Koeien.

Vanmiddag heb ik me toch weer iets meegemaakt!
Nadat ik om kwart over 2 was wakker geworden (gisteren twee feestjes op een avond), werd ik eraan herrinnerd dat we vandaag ergens heen gingen. Ik begreep maar niet precies wat het was, maar ik wist wel dat het met koeien en schapen te maken had.
Juliette en Alicia wilden niet mee, maar ik wilde het natuurlijk wel graag zien.
Dus ging ik met Daniel, Michou en een derde vrouw (de peetmoeder van het buurmeisje die gisteren een surpriseparty kreeg voor haar achttiende verjaardag. Peetmoederlief is voor haar petekind maarliefst helemaal uit Marseille gekomen) in de auto naar iets wat met het werk van Michou te maken had (dat begreep ik ook nog, maar wat Michou nou precies voor werk doet... Geen idee).
Gisteren, op de terugweg van de mega E.Leclerc supermarkt, had Alicia me al aangewezen waar haar moeder werkt: een enorme hal (zonder muren, dus eerder een enorm dak) met dranghekken eronder. En omdat ik dus over koeien hard gehoord, besloot ik dat het een soort veemarkt is, ofzoiets...
We kwamen aan op een enorme parkeerplaats, en toen we uitstapten hoorde ik muziek en een stem die door de hal echoëde. Ovral liepen mensen.
Waarvan ik dacht dat het misschien een plaatselijk koeienraceje was, bleek een enorm "Agricultuur Festival" te zijn!
Eerst bekeken we een stalletje, met verschillende soorten wol waar een man met een apparaat wolstrengen tot luchtige plukjes maalde, en honderden andere kraampjes en uitgestalde boerenapparaten (van tractoren tot grasmaaiers) die een lange markt vormden voor de grote hal.
De peetmoeder (waarvan ik de naam ben vergeten) kocht appels en daarna gingen we de grote hal in. De stem werd nu redelijk verstaanbaar maar ik had nog steeds geen idee waar over hij non-stop aan het praten was (het was het type guiz-master stem, met bijbehorende muziekjes).
Eerst liepen we langs tientallen kleine hokjes met gaas waar alle soorten vee in stonden die je maar kan bedenken: hele langharige beesten die op ezels leken, ezels die echt op ezels leken, ezels die wat minder op ezels leken, schapen, andere soorten schapen, tien soorten konijnen, kalkoenen, eenden, geiten, nog meer schapen, schapen die geschoren werden, ganzen die bij elkaar werden gedreven door een hondje en nog veel meer.
Nadat we langs alle dieren liepen, en Michou en Daniel in de mensenmassa tientallen mensen groetten, kwamen we aan bij een soort klein arena'tje, met tribunes eromheen. In de arena stond de quiz-master stem die vrolijk met een papiertje zwaaide en aan één stuk door babbelde.
De arena was het hoogtepunt van dit "Festival" (ik wist niet dat je bahalve muziek festivals ook festivals voor boeren hebt!: Een koeienwedstrijd (mamma, dit was je grootste nachtmerrie geweest ha ha!). Het was niet zomaar een koeienwestrijd, nee nee, het was een wedstrijd om de mooiste (of weet ik veel wat) "Parthenaise Koe".
De koe dankt zijn naam natuurlijk aan waar hij vandaan komt: Parthenay. En ik kwam er algauw achter dat je hier maar beter niet kan zeggen dat je koeien vieze beesten vind. De Parthenaise koe is de trots van de Parthenezen (of hoe je de inwoners van Parthenay ook maar wil noemen). De Parthenaise koe is een enorm beest: voor mijn gevoel wel drie meter lang en twee meter hoog (bijna dan haha), ze hebben een beetje een lichtbruine kleur en ze zijn ontzettend dik, en heel, heel erg sterk.
Michou wees elke keer weer een nieuwe koe aan en jubelde dat ze zulke mooie hoofden hadden (een koeienhoofd? Mooi?).
De koeien in het arena'tje hadden allemaal van die strikjes in hun staarten, en waren duidelijk opgepoetst voor deze "Wie-de-mooiste-Parthenaise-fokt-wedstrijd". Desondanks hadden ze poep aan hun billen, modder aan hun poten en vliegen op hun ogen. Prachtig, die Parthenaise koe.


Na de koeienwedstrijd deden we nog een rondje door de mega-hal, en bekeken paarden en langharige beesten die deden denken aan een kameel zonder bult, met een ezelkop.
Best fascinerend.

Ik vond het wel leuk om te zien, maar ik begrijp ook waarom Juliette en Alicia liever thuis bleven.Het is natuurlijk maar waar je mee opgroeit, en helaas voor de koeien, ben ik in Amsterdam opgegroeid...


Heel veel liefs!
Bo

ps. Voor nieuwe foto's in mijn Frankrijk-album (ook foto's van het koeienevenement maar die zijn met mijn telefoon gemaakt dus niet zo scherp...), kopiëer deze link en plak 'm in je browser:
https://picasaweb.google.com/116508542187195127090/Frankrijk?authkey=Gv1sRgCP-H2u-zpduWJw#
(Je moet wel helemaal naar beneden scrollen voor de nieuwe foto's !)

Coucou!

Hey iedereen,
tijd voor een blogje dacht ik.
Zoals jullie in mijn vorige blog natuurlijk gelezen hebben, krijg ik zo nu en dan een belachelijke les over belachelijke dingen. Inmiddels heb ik alweer twee van zulke geweldige lessen erbij gekregen... (tijdens de eerste keer dacht ik: "dit duurt maar tien minuten", inmiddels heb ik de vierde keer gehad en weet ik niet hoeveel er nog komen): de eerste was een soort computer les. 60 Minuten lang leerden we hoe we een word-bestand kunnen opslaan, en kunnen kopiëeren naar een andere map, misschien leuk voor de leraren zelf? Kinderen werden steeds onrustiger, maar even op facebook gaan (zoals we in Nederland al massaal gedaan zouden hebben) is hier absoluut niet mogelijk, want zodra je youtube in typt word dit geregistreerd en word je account afgesloten, computeren op school kan je dan wel op je buik schrijven (niet dat ik dat nou zo graag wil hier, ik heb volgens mij nog nooit zo'n oude computer gezien! Echt niet! Het beeldscherm is bijna zwart-wit...).
Omdat we blijkbaar aan 50 minuten bestandjes slepen wel genoeg over de computer hebben geleerd, is het tijd om op een heuze beamer, aangesloten op een echte computer (jawel!), het schoolregelement voor de, misschien wel, twintigste keer door te lezen. En dat "20e" is niet sarcastisch.
Ik weet nog steeds niet hoe ik dat uur heb overleefd. Misschien vind je dat ik het overdrijf, het was toch maar een uurtje, maar dan ken je de Fransen nog niet.
Na de pauze, waarin óók de Franse kinderen hun ongeloof uitspreken (iets dat heel zeldzaam is, want behalve dat de concierge met de enge sekte-baard "père Noël" wordt genoemd, praat je hier níet in negatieve zin over leraren, het schoolsysteem of iets anders waarover je hier wordt gehersenspoeld) krijgen we nog een fantastisch leuk uurtje van mijn Franse lerares, iemand die engels sprekenden (laat staan nederlanders) niet bepaald stimuleert om Frans te gaan praten (maar vandaag had ik wel lekker een 3 voor Frans, een cijfer dat ik niet als enige had gekregen, en daar ben ik best trots op als niet Frans-sprekende).
We kregen een formulier met vragen (op hetzelfde vergeelde, flinterdunne papier dat we hier altijd uitgedeeld krijgen), en Lucie en ik begonnen al enthousiast onze namen in te vullen. De franse juf bastte door ons gesprek heen: "Lucie, weet je wat je moet doen?"
"Eh... Ja de vragen beantwoorden?"
"Nee! LEES NOU EERST DE TEKST!"
Lucie leest verward de tekst en kijkt me dan stomverbaasd aan. "Het komt er op neer dat je níet de vragen moet beantwoorden."
"Hoe kan dat nou?" vraag ik vertwijfeld, het volle A4 vel bekijkend.
Lucie legt het uit: Bovenaan staat nadrukkelijk dat je éérst alle 8 vragen van opdracht 1 moet lezen, en dan pas mag je doen wat er bij de vragen van je gevraagd word.
Nadat je de vragen, stuk voor stuk rare dingen met moeilijke woorden, allemaal heb doorgewerkt, kom je bij vraag (of beter gezegd: opdracht) 8 aan: maak géén van bovenstaande vragen.
De les die we hiervan moeten leren? Lees voordat je een toets gaat maken eerst alle vragen door.
Heel leerzaam, hadden ze dat niet gewoon even kunnen zeggen inplaats van ons een half uur niks te laten doen? Ik denk dat niet alleen antillianen overal de tijd voor nemen, Fransen mag je daar gerust bij zetten. Die zijn beter in tijdverspillen dan wie dan ook.
Maar ik vind het helemaal niet erg hoor, het is nog steeds heel gezellig!
Na de onnozele opdracht 1 krijgen we nog een opdracht 2 en 3, waarin we weer eens met onze markers en kleurige schoolspullen aan de gang mogen (mijn tubetje lijm is na twee weken bijna op!) en dan moeten we nog een laatste opdracht maken die, zo denk ik in eerste instantie, nog best mee valt, tot we de nabespreking doen. Ik had het kunnen weten. Ook hier komen we er niet vanaf met even snel de antwoorden oplezen, maar... Jullie weten het nou wel.

Door het krakende geluidssysteem word voor de honderste keer wat omgeroepen, ze roepen hier werkelijk elke pauze iets om, en misschien moet dat nog wel vaker van het is echt zó onverstaanbaar dat je denkt dat iemand de "speaker" net heeft uitgevonden. Lucie zegt nog tegen me dat ze het nooit zal verstaan als ze word omgroepen.
Eenmaal op het plein, zittend in de heerlijke Franse zon (gnagna), komt Fanny naar me toe. "Bo, je bent volgens mij omgeroepen, je moet naar de vie Scolaire!"
Lucie lacht.
Ik op naar de Vie scolaire, iets waarvan ik nog steeds niet weet wat het is (dat is nou het effect van een uur durende les daarover, ik val dan gewoon in slaap en weet vervolgens nóg niet wat het is!).
Ik ben opgeroepen omdat ik nog boeken mis (mijn boekenpakket is natuurlijk niet compleet opgestuurd, we zijn in Frankrijk!).
Lucie en twee van haar vriendinnen lopen met me mee naar het internaat, waar enorme stapels boeken staan met 1 meneertje erbij en een enorme rij van leerlingen.
De bel gaat en Lucie's vriendinnen verontschuldigen zich en haastten zich naar hun les (want je raad het al, te laat komen? wat is dat?).
Lucie blijft bij me ("ik zeg wel dat ik het voor je moest vertalen").
Er is alleen één probleem, ik weet niet welke boeken ik mis, aangezien je hier niet voor alle vakken boeken hebt en ik niet weet voor welke vakken ik die dan wél nodig heb. Gelukkig is het probleem zo opgelost.
Het meneertje: "Je zit in de seconde? Dan mis je vast Engels, en Frans maar die zijn er niet." Met mijn Engelse boek, niet wetende of ik mijn Franse boek ooit nog zal zien, haastten we ons naar Physique&Chimie...

Een paar dagen geleden heb ik, op verzoek van mijn Frans lerares, een boekje gekocht om nieuwe woorden in op te schrijven. Het is zo'n boekje waar je normaal gesproken contacten in op schrijft, voor mensen zonder telefoon denk ik.
Een woordenboekje is besteld, dan moet mijn Franse lerares me toch echt een beetje aardiger gaan vinden.

Tot slot nog een paar feitjes:
- "Coucou!" is een soort 'hoi', en word naast Salut veel gebruikt.
- Het toetsenbord van de computer is hier heel anders!
- Kinderen hier zijn echt een beetje bangig voor gesprekken met buitenlanders. Ze vragen bijvoorbaal hoe je mijn naam schrijft, of voor hoelang ik blijf, aan degene naast me! Je moet ze echt laten zien dat je kan praten anders praten ze gewoon niet tegen je. Gelukkig gaat het nu heel goed, het is echt gezellig en ze zeggen allemaal dat ik zo goed frans praat ha ha!
- ik heb echt het idee dat meer mensen hier een bril hebben!
(waarschijnlijk hebben jongeren gewoon niet zo snel lenzen)

Á tout a l'heure!!
XX B.

Vergeten...

Zoals ik al zei vergeet ik vaak dingen in mijn blog te zetten omdat ik zoveel mee maak! Toch zijn er nog wel een paar dingen het vermelden waard.

Ik kende het wel, dat opstaan als de leraar binnen komt, maar enkel uit films of boeken. Hier doen ze het echt, iedereen staan netjes op en gaat pas zitten als de leraar het aangeeft. Zo ouderwets!
Als ik tegen Lucie fluister dat ik het echt gek vind, dat ik er nooit bij had stilgestaan dat het echt gewoon nog gebeurd, fluistert ze terug dat ze hier op het lycée er helemaal niet streng in zijn: 'het hoeft niet eens bij alle leraren!' Op het collège, zo verteld ze me, was het behoorlijk strafbaar als je niet opstond. Daar was het verplicht. Collège is in nog wel meer dingen strenger dan op het lycée... Juliette legt me uit dat mobieltjes op het collège verboden zijn, maar niet zoals op het Lycée alleen in de les, maar op het hele school terrein zolang als de dag duurt, dus óók in de pauzes! Gelukkig maar dat op het Lycée je mobiel enkel voor drie dagen word afgepakt als je een smsje krijgt... Haha!

Daarnaast heb ik nog iets ontdekt. De bel -die een mozart muziekje is, en een ander muziekje voor het eten dan voor de andere pauzes- gaat alleen in de gangen, in de klassen zit geen bel. Als de bel gaat, springen wij in Nederland spontaan op, de leraar die misschien nog bezig was totaal negerend. Maar hier in Frankrijk bepaalt de leraar wanneer de les is afgelopen, als de bel gaat en je andere klassen naar buiten hoort gaan kan het makkelijk dat jouw klas nog 10 minuten moet blijven noteren, schrijven en luisteren. Heel raar, want als de leraar de bel niet hoor (omdat die dus niet in de klassen af gaat) kan het zijn dat je je pauze gewoon in de les door brengt...

Tenslotte nog iets, waarvan ik en vrijwel alle 800 leerlingen op het Lycée, en ik denk de leraren ook, het belachelijk vinden. We kregen maar liefst 120 minuten les over iets waarvan we in Nederland niet eens zouden verzinnen dat je er les over kon geven. De eerste 60 minuten gingen over het Lycée-systeem, maar niet over het soort systeem waarover je denkt dat het gaat. Nee, eerst moesten we de hele schoolleiding, plus zusters en kantinejuffrouwen uit ons hoofd leren en de hoofden leren kennen van foto's. Vervolgens moesten we leren waar in het gebouw je die kan vinden, hoe je ze aanspreekt, wat ze doen, met hoeveel ze zijn etc etc. Je zou bijna denken dat we het aantal papiertjes op hun bureau moesten weten. Wat gaat ons het aan hoeveel mensen er in de Vie Scolaire (administratie kamertje) werken en wanneer die wisselen?! Dat is toch hun vak? Maar dat tot daar aan toe, vervolgens gaan we over tot de orde van de dag: de tuinen van de school. Erg interresant, wanneer die onderhouden worden.
Op het moment dat ik létterlijk bijna in slaap dreig te vallen tikt Manon me aan dat we éindelijk mogen gaan. We krijgen zelfs nog een boekje mee waarin alles staat dat ze ons dat uur hebben verteld, waarom niet gewoon dat boekje in 5 minuten uitdelen? (Dat is nog zoiets, ze lezen hier élke zin, élk woord, zelfs elk puntje (echt waar!), hartop en klassikaal voor) Na de pauze, waarin we onze woede over de tijdverspilling van les over de tuinen van de school uitspreken, krijgen we nog een mysterieuze les. Niemand weet wat ons te wachten staat, maar saaier dan de vorige les kan het toch niet zijn? Wel dus.
Eerst moeten we een hele lijst invullen over hoe we werken, hoeveel we slapen, wanneer we ons huiswerk maken en wanneer we bedenken wanneer we het maken, wanneer we onze schooltas inpakken, wanneer we onze kleren klaarleggen en ga zo maar door. Het houd niet op, maar het is nog niks vergeleken bij wat daarna komt. We mogen alles nog eens dunnetjes overdoen, we moeten een weekplanning inkleuren: geel is eten, blauw is slapen, rood is school, groen is vrije tijd en grijs is huiswerk. Hoogst interresant. Tot slot blijkt ook nog eens dat we dit vel helemaal voor onszelf hebben ingevuld, we hoeven het niet eens aan de lerares te geven. Wat leuk, een lijst voor mezelf met wanneer ik slaap, erg leerzaam.
Maar het leukste komt nog, (ik vind het inmiddels niet erg meer, in deze les mogen we praten en het is eigenlijk heel gezellig) we krijgen informatie over hoe je je huiswerk moet maken. En één feit maakt toch wel diepe indruk op me:
je moet geen huiswerk in de Hyper U, de mega supermarkt vlakbij school, maken. Huiswerk in de supermarkt? Ik heb het vast verkeerd verstaan. Maar nee hoor, de kinderen beginnen druk te praten en giechelen maar de docente kijkt ons doodserieus aan en vraagt geirriteerd om stilte.
Geen huiswerk in de supermarkt, begrepen?

Dikke zoen! Bo

1,5 week

Er is nu 1,5 week voorbij en alles gaat nog steeds perfect. Van de downperiode die er volgend YFU-voorbereidingen zou kunnen zijn/komen, heb ik nog niks gemerkt op een beetje heimwee na als ik alle lieve kaartjes lees.

Vorige week had ik voor het eerst gym. We kregen uitgelegd dat we iedere zes weken van activiteit veranderen. De eerste zes weken: Acrogym. En dus begonnen we de eerste les enthousiast met "piramides" bouwen. Gym is hier niet zomaar gym, maar, net zoals bij elke les, word er vreselijk fanatiek mee gedaan. Je bent een loser als je niet al je schoolspullen (in dit geval gymkleren) puik in orde hebt en niet zo vaak mogelijk je hand op steekt. De warming-up is dan ook niet zomaar een warming-up, maar eentje van zeker 20 minuten...
Het piramdes bouwen zelf is wel heel leuk, we rollen over de matten van het lachen.

Verder zijn er hier nog steeds mensen die denken dat Duitsland en Nederland hetzelfde is. Als ik vertel dat ik uit Amsterdam kom roepen ze: 'Oh, kom je uit Duitsland?' En als ik dan zeg dat Amsterdam in Nederland ligt vragen ze onzeker welke taal we daar spreken... Blijkbaar is Amsterdam veel minder bekend dan ik dacht, maar na even nadenken weten ze altijd wel te vragen of we er blowen en of er hoeren zijn. En als ik dat bevestig staren ze me met grote ogen aan. Haha!
Vandaag vertelde Tanya (het Ierse meisje dat hier al zes maanden woont) aan me dat een ander meisje aan haar vroeg of ze Duits praatte toen ze met me praatte. Als Tanya uitlegd dat ik ten eerste niet Duits ben, en ten tweede Engels kan zijn ze nog verbaasder. Want waarom zou je Engels praatten als je niet uit Engeland komt?
Soms zijn ze hier zo wereldvreemd...

Engels (de les) is trouwens ook heel grappig. Het engels dat ze hier praatten verbaasd me, alhoewel menig mens me heeft gezegd dat Frans-Engels belachelijk is, elke keer weer.
Omdat ze hebben geleerd dat de 'i' als 'ai' word uitgesproken zijn er al meerdere mensen die in plaats van iets gedaan hebben (she did), dood zijn gegaan (she daid). En omdat ze geleerd hebben dat 'the' niet uitgesproken word als 'te', word het altijd 'ze', met een harde Z.
Ook de 'H' uitspreken is heel moeilijk voor ze, zo hebben ze het over Oliday, Ello en nog veel meer. Al met al moet ik heel erg mijn best doen om te begrijpen wat ze zeggen. En ik denk niet dat ze het ooit zullen leren...

Verder zitten er wel 4 (!) Cléments in mijn klas, duren de dagen nog steeds heel lang, is het eten nog steeds erg veel (maar wel lekker!), en denk ik niet dat ik ooit aan 'la Bise' zal wennen. Zondag bijvoorbeeld. Toen ik mee ging naar een basketbal toernooi van Juliette. Op de plek waar het team had afgesproken moest ik 14 meisjes twee keer zoenen, het hele rijtje af. En het duurde zo lang! Ik snap niet wie dat bedacht heeft, dat die fransen daar elke keer het geduld voor hebben! Haha.

Net heb ik weer bij de buren gedoucht, want de boiler bij ons is kapot. Ik heb al vier keer bij de buren gedoucht en het begint steeds normaler te worden op op je blote voeten en in je geruite pyjama broek door de straat te wandelen terwijl de buurtbewoners je vrolijk groeten en net doen alsof het normaal is. Moet je je eens inbeelden dat je in Amsterdam op je blote voeten met een handdoek over je arm door de buurt gaat lopen! Haha.

Nu ga ik maar weer even verder met Frans leren, want morgen heb ik een test en ik snap er echt helemaal niks van. Daniel, Michou en Juliette doen hun uiterste best om me te helpen, maar ze komen er zelf ook niet helemaal uit. Het is wel heel gezellig om samen huiswerk te maken.

Salut! Grande Bise,
Bo

ps. bedankt oma en may-an voor jullie lieve kaartjes!

Foto's!

Een link naar de foto's van het huis (ik ben de tuin vergeten dus die komt later):

https://picasaweb.google.com/116508542187195127090/KamerFrankrijk?authkey=Gv1sRgCLXDiuz3zPb_Ug#5649647088456525746

En een link naar de foto's van hometown Parthenay:

https://picasaweb.google.com/116508542187195127090/Parthenay?authkey=Gv1sRgCKjez8eKkoLtogE#

Salut! Bo

de tweede dag

Ik begin nu echt heel moe te worden. Dat, en dat er bijna geen fietsen zijn, zijn zo'n beetje de enige nadelen tot nu toe!
Vandaag was weer een lange dag. Die begon met Histoire Geo, waar ik niks van begreep.
Daarna werd Math vervangen door Physique et Chimie (ik had mijn huiswerk beter gedaan dan de meeste klasgenootjes, maar het was dan ook niet zo moeilijk).
Daarna had ik engels, gemixt met een paar andere 'seconde' klassen.
Naast me zat Lucie een meisje uit mijn klas. Ze vroeg me of ik beter Engels sprak dan Frans (waar ik natuurlijk ja op zei), en vertelde me dat ze sinds vijf jaar in Parthenay woont, maar dat ze daarvoor in Engeland woonde!
Samen hielpen we de Franse kinderen tijdens de Engelse les. Een meisje dat naast me zat vroeg me wat "Ennuyeux" in het Engels is, maar ik begreep haar niet en vroeg Lucie of ze het wilde vertalen. "Oh, 'boring', that's 'boring'!" zei Lucie meteen, waarna ik weer vroeg wat Boring dan in het Frans was. Ennuyeux dus.
Het volgende uur, de laatste voor de lunch, en het uur na de lunch zijn 'Accom. Pers.' Lucie legt me uit dat we vrij hebben, sommige weken hebben we wel les maar ze weet niet hoe ze uit moet leggen wat dat dan is, we zullen zien. Ik ga met Lucie, twee vriendinnen van haar (Charlotte en eentje waarvan ik de naam ben vergeten) een een vriend van hun mee naar de Hyper U, de supermarkt, om een cadeautje te kopen voor een jarige vriendin. Voor de supermarkt treffen we nog vier jongens en vier meisjes waar we het tweede vrije uur mee door brengen.
Na dat uur hebben we SES (een E spreken ze uit als: eu): Science Économique et Sociale. Lucie zegt les te hebben in cent-dix-sept (117), en op mijn rooster staat 113, dus gaan we allebei naar een ander lokaal. Hoe de fransen het voor elkaar krijgen om in álle roosters fouten te krijgen weet ik ook niet, maar ik beland in een wiskunde lokaal met 'première' leerlingen. Toch maar naar lokaal 117 waar Lucie en de rest van SES 3 (een mix van Seconde 2, mijn klas, seconde 3, 4 en 5) les heeft. Ik ben nog net niet te laat.
Ook hier zit de 'presentielijst' vol met fouten. Zo sta ik niet op de lijst, maar ik mag ik wel blijven net als twee andere jongens en meisjes, moeten drie andere meisjes die niet op de lijst staan wél weg en komen er twee nieuwe leerlingen bij die ergens verkeerd zaten.
De les zelf is gelukkig wel heel makkelijk, want de aantekeningen worden letterlijk overgenomen van het bord, of langzaam gedicteerd. Mee-kijkend bij mijn buurvrouw Marie kan ik alles mee schrijven. Een stuk fijner dan de Histoire Geo les waar de leraar een heel verhaal houd en jij zelf de interresante feiten eruit moet halen en tijdslijnen moet tekenen, iets wat voor mij (bijna) onmogelijk is.
Na SES heb ik nog een les LS (Litérature et Société). We vullen voor de zoveelste keer (bij elke les vragen ze het op nieuw, blijkbaar hebben ze nog nooit van een kopieër apparaat gehoord) een papiertje in met naam, adres, telefoonnummer, gezinssituatie, hobby's, favoriete vakken, minst favorite vakken, leuke boeken etc etc. Daarna krijgen we een briefje met een gedicht waar me met vier kleuren markers dingen in aan moeten strepen. Ik zit naast Tania, een meisje dat sinds zes maanden in Frankrijk woont en uit Ierland komt, ik had al met haar kennis gemaakt tijden Sèction Europeenne. Ze is hier definitief heen verhuisd. Tania helpt me bij het gedicht als ik de opdrachten niet begrijpt en verzekerd me ervan dat ik altijd naar haar toe kan komen als er iets is.
Na school komt Juliette me weer op halen en omdat ik geen huiswerk heb ga ik met haar en 'maman' mee om voor haar een nieuwe bril uit te zoeken. We stappen in de auto en rijden in een soort kring om Parthenay heen om vervolgens uit te stappen bij het winkel straatje twee minuten lopen van huis. Ze doen hier alles met de auto...
Juliette kiest een zwarte bril, én, omdat ze veranderig wil en ik en maman haar ervan overtuigen dat het leuk is, een knal rode. Hij staat echt heel leuk, op haar donkere huid, maar ze lijkt er zelf nog niet zo zeker van.
Net hebben we vis met rijst gegeten en nu val ik bijna om van de slaap.
Morgen heb ik gelukkig na de lunch vrij, dan kan ik even uitrusten.
Ik heb nog veel meer te vertellen, en ik ben zoveel dingen vergeten op te schrijven, maar ik maak te veel mee om te onthouden!
Mijn frans gaat wel steeds beter, maar nog steeds eigenlijk alleen het luisteren. Praten gaat nog net zo gebrekkig als eerst. Maar ja, dat ik het beter kan verstaan is al tenminste iets!

Bisous! Bo
ps. De schoolbel is hier een muziekje van mozart! Echt heel idioot!

Lycee Ernest Perochon, le première jour!

Vandaag ging om kwart voor 7 de wekker, ik was meteen klaar wakker.
Eindelijk, mijn eerste schooldag in Frankrijk: met Franse kinderen, Franse leraren, Frans eten en vooral een Franse taal.
Ik begin nu al verschil te merken in mijn Frans! Vooral in het verstaan, ik wist niet dat dat zo snel zou gaan! Ik kan de leraren vrij goed volgen, al kan ik daardoor nog niet meekomen met de les want ik weet niet hoe ik moet antwoorden haha.
Ik ga hier met de auto naar school, hoewel het vijf minuten lopen is. Maar nu ik mijn rugzak heb ingepakt begrijp ik waarom. En mijn god wat een dagen! Ik begon om 8 uur en eindigde om half 6! En het was nog maar een introductiedag!
Het was een dag voor alleen de 'seconde' van de school, de nieuwe klassen dus. Le première en le terminale beginnen morgen pas, dan is het dus nog drukker, en het was vandaag al zo druk! Ik had het idee dat er veel meer leerlingen op deze school zitten dan op het MLA, maar toen ik vertelde dat er op het mla 1600 leerlingen zaten vielen ze bijna van hun stoel.
Dans le matinee (voor de lunch) kregen we roosters, een soort absentie- en regelement boekje, papieren, een rondleiding etc etc. Toen ik het schoolplein op kwam zag ik rechts en voor me de school, maar links stond ook een enorm gebouw. Dat bleek het internaat te zijn, daar slapen en leven de kinderen die te ver weg wonen om naar huis te gaan (ik las de regels van het internaat in het boekje, poeh!).
Na de lunch (patatjes, vlees op stokjes, koekjes, appelmoes en yoghurt!) begonnen we met het gewone rooster. Alleen... Dat had ik niet door. Zodra de bel ging (een heel vrolijk muziekje waarvan ik ook niet door had dat het de bel was) sprongen de meisjes en jongens waarmee ik de pauze had doorgebracht (één uit mijn klas) op en haasten zich naar binnen. Toen kreeg ik door dat we gewoon les hadden, de eerste echte les. Ze raakten behoorlijk in de stress toen ze erachter kwamen dat ik niet wist waar ik heen moest, want te laat komen is absoluut iets vreselijks. Ze leverden me af bij de schoolleiding gaven me twee kussen (zoenen, zoenen, zoenen. ik begin het te leren...) en haasten zich weg. De schoolleiding was heel vriendelijk, ik moest nog op de foto omdat er geen pasfoto van mij was en toen bracht een meisje me naar een lokaal waar franse dikke leraressen druk met elkaar in discussie was terwijl meer dan 31 paar ogen (want sommigen hadden geen plek) stilletjes toekeken.
Het meisje en de jongen die me naar de schoolleiding hadden gebracht bleken ook aanwezig. Uiteindelijk werd besloten welke lerares haar leerlingen mee naar een ander lokaal moest nemen (denk ik). Ik ging met een klein Frans vrouwtje mee samen met vier andere leerlingen.
Ik bleek terecht gekomen bij de "Section Europeenne". Een soort extra keuzevak. (Geen idee hoe ik daar ben gekomen want achteraf bleek mijn gastfamilie ook nog nooit van dit vak te hebben gehoord). Mijn keuzevak "L'Europe" (of section Europeenne, ik weet het niet) bleek Histoire de Geographie in het Duits te zijn! Histoire de geographie is wat wij geschiedenis en aardrijkskunde noemen, hoe dat samen één vak kan zijn weet ik ook niet. En hoe je dat kan combineren met Duits begrijp ik al helemaal niet. Maar ja, het zijn Fransen. Madame bladibla (vergeten) legde uit dat ze ook helemaal geen Duitse lerares is, maar alleen Histoire de Geographie lerares. Maar ze houdt wel van taal en ze heeft ook in Duitsland gewerkt dus ze praat Duits. (Wie in godsnaam heeft een vak bedacht dat Geschiedenis, Aardrijkskune en Duits in één is en dat wordt gegeven door iemand die geen Duits geeft?!). Eerst gaan we naar een lokaal waar het bord schuin aan de muur hangt. Een schoonmaakjuffrouw en een reparateur man sturen ons het lokaal uit om het bord te repareren (? daar hebben ze de hele ochtend de tijd voor gehad en dan gaan ze het doen als de lessen beginnen...), dus gaan we naar het lokaal ernaast waar we af en toe ons verhaal moeten herhalen door de boor van de reparateur.
Naast me zit een meisje die Tania heet en die uit Engeland bijkt te komen, ze is hier al zes maanden. (Later in de pauze komt ze naar me toe om me te vertellen dat ik me geen zorgen hoef te maken en dat ik naar haar toe kan komen als er iets is). Ze blijkt nog nooit Duits te hebben gehad en verontschuldigend verteld de lerares dat je dit vak dan helemaal niet kan hebben, ze wordt terug gestuurd naar de bomvolle andere klas. Na tien minuten komt er een nieuwe leerling bij: Een Duitse jongen die hier net is aangekomen en die zes maanden zal blijven. De lerares verteld hem dat hij haar mag verbeteren met 'der' en 'das' etc.
Daarna heb ik nog "Physique & Chimie" (natuurkunde en scheikunde is ook één vak) van mijn "Professeur Principal" (mentor Mazurier). Ze is heel aardig en vraagt af en toe of ik het nog begrijp. Het is moeilijk omdat ik mijn bril vergeten ben, en ik moet het toch hebben van lezen op het bord als ik de lerares niet meer kan volgen. Gelukkig zit er een aardig meisje naast me die elke keer haar agenda naar me toe schuift zodat ik het kan overschrijven.
We krijgen ook nog meteen ons eerste huiswerk mee, maar dat blijkt niet veel soeps. Wel kost het me meer tijd dan het me in Nederland zou hebben gekost: alles moet zó vreselijk netjes! Álle kinderen hebben hier een enorme etui, enorme rugzakken en enorme mappen met eindeloos veel papieren, mapjes, schriftjes. De etuis puilen uit wat je gaat hier absoluut niet naar school zonder lijm, schaar, pennen, potloden, markers, linialen, passers etc.
Ik heb net mijn tas voor morgen ingepakt, MIJN GOD. Ik krijg hem bijna niet meer dicht en het ziet er zo belachelijk uit, mijn North Face rugzak staat helemaal bol haha! Maar ik ben vast niet de enige met zo'n debiel groot ding, ze hebben hier namelijk geen kluisjes.
Er is nog iets heel geks: op het schoolplein hangen tegen de muur een soort ijzeren rekken. Het lijken een beetje van die fietsenrekken waarmee je je fiets verticaal aan de muur hangt. Maar in de pauze kom ik erachter dat iedereen daar zijn rugzak in legt voordat ze gaan eten. Het is een heel maf gezicht, net als de rugzak/jas vakjes die ze op de basisschool hebben.
Juliette kwam me na school ophalen om samen naar huis te lopen, ze loopt de komende dagen mee tot ik de weg zelf ken.
Een sleutel is niet nodig, de deur is nooit op slot. Dat was wel gek de eerste dag. Ik als stadskind ben niet gewend dat 's ochtends de buren, vrienden en familie langs komen, enkel en alleen voor 'La Bise' (zoen zoen zoen...). Het was wel grappig, het geeft een heel dorps gevoel. Toen we een wandeling door het stadje maakten hingen er ook steeds mensen uit de ramen om gedag te zeggen, ook vriendinnen van Alicia, die niet eens mee was!
We hebben net 'Corque Monsieur' gegeten. Het is heel gezellig met Michou, Daniel, Julliette, Florian en Mad (Madeleine, de vriendin van Florian).
Ookal is het pas half 10, ik ga naar bed. Ik ben zo moe!

À Bientôt! Bonne nuit,
Bo.

De coutantjes

Gisteren ben ik aangekomen op station Poitiers.
Toen ik met koffers en al de trein uitrolde stonden zusje Juliette, zus Alicia en ouders me op te wachten met een "Bienvenue Bo-Shan" bord! Heel lief.

Eerst iedereen zoenen (2 x) en dan meteen op de foto. Ik was een beetje overdonderd en ontzeeettend moe dus ik was niet heel spraakzaam maar dat leek de coutantjes niet veel uit te maken. Ze babbelden honderd uit!
We gingen even naar Poitiers omdat Alici iets moest kopen geloof ik, maar ik begreep het niet helemaal. Inparkeren in de garage deed niet de moeder alleen (die achter het stuur zat), maar de hele familie deed mee! Geschreeuw, geroep, gelach. Wat een drukte! Haha.
We liepen een stukje Poitiers in om Alicia weer op te halen. Poitiers is werkelijk prachtig! Het voelde precies als vakantie haha, de straatjes zijn soms wel heel steil, gek idee, dat ik nu in de heuvels woon.
(Zo ook bij het huis, een achterom straatje komt op gelijke hoogte van de tweede verdieping van het huis uit, terwijl het maar een paar meter lang is, zo steil).
Toen we aankwamen ging ik schoolspullen kopen met Juliette en 'maman'.
Nou, dat was me een belevenis!
Want hoewel ik vaak genoeg in de hyper supermarkten in Frankrijk ben geweest, leek deze Hyper U nóg groter dan de rest. Zelfs Juliette, die hier haar hele leven al woont, raakte bijna verdwaald haha! Ze konden niet geloven dat in een 'grote' stad als Amsterdam geen supermarkten als deze zijn.
Het is niet zomaar even een pen pakken maar het gaat zo:
Eerst kiezen tussen een vulpen of balpen. Dan een merk kiezen dat je lekker vindt schrijven (een pennenmerk!). Vervolgens moet je soorten ruitjes, papier, etuis, kleuren, pennen, potloden, typ-ex (100 soorten), scharen, linialen in alle soorten vormen en kleuren uitkiezen!
Je moet echt voor elk ding eerst een heel schap bekijken. Dat is daar heel normaal want 90% van je leven is school (denk ik). Dus het is belangrijk dat je de goede spullen heb (denk ik). Haha. Toen ik ze vertelde dat je in nederland alleen met een pen naar school gaat, en als je die kwijt bent er gewoon een van iemand anders pakt, waren ze heel verbaasd.
Er is ook van alles verplicht op school, zoals een rode pen bij je hebben!
En een katoenen blouse bij 'chimie'.
Nu ga ik maar eens vragen of ik kan helpen met aardappels schillen :)

xxxxxxx Bo

YFU preparation camp Parijs

De foto's van preparation camp Parijs:

https://picasaweb.google.com/116508542187195127090/Frankrijk?authkey=Gv1sRgCP-H2u-zpduWJw#

Parijs orientatiekamp!

Ik ben vandaag om half 12 aangekomen in Parijs.
Gisteren hoorde ik tot mijn opluchting dat ik niet meer alleen reis maar samen met een nederlands meisje, Roos. Ze blijkt uit Zaandam te komen en we hebben het de hele reis heel gezellig. Ik kom er nauwelijks aan toe om alle lieve cadeautjes uit te pakken:
heel, heel, heel erg bedankt:
Dana, mijn god wat een brief. I love you so mutch!
Pappa, voor het geven van zijn zogenaamde 'literatuur', die zijn sjaal bleek te zijn die ik al maanden af en toe stiekem leen.
Lara, voor je AWESOME kussensloop (Roos: "Wat een goed idee!") en je geweldige armbandjes, maleisische (?) thee en tasje!
En natuurlijk Tessel, voor... naja dat weet je wel. Niet alleen voor je armbandje, maar voor gewoon.
Ik moest moest wel een traantje weg pinken hoor. Ik zal alle kaartjes goed bewaren.
Na al het afscheid kwam er gelukkig alleen nog maar leuks.
Toen we uit de Thalys kwamen (met veel geworstel met de tassen, gelach en gestaar van andere mensen) besloten we de mensen massa over het perron naar Gare du Nord te volgen. God god wat waren we allebei blij dat we niet alleen reisden.
Bijna bij het begin van het perron aangekomen zwaaide Jessica, YFU vrijwiller, naar ons. Ze had een groen YFU shirt aan, maar herkende ons eerder dan wij haar.
Een duitse jongen had twee uur met haar op ons gewacht, maar nu mocht hij eindelijk de taxi in naar het hotel (soort van) (gelukkig een taxi! niet die smalle metro...).
Hier aangekomen kregen we lunch met een tiental duitsers.
Nu moet ik gaan want er is een of ander programma!
Dus ik kan niks meer typen, tot over een paar dagen!!

XXX BO