantie (voor jullie Nederlanders een week voor de vakantie). Toen hadden hadden we kerstdiner en kwam de kerstman (mijn gastvader Daniel) langs, in een afgehuurd zaaltje.
Zaterdag was de kerstviering met vrienden. De familie Coutant viert het altijd met dezelfde familie bestaande uit Moeder, Dochter uit eerder huwelijk met man en baby, Man, en drie kinderen van (ik denk) 17, 14 en 11 jaar.
Ze vieren het om het jaar bij de ander, dit jaar dus bij ons. Om het even kort te maken (en niet weer een hele blog over eten uit te wijden), we hebben bij alle diners ongeveer hetzelfde gegeten, traditioneel kerst voedsel: Foie-gras met uiencompot/vijgenjam, zalm, oesters, garnalen, langoustines, vlees met haricots-verts of 'krieltjes', kaas, kaas, kaas, ijs (en éíndeloos veel nootjes, chips, CHOCOLA, CHOCOLA, CHOCOLA, toastjes, ditjes en datjes).
Na het diner met vrienden (van 20u tot 1 's nachts), sliepen we met z'n allen op matrasjes verspreid door het huis (en sommigen bij de buren) omdat er tien mensen meer dan normaal sliepen (de familie die op bezoek was + mijn gastbroer Florian met zijn vriendin Mad, die in Toulouse wonen/studeren).
Ik sliep met Juliette, Alicia en de oudste dochter van de andere familie op Alicia's kamer, maar lang heb ik niet geslapen want we werden de volgende morgen bruut gewekt: de kerstman was langs geweest! De woonkamer was echt bezááid met cadeautjes, er was een heel smal paadjes tussen alle pakketjes vrij gemaakt naar de keuken en de bank, die als eilandje in de zee van cadeautjes diende.
Tot dan toe twijfelde ik nog wat leuker is, Sinterklaas of Kerst. Maar na de cadeautjes wist ik het zeker: Sinterklaas wint met gemak! De cadeautjes, naast het eten toch wel het beroemdste fenomeen bij beide feesten, dienen bij Sinterklaas namelijk voor het échte familie gevoel: met z'n alle kijken hoe iemand in blijdschap zijn cadeautjes uit pakt, en natuurlijk de Surprises al dan niet gedichten (als surprises eens een jaartje worden overgeslagen om het vele werk), waarin je discreet een boodschap probeert over te brengen of gewoon laat blijken hoeveel Sinterklaas van je geliefden houdt.
Bij kerst hier hebben de cadeautjes een geheel andere functie. Het heeft iets weg van Bijenkorf's Dolle Dwaze Dagen maar dan in je pyjama in de woonkamer. De cadeautjes heeft de Kerstman (die verzonnen is als reclame voor Coca Cola, heb ik hier geleerd!!!! NOU JA ZEG. Niks niet broer van Sinterklaas -zoals op de basisschool altijd werd beweerd-, gewoon een slap aftreksel voor een veel te zoet drankje om de verjaardag van Jezus een beetje op te leuken aangezien die man zelf helemaal niet zo'n goed hart heeft als wij allemaal willen; Sinterklaas, dát is de echte Goedheilig Man) van tevoren op naam gesorteerd: alle pakjes voor 'Bo-Shan' liggen samen op een hoopje naast de cadeautjes van 'Juliette'. Iedereen gaat op de grond naast zijn cadeautjes zitten en als Pa de deuren van de Beijenkorf opent is het gewoon een kwestie van zo snel mogelijk al het pakpapier weg scheuren (iets waar ik altijd al slecht in ben geweest, ik ben er zo een die elk plakbandje weghaalt om het pakpapier zonder scheurtjes weg te kunnen gooien, in plaats van als een prop).
En vervolgens rent iedereen door elkaar met zijn eigen cadeautjes, een beetje schreeuwen naar de Kerstman om hem te bedanken.
Nee, geef mij maar elke week liedjes zingen voor Sinterklaas om te laten zien dat je heus wel lief bent, en vervolgens een gênant gedicht schrijven over je zusje om haar te laten blozen voor al je ooms en tantes.
En nu kan ik natuurlijk nog gaan vertellen dat we na een uitgebreid ontbijt (rond elf uur) -met échte franse croissantjes, dat wel- om twaalf uur met z'n allen de auto in gingen naar het volgende afgehuurde zaaltje om opnieuw het klokje rond te eten (letterlijk) met familie van vaders-kant...
maar het komt er op neer dat ik Sinterklaas gemist heb met zijn originele surprises en chocolade letters (zélfs met chocola is Sinterklaas origineler dan de Coca-Cola man), zélfs de gênante gedichten die me in verlegenheid brachten en voor een kort momentje minder trots lieten zijn op onze Sinterklaas.
Wees trots op wie je bent, en daarbij mag je ook best een beetje vaderlandsliefde hebben zonder je meteen een extreme chauvinist te voelen.
Liefs, Bo.
ps. Zie http://nl.wikipedia.org/wiki/Kerstman onder kopje "Santa Claus" voor een wat correctere uitleg (in plaats van mijn Coca-Cola opvatting) over de naam 'Kerstman'. Het is nog veel erger dan ik dacht...
pps. Om toe te lichten hoe onderdrukt mij ik hier soms voel:
- Vragen die mij meerdere keren gesteld zijn: Kom je uit Amsterdam? Oh dan ben je dus Duits! Waar ligt dat, Nederland? HET IS VERDOMME BIJNA JE BUURLAND. Spreken ze daar engels of duits? Nederland is toch een deel van Duitsland?
- Gisteren bij het familiediner vraagt een neefje waar ik vandaag kom, Nederland? >Spreek je daar Nederlands? >ja. >Ken je dan ook álle woorden enzo?
Nee, wij communiceren soms door apengeroep met onze handen onder onze oksels.
- Een oom bij het familiediner: Oh ik ben eens in Nederland geweest! In Brussel, met manneke pis enzo!
Meneer, dat is de HOOFDSTAD van... BELGIË.
Lieve Fransen, Nederland was ooit heel groot en heeft zelfs bijgedragen aan het groot brengen van wat nu de Kerstman is (volgens Wikipedia dan). En om het nog schokkender te maken: Nederland heeft ECHT een eigen taal.
maandag 26 december 2011
zaterdag 17 december 2011
Flash Mob en breakdance
De laatste dag voor de kerstvakantie (en de laatste dag voor de zomervakantie) is het feest op school. Niet de hele dag, maar vanaf twaalf uur (en... de lessen gaan gewoon door, het zijn en blijven fransen).
Laat ik eens beginnen met de kerstlunch waar ik eergisteren over vertelde. Het bleek niet alleen foie-gras en zalm, ik had het kunnen weten. De foie-gras en zalm (met salade, brood en boter) samen, was zelfs alleen het voorgerecht. Daarna kregen we, eh, ik ben de nederlandse naam vergeten... Harricots Verts dan maar, kennen jullie vast wel, mag ik hopen. Harricots Verts als een bosje in een hammetje gerold, met een biefstukje en aardappelkroketjes. Met brood naruurlijk. Daarna het toetje. Je kon kiezen uit twee verschillende combinaties van drie mini taartjes of de beroemde Bûche au chocolat (mijn favoriet). Lekker lunchje. En ik heb de yoghurt, chocolaatjes, kaas, mandarijnen, een peer en koffie maar overgeslagen, want ik moest nog 'gouter'...
De lunch heb ik niet in alle rust gegeten, integendeel! Halverwege het voorgerecht kwam er een hippie-trommelband -geheel in rood-geel hippie tenue- de kantine binnen denderen. Ze begonnen vrolijk een rondje door onze immense kantine maar wij, en vooral onze trommelvliezen, vonden het iets minder geslaagd. En om het nog wat erger te maken hielden ze PAL naast mijn stoel stil om lekker door te trommelen, zij wel, met hun oordoppen in... Tot slot werd alles, ook hoe ze hoofdschuddend naar mijn niet leeg gegeten bord wezen, nog even gefilmd. Bovendien konden we niet opstaan toen we klaar waren omdat ze het hele pad tussen de tafeltjes blokkeerden, en dus moesten ik en mijn arme trommelvliezen daar twintig minuten lang blijven zitten. Maar daarna mochten we dan eindelijk gaan. Toen we de kantine uit kwamen was er in de hal bij de entree een podiumpje gebouwd waarop de jongen met de afro (als je ook maar een beetje anders bent dan de rest val je op, het is en blijft een dorp. Zelfs ik ben al bekend om mijn rode oldskool vans geloof ik) op zijn gitaar ramde en "seven nation army" brulde terwijl een jongen met een paardenstaart van een meter op een drumstel sloeg. We bleven een tijdje kijken tot Lucie en ik besloten dat we toch snel naar de Hyper U moesten omdat we het eten voor het 'gouter' met onze klas vergeten waren. We moesten wel snel zijn want we wilden de Flash Mob niet missen. Een FlashMob is zo'n 'onverwachte' dans met een heleboel mensen die dezelfde dans op hetzelfde moment uitvoeren. Vaak word het gedaan in grote publieke plekken zoals een station. Bij ons was het helemaal niet onverwacht (het stond zelfs op het programmaatje dat bij de entree hing) maar dat maakte het niet minder leuk. Een paar weken geleden heeft een meisje uit terminale een facebook pagina aangemaakt waar leerlingen van Peroch (lycée E. Perochon) op de hoogte werden gehouden en een filmpje konden kijken waarin de dans werd uitgelegd.
De FlashMob werd buiten gehouden en overal op de eerste verdieping gingen raampjes open en kwamen armen en hoofden met filmende mobieltjes naar buiten, het zag er heel leuk uit (Ik zal kijken of ik een link naar een filmpje kan vinden)!
Na de FlashMob ging het meisje van de FlashMob in een knalroze shirtje zingen op het podium, maar (gelukkig) kwam na twee nummers de jongen met de afro en zijn paardenstaart vriend weer, om nog even een schreeuw versie van Black eyed Peas' "tonight's gonna be a good night" te doen. Ik heb liever het MLA in tuschinski, maar ik mag niet klagen want ik zou al helemaal niet durven.
Daarna had mijn klas 'frans' waarin de Gouter plaatsvond. En het was ook meteen het afscheid voor Manon, een meisje dat bij haar moeder in de buurt van Parijs gaat wonen en dus van school wisselt. De meisjes van het internaat (Manon zat ook in het internaat) hadden een heel groot bord met tekstjes gemaakt die allemaal uit waren gelopen door Manons tranen. Ze moet namelijk ook haar even oude stiefzusje achter laten die bij ons in de klas zit én in haar kamer op het internaat slaapt, en met wie ze al in één huis woont sinds haar negende.
Gelukkig was er heel, heel veel eten om ons op te vrolijken: met name zelfgemaakte chocolade taarten, chocolade cakes, chocolade muffins, brownies en chocolade koekjes (en lucie en ik met onze Hyper U koekjes...).
Toen ik daarna naar beneden wilde gaan op weg naar huis kwam ik bijna de trap niet af. Het trappenhuis bestaat uit twee trappen die als een soort dubbele-helix omhoog gaan met stukjes verdieping ertussen. De hele school stond dus op die dubbele-helix naar beneden te kijken, waar een jongen op de begane grond aan het breakdancen was.
Ik vond het heel erg leuk om te zien dat er hier toch nog wat creatieve geesten rondlopen (al zijn ze wat onder ontwikkeld op dat gebied, als het aan mij ligt) en ik heb nu al zin in de laatste dag voor de zomervakantie!
Bisous,
B.
Laat ik eens beginnen met de kerstlunch waar ik eergisteren over vertelde. Het bleek niet alleen foie-gras en zalm, ik had het kunnen weten. De foie-gras en zalm (met salade, brood en boter) samen, was zelfs alleen het voorgerecht. Daarna kregen we, eh, ik ben de nederlandse naam vergeten... Harricots Verts dan maar, kennen jullie vast wel, mag ik hopen. Harricots Verts als een bosje in een hammetje gerold, met een biefstukje en aardappelkroketjes. Met brood naruurlijk. Daarna het toetje. Je kon kiezen uit twee verschillende combinaties van drie mini taartjes of de beroemde Bûche au chocolat (mijn favoriet). Lekker lunchje. En ik heb de yoghurt, chocolaatjes, kaas, mandarijnen, een peer en koffie maar overgeslagen, want ik moest nog 'gouter'...
De lunch heb ik niet in alle rust gegeten, integendeel! Halverwege het voorgerecht kwam er een hippie-trommelband -geheel in rood-geel hippie tenue- de kantine binnen denderen. Ze begonnen vrolijk een rondje door onze immense kantine maar wij, en vooral onze trommelvliezen, vonden het iets minder geslaagd. En om het nog wat erger te maken hielden ze PAL naast mijn stoel stil om lekker door te trommelen, zij wel, met hun oordoppen in... Tot slot werd alles, ook hoe ze hoofdschuddend naar mijn niet leeg gegeten bord wezen, nog even gefilmd. Bovendien konden we niet opstaan toen we klaar waren omdat ze het hele pad tussen de tafeltjes blokkeerden, en dus moesten ik en mijn arme trommelvliezen daar twintig minuten lang blijven zitten. Maar daarna mochten we dan eindelijk gaan. Toen we de kantine uit kwamen was er in de hal bij de entree een podiumpje gebouwd waarop de jongen met de afro (als je ook maar een beetje anders bent dan de rest val je op, het is en blijft een dorp. Zelfs ik ben al bekend om mijn rode oldskool vans geloof ik) op zijn gitaar ramde en "seven nation army" brulde terwijl een jongen met een paardenstaart van een meter op een drumstel sloeg. We bleven een tijdje kijken tot Lucie en ik besloten dat we toch snel naar de Hyper U moesten omdat we het eten voor het 'gouter' met onze klas vergeten waren. We moesten wel snel zijn want we wilden de Flash Mob niet missen. Een FlashMob is zo'n 'onverwachte' dans met een heleboel mensen die dezelfde dans op hetzelfde moment uitvoeren. Vaak word het gedaan in grote publieke plekken zoals een station. Bij ons was het helemaal niet onverwacht (het stond zelfs op het programmaatje dat bij de entree hing) maar dat maakte het niet minder leuk. Een paar weken geleden heeft een meisje uit terminale een facebook pagina aangemaakt waar leerlingen van Peroch (lycée E. Perochon) op de hoogte werden gehouden en een filmpje konden kijken waarin de dans werd uitgelegd.
De FlashMob werd buiten gehouden en overal op de eerste verdieping gingen raampjes open en kwamen armen en hoofden met filmende mobieltjes naar buiten, het zag er heel leuk uit (Ik zal kijken of ik een link naar een filmpje kan vinden)!
Na de FlashMob ging het meisje van de FlashMob in een knalroze shirtje zingen op het podium, maar (gelukkig) kwam na twee nummers de jongen met de afro en zijn paardenstaart vriend weer, om nog even een schreeuw versie van Black eyed Peas' "tonight's gonna be a good night" te doen. Ik heb liever het MLA in tuschinski, maar ik mag niet klagen want ik zou al helemaal niet durven.
Daarna had mijn klas 'frans' waarin de Gouter plaatsvond. En het was ook meteen het afscheid voor Manon, een meisje dat bij haar moeder in de buurt van Parijs gaat wonen en dus van school wisselt. De meisjes van het internaat (Manon zat ook in het internaat) hadden een heel groot bord met tekstjes gemaakt die allemaal uit waren gelopen door Manons tranen. Ze moet namelijk ook haar even oude stiefzusje achter laten die bij ons in de klas zit én in haar kamer op het internaat slaapt, en met wie ze al in één huis woont sinds haar negende.
Gelukkig was er heel, heel veel eten om ons op te vrolijken: met name zelfgemaakte chocolade taarten, chocolade cakes, chocolade muffins, brownies en chocolade koekjes (en lucie en ik met onze Hyper U koekjes...).
Toen ik daarna naar beneden wilde gaan op weg naar huis kwam ik bijna de trap niet af. Het trappenhuis bestaat uit twee trappen die als een soort dubbele-helix omhoog gaan met stukjes verdieping ertussen. De hele school stond dus op die dubbele-helix naar beneden te kijken, waar een jongen op de begane grond aan het breakdancen was.
Ik vond het heel erg leuk om te zien dat er hier toch nog wat creatieve geesten rondlopen (al zijn ze wat onder ontwikkeld op dat gebied, als het aan mij ligt) en ik heb nu al zin in de laatste dag voor de zomervakantie!
Bisous,
B.
woensdag 14 december 2011
Kerstfeelings
Eerst even een algemene samenvatting van mijn afgelopen twee weken terug in Frankrijk. Om te beginnen is het eerste trimester (ik ben hier alweer meer dan 100 dagen!) afgerond, en dus kregen we ons trimester-gemiddelde terug. De cijfers gaan hier van 1 tot 20, en het trimester-gemiddelde is het gemiddelde van álle vakken samen. Mijn klas heeft niet bijzonder hoog gescoord, alle acht de klassen van onze jaarlaag niet, want ze vinden dit jaar zo moeilijk. Nou ik zal even toelichten hoe moeilijk het is: in onze klas liggen de gemiddelden tussen 8 (de slechtste) en 14 (de beste). Verreweg het grootste deel heeft 11'en, en de rest twaalven. Ik, een nederlander die grammaticaal het niveau van een vijfjarige heeft, heeft een 12,75. En dat is niet omdat ik een enorme nerd ben, écht niet.
Gisteren at ik trouwens 'Boudin au pommes': een 'Boudin' met appelschijfjes in de oven. Toen ik vroeg wat een 'Boudin' was schoven ze de appeltjes opzij en tikte tegen een wit-rozig ding wat er voor mij gewoon uitzag als een bijzondere worst. 'Oh, dat is gewoon een saucisson!' riep ik uit. Nee hoor, aboslúút geen saucisson. Ik draaide hem eens om, bekeek hem nog eens en concludeerde: 'maar dat is toch écht een worst.' Neehee, geen saucisson! 'Maar het is toch vlees? In zo'n darm gedoe?' vroeg ik verbaasd. Ja, maar geen saucisson. Wat dan wel? Nou, Boudin dus. En Boudin is gewoon Boudin, valt niks over uit te leggen (Ik moet toegeven dat toen ik het at, het niet veel weg had welke saucisson dan ook, maar ik kan het niet anders omschrijven). Ben blij dat ik gezellig Boudin eet met mijn familie, en dat de tantes en buren die elke avond langs komen de hele tijd roepen dat ik zo goed frans spreek (ook al zit ik op dat moment met grote vraagtekens naar mijn aardrijkskunde te staren), want inmiddels is er in Nantes al iemand van gastfamilie gewisseld en zit Debbie uit Mexico in noodsituatie bij een YFU-vrijwiller, wachtende op een nieuwe gastfamilie (de arme Debbie kan niet langer blijven bij deze vrouw van YFU, en als er niet gauw een familie word gevonden gaat ze door naar de volgende YFU'er, om daar verder te wachten).
Ik ben net terug uit Niort, waar we wilden gaan shoppen. We wilden de bus nemen om tien over 1 (die vertrekt bij het station van Parthenay, waar geen treinen meer rijden) maar de bus kwam niet. Gelukkig ging mijn gastmoeder ook naar Niort en die heeft ons opgepikt met de auto. Niort is leuk, maar niet zo'n geschikte shop plek, daarvoor moet je toch echt naar Poitiers (jammer alleen dat een retourtje met de bus naar Poitiers 20€ is, en naar Niort 3€). Maar beide zitten al volledig in de kerstsferen. Vorige week was ik namelijk met de hele familie Coutant naar Poitiers, niet naar 'centre-ville' -ookal vind ik dat véél leuker-, je shopt hier in van die Amerikaans-aandoende shoppingmalls die als eilandjes in een parkeerveld liggen, tegen een stad aangeplakt. Wij gingen naar shop-eilandje Beaulieu (='mooie plek', maar zo mooi was het nou ook weer niet. En de H&M had de grootte van een kleine buurtsuper en het was werkelijk allemaal stom. En behalve de H&M is hier héél populair de Pimkie, een winkel waar ik echt een hekel aan heb). In shopmall Beaulieu was wel iets anders heel leuks: Le plus grande Bûche du monde! Een bûche is iets typisch kersterigs (natuurlijk), het ziet eruit als een boomstammetje (dat is ook de bedoeling), het is een soort gerolde cake met chocola ertussen en erom, echt geweldig.
Kerst, Kerst, Kerst... Alles draait om kerst op het moment. Sinterklaas was bijna vergeten, gelukkig deelde de Duits-lerares chocolade sinterklaasjes uit om uit te leggen dat ze dat vieren in Duitsland. De arme Sinterklaasje waren binnen een minuut verorberd, en toen was het weer Kerst, Kerst, Kerst.
De enige die de pepernoten -die mijn lieve Nederlandse Sinterklazen (meervoud van Sinterklaas?!) hadden opgestuurd- waardeerde, was ik (maar ik waardeerde ze dan ook héél erg!). En dat geldt ook voor de andere sinterklaascadeautjes die ik heb gekregen, Sint & Piet (ik weet niet welke, maar het zijn vast meerdere): bedankt!
Maar goed, Kerst dus. Om te beginnen was er afgelopen maandag een kortere tennistraining om het laatste half uur met z'n allen Carambar (Franse snoepjes die echt íedereen eet. Er staan Frans -oerdomme- moppen op de binnenkant van de papiertjes) en chocola te eten. En elkaar een vrolijke kerst te wensen natuurlijk, twee weken van te voren...
Thuis hebben Juliette, Michou en ik de kerstboom natuurlijk ook tevoorschijn gehaald (een van plastic, maar goed) en het hele huis behangen met lampjes, slingers en sterren (dit alles onder luidde OneDirection muziek, een engelse boy-band waar Juliette echt HELEMAAL WEG van is, en dat meen ik. Ze is er zo'n 24/7 mee bezig).
Er is ook de beroemde kerstmaaltijd op school (en die is niet 's avonds zoals bij ons, maar 's middags aangezien dat een belangrijkere maaltijd is): je moet je inschrijven bij het mevrouwtje van de kantine-chèques (had ik daar al over verteld? Die is dus aangenomen om de betalingen voor de kantine te doen, en de kerstlunch reserveringen op te schijven). Vrijdag krijg je dan, in plaats van de gewone maaltijd, foie-gras en gerookte zalm (en vast nog toetjes en kazen, de Fransen kennende). Ik vertelde dat heel enthousiast aan mijn gastfamilie maar die keek me een beetje raar aan, "natúúrlijk, het is bijna kerst, je denkt toch niet dat er dan géén kerstlunch is?!".
Vervolgens zijn er op vrijdagmiddag activiteiten (óók om de geboorte van Jezus te vieren natuurlijk): nog een keer naar de film 'Intouchables' met de klas (had ik al over die film verteld? GEWELDIG!), volksdansen of een paar andere vage activiteiten. Zoals bekend, is de bioscoop van Parthenay niet geweldig groot, en met een nogal beperkt aantal zitplaatsen. Onze klas was natúúrlijk te laat met inschrijven, dus stelde onze zeer geliefde klassen-déleguéé voor om te gaan volksdansen. Dat idee werd niet al te enthousiast ontvangen dus gaan we nu 'gouter' met de frans-lerares, Mme Forcieri. Gouter betekend een heleboel in het Frans, het kan zijn 'proeven', 'een hapje eten', 'eten tussen lunch en avondeten' en nog veel meer. "Gouter quoi?" vroeg ik een beetje verbaasd. Nou daar hadden ze werkelijk geen idee van. Later werd duidelijk dat iedereen gewoon wat te eten meeneemt en dat gaan we dan gezellig met de Franse lerares (die echt heel geliefd is....) opeten. Niemand heeft er echt zin in want de kerstactiviteiten zijn de eerste twee uur na de LUNCH, de kerstlunch met voie-gras en zalm dus. En de andere klassen gaan lekker naar de bioscoop. Maar goed, ik hou toch niet zo van zalm, dus dan kan ik lekker 'gouter'.
En zaterdag, is het dan éindelijk vakantie!
Maar ik heb mijn eet-gedeelte van deze blog nog niet afgerond, zondag hebben we (ter ere van, rara... die heilige Jezus natuurlijk) een familiediner. En niet zoals in Nederland gezellig met de nichtjes naar oma (wees gerust, dat doen we nog (2x) met kerst zelf). Dit familiediner is íétsje groter. Je kan het vergelijken met het feest met 170 mensen op mijn verjaardag, inclusief feestzaal.
Merry X-Mas!
Bo
Gisteren at ik trouwens 'Boudin au pommes': een 'Boudin' met appelschijfjes in de oven. Toen ik vroeg wat een 'Boudin' was schoven ze de appeltjes opzij en tikte tegen een wit-rozig ding wat er voor mij gewoon uitzag als een bijzondere worst. 'Oh, dat is gewoon een saucisson!' riep ik uit. Nee hoor, aboslúút geen saucisson. Ik draaide hem eens om, bekeek hem nog eens en concludeerde: 'maar dat is toch écht een worst.' Neehee, geen saucisson! 'Maar het is toch vlees? In zo'n darm gedoe?' vroeg ik verbaasd. Ja, maar geen saucisson. Wat dan wel? Nou, Boudin dus. En Boudin is gewoon Boudin, valt niks over uit te leggen (Ik moet toegeven dat toen ik het at, het niet veel weg had welke saucisson dan ook, maar ik kan het niet anders omschrijven). Ben blij dat ik gezellig Boudin eet met mijn familie, en dat de tantes en buren die elke avond langs komen de hele tijd roepen dat ik zo goed frans spreek (ook al zit ik op dat moment met grote vraagtekens naar mijn aardrijkskunde te staren), want inmiddels is er in Nantes al iemand van gastfamilie gewisseld en zit Debbie uit Mexico in noodsituatie bij een YFU-vrijwiller, wachtende op een nieuwe gastfamilie (de arme Debbie kan niet langer blijven bij deze vrouw van YFU, en als er niet gauw een familie word gevonden gaat ze door naar de volgende YFU'er, om daar verder te wachten).
Ik ben net terug uit Niort, waar we wilden gaan shoppen. We wilden de bus nemen om tien over 1 (die vertrekt bij het station van Parthenay, waar geen treinen meer rijden) maar de bus kwam niet. Gelukkig ging mijn gastmoeder ook naar Niort en die heeft ons opgepikt met de auto. Niort is leuk, maar niet zo'n geschikte shop plek, daarvoor moet je toch echt naar Poitiers (jammer alleen dat een retourtje met de bus naar Poitiers 20€ is, en naar Niort 3€). Maar beide zitten al volledig in de kerstsferen. Vorige week was ik namelijk met de hele familie Coutant naar Poitiers, niet naar 'centre-ville' -ookal vind ik dat véél leuker-, je shopt hier in van die Amerikaans-aandoende shoppingmalls die als eilandjes in een parkeerveld liggen, tegen een stad aangeplakt. Wij gingen naar shop-eilandje Beaulieu (='mooie plek', maar zo mooi was het nou ook weer niet. En de H&M had de grootte van een kleine buurtsuper en het was werkelijk allemaal stom. En behalve de H&M is hier héél populair de Pimkie, een winkel waar ik echt een hekel aan heb). In shopmall Beaulieu was wel iets anders heel leuks: Le plus grande Bûche du monde! Een bûche is iets typisch kersterigs (natuurlijk), het ziet eruit als een boomstammetje (dat is ook de bedoeling), het is een soort gerolde cake met chocola ertussen en erom, echt geweldig.
Kerst, Kerst, Kerst... Alles draait om kerst op het moment. Sinterklaas was bijna vergeten, gelukkig deelde de Duits-lerares chocolade sinterklaasjes uit om uit te leggen dat ze dat vieren in Duitsland. De arme Sinterklaasje waren binnen een minuut verorberd, en toen was het weer Kerst, Kerst, Kerst.
De enige die de pepernoten -die mijn lieve Nederlandse Sinterklazen (meervoud van Sinterklaas?!) hadden opgestuurd- waardeerde, was ik (maar ik waardeerde ze dan ook héél erg!). En dat geldt ook voor de andere sinterklaascadeautjes die ik heb gekregen, Sint & Piet (ik weet niet welke, maar het zijn vast meerdere): bedankt!
Maar goed, Kerst dus. Om te beginnen was er afgelopen maandag een kortere tennistraining om het laatste half uur met z'n allen Carambar (Franse snoepjes die echt íedereen eet. Er staan Frans -oerdomme- moppen op de binnenkant van de papiertjes) en chocola te eten. En elkaar een vrolijke kerst te wensen natuurlijk, twee weken van te voren...
Thuis hebben Juliette, Michou en ik de kerstboom natuurlijk ook tevoorschijn gehaald (een van plastic, maar goed) en het hele huis behangen met lampjes, slingers en sterren (dit alles onder luidde OneDirection muziek, een engelse boy-band waar Juliette echt HELEMAAL WEG van is, en dat meen ik. Ze is er zo'n 24/7 mee bezig).
Er is ook de beroemde kerstmaaltijd op school (en die is niet 's avonds zoals bij ons, maar 's middags aangezien dat een belangrijkere maaltijd is): je moet je inschrijven bij het mevrouwtje van de kantine-chèques (had ik daar al over verteld? Die is dus aangenomen om de betalingen voor de kantine te doen, en de kerstlunch reserveringen op te schijven). Vrijdag krijg je dan, in plaats van de gewone maaltijd, foie-gras en gerookte zalm (en vast nog toetjes en kazen, de Fransen kennende). Ik vertelde dat heel enthousiast aan mijn gastfamilie maar die keek me een beetje raar aan, "natúúrlijk, het is bijna kerst, je denkt toch niet dat er dan géén kerstlunch is?!".
Vervolgens zijn er op vrijdagmiddag activiteiten (óók om de geboorte van Jezus te vieren natuurlijk): nog een keer naar de film 'Intouchables' met de klas (had ik al over die film verteld? GEWELDIG!), volksdansen of een paar andere vage activiteiten. Zoals bekend, is de bioscoop van Parthenay niet geweldig groot, en met een nogal beperkt aantal zitplaatsen. Onze klas was natúúrlijk te laat met inschrijven, dus stelde onze zeer geliefde klassen-déleguéé voor om te gaan volksdansen. Dat idee werd niet al te enthousiast ontvangen dus gaan we nu 'gouter' met de frans-lerares, Mme Forcieri. Gouter betekend een heleboel in het Frans, het kan zijn 'proeven', 'een hapje eten', 'eten tussen lunch en avondeten' en nog veel meer. "Gouter quoi?" vroeg ik een beetje verbaasd. Nou daar hadden ze werkelijk geen idee van. Later werd duidelijk dat iedereen gewoon wat te eten meeneemt en dat gaan we dan gezellig met de Franse lerares (die echt heel geliefd is....) opeten. Niemand heeft er echt zin in want de kerstactiviteiten zijn de eerste twee uur na de LUNCH, de kerstlunch met voie-gras en zalm dus. En de andere klassen gaan lekker naar de bioscoop. Maar goed, ik hou toch niet zo van zalm, dus dan kan ik lekker 'gouter'.
En zaterdag, is het dan éindelijk vakantie!
Maar ik heb mijn eet-gedeelte van deze blog nog niet afgerond, zondag hebben we (ter ere van, rara... die heilige Jezus natuurlijk) een familiediner. En niet zoals in Nederland gezellig met de nichtjes naar oma (wees gerust, dat doen we nog (2x) met kerst zelf). Dit familiediner is íétsje groter. Je kan het vergelijken met het feest met 170 mensen op mijn verjaardag, inclusief feestzaal.
Merry X-Mas!
Bo
zondag 4 december 2011
Allemagne
En dan éindelijk een blog! Het is lange tijd geleden dat ik een blog schreef, maar dat is een goed teken geloof ik. Ik ben een beetje doorweekt en verkleumd, en de regen klettert op het dak (mijn kamer is op zolder), maar dat schrijft eigenlijk wel fijn. Bereid je voor op een lange, lange blog.
Als eerste moet ik mee delen: DUITSLAND WAS ZO ONGELOFELIJK LEUK. Ik had nooit, nooit kunnen denken dat het zó leuk zou worden.
Het begon maandag 22 november. Om zes uur zaten we allemaal in de bus, een beetje slaperig en stil. Nadat de eerste uurtjes waren verstreken, we allemaal stil in hoekjes hadden liggen slapen of onze eerste happen uit de voedselvoorraden hadden genomen werden we langzaam drukker. De eerste foto's, en niet lang daarna maffe filmpjes, werden genomen en Duitse zinnetjes werden geoefend. We aten bergen chocola en tegen het middaguur parkeerden we aan zo'n triest uitziend vrachtwagenveld waar we broodjes aten (vonden de Fransen maar niks, brood als lunch).
Om half negen begonnen de Fransen door de bus te bewegen, naar buiten kijkend, dingen roepend. Ze begonnen vreselijk zenuwachtig te worden, maar bij mij viel het allemaal wel mee (ik ben natuurlijk ook wat meer gewend). Toch was ik eigenlijk nog best zenuwachtig, ik denk dat zo'n nieuwe 'start' nóóit went, hoe vaak je ook van huis verwisseld.
Toen we de bus uitkwamen (ik had mijn nieuwe ronde bril op) kwam Anna (mijn 'corres') meteen op me afgelopen. Ze zag er héél anders uit dan op de foto dus vroeg ik nog even voor de zekerheid of ze Anna was. Dat was ze. Haar moeder nam ons mee naar de auto, het starten ging even moeizaam (we schoten met een dolle vaart tegen de stoeprand voor ons aan) omdat de auto net nieuw was.
Eenmaal thuis gekomen begroette Hugo de hond me vrolijk en liet Anna me het huis zien.
De volgende dag hadden we 'gelukkig' het eerste uur vrij en mocht ik om kwart voor zeven op staan (de bus vertrok om half 8, en kwam om kwart over 8 op school aan).
We werden welkom geheten door de directeur en de Duitsers gaven en rondleiding in de school (die echt gigantisch was en overal renden kleine kinderen, een deel van de basisschool zit aan de middelbareschool vast in Duitsland).
Daarna werden groepjes gevormd voor het project waar we twee weken lang aan zouden werken, thema: Krimi (criminalité). Anna en ik gingen samen met Charlotte en de Duitse Chiara Bella. Het laatste uur van de dag gingen we mee naar de les, waar ik zó opgelucht was voor het eerst in maanden weer in een "normale" les te zijn: etende kinderen, kinderen die op tafels zitten, afwezige leraren, kinderen die kaartspelletjes doen en kinderen die op het bord tekenen. Charlotte zat naast mij met haar mond open, verbijsterde wijzende naar dat alles.
En Charlotte constateerde ook iets, dat ik nog nooit een fransman heb horen zeggen. "Ik geloof dat het Franse schoolsysteem niet zo functioneel is, wij gaan tot half 6 naar school en zitten de hele dag stil. Hier duurt het tot twee uur, hebben ze plezier in de klas, en duurt de school zélfs een jaar korter terwijl ze hetzelfde leren!" Ik was heel verbaasd dat te horen, aangezien ik nog niet één fransman heb horen zeggen dat iets uit een ander land dan Frankrijk misschien wel beter is dan in Frankrijk. Na school ging ik met Anna mee naar haar 'western paardrijden', dat echt best leuk was, terwijl ik geen paarden fan ben (ik had meteen zin in de volgende week, maar uiteindelijk zijn we toen niet gegaan omdat we het leuker vonden om met Ben&Jerry's op de bank naar de Duitse X-factor te kijken).
Woensdag besloten we met ons projectgroepje een strip te tekenen over een Frans meisje op uitwisseling die ontvoerd word. We mochten die dag ook nog naar het Stadhuis waar we allemaal in het uiterst speciale gastenboek van Bad-Iburg mochten schrijven. We bezochten ook het kasteel van Bad-Iburg, dat vreselijk langweilig was... 's Middags kwamen Charlotte en Chiara Bella duitse 'plätzen' (koekjes) bakken, die echt heel erg lekker waren.
Donderdag gingen we naar Osnabrück, de grote stad een uurtje van Bad-Iburg, voor een 'speurtocht' en een museumbezoekje waar we ons énorm verveelden (ik weet nog steeds niet waar het over ging, het was gewoon zó slaapverwekkend. Daarna kwamen de Duitsers naar Osna om te shoppen en de "culturele kant" te bekijken met ons. Met Charlotte en Chiara Bella vermaakten Anna en ik ons goed, we besloten ook met hun zondag naar de film te gaan in Osna.
Vrijdag was er na school een Dans cursus voor de hele 9e klas. Het was vrijwillig maar als je niet ging kon je ook niet naar het eindejaarsbal. Ik heb nog nooit zo'n leuke dansles gehad! Het was ge-wel-dig! Ik ben nu pro-stijldanser hahaha! Met Nam Anh (de vietnamese Duitser) en Charlotte heb ik daarna op school nog veel gedanst. 's Avonds hadden we 'film-avond' op school. Eerst keken we een Duitse film die ik erg leuk vond (omdat ik alles kon verstaan) maar waarbij de Fransen moeite hadden om wakker te blijven (ze zijn werkelijk slecht in álle andere talen dan Frans). Daarna keken we een Franse film waarbij de Fransen opnieuw in slaap vielen (en ik dit keer ook) omdat die écht saai was. Gelukkig hadden we veel pauzes tussendoor waarin we ons prima vermaakten met de groep. Alle Duitsers waren heel aardig.
Zaterdag na de lunch gingen Anna en ik op de fiets naar Charlotte en Chiara Bella en 's avonds gingen we naar een feestje bij een Duitser. Zondag gingen we met ze naar de film in Osna (Twilight nog eens keer, maar dit keer in het Duits). In de bioscoop daar hebben we behalve normale stoelen ook bankjes voor twee personen!
De dinsdag daarna moesten we een Duitse Krimi-schrijver interviewen en daarna gingen we naar een museum over de Steentijd. De Fransen en Duitsers werden gescheiden in twee groepen maar Anna kwam een tijdje met ons mee omdat we het te saai vonden, maar daarna gingen we terug naar de Duitsers in de les. In de klas was het ook heel gezellig want behalve de uitwisselingspartners waren de andere Duitsers ook heel geïnterreseerd. De Wiskunde leraar liet muziek van Herman van Veen horen en vroeg of ik die ook kende en of die populair was in Nederland. Ik antwoordde dat die 'volgens mij' wel bekend was, maar dat hij sinds twee jaar dood was ofzo. De wiskunde leraar zocht het op, Herman van Veen is 66 en geeft nog steeds concerten, niet dood dus. Nou ja, weet ik veel.
Woensdag gingen we naar een rechtszitting, ookal saai (iets met een ruzie om een auto...), en daarna waren we bijna te laat terug op school voor de bussen die precies een kwartier na elke les vertrekken. We renden het laatste stuk zo hard als we konden terug naar school en zagen de bussen al klaar staan, half-vol met leerlingen. Ik zag Anna staan en riep dat ik nog naar binnen moest om mijn tas te halen. Toen ik mijn tas had rende ik terug maar ik zag Anna nergens meer. Aan iemand die vlak bij haar woont, en dus altijd in dezelfde bus zit vroeg ik of hij Anna had gezien. We begonnen paniekerig rond te vragen of iemand Anna had gezien want de bussen stonden op het punt van vertrekken. Iedereen, zo ook de duitse jongen met zijn Franse 'corres' stapte in. Ik bleef een beetje ongeduldig om me heen kijken, ik had geen idee of ik in moest stappen of niet. Precies op het moment dat de Duitse jongen riep dat ik in moest stappen sloten de deuren en reed de bus weg. Ik zag nog net hoe alle Duitsers wanhopig op de rode stop-knopjes drukten. Ik ben naar binnen gegaan waar ik een Duitse lerares vond die Anna heeft gebeld. Die is bij de eerst volgende halte uitgestapt en terug gelopen. We hebben een uur gewacht op de volgende bus...
De laatste dag van onze Échange was er 's avonds een bijeenkomst voor de ouders een leerlingen, waarbij de leerlingen hun project lieten zien. Onze was zelfs zo mooi geworden dat de Duitse school hem nu op hun site wil zetten. We moesten om vier uur op school zijn om alles voor te bereiden voor de ouders die om 6 uur kwamen. Er was alleen een probleempje, Anna's moeder werkt in het ziekenhuis en die had dienst dus ze kon ons niet brengen. Dus moesten Anna en ik weer de bus nemen. Maar Anna + Bo + Openbaar Vervoer = een grote ramp.
Niet getreurd, Anna ging het allemaal grondig uitzoeken op internet (Anna woont inderdaad al heel lang daar en gaat elke dag met de bus naar school maar dat is de schoolbus, en ze neemt nooit de bus om vier uur naar school dus had ze geen idee). We vonden een bus die om 4 uur vertrok, beetje aan de late kant (de bus rijd 30 minuten) maar dat namen we voor lief, konden de anderen vast fijn voorbereiden, wij kwamen gewoon een half uurtje later. Dachten we... Om vijf voor vier vertrokken we van huis, terwijl de bushalte tien minuten lopen was. We renden zo hard we konden en toen we de bushalte in de verte tussen de weilanden zagen liggen hoorden we de bus achter ons aankomen. De bus kwam eerder bij de halte aan dan wij, maar we zwaaiden zo wild met onze armen en we schreeuwden zo hard dat de buschauffeur ons gelukkig zag en even op ons wachtte. Eind goed al goed, zou je denken. Maar nee hoor...
Na 20 minuten zei Anna ongerust dat de bus normaal heel anders reed, maar deze zou dan wel een andere route rijden of zo. Hij gaat straks wel naar links, zei Anna. Maar dat deed de bus niet. Na 40 minuten was Bad-Iburg, waar de school staat, nog in geen velden of wegen te bekennen. Ongerust staarden we naar buiten toen Anna opeens verbijsterd zei: 'We zijn in Osna...' En jawel hoor, we waren een uur van de school vandaan! Het was inmiddels al 5 uur en de volgende bus kwam pas over een uur. We hebben Anna's moeder gebeld en die kon ons na 30 minuten komen ophalen. In de tussentijd zijn we nog even naar de H&M gegaan. Om vijf over 6, twee uur te laat, kwamen we aan op school, de ouders al geïnstalleerd voor de beamer, het eten uitgestald op lange tafels, iedereen klaar om te beginnen.
Het afscheid de volgende morgen was vrij moeilijk. Ik was niet de enige die een traantje, of een wat meer, heeft gelaten. En toen we in de bus ons na enige tijd eindelijk konden vermannen kreeg ik een SMSje van Anna. Ik begon opnieuw en stak daarmee de hele bus aan. Gelukkig was het daarna heel leuk, hebben we eindeloos gepraat over wat we gaan doen als de Duitsers hier komen, nog maar 5 maandjes...
Liebe grüße,
Bo
Als eerste moet ik mee delen: DUITSLAND WAS ZO ONGELOFELIJK LEUK. Ik had nooit, nooit kunnen denken dat het zó leuk zou worden.
Het begon maandag 22 november. Om zes uur zaten we allemaal in de bus, een beetje slaperig en stil. Nadat de eerste uurtjes waren verstreken, we allemaal stil in hoekjes hadden liggen slapen of onze eerste happen uit de voedselvoorraden hadden genomen werden we langzaam drukker. De eerste foto's, en niet lang daarna maffe filmpjes, werden genomen en Duitse zinnetjes werden geoefend. We aten bergen chocola en tegen het middaguur parkeerden we aan zo'n triest uitziend vrachtwagenveld waar we broodjes aten (vonden de Fransen maar niks, brood als lunch).
Om half negen begonnen de Fransen door de bus te bewegen, naar buiten kijkend, dingen roepend. Ze begonnen vreselijk zenuwachtig te worden, maar bij mij viel het allemaal wel mee (ik ben natuurlijk ook wat meer gewend). Toch was ik eigenlijk nog best zenuwachtig, ik denk dat zo'n nieuwe 'start' nóóit went, hoe vaak je ook van huis verwisseld.
Toen we de bus uitkwamen (ik had mijn nieuwe ronde bril op) kwam Anna (mijn 'corres') meteen op me afgelopen. Ze zag er héél anders uit dan op de foto dus vroeg ik nog even voor de zekerheid of ze Anna was. Dat was ze. Haar moeder nam ons mee naar de auto, het starten ging even moeizaam (we schoten met een dolle vaart tegen de stoeprand voor ons aan) omdat de auto net nieuw was.
Eenmaal thuis gekomen begroette Hugo de hond me vrolijk en liet Anna me het huis zien.
De volgende dag hadden we 'gelukkig' het eerste uur vrij en mocht ik om kwart voor zeven op staan (de bus vertrok om half 8, en kwam om kwart over 8 op school aan).
We werden welkom geheten door de directeur en de Duitsers gaven en rondleiding in de school (die echt gigantisch was en overal renden kleine kinderen, een deel van de basisschool zit aan de middelbareschool vast in Duitsland).
Daarna werden groepjes gevormd voor het project waar we twee weken lang aan zouden werken, thema: Krimi (criminalité). Anna en ik gingen samen met Charlotte en de Duitse Chiara Bella. Het laatste uur van de dag gingen we mee naar de les, waar ik zó opgelucht was voor het eerst in maanden weer in een "normale" les te zijn: etende kinderen, kinderen die op tafels zitten, afwezige leraren, kinderen die kaartspelletjes doen en kinderen die op het bord tekenen. Charlotte zat naast mij met haar mond open, verbijsterde wijzende naar dat alles.
En Charlotte constateerde ook iets, dat ik nog nooit een fransman heb horen zeggen. "Ik geloof dat het Franse schoolsysteem niet zo functioneel is, wij gaan tot half 6 naar school en zitten de hele dag stil. Hier duurt het tot twee uur, hebben ze plezier in de klas, en duurt de school zélfs een jaar korter terwijl ze hetzelfde leren!" Ik was heel verbaasd dat te horen, aangezien ik nog niet één fransman heb horen zeggen dat iets uit een ander land dan Frankrijk misschien wel beter is dan in Frankrijk. Na school ging ik met Anna mee naar haar 'western paardrijden', dat echt best leuk was, terwijl ik geen paarden fan ben (ik had meteen zin in de volgende week, maar uiteindelijk zijn we toen niet gegaan omdat we het leuker vonden om met Ben&Jerry's op de bank naar de Duitse X-factor te kijken).
Woensdag besloten we met ons projectgroepje een strip te tekenen over een Frans meisje op uitwisseling die ontvoerd word. We mochten die dag ook nog naar het Stadhuis waar we allemaal in het uiterst speciale gastenboek van Bad-Iburg mochten schrijven. We bezochten ook het kasteel van Bad-Iburg, dat vreselijk langweilig was... 's Middags kwamen Charlotte en Chiara Bella duitse 'plätzen' (koekjes) bakken, die echt heel erg lekker waren.
Donderdag gingen we naar Osnabrück, de grote stad een uurtje van Bad-Iburg, voor een 'speurtocht' en een museumbezoekje waar we ons énorm verveelden (ik weet nog steeds niet waar het over ging, het was gewoon zó slaapverwekkend. Daarna kwamen de Duitsers naar Osna om te shoppen en de "culturele kant" te bekijken met ons. Met Charlotte en Chiara Bella vermaakten Anna en ik ons goed, we besloten ook met hun zondag naar de film te gaan in Osna.
Vrijdag was er na school een Dans cursus voor de hele 9e klas. Het was vrijwillig maar als je niet ging kon je ook niet naar het eindejaarsbal. Ik heb nog nooit zo'n leuke dansles gehad! Het was ge-wel-dig! Ik ben nu pro-stijldanser hahaha! Met Nam Anh (de vietnamese Duitser) en Charlotte heb ik daarna op school nog veel gedanst. 's Avonds hadden we 'film-avond' op school. Eerst keken we een Duitse film die ik erg leuk vond (omdat ik alles kon verstaan) maar waarbij de Fransen moeite hadden om wakker te blijven (ze zijn werkelijk slecht in álle andere talen dan Frans). Daarna keken we een Franse film waarbij de Fransen opnieuw in slaap vielen (en ik dit keer ook) omdat die écht saai was. Gelukkig hadden we veel pauzes tussendoor waarin we ons prima vermaakten met de groep. Alle Duitsers waren heel aardig.
Zaterdag na de lunch gingen Anna en ik op de fiets naar Charlotte en Chiara Bella en 's avonds gingen we naar een feestje bij een Duitser. Zondag gingen we met ze naar de film in Osna (Twilight nog eens keer, maar dit keer in het Duits). In de bioscoop daar hebben we behalve normale stoelen ook bankjes voor twee personen!
De dinsdag daarna moesten we een Duitse Krimi-schrijver interviewen en daarna gingen we naar een museum over de Steentijd. De Fransen en Duitsers werden gescheiden in twee groepen maar Anna kwam een tijdje met ons mee omdat we het te saai vonden, maar daarna gingen we terug naar de Duitsers in de les. In de klas was het ook heel gezellig want behalve de uitwisselingspartners waren de andere Duitsers ook heel geïnterreseerd. De Wiskunde leraar liet muziek van Herman van Veen horen en vroeg of ik die ook kende en of die populair was in Nederland. Ik antwoordde dat die 'volgens mij' wel bekend was, maar dat hij sinds twee jaar dood was ofzo. De wiskunde leraar zocht het op, Herman van Veen is 66 en geeft nog steeds concerten, niet dood dus. Nou ja, weet ik veel.
Woensdag gingen we naar een rechtszitting, ookal saai (iets met een ruzie om een auto...), en daarna waren we bijna te laat terug op school voor de bussen die precies een kwartier na elke les vertrekken. We renden het laatste stuk zo hard als we konden terug naar school en zagen de bussen al klaar staan, half-vol met leerlingen. Ik zag Anna staan en riep dat ik nog naar binnen moest om mijn tas te halen. Toen ik mijn tas had rende ik terug maar ik zag Anna nergens meer. Aan iemand die vlak bij haar woont, en dus altijd in dezelfde bus zit vroeg ik of hij Anna had gezien. We begonnen paniekerig rond te vragen of iemand Anna had gezien want de bussen stonden op het punt van vertrekken. Iedereen, zo ook de duitse jongen met zijn Franse 'corres' stapte in. Ik bleef een beetje ongeduldig om me heen kijken, ik had geen idee of ik in moest stappen of niet. Precies op het moment dat de Duitse jongen riep dat ik in moest stappen sloten de deuren en reed de bus weg. Ik zag nog net hoe alle Duitsers wanhopig op de rode stop-knopjes drukten. Ik ben naar binnen gegaan waar ik een Duitse lerares vond die Anna heeft gebeld. Die is bij de eerst volgende halte uitgestapt en terug gelopen. We hebben een uur gewacht op de volgende bus...
De laatste dag van onze Échange was er 's avonds een bijeenkomst voor de ouders een leerlingen, waarbij de leerlingen hun project lieten zien. Onze was zelfs zo mooi geworden dat de Duitse school hem nu op hun site wil zetten. We moesten om vier uur op school zijn om alles voor te bereiden voor de ouders die om 6 uur kwamen. Er was alleen een probleempje, Anna's moeder werkt in het ziekenhuis en die had dienst dus ze kon ons niet brengen. Dus moesten Anna en ik weer de bus nemen. Maar Anna + Bo + Openbaar Vervoer = een grote ramp.
Niet getreurd, Anna ging het allemaal grondig uitzoeken op internet (Anna woont inderdaad al heel lang daar en gaat elke dag met de bus naar school maar dat is de schoolbus, en ze neemt nooit de bus om vier uur naar school dus had ze geen idee). We vonden een bus die om 4 uur vertrok, beetje aan de late kant (de bus rijd 30 minuten) maar dat namen we voor lief, konden de anderen vast fijn voorbereiden, wij kwamen gewoon een half uurtje later. Dachten we... Om vijf voor vier vertrokken we van huis, terwijl de bushalte tien minuten lopen was. We renden zo hard we konden en toen we de bushalte in de verte tussen de weilanden zagen liggen hoorden we de bus achter ons aankomen. De bus kwam eerder bij de halte aan dan wij, maar we zwaaiden zo wild met onze armen en we schreeuwden zo hard dat de buschauffeur ons gelukkig zag en even op ons wachtte. Eind goed al goed, zou je denken. Maar nee hoor...
Na 20 minuten zei Anna ongerust dat de bus normaal heel anders reed, maar deze zou dan wel een andere route rijden of zo. Hij gaat straks wel naar links, zei Anna. Maar dat deed de bus niet. Na 40 minuten was Bad-Iburg, waar de school staat, nog in geen velden of wegen te bekennen. Ongerust staarden we naar buiten toen Anna opeens verbijsterd zei: 'We zijn in Osna...' En jawel hoor, we waren een uur van de school vandaan! Het was inmiddels al 5 uur en de volgende bus kwam pas over een uur. We hebben Anna's moeder gebeld en die kon ons na 30 minuten komen ophalen. In de tussentijd zijn we nog even naar de H&M gegaan. Om vijf over 6, twee uur te laat, kwamen we aan op school, de ouders al geïnstalleerd voor de beamer, het eten uitgestald op lange tafels, iedereen klaar om te beginnen.
Het afscheid de volgende morgen was vrij moeilijk. Ik was niet de enige die een traantje, of een wat meer, heeft gelaten. En toen we in de bus ons na enige tijd eindelijk konden vermannen kreeg ik een SMSje van Anna. Ik begon opnieuw en stak daarmee de hele bus aan. Gelukkig was het daarna heel leuk, hebben we eindeloos gepraat over wat we gaan doen als de Duitsers hier komen, nog maar 5 maandjes...
Liebe grüße,
Bo
Abonneren op:
Posts (Atom)