Ik beschuldig mezelf er al dagen van dat ik mijn bloglezers niet regelmatig genoeg wat leesvoer geef, en toch doe ik er niks aan.
Na een heel weekend huiswerk uitstellen, heb ik mezelf gedwongen om een beslissing te maken: of huiswerk, of iets anders nuttigs. Als dat andere nuttige dan een stukje voor mijn blog is, is de keuze snel gemaakt.
Maar ja... Als ik nou écht iets heel interessants had meegemaakt, had ik daar natuurlijk allang over geschreven. Dus waar schrijf je over, als je Franse leven nog steeds je Franse leven is, en je meningen en gedachten geen spat veranderen vergeleken met je aankomst in Frankrijk, aangezien ik uit de Go familie kom, een familie waar eigenwijsheid en koppigheid niet zeldzaam zijn.
Een gezellig weekoverzichtje kan nooit kwaad, maar ik zal wel weer eindigen met alles wat Frans is zwaar te bekritiseren en plat te stampen, vergeef me. Ik ben nou eenmaal kritisch (ook een Go gen, of gewoon een opvoedingsfoutje), maar Fransen: vat het niet persoonlijk op.
Maandag 2 januari had ik nog een extra vakantie dagje, wel zo aardig als je op de ochtend van 1 januari net een Frans Oud-en-Nieuw achter de rug hebt. Laat ik daar maar niet al te veel over uit wijden, dan zouden de moedergevoelens van zowel mijn moeder als de rest van de familie wel eens hoog op kunnen gaan spelen.
Dinsdag dus, de "Grande Rentrée", die begon met een nieuw blok van "AP" (accompagnement personel, net zo nutteloos als het klinkt) met voor het komende trimester een uur Poëzie (derde keuze op mijn lijstje) en een uur Frans-extra (niet 1e keus, noch tweede keus). Poëzie viel nog best mee, ik had met Mélanie vrij veel plezier (in onze gedichten kwamen zinnen voor als "De kerstman, is een champignon die huilt" en "Feesten, dat is een iets noodzakelijks en nuttigs", vraag me niet hoe we hier op kwamen) maar Frans-extra... Tja, als ik de ingrediënten van Turkse sushi in het Russisch had gelezen, had ik misschien nog meer geleerd. Daar ben ik eigenlijk wel zeker van.
Gelukkig mis ik niks als ik tijdens Frans-Extra mijn etui voor de honderdste keer opnieuw inruim, want ik heb in 2 dagen een frans boekje van 108 bladzijden gelezen (met behulp van de Dikke van Dale die pappa vlak voor vertrek op mijn computer heeft geïnstalleerd, dat wel). En het is niet eens een boekje voor twaalfjarigen over de zogenaamde Olsen-twins (waar ik een maand geleden nog mee op de bank zat nadat Juliette me een paar van haar kinderboeken had overhandigd), maar een heus Frans literatuur-geval (iets over zogenaamde Kannibalen op een koloniale tentoonstelling in het Parijs van 1931, ik vond er niks aan)!
Dus die Franse school kan echt de pot op, ik leer het mezelf zelf te doen (montessoriaans hè pap?).
Donderdag was het skype-time met mijn ouders en zusje, die vakantie vierden in het land dat tot nu toe altijd bekend stond (voor mij dan) als het land van vieze worst, dikke mannen en kuuroorden, maar dat sinds afgelopen vrijdag een kleine bekendheid heeft gekregen in de schaatswereld en daardoor ook een beetje meer waardering bij mij: Hongarije, Boedapest om precies te zijn.
Mijn ouders konden me vertellen dat ze naar het EK allround schaatsen zouden gaan, naast mijn favoriete kuurbad het Széchenyi. Een romantisch buitenbaantje in échte kou met weer en wind. Inclusief vieze worsten en gluhwein.
"Maak je geen zorgen, ik heb net een nieuwe camera, ik zal veel foto's nemen," beloofde mijn moeder. Maar die was helaas even vergeten dat, hoe modern de technieken van vandaag ook zijn, de batterijen nog steeds opgeladen moeten worden.
Geen EK, en geen foto's (op eentje na, van mijn vader met Claudia Pechstein, GÊNANT). Alleen een berg nog-steeds-niet-gemaakt Frans huiswerk.
En die ligt er vandaag de dag nog steeds, dus het word tijd dat ik mijn laatste uurtjes van het weekend toch echt eens wat ga doen.
Liefs, Bo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten