De Frelon

Zo ongeveer een kwartier geleden had ik mijn eerste ontmoeting met een echte, zuid-Franse Frelon.
En ik ben er nog van in shock.
Ik was vanmiddag om zes uur thuis (school tot half zes) en nadat ik vuurrode aardbeien van "oma" had gegeten ben ik op mijn bed geploft met mijn laptop om vervolgens niet meer op te staan, tenminste, dat dacht ik.
Ik was namelijk helemaal uitgeput van een bijna tien uur durende schooldag met dertig graden-klaslokalen en ik kon het echt niet meer opbrengen ook nog maar iets anders te doen dan eten en slapen (al zou ik dat na een twee uur durende schooldag waarschijnlijk ook gedaan hebben).
Ik bedenk me nu opeens, achteraf, dat Melanie vanochtend nog vertelde over een avontuur met Charlotte: ze liepen in een smal straatje toen ze een één of ander gevaarlijk beest ontdekten dat dodelijk kan zijn, "we hebben nog nooit van ons leven zo hard gerend". Dat zei ze vanochtend toen we in de zon op het schoolplein zaten en om eerlijk te zijn schoot het een beetje langs me heen, ik was veel te slaperig om te reageren. Maar nu weet ik precies waarom ze zo hard gerend heeft en als het in mijn geval niet in mijn kamer was geweest dan was ik vast tot Amsterdam gehold (niet dat ik met mijn conditie de straat uit komt trouwens).
Ik zal even ophelderen waar ik zo hysterisch over doe: de Frelon. Het heeft de vorm van een wesp, en ook de kleuren van een wesp. Dezelfde woonsituatie, hetzelfde killer-instinct. Er zijn alleen twee verschillen tussen de Frelon en een normale wesp. Ten eerste maakt hij het geluid van een grasmaaier -je zou bijna oordopjes in doen- en ten tweede is de Frelon (ten minste degene die ik heb gezien) ongeveer vijf keer zo groot als een normale wesp. Ik had echt het idee dat er een speelgoed vliegtuig in de voor van een wesp door mijn kamer vloog, behalve dat hij er verbazingwekkend echt uit zag.
Terwijl ik uitgeput in mijn agenda krabbelde dacht ik gestoord te woorden door een één of andere tractor die door de straat reed, maar toen dat na een minuut nog niet weg was keek ik geïrriteerd richting het raam om er vervolgens tot mijn grote schrik een enorm beest doodstil vlak naast mijn bed te zien zweven (doodstil qua beweging, niet qua geluid).
Ik heb mijn laptop naast me neer gegooid en ben als een haas de trap afgerend om de hele familie bij elkaar te gillen, die vervolgens dood leuk tegen een of andere buurman/collega/voetbalvriend/weet-ik-veel-wie te zeggen: "Dit is onze 'hollandaise', ze heeft geloof ik een Frelon gezien".
Daniel is met vliegenmepper naar boven gegaan maar kon de Frelon niet meer vinden en ik verwacht dus eigenlijk dat die Frelon zich lekker in mijn zomerjurkjes heeft verstopt en ieder moment uit de kast kan komen vliegen.
Nou zullen degenen onder jullie die zo'n Frelon kennen wel vinden dat ik ontzettend overdrijf maar ik ben en blijf een Amsterdams meisje (die hier trouwens elke week wel weer een nieuwe griezelige insectensoort ontdekt en dit toch wel zó ver vond gaan dat ik er een blog over schrijf) met een grote spinnenfobie.
En bovendien overdrijf ik niet eens zo heel erg: een Frelon steek kan dodelijk zijn (mits in de slagader, toegegeven).

Vervolgens verteld Daniel me doodleuk dat er sinds enkele jaren precies in dit gebied een plaag is: De Aziatische Frelon.
Het is niet zomaar een Aziaat: ze zijn echte doorzetters, enorm fel en ze hebben een jagersdrift gelijk aan die van een tijger. Als ze een bijennest tegenkomen maken ze er een enorm slagveld van, en van de bijtjes blijft niks over.
En als je hun eigen nest aan stukken slaat ver-tiendubbelen ze het aantal koninginnen die allemaal een eigen nest maken.
Het schijnt een echt drama te zijn en ik heb nu al ontzettend zin in deze zomer, ik bereid me vast voor op een stel tropische barbaren in mijn kamer.

Liefs uit het zomerse Frankrijk,
Bo

Een ochtend "en Famille"

Een typische zaterdagochtend in huize Coutant, die ga ik even voor jullie beschrijven.
Laat ik beginnen bij de vrijdagavond, want die bepaalt toch wel grotendeels hoe de zaterdagochtend eruit ziet. Vooral bij een Franse familie zoals de "mijne" (a.k.a wijnliefhebbers).
Als ik uit school kom vind ik een warme appel-clafoutis en een stomende fondant au chocola op het aanrecht. Door Alicia gemaakt want die gaat vanavond naar een feestje voor de eindexamenklassen in Nantes (met leraren) van haar schoonheidsspecialiste opleiding. Ze zit in pyjama op haar bed, nog brak van een donderdagavondje met vriendinnen.
Ik vertrek met camera en mijn door mamma gekochte (en door zusje meegenomen) hoedje om nog even van de 28 graden te genieten en als ik terug kom is Alicia al vertrokken richting Nantes.
Inmiddels is Florian met vriendin uit Toulouse gearriveerd, hij komt het pinksterweekend in Parthenay doorbrengen omdat er dan het beroemde "Carna Fiësta" plaatsvind (Kermis, eten, marktjes enz.). Ik verhuis daarom snel mijn hebben en houden naar Juliette's kamer waar ik het komende weekend bivakeer. Daniel is net vertrokken voor een "apéro" met de voetbalvrienden, en de buurvrouw komt mijn gastmoeder een mooie omslagdoek uit Senegal (vakantiehuisje) brengen, waar ze net twee weken zonder kinderen hebben doorgebracht.
Gastmoeder Michou haalt ook de apéro tevoorschijn en de hele meute, buurman voegt zich bij, installeert zich in de tuin.
Florian steekt de barbecue aan en even later komt Daniel alweer terug, tot verbazing van de anderen -want normaal is dat een paar uurtjes later-. De buurman roept plagerig nog dat Daniel volgende keer maar moet bellen, dan komt hij hem wel halen met de auto.
Ik en Juliette installeren ons beneden want het gaat nog wel even duren voor we eten, alles op z'n tijd.

Ik weet niet tot hoe laat hun apéro heeft geduurd, laat staan het diner zelf, maar voor de Coutantjes valt het allemaal reuze mee, ze zijn alweer druk in de weer als ik 's ochtends de keuken binnen kom.
Nadat ik 'Papi' (opa Coutant) begroet installeer ik me met koffie tussen Alicia (die ook al wakker is, ik snap niet hoe ze elke week weer nadat ze om zes uur gaat slapen om negen uur aan de ontbijttafel zit alsof ze net twaalf uur heeft geslapen) en gastmoeder in en eet ik als ontbijt de appel-clafoutis die nog lang niet op is.
Papi komt liter (letterlijk: li-ters) wijn, een énorme pot (voor planten?), een bos groenig-kruid, 'eau-de-vie' (pure alcohol naar mijn idee) en pakken suiker brengen: ze gaat zelf een (seizoens gebonden) apéro maken: gout de blabla (ingewikkelde naam).
Alicia zeurt over alle stomme meisjes in haar klas en Michou en Papi discuteren over hun precieuze brouwsel.
Buurvrouw komt binnen om een bakblik te lenen, blijft tien minuten kletsen en vertrekt weer.
Daniel komt binnen en gaat met Papi de discussie over de hoeveelheid suiker aan (die oploopt tot een kilo per enkele liters, want volgens Daniel is die van zijn schoonvader niet zoet genoeg).
Michou vertrekt om de was op te hangen.
Buurman komt binnen om ik-weet-niet-wat te doen en zich vervolgens ook in de suiker discussie te mengen.
Michou komt binnen en vetrekt weer, Florian en vriendin komen binnen en ze zien eruit alsof ze een marathon gelopen hebben.
Buurman plaagt Florian, Daniel begint wijn, eau de vie en suiker in enorme hoeveelheden te mengen en enthousiast de hele keuken laat proeven en ruiken(herrinnering: het is tien uur 's ochtends).
Florian keert terug naar bed, Juliette komt binnen, kijkt haar broer een beetje bezorgd aan en zet dan demonstratief meteen de computer aan om te laten zien dat ze geen behoefte heeft aan conversaties.
Alicia probeert haar overgebleven baksels aan de man te brengen. Florians vriendin installeert zich met waterige oogjes en koffie naast me op de bank, waar ik me even terug getrokken heb om dit te schrijven.
Heel gezellig, zo'n half dorp in je woonkamer, maar een pauze tussen nu en de lunch (met de hele familie dus, en dat komt niet vaak voor) heb ik wel even nodig.
Vanmiddag ga ik naar het Carna Fiësta, waar ik "Chichi" ga eten: lange besuikerde stengels die je in een beker nutella dipt.
Ik zal jullie snel laten weten hoe Party-Parthenay is, maar nu ga ik nog even genieten van het kleine uurtje rust.

Bienvenue dans la famille!

Liefs,
Bo

ps. Het spijt me als mijn Nederlands niet meer is wat het geweest is maar ik vergeet steeds meer woorden...

Père Cent en de laatste reunie

Vandaag heb ik weer wat nieuws, typisch Frans, ontdekt. Zelfs na acht maanden ben ik nog niet helemaal ingeburgerd, en ik vraag me af hoe mensen dat doen die maar een half jaar of zelfs drie maanden weg gaan.
Het is het zogenaamde "Père Cent" (of Persan) dat vandaag van start ging.
Het is een Franse traditie voor de Terminales, oftewel de eindexamenklassen, en dus eigenlijk de Franse equivalent van onze Eindexamenstunt.
Voor "le Père Cent" verkleden de eindexamen leerlingen zich zo gek mogelijk, niks is te raar en er is eigenlijk ook nooit een thema, iedereen doet waar hij zin in heeft maar met gekleurde shirtjes kom je niet weg.
Paashazen, kerstmannen en figuren waarvan ik het bestaan niet eens kende liepen vandaag rond in de buurt om mijn school -dat wil zeggen: bijna heel Parthenay-. Want deze traditie speelt zich niet ín de school af, maar erbuiten.
De in maffe kostuums gehulde leerlingen staan vooral op kruispunten en bij drukke straten (in Parthenay dus vooral het eerste, aangezien het tweede niet of nauwelijks aanwezig is) en vragen geld aan passerenden, zelfs als het hierbij om automobilisten gaat (meestal het geval). Ik hoorde dat ze bij sommige scholen zelfs eieren en meel naar de mensen op straat gooien maar dat was hier gelukkig niet het geval. Wel stonden ze een beetje met kranten te wapperen (god mag weten wat ze daarmee bedoelden).
Le Père Cent vindt plaats -zoals de naam al doet vermoeden- exact 100 dagen voor Le Bac (de examens) beginnen. Het opgehaalde geld is bedoeld om een goed feest te organiseren.

Behalve deze eigenaardige traditie (ik ben blij dat ik niet hoef te bedelen -letterlijk- voor een eindejaars-feestje) had ik afgelopen weekend ook nog de laatste reunie van YFU.
Wij kwamen een uur te laat aan en vielen dus midden in een groeps-sessie binnen: een object uitkiezen en vertellen waarom je het gekozen hebt. Ik besloot dat ik dan maar meteen moest gaan -en toen ik een bakblik zag liggen was de keuze snel gemaakt- want ik vind het altijd zo pijnlijk als de vrijwilligers iets leuks proberen te doen terwijl wij ze een beetje schaapachtig aan blijven staren.
Daarna moesten we kaartjes trekken met onafgemaakte zinnen en, rara, de zin afmaken. Nog zo'n fantastische opdracht waarbij iedereen stilletjes blijft zitten wachten in de hoop overgeslagen te worden.
Gelukkig mochten we daarna met z'n allen in de zon zitten, honderd uit babbelen en een promotie filmpje maken om fransen aan te moedigen gastgezin te worden, dat echt best leuk was. Ik heb ook meteen plannen gemaakt voor het weekend van de 9e (wanneer ongeveer mijn vakantie begint!): Puy du Fou (historisch openlucht museum) met Luisa (Duitsland), Debbie (Mexico) en mijn gastfamilie.
Vervolgens werd de lunch ingewijd met een aperitiefje gevolgd door een hele waslijst veel te lekker eten.
Voordat we de toetjes (door de uitwisselingsstudenten gemaakt) tevoorschijn haalden kregen we de tijd ons gastgezin een cadeautje te geven en ze te bedanken. Aangezien het HEMA fotoalbum met teksten niet gearriveerd was had ik zelf last-minute fotolijstjes met brieven gemaakt. Er zijn heel wat traantjes weg gepinkt.
Mijn toetje, een Charlotte met chocolademousse-peer vulling, was een waar succes, zélfs gesmolten door de zon.
Vervolgens werden door de uitwisselingsstudenten franse vlaggen tevoorschijn gehaald om voor elkaar dingen op te schrijven: leuk om later thuis op te hangen. Natuurlijk was ik het vergeten (ik dacht dat ik in Frankrijk wat minder chaotisch was geworden maar helaas), maar ik zal er een naar de YES in Berlijn (het kamp met de 400 europese uitwisselingsstudenten) meenemen.
Want ik kan natuurlijk niet thuis komen zonder een beetje Frans-nationalistisch glorie, en een vlag lijkt me daarvoor perfect.

Liefs,
Bo

Kort

Nu ik het einde van mijn verblijf nader, vind ik het eens tijd worden voor wat positieve tekst. Ik heb namelijk wel vaker bezorgd na een van mijn blogs gehoord: "Vind je het wel leuk in Frankrijk?" "Moet je niet naar huis komen?".
Maar lieve Nederlanders, ook al schrijf ik alleen maar op wat ik ook echt vind, een blog zegt lang niet alles.
Ik bekritiseer veel, en dat is -denk ik- alleen maar omdat dat de manier is waarop ik de wereld bekijk. Dat is mijn manier van informatie verwerken, zodat alles flink word fijn gemaald voordat ik het opsla.
Op die manier komt datgene wat me niet bevalt sneller naar boven zodat ik in ieder geval besef wat het precies is dat me niet aan staat (en wie wat kan ik er wat aan doen, maar dat is een paar stappen verder *kuch*).
Maar geen enkel nietig pluspuntje vergeet ik, ik spreek het alleen niet uit.
En geef nou toe, wat is er nou leuk aan een blog waarin ik alleen maar opschrijf dat ik om vier uur 's middags lekkere koekjes at, dat ik op woensdagmiddag geen huiswerk heb en dat het bijna nooit regent?
Dat is echt niet zo interessant om te lezen.
De dingen waar wat over op de te schrijven valt, zijn nu eenmaal vaak de dingen die ik zou willen veranderen.
Het lijkt hierdoor soms alsof ik het allemaal niet leuk vind, maar geloof me: ik zou dit jaar voor geen goud hebben willen missen.
En ik raad iedereen aan om voor een jaar alles achter te laten, het maakt eigenlijk niet eens zozeer uit waar je heen gaat.

Het belangrijkste is dat je het verschil ziet, en niet alleen de lekkere koekjes.

Liefs,
Bo.