Even een blog over mijn sportieve leventje hier (omdat daar zoveel naar gevraagd word). Of beter gezegd, mijn niet-sportieve leventje, want vergeleken met wat ik in Amsterdam deed doe ik hier echt niks. Tot vorige week dan.
In Amsterdam hockeyde ik natuurlijk 3x per week, als het in de vakanties al niet meer was. En om eerlijk te zijn had ik daar soms ook wel eens genoeg van, ik ben namelijk nogal wispelturig op sport gebied. Ik geloof dat ik in mijn hele leven op zeker tien sporten heb gezeten en hockey was dan ook een record (vijf jaar? ik weet het niet meer, zo lang. Voor mij dan).
De laatste maanden had ik alweer een nieuwe sport in mijn hoofd, kwam dat even goed uit: ik ging naar Frankrijk en bij terug keer kon ik makkelijk van sport wisselen. Zo had ik me dat voorgesteld. Maar, zoals misschien al duidelijk, zijn mijn wilde plannen vaak niet al te serieus (behalve in het geval van Frankrijk dan, tot shock van iedereen om me heen én mezelf, maar wat was dat een goed idee!). Natuurlijk wil ik niet stoppen met hockey als ik terug kom, hoe had ik me dat eigenlijk voorgesteld?! Dat kan bijna niet, als ik niet hockey, wat doe ik dan? Wie ben ik zonder conditie? Dat klinkt misschien een beetje gek, maar zo zie ik -en vele andere hockeyers- het wel.
Toen ik hier kwam was er natuurlijk in de verste verte geen hockeyclub te bekennen (al moet ik eerlijk bekennen dat ik vier maanden geleden misschien niet eens was gaan hockeyen als dat mogelijk was geweest. Let wel: nu zou ik daar absoluut niet over twijfelen, ik zou meteen lid worden), en dus kreeg ik toch de kans weer eens wat anders te gaan doen. Maar níét de sport die ik eigenlijk wilde (ik zeg niet wat, want dan kijkt iedereen me scheel aan als ik terug kom).
Ik had niet al te veel keus, de meest populaire sport (het Nationaal Kampioenschap van Frankrijk is hier, in het park van Parthenay, gehouden!) is triatlon en aangezien ik een hekel heb aan hardlopen (vre-se-lijk) en ik ik naar mijn idee een vreselijk slechte zwemmer ben (zelfs met al dat gehockey komt er geen grammetje spier in mijn armen, en dat is met zwemmen wel zo handig) viel dat af.
Handbal is ook niks voor mij, en boxen, karate, gymnastiek, paardrijden?! Laten we er niet over beginnen. En ik die dacht dat ik alle sporten leuk vond!
Ik wilde eens iets origineels en nieuws uitproberen... Maar dat is me niet gelukt. Tennis is het geworden, het spijt me als ik je teleurstel. Ik ken nog steeds de regels niet, en ik kan geen service, en tóch ga ik binnenkort mijn eerste wedstrijd spelen, een dubbel nog wel (heet dat zo?). Ik moet er nu nog niet aan denken, maar mijn teammaatje, die nu vier jaar tennist, kent ook nog steeds de regels niet dus ik sta er niet alleen voor. Mijn coach neemt ons over twee weken mee naar een professionele wedstrijd in Bressuire, onze tennisclub heeft een bus gehuurd voor alle leden die erheen willen en ik heb er nu al zin in.
Maar, zelfs al ben ik nu opeens een tennismeisje ('dat verschilt toch niet veel van een hockeymeisje?' Zullen veel mensen denken. Er daar hebben die mensen helemaal gelijk in, nou en?) ik vond dat anderhalf uurtje met zo'n racket zwaaien natuurlijk niet genoeg. En dus begon ik hard te lopen, binnen tien minuten ben je hier de bebouwde kom uit en loop je over het Franse platteland: prachtig. Maar vergeet niet: ik was daar aan het hardlopen. Dat is zo'n beetje het meest vreselijke wat ik me kan inbeelden van alle sporten die ik ooit geprobeerd heb (en dat zijn er dus vrij veel), dus echt plezier kreeg ik er niet in, helemaal niet eigenlijk.
Sinds vorige week zondag heb ik een abonnement bij het zwembad: een tien-uurs kaart die precies zes maanden geldig is. Perfect! Wat dat is precies de tijd dat ik mezelf nog moet bezig houden. Maar inmiddels ben ik precies vijf dagen verder en ben ik al drie keer geweest.
Om mezelf nog wat meer te doen te geven heb ik ook maar een abonnement bij de bibliotheek genomen, die op de jongeren afdeling minder boeken heeft dan de mediatheek op het MLA, maar goed. Ik was trouwens echt verbijsterd in die bieb: ik heb nog nooit zulke krakkemikkige IKEA-boekenkastjes in een een bibliotheek gezien (ze stonden écht op het punt om uit elkaar te vallen) en ik heb nog nooit boeken zó slordig door elkaar heen, over elkaar heen, op de grond en op stoelen zien liggen. Terug gebrachte boeken lagen werkelijk óveral en het pasjessysteem werkt echt totaal niet (ik had twee dagen daarvoor het pasje bij het zwembad opgehaald en me ingeschreven, en dat is hetzelfde pasje bij de bibliotheek, maar ik stond niet meer in het bestand. Dus hebben ze me nog maar een keer ingeschreven maar ik heb nog steeds maar 1 pasje dus ik snap er niks van).
In ieder geval is de bibliothecaresse een hele lieve vrouw die me meteen alle hoeken van haar bibliotheekje liet zien, overal dingen aanwees (ik denk dat ze de enige is die het systeem snapt, volgens mij zijn ze gewoon naar haar smaak ingedeeld) en met tientallen boeken aan kwam zetten (terwijl ik, logisch, wilde beginnen met 1, hooguit 2 boeken).
En ik zal het vast duidelijk maken: ik ga nu al liever naar dit bibliotheekje, waar de boeken geel zijn en de kasten ook, waar één computer staat die nauwelijks werkt en zo dik is als een koelkast, waar de pasjes het niet doen en waar ze ouderwets stempelen, waar je altijd de bibliothecaresse voor je alleen hebt, evenals de gehele bibliotheek, waar de boeken ondersteboven, omgekeerd, opgestapeld en scheef in de kast staan, waar geen officiële plek is om je boeken terug te brengen... Dan naar onze supersonische OBA (waar honderden computers staan die áltijd bezet zijn, waar je geen m&m's mag eten terwijl je leert maar naar het restaurant moet terwijl je alleen maar een paar m&m's wil, waar de poortjes tegen diefstal zo staan opgesteld dat je niet met je nog ondergehuurde boeken naar een andere verdieping kan, waar de wc's geld kosten terwijl jij als arme student alleen je flesje water wil vullen, waar je gigantisch veel boete hebt omdat je vijf boeken een weekje te laat inlevert, waar de toeristen altijd voor je voeten lopen, waar veel te veel boeken zijn maar degene die je wil altijd uitgeleend zijn...)
Moge het duidelijk zijn dat de stadse ik langzaam plaats maakt voor een nieuwe ik waarvan ik nooit had gedacht dat die überhaupt zou kunnen bestaan, een ik die een klein beetje affectie begint te voelen jegens het romantische Franse dorp.
Liefs, Bo
donderdag 12 januari 2012
zondag 8 januari 2012
De eerste schoolweek in 2012
Ik beschuldig mezelf er al dagen van dat ik mijn bloglezers niet regelmatig genoeg wat leesvoer geef, en toch doe ik er niks aan.
Na een heel weekend huiswerk uitstellen, heb ik mezelf gedwongen om een beslissing te maken: of huiswerk, of iets anders nuttigs. Als dat andere nuttige dan een stukje voor mijn blog is, is de keuze snel gemaakt.
Maar ja... Als ik nou écht iets heel interessants had meegemaakt, had ik daar natuurlijk allang over geschreven. Dus waar schrijf je over, als je Franse leven nog steeds je Franse leven is, en je meningen en gedachten geen spat veranderen vergeleken met je aankomst in Frankrijk, aangezien ik uit de Go familie kom, een familie waar eigenwijsheid en koppigheid niet zeldzaam zijn.
Een gezellig weekoverzichtje kan nooit kwaad, maar ik zal wel weer eindigen met alles wat Frans is zwaar te bekritiseren en plat te stampen, vergeef me. Ik ben nou eenmaal kritisch (ook een Go gen, of gewoon een opvoedingsfoutje), maar Fransen: vat het niet persoonlijk op.
Maandag 2 januari had ik nog een extra vakantie dagje, wel zo aardig als je op de ochtend van 1 januari net een Frans Oud-en-Nieuw achter de rug hebt. Laat ik daar maar niet al te veel over uit wijden, dan zouden de moedergevoelens van zowel mijn moeder als de rest van de familie wel eens hoog op kunnen gaan spelen.
Dinsdag dus, de "Grande Rentrée", die begon met een nieuw blok van "AP" (accompagnement personel, net zo nutteloos als het klinkt) met voor het komende trimester een uur Poëzie (derde keuze op mijn lijstje) en een uur Frans-extra (niet 1e keus, noch tweede keus). Poëzie viel nog best mee, ik had met Mélanie vrij veel plezier (in onze gedichten kwamen zinnen voor als "De kerstman, is een champignon die huilt" en "Feesten, dat is een iets noodzakelijks en nuttigs", vraag me niet hoe we hier op kwamen) maar Frans-extra... Tja, als ik de ingrediënten van Turkse sushi in het Russisch had gelezen, had ik misschien nog meer geleerd. Daar ben ik eigenlijk wel zeker van.
Gelukkig mis ik niks als ik tijdens Frans-Extra mijn etui voor de honderdste keer opnieuw inruim, want ik heb in 2 dagen een frans boekje van 108 bladzijden gelezen (met behulp van de Dikke van Dale die pappa vlak voor vertrek op mijn computer heeft geïnstalleerd, dat wel). En het is niet eens een boekje voor twaalfjarigen over de zogenaamde Olsen-twins (waar ik een maand geleden nog mee op de bank zat nadat Juliette me een paar van haar kinderboeken had overhandigd), maar een heus Frans literatuur-geval (iets over zogenaamde Kannibalen op een koloniale tentoonstelling in het Parijs van 1931, ik vond er niks aan)!
Dus die Franse school kan echt de pot op, ik leer het mezelf zelf te doen (montessoriaans hè pap?).
Donderdag was het skype-time met mijn ouders en zusje, die vakantie vierden in het land dat tot nu toe altijd bekend stond (voor mij dan) als het land van vieze worst, dikke mannen en kuuroorden, maar dat sinds afgelopen vrijdag een kleine bekendheid heeft gekregen in de schaatswereld en daardoor ook een beetje meer waardering bij mij: Hongarije, Boedapest om precies te zijn.
Mijn ouders konden me vertellen dat ze naar het EK allround schaatsen zouden gaan, naast mijn favoriete kuurbad het Széchenyi. Een romantisch buitenbaantje in échte kou met weer en wind. Inclusief vieze worsten en gluhwein.
"Maak je geen zorgen, ik heb net een nieuwe camera, ik zal veel foto's nemen," beloofde mijn moeder. Maar die was helaas even vergeten dat, hoe modern de technieken van vandaag ook zijn, de batterijen nog steeds opgeladen moeten worden.
Geen EK, en geen foto's (op eentje na, van mijn vader met Claudia Pechstein, GÊNANT). Alleen een berg nog-steeds-niet-gemaakt Frans huiswerk.
En die ligt er vandaag de dag nog steeds, dus het word tijd dat ik mijn laatste uurtjes van het weekend toch echt eens wat ga doen.
Liefs, Bo.
Na een heel weekend huiswerk uitstellen, heb ik mezelf gedwongen om een beslissing te maken: of huiswerk, of iets anders nuttigs. Als dat andere nuttige dan een stukje voor mijn blog is, is de keuze snel gemaakt.
Maar ja... Als ik nou écht iets heel interessants had meegemaakt, had ik daar natuurlijk allang over geschreven. Dus waar schrijf je over, als je Franse leven nog steeds je Franse leven is, en je meningen en gedachten geen spat veranderen vergeleken met je aankomst in Frankrijk, aangezien ik uit de Go familie kom, een familie waar eigenwijsheid en koppigheid niet zeldzaam zijn.
Een gezellig weekoverzichtje kan nooit kwaad, maar ik zal wel weer eindigen met alles wat Frans is zwaar te bekritiseren en plat te stampen, vergeef me. Ik ben nou eenmaal kritisch (ook een Go gen, of gewoon een opvoedingsfoutje), maar Fransen: vat het niet persoonlijk op.
Maandag 2 januari had ik nog een extra vakantie dagje, wel zo aardig als je op de ochtend van 1 januari net een Frans Oud-en-Nieuw achter de rug hebt. Laat ik daar maar niet al te veel over uit wijden, dan zouden de moedergevoelens van zowel mijn moeder als de rest van de familie wel eens hoog op kunnen gaan spelen.
Dinsdag dus, de "Grande Rentrée", die begon met een nieuw blok van "AP" (accompagnement personel, net zo nutteloos als het klinkt) met voor het komende trimester een uur Poëzie (derde keuze op mijn lijstje) en een uur Frans-extra (niet 1e keus, noch tweede keus). Poëzie viel nog best mee, ik had met Mélanie vrij veel plezier (in onze gedichten kwamen zinnen voor als "De kerstman, is een champignon die huilt" en "Feesten, dat is een iets noodzakelijks en nuttigs", vraag me niet hoe we hier op kwamen) maar Frans-extra... Tja, als ik de ingrediënten van Turkse sushi in het Russisch had gelezen, had ik misschien nog meer geleerd. Daar ben ik eigenlijk wel zeker van.
Gelukkig mis ik niks als ik tijdens Frans-Extra mijn etui voor de honderdste keer opnieuw inruim, want ik heb in 2 dagen een frans boekje van 108 bladzijden gelezen (met behulp van de Dikke van Dale die pappa vlak voor vertrek op mijn computer heeft geïnstalleerd, dat wel). En het is niet eens een boekje voor twaalfjarigen over de zogenaamde Olsen-twins (waar ik een maand geleden nog mee op de bank zat nadat Juliette me een paar van haar kinderboeken had overhandigd), maar een heus Frans literatuur-geval (iets over zogenaamde Kannibalen op een koloniale tentoonstelling in het Parijs van 1931, ik vond er niks aan)!
Dus die Franse school kan echt de pot op, ik leer het mezelf zelf te doen (montessoriaans hè pap?).
Donderdag was het skype-time met mijn ouders en zusje, die vakantie vierden in het land dat tot nu toe altijd bekend stond (voor mij dan) als het land van vieze worst, dikke mannen en kuuroorden, maar dat sinds afgelopen vrijdag een kleine bekendheid heeft gekregen in de schaatswereld en daardoor ook een beetje meer waardering bij mij: Hongarije, Boedapest om precies te zijn.
Mijn ouders konden me vertellen dat ze naar het EK allround schaatsen zouden gaan, naast mijn favoriete kuurbad het Széchenyi. Een romantisch buitenbaantje in échte kou met weer en wind. Inclusief vieze worsten en gluhwein.
"Maak je geen zorgen, ik heb net een nieuwe camera, ik zal veel foto's nemen," beloofde mijn moeder. Maar die was helaas even vergeten dat, hoe modern de technieken van vandaag ook zijn, de batterijen nog steeds opgeladen moeten worden.
Geen EK, en geen foto's (op eentje na, van mijn vader met Claudia Pechstein, GÊNANT). Alleen een berg nog-steeds-niet-gemaakt Frans huiswerk.
En die ligt er vandaag de dag nog steeds, dus het word tijd dat ik mijn laatste uurtjes van het weekend toch echt eens wat ga doen.
Liefs, Bo.
Abonneren op:
Posts (Atom)