Vandaag heb ik weer wat nieuws, typisch Frans, ontdekt. Zelfs na acht maanden ben ik nog niet helemaal ingeburgerd, en ik vraag me af hoe mensen dat doen die maar een half jaar of zelfs drie maanden weg gaan.
Het is het zogenaamde "Père Cent" (of Persan) dat vandaag van start ging.
Het is een Franse traditie voor de Terminales, oftewel de eindexamenklassen, en dus eigenlijk de Franse equivalent van onze Eindexamenstunt.
Voor "le Père Cent" verkleden de eindexamen leerlingen zich zo gek mogelijk, niks is te raar en er is eigenlijk ook nooit een thema, iedereen doet waar hij zin in heeft maar met gekleurde shirtjes kom je niet weg.
Paashazen, kerstmannen en figuren waarvan ik het bestaan niet eens kende liepen vandaag rond in de buurt om mijn school -dat wil zeggen: bijna heel Parthenay-. Want deze traditie speelt zich niet ín de school af, maar erbuiten.
De in maffe kostuums gehulde leerlingen staan vooral op kruispunten en bij drukke straten (in Parthenay dus vooral het eerste, aangezien het tweede niet of nauwelijks aanwezig is) en vragen geld aan passerenden, zelfs als het hierbij om automobilisten gaat (meestal het geval). Ik hoorde dat ze bij sommige scholen zelfs eieren en meel naar de mensen op straat gooien maar dat was hier gelukkig niet het geval. Wel stonden ze een beetje met kranten te wapperen (god mag weten wat ze daarmee bedoelden).
Le Père Cent vindt plaats -zoals de naam al doet vermoeden- exact 100 dagen voor Le Bac (de examens) beginnen. Het opgehaalde geld is bedoeld om een goed feest te organiseren.
Behalve deze eigenaardige traditie (ik ben blij dat ik niet hoef te bedelen -letterlijk- voor een eindejaars-feestje) had ik afgelopen weekend ook nog de laatste reunie van YFU.
Wij kwamen een uur te laat aan en vielen dus midden in een groeps-sessie binnen: een object uitkiezen en vertellen waarom je het gekozen hebt. Ik besloot dat ik dan maar meteen moest gaan -en toen ik een bakblik zag liggen was de keuze snel gemaakt- want ik vind het altijd zo pijnlijk als de vrijwilligers iets leuks proberen te doen terwijl wij ze een beetje schaapachtig aan blijven staren.
Daarna moesten we kaartjes trekken met onafgemaakte zinnen en, rara, de zin afmaken. Nog zo'n fantastische opdracht waarbij iedereen stilletjes blijft zitten wachten in de hoop overgeslagen te worden.
Gelukkig mochten we daarna met z'n allen in de zon zitten, honderd uit babbelen en een promotie filmpje maken om fransen aan te moedigen gastgezin te worden, dat echt best leuk was. Ik heb ook meteen plannen gemaakt voor het weekend van de 9e (wanneer ongeveer mijn vakantie begint!): Puy du Fou (historisch openlucht museum) met Luisa (Duitsland), Debbie (Mexico) en mijn gastfamilie.
Vervolgens werd de lunch ingewijd met een aperitiefje gevolgd door een hele waslijst veel te lekker eten.
Voordat we de toetjes (door de uitwisselingsstudenten gemaakt) tevoorschijn haalden kregen we de tijd ons gastgezin een cadeautje te geven en ze te bedanken. Aangezien het HEMA fotoalbum met teksten niet gearriveerd was had ik zelf last-minute fotolijstjes met brieven gemaakt. Er zijn heel wat traantjes weg gepinkt.
Mijn toetje, een Charlotte met chocolademousse-peer vulling, was een waar succes, zélfs gesmolten door de zon.
Vervolgens werden door de uitwisselingsstudenten franse vlaggen tevoorschijn gehaald om voor elkaar dingen op te schrijven: leuk om later thuis op te hangen. Natuurlijk was ik het vergeten (ik dacht dat ik in Frankrijk wat minder chaotisch was geworden maar helaas), maar ik zal er een naar de YES in Berlijn (het kamp met de 400 europese uitwisselingsstudenten) meenemen.
Want ik kan natuurlijk niet thuis komen zonder een beetje Frans-nationalistisch glorie, en een vlag lijkt me daarvoor perfect.
Liefs,
Bo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten