Vorige week zaterdag bezocht ik eindelijk het het beroemde attractie park van Poitiers: Het Futuroscope.
Het is niet een attractiepark zoals wij ze kennen, met achtbanen en dergelijke. Dit park, dat overigens wel zo'n groot gedoe is waar je zonder felgekleurde, met maffe legenda-tekentjes beplakte plattegrond de weg niet vind, bestaat uit overal willekeurig neergezette "futuristische" gebouwen -denk aan grote bollen, een gebouw bestaande uit buizen, een bol in een vierkant, een mega-diamant etc etc-, met natuurlijk de onmisbare pretpark-restaurants in alle denkbare concepten -van piraten tot italianen- ertussen.
Eigenlijk bestaat het Futuroscope uit ontelbaar veel "bijzondere" bioscopen, zo is er de zaal met een 900 vierkante meter scherm dat als een halve koepel over de bezoekers heen gaat (voor een steentijdse water-dinosaures show of een reisje met de space-shuttle), of de bioscoop met een waterval als scherm, dat voor spectaculaire effecten zorgt. Natuurlijk zijn er alle mogelijke versies van 3D (met schudde stoelen, water- en wind effecten, of zelfs een geheel treinkarretje dat van hot naar her beweegt om de wondere wereld van "Arthur and the Minimoys" -beste 3d attractie ter wereld van 2011- tot leven te wekken).
Ten slotte is er nog de befaamde "Dans Met de Robot": een gigantische robothand met twee stoeltjes die je in alle richtingen slingert en rond laat draaien op grond van het "niveau" dat je kiest: één, twee of drie.
'Drie natuurlijk', zeg ik meteen enthousiast. Zodoende zit ik even later met een hevig tegensputterende Melanie in een robothand die van kleur veranderd terwijl op grote schermen boven ons een clip van een belachelijke jaren-zoveel hit getoont wordt. Een nummer met hoog tempo, waarop de hand omhoog zwiept en in het rond begint te tollen, en wij de longen uit ons lijf schreeuwen.
Nu snap ik goed waarom Lucie ons verplichtte vóór het eten aan deze vrolijke dans mee te doen.
Als we even later eindelijk een bankje in de schaduw hebben gevonden voor de lunch zijn we alle drie al doodop en verlangen we hevig naar een beetje verkoeling, die we gelukkig vinden in het "kinderpark" -waar we toch maar even in gingen nadat we een zweefmolen hadden gezien-: een fiets met énorme opgeblazen banden die op het water drijft.
Als het aan het einde van de dag begint te schemeren wacht ons nog een leuke verrassing: ter ere van de 25e verjaardag van het park duiken opeens overal robots op met led-lichtjes in allerlei kleuren. Ze lopen op een hoge springbogen -van die carbon benen die gehandicapte hardlopers gebruiken volgens mij- en voelen aan ons haar terwijl ze met hun robotstem kleine kinderen aan het schrikken maken.
Om tien uur zitten we uitgeput in de auto, op weg naar Charlotte om met z'n vijven te racletten en Intouchables voor de 1000e keer te kijken (die ein-de-lijk in Nederland in de bioscoop uit is gekomen. Het heeft even geduurd, maar goed: ga er vooral heen!).
Om drie uur 's nachts vinden we als kers op de taart nog een spin in de wasbak, en niet zomaar eentje. Hij lijkt zo uit een tropische jungle te komen, wat een poten... Leve het warme land!
Liefs! Bo
ps. Mijn eerste-tenniswedstrijd-verslag laat nog een weekje op zich wachten want het ging wéér niet door.
zaterdag 31 maart 2012
woensdag 21 maart 2012
Centre du monde?
Af en toe lijkt het alsof de Fransen zichzelf als het centrum van de wereld zien, en soms lijkt het nog waar ook. Vandaag maar weer eens een blog want er is weer veel gebeurd de afgelopen week. Het begon vorige week natuurlijk met het busongeluk in het Zwitserse Sierre, al had dat niks met Frankrijk te maken (Juliette vroeg me verbaasd tijdens de afscheidsspeeches op televisie of ik dat echt kon verstaan).
Vandaag kwam er in sneltrein vaart nieuws binnenstromen en het journaal stond dan ook de hele middag aan met live verslag vanuit Toulouse, afgewisseld met nieuws over de verkiezingen en verslagen over de relaties Franco-Allemand, Franco-Japonais en Franco-ikweetnietmeerwat.
Na het busongeluk, waren er de drie zusjes die de trein uit waren gezet omdat ze geen kaartje hadden en vervolgens te voet over de vluchtstrook gingen: alle drie overreden. En tenslotte hét nieuws van de week: Mohammed Merah die drie joodse kinderen, een joodse leraar en een katholieke militair neerschoot.
Vanmiddag hebben ze hem dan eindelijk weten op te speuren: een lijst van telefoonnummers die rond de bewuste middag in de buurt van het Joodse lyceum in Toulouse waren werd vergeleken met de telefoonnummers van verdachten, en hoppa: er bleef maar één nummer over. Gisternacht om vier uur 's ochtends arriveert de politie bij het appartement waar ze vervolgens een inval doen die niet goed afloopt: twee agenten raken gewond en M. weet zich zelf in te sluiten in zijn appartement, waar hij nu al twaalf uur lang zit, terwijl politie en media de wacht houden. Wat er nu gaat gebeuren is me een raadsel, gaan ze die man uithongeren? Ze willen hem natuurlijk levend, maar voedselpakketjes geven aan een seriemoordenaar is misschien ook wat overdreven...
Gisterochtend, de ochtend nadat M. had lopen schieten, hielden we op school één minuut stilte voor de vier slachtoffers, maar vlak voordat het 11 uur was raakte het meisje uit mijn klas die in december een hartstilstand kreeg en gereanimeerd werd door een jongen uit mijn klas die net zijn EHBO-diploma had gekregen opeens weer totaal buiten westen. Terwijl de brandweer door onze school liep en wij naar een ander lokaal werden gebracht ging de één minuut stilte toch gewoon door, waarin ik niet zo zeer aan de vier overledenen dacht maar meer aan het meisje uit mijn klas die in het andere lokaal op de grond lag, die om half vier gelukkig alweer uit het ziekenhuis werd ontslagen.
Gelukkig zijn er deze week ook minder erge dingen gebeurd, zo noemt mijn biologie lerares me na 6 en een halve maand opeens "Jo-Anne", moesten we een schapenhart ontleden zonder handschoentjes, hebben we tijdens scheikunde uitgelegd gekregen wat een paracetamol is -niet de scheikundige opbouw ervan, maar letterlijk wat het is: een wit pilletje dat je slikt als je hoofdpijn hebt- (er waren er een hele hoop die dat niet wisten...) en ging mijn tenniswedstrijd niet door omdat het twintig minuten geregend had.
Afgelopen weekend was gelukkig heel erg leuk, vrijdag en zaterdag vierden we de verjaardag van iemand van school (we namen de schoolbus die letterlijk bij elk eenzaam huis in een weiland stopte, het leek af en toe wel het einde van de wereld en ik wist niet eens dat er op zulke plekken haltes bestaan!) en zaterdagmiddag ging ik met Juliette en Michou een lycée in Thouars bezoeken (45 minuten van Parthenay). Juliette wil daar waarschijnlijk heen omdat ze er een extra optie hebben (aardrijkskunde in het Engels), ze gaat daar dan in het internaat dat we ook bezocht hebben -en bijna gelijk was aan die in Parthenay-: schattige ouderwetse kamertjes voor drie, met voor elk kind een bed en kast, een washok met echte ouderwetse bakken met van die houten-wasbordjes erin die je alleen in films ziet, een biljart tafel en een enorme lijst met huisregels. Maar ook nog iets heel moderns: wifi (die om 22u uitgezet word)! Ik vond het heel leuk om zo'n internaat eens in het echt te bekijken want in Nederland kennen we zoiets alleen uit films maar hier is het de normaalste zaak van de wereld, bijna elke school heeft wel een internaat en de verschillen zijn klein.
Tenslotte moet ik ook nog even melden dat ik één van de 15 gelukkigen ben die in het 'atelier' (elke trimester kies je twee nieuwe) Chocola-maken zit! Vanaf volgende week ga ik een uurtje per week -vijf keer- mijn eigen chocola maken, van boon tot reep.
En zaterdag ga ik dan eindelijk het beroemde 'Futuroscope' van Poitiers bezoeken (ik herinner me opeens dat ik in de tweede ooit een opdracht daarover heb gemaakt voor Frans, en ik er niks van begreep): een soort attractiepark/open lucht museum dat heel leuk schijnt te zijn, we zullen zien (en ik zal er natuurlijk even over schrijven dus houd mijn blog in de gaten!).
Heel veel liefs,
Bo!
Ps. Het koken is de afgelopen week een beetje stilgevallen, het eten echter absoluut niet!
Vandaag kwam er in sneltrein vaart nieuws binnenstromen en het journaal stond dan ook de hele middag aan met live verslag vanuit Toulouse, afgewisseld met nieuws over de verkiezingen en verslagen over de relaties Franco-Allemand, Franco-Japonais en Franco-ikweetnietmeerwat.
Na het busongeluk, waren er de drie zusjes die de trein uit waren gezet omdat ze geen kaartje hadden en vervolgens te voet over de vluchtstrook gingen: alle drie overreden. En tenslotte hét nieuws van de week: Mohammed Merah die drie joodse kinderen, een joodse leraar en een katholieke militair neerschoot.
Vanmiddag hebben ze hem dan eindelijk weten op te speuren: een lijst van telefoonnummers die rond de bewuste middag in de buurt van het Joodse lyceum in Toulouse waren werd vergeleken met de telefoonnummers van verdachten, en hoppa: er bleef maar één nummer over. Gisternacht om vier uur 's ochtends arriveert de politie bij het appartement waar ze vervolgens een inval doen die niet goed afloopt: twee agenten raken gewond en M. weet zich zelf in te sluiten in zijn appartement, waar hij nu al twaalf uur lang zit, terwijl politie en media de wacht houden. Wat er nu gaat gebeuren is me een raadsel, gaan ze die man uithongeren? Ze willen hem natuurlijk levend, maar voedselpakketjes geven aan een seriemoordenaar is misschien ook wat overdreven...
Gisterochtend, de ochtend nadat M. had lopen schieten, hielden we op school één minuut stilte voor de vier slachtoffers, maar vlak voordat het 11 uur was raakte het meisje uit mijn klas die in december een hartstilstand kreeg en gereanimeerd werd door een jongen uit mijn klas die net zijn EHBO-diploma had gekregen opeens weer totaal buiten westen. Terwijl de brandweer door onze school liep en wij naar een ander lokaal werden gebracht ging de één minuut stilte toch gewoon door, waarin ik niet zo zeer aan de vier overledenen dacht maar meer aan het meisje uit mijn klas die in het andere lokaal op de grond lag, die om half vier gelukkig alweer uit het ziekenhuis werd ontslagen.
Gelukkig zijn er deze week ook minder erge dingen gebeurd, zo noemt mijn biologie lerares me na 6 en een halve maand opeens "Jo-Anne", moesten we een schapenhart ontleden zonder handschoentjes, hebben we tijdens scheikunde uitgelegd gekregen wat een paracetamol is -niet de scheikundige opbouw ervan, maar letterlijk wat het is: een wit pilletje dat je slikt als je hoofdpijn hebt- (er waren er een hele hoop die dat niet wisten...) en ging mijn tenniswedstrijd niet door omdat het twintig minuten geregend had.
Afgelopen weekend was gelukkig heel erg leuk, vrijdag en zaterdag vierden we de verjaardag van iemand van school (we namen de schoolbus die letterlijk bij elk eenzaam huis in een weiland stopte, het leek af en toe wel het einde van de wereld en ik wist niet eens dat er op zulke plekken haltes bestaan!) en zaterdagmiddag ging ik met Juliette en Michou een lycée in Thouars bezoeken (45 minuten van Parthenay). Juliette wil daar waarschijnlijk heen omdat ze er een extra optie hebben (aardrijkskunde in het Engels), ze gaat daar dan in het internaat dat we ook bezocht hebben -en bijna gelijk was aan die in Parthenay-: schattige ouderwetse kamertjes voor drie, met voor elk kind een bed en kast, een washok met echte ouderwetse bakken met van die houten-wasbordjes erin die je alleen in films ziet, een biljart tafel en een enorme lijst met huisregels. Maar ook nog iets heel moderns: wifi (die om 22u uitgezet word)! Ik vond het heel leuk om zo'n internaat eens in het echt te bekijken want in Nederland kennen we zoiets alleen uit films maar hier is het de normaalste zaak van de wereld, bijna elke school heeft wel een internaat en de verschillen zijn klein.
Tenslotte moet ik ook nog even melden dat ik één van de 15 gelukkigen ben die in het 'atelier' (elke trimester kies je twee nieuwe) Chocola-maken zit! Vanaf volgende week ga ik een uurtje per week -vijf keer- mijn eigen chocola maken, van boon tot reep.
En zaterdag ga ik dan eindelijk het beroemde 'Futuroscope' van Poitiers bezoeken (ik herinner me opeens dat ik in de tweede ooit een opdracht daarover heb gemaakt voor Frans, en ik er niks van begreep): een soort attractiepark/open lucht museum dat heel leuk schijnt te zijn, we zullen zien (en ik zal er natuurlijk even over schrijven dus houd mijn blog in de gaten!).
Heel veel liefs,
Bo!
Ps. Het koken is de afgelopen week een beetje stilgevallen, het eten echter absoluut niet!
zondag 11 maart 2012
Spektakel
Vrijdag ging ik naar het turngala van een vriendin van school - Charlotte -, die plaats vond in de enige sporthal van Parthenay, naast onze school (het is ook onze gymzaal) - La salle Leo Lagrange -. Voor de deur stonden moeders taarten te verkopen, en niet zo'n beetje ook: ze renden heen en weer achter een ellenlange tafel met zeker dertig taarten erop.
Bij binnenkomst was ik een beetje verbijsterd door wat ik aantrof. Je moet namelijk weten dat ik eigenlijk géén idee had wat dit gala eigenlijk in hield. Ik had het wel gevraagd aan Charlotte, maar echt duidelijk was het me niet geworden.
De tribune zat bomvol, en de normaal totaal lege zaal zat tot de nok vol met turnapparaten en twee mini-boksringetjes in het midden. Achter die twee boksringen hing een wit doek met een soort lachende muzieknoten erop, waarop lampen kleurveranderende lichtbundels projecteerden. Overal renden meisjes in roze, blauwe en gouden glitterpakjes rond. Nadat wij ons tussen een rij mensen op een houten tribunebankje hadden weten te proppen (helemaal bovenaan), en we daar een half uur een beetje ongemakkelijk zaten te wachten, begon de een man bij het verhoogde licht- en geluidvak eindelijk te praten. Hij verwelkomde ons, bedankte iedereen en babbelde nog een beetje verder over het thema van de avond (verslaafd aan muziek) en dergelijke. Ik vroeg aan Lucie L. die naast me zat tot hoe laat het eigenlijk duurde, aangezien het om acht uur begon dacht ik dat het tegen half elf wel afgelopen zou zijn, en ik had dan ook niet gegeten (omdat ik vlak daarvoor terug was gekomen uit Poitiers). Lucie antwoord met een aarzelend gezicht: 'middernacht geloof ik'.
Gelukkig was het echt heel erg leuk, ook al duurde de als cowboys verkleedde 4-jarigen die koprollen maakten soms een beetje lang.
Zaterdagavond ging ik met de Coutantjes naar een theatervoorstelling van de overbuurman - en zeer goede vriend van de Coutantjes -. Van tevoren kwamen alle vrolijke, nogal luidruchtige, buren bij ons aankloppen om na een koffietje met z'n allen in de auto te stappen.
We kwamen aan bij een afgelegen zaaltje/theater waar vooral oudere mensen hun entree al gemaakt hadden. Juliette en ik gingen een beetje bedrukt op een van de achterste rijen zitten, kijkende naar de tientallen grijze kapsels die aan ons voorbij schoven.
De voorstelling begon met een kort stuk van de jeugd van de theaterschool: een moord in een oud kasteel, twee detectives, een tweeling die 'samen' praten -om de beurt een woord-, de oude kasteelbewoonster, twee standbeelden die eigenlijk levend zijn en nog wat andere typetjes. Elke keer als er een nieuw personage op het toneel verschijnt begint het publiek te klappen. Ik vraag aan Juliette of dat een normale Franse gewoonte is, waarop ze antwoord dat ze dit nog nooit eerder heeft meegemaakt en dat ze het publiek in het begin al raar vond.
Nadat de moord is opegelost is het tijd voor het tweede stuk: die met de buurman erin.
Bij opening komt onze buurman uit de douche, begint een gesprek met hun huishoudster. Buurman en zijn vrouw maken zich klaar voor iets -mooie jurk, pak etc.- maar het publiek weet nog niet wat. Langzamerhand komen we erachter: een partnerruil.
Vervolgens een stel gekke stelletjes dat in verschillende scènes langs komt. We komen erachter dat de partnerruil zich eigenlijk tussen drie stellen moet afspelen, maar één stel is omgewisseld met eens stel dat eigenlijk voor een huizenruil komt (twee woorden die in het Frans bijna hetzelfde zijn).
Langzamerhand word het stuk steeds gênanter, terwijl de bejaarden in de rijen voor ons luid lachen zitten Juliette en ik met smart te wachten op de pauze, die nogal lang op zich laat wachten. Nadat een van de personages in panterprint mannenstring over het toneel heeft gelopen, de vrouw voor de huizenruil met de loodgieter dronken de douche induikt, een ander personage niet op houd met praten over de huiseigenaresse en het bloemetjes schilderij is vervangen voor en blote vrouw, een grote shock voor de dochter des huizes, is het dan eindelijk pauze.
Gelukkig één fijne Franse traditie: chocolade taarten, flan, appelcakes en kersen-clafouti staan te wachten.
Na de pauze komt het dan weer allemaal goed, de stellen vertrekken één voor één en buurman + vrouw blijven verbijsterd achter en nemen de conclusie dat ze nooit meer een partnerruil gaan doen.
Eind goed al goed, en wij mogen eindelijk naar huis.
Liefs,
Bo
ps. Wisten jullie dat 50% van de Franse jongeren denkt dat Michael Jackson helemaal niet dood is, maar zich ergens verstop?!
pps. En dat Fransen over het algemeen denken dat verbrande toastjes en dergelijke GOED zijn voor de gezondheid?!
Bij binnenkomst was ik een beetje verbijsterd door wat ik aantrof. Je moet namelijk weten dat ik eigenlijk géén idee had wat dit gala eigenlijk in hield. Ik had het wel gevraagd aan Charlotte, maar echt duidelijk was het me niet geworden.
De tribune zat bomvol, en de normaal totaal lege zaal zat tot de nok vol met turnapparaten en twee mini-boksringetjes in het midden. Achter die twee boksringen hing een wit doek met een soort lachende muzieknoten erop, waarop lampen kleurveranderende lichtbundels projecteerden. Overal renden meisjes in roze, blauwe en gouden glitterpakjes rond. Nadat wij ons tussen een rij mensen op een houten tribunebankje hadden weten te proppen (helemaal bovenaan), en we daar een half uur een beetje ongemakkelijk zaten te wachten, begon de een man bij het verhoogde licht- en geluidvak eindelijk te praten. Hij verwelkomde ons, bedankte iedereen en babbelde nog een beetje verder over het thema van de avond (verslaafd aan muziek) en dergelijke. Ik vroeg aan Lucie L. die naast me zat tot hoe laat het eigenlijk duurde, aangezien het om acht uur begon dacht ik dat het tegen half elf wel afgelopen zou zijn, en ik had dan ook niet gegeten (omdat ik vlak daarvoor terug was gekomen uit Poitiers). Lucie antwoord met een aarzelend gezicht: 'middernacht geloof ik'.
Gelukkig was het echt heel erg leuk, ook al duurde de als cowboys verkleedde 4-jarigen die koprollen maakten soms een beetje lang.
Zaterdagavond ging ik met de Coutantjes naar een theatervoorstelling van de overbuurman - en zeer goede vriend van de Coutantjes -. Van tevoren kwamen alle vrolijke, nogal luidruchtige, buren bij ons aankloppen om na een koffietje met z'n allen in de auto te stappen.
We kwamen aan bij een afgelegen zaaltje/theater waar vooral oudere mensen hun entree al gemaakt hadden. Juliette en ik gingen een beetje bedrukt op een van de achterste rijen zitten, kijkende naar de tientallen grijze kapsels die aan ons voorbij schoven.
De voorstelling begon met een kort stuk van de jeugd van de theaterschool: een moord in een oud kasteel, twee detectives, een tweeling die 'samen' praten -om de beurt een woord-, de oude kasteelbewoonster, twee standbeelden die eigenlijk levend zijn en nog wat andere typetjes. Elke keer als er een nieuw personage op het toneel verschijnt begint het publiek te klappen. Ik vraag aan Juliette of dat een normale Franse gewoonte is, waarop ze antwoord dat ze dit nog nooit eerder heeft meegemaakt en dat ze het publiek in het begin al raar vond.
Nadat de moord is opegelost is het tijd voor het tweede stuk: die met de buurman erin.
Bij opening komt onze buurman uit de douche, begint een gesprek met hun huishoudster. Buurman en zijn vrouw maken zich klaar voor iets -mooie jurk, pak etc.- maar het publiek weet nog niet wat. Langzamerhand komen we erachter: een partnerruil.
Vervolgens een stel gekke stelletjes dat in verschillende scènes langs komt. We komen erachter dat de partnerruil zich eigenlijk tussen drie stellen moet afspelen, maar één stel is omgewisseld met eens stel dat eigenlijk voor een huizenruil komt (twee woorden die in het Frans bijna hetzelfde zijn).
Langzamerhand word het stuk steeds gênanter, terwijl de bejaarden in de rijen voor ons luid lachen zitten Juliette en ik met smart te wachten op de pauze, die nogal lang op zich laat wachten. Nadat een van de personages in panterprint mannenstring over het toneel heeft gelopen, de vrouw voor de huizenruil met de loodgieter dronken de douche induikt, een ander personage niet op houd met praten over de huiseigenaresse en het bloemetjes schilderij is vervangen voor en blote vrouw, een grote shock voor de dochter des huizes, is het dan eindelijk pauze.
Gelukkig één fijne Franse traditie: chocolade taarten, flan, appelcakes en kersen-clafouti staan te wachten.
Na de pauze komt het dan weer allemaal goed, de stellen vertrekken één voor één en buurman + vrouw blijven verbijsterd achter en nemen de conclusie dat ze nooit meer een partnerruil gaan doen.
Eind goed al goed, en wij mogen eindelijk naar huis.
Liefs,
Bo
ps. Wisten jullie dat 50% van de Franse jongeren denkt dat Michael Jackson helemaal niet dood is, maar zich ergens verstop?!
pps. En dat Fransen over het algemeen denken dat verbrande toastjes en dergelijke GOED zijn voor de gezondheid?!
maandag 5 maart 2012
Op bezoek bij Luisa
Om te beginnen zal ik even zeggen dat ik niet van plan ben ook maar één dag eerder terug te komen dan de geplande datum (29 juni), want zo hadden sommigen onder jullie mijn vorige blog opgevat. Het was misschien niet de vrolijkste blog die ik ooit geschreven heb, maar het had niks te maken met mijn Brioche-etende leventje hier (waar ik nog helemaal geen afscheid van wil nemen)!
Maar goed, ik zal jullie vertellen over de afgelopen drie dagen. Die waren namelijk geweldig!
Donderdagavond, 18u45, zou ik de bus nemen in Parthenay (2,5 uur tot aan Nantes). Om 18u40 arriveerden ik en gastvader bij het station van Parthenay (waar geen treinen meer reiden, er is nog wel een ticketverkoopster voor de bussen: een jong meisje die zeer gefrustreerd en boos is, zou ik ook zijn als ik haar was). In het half donker zagen we twee bussen vertrekken en een bus -niet richting Nantes- in een verlaten uithoek van het stationspleintje staan. De weg -zeer donker en verlaten- toonde geen enkel spoor van een aankomende bus. Mijn gastvader rende met zwaaiende armen achter de laatst vertrekkende bus aan die stopte en de deuren open deed. De bus naar Nantes? Net vertrokken, we konden hem nog wel achterna rijden tot de volgende halte, aldus de buschauffeur.
Vloekend en tierend in de auto, welke bus vertrek er nou vijf minuten te vroeg? Over het kwartiertje tot de volgende halte deden we ruim twintig minuten omdat we achter een ongelofelijk slome vrachtwagen zaten -en de wegen rond Parthenay hebben geen vier rijstroken-. De tweede halte was in een dorpje zo groot als onze straat in Amsterdam, met een in elkaar gevallen bushokje zonder enige verlichting: geen bus te bekennen. Nog één halte dan, ruim 35 minuten verderop in een wat groter dorp. Dit keer kwamen we zeker tien minuten voor de stoptijd van de bus aan, en bovendien stonden er meer mensen voor de bus naar Nantes, dus we konden hem niet gemist hebben.
Na ruim twintig minuten wachten bleek dat de bus te laat was, en bij Parthenay nog helemaal niet gestopt was toen wij er vertrokken.
Maar goed, ik in de bus: op naar Nantes.
In Nantes zouden Luisa, meisje uit Berlijn bij wie ik het weekend zou doorbrengen, en haar gastmoeder me ophalen (en dan met de auto een uurtje tot aan hun woonplaats Redon).
Redon is een klein gehucht (20.000 inwoners, waarvan de helft scholieren) tussen Nantes en Rennes in. Een typisch Bretons mini haventje, waar de inwoners allemaal een grote pot karamel snoepjes in de keuken hebben en elke week Beurre-salé crêpes eten.
Tot mijn grote verbazing was er een bioscoop met vier zalen (in Parthenay 2 waarvan er een ongeveer twintig stoelen heeft), een zwembad met buitenbad en een mediatheek met twee verdiepingen. Bovendien is er een winkelstraat met zeker tien kledingwinkeltjes, en er zijn vier of vijf supermarkten.
Vergeleken met Parthenay een wereld van verschil.
Vrijdagochtend gaf Luisa me een rondleiding in Redon en liet ze me haar school zien: een enorm, eeuwenoud klooster met krakende, uitgeholde houten trappen en een galerij om prachtige binnentuin heen. 's Middags gingen met naar Rennes (een uurtje met de auto) om haar zestienjarige gastzus op te halen die in de binnenstad in een internaat zit (de school daar heeft een een of andere duitse optie die andere scholen niet hebben).
We gingen een uurtje voor de school uit was zodat Luisa's gastmoeder ons een het centrum van Rennes kon laten zien. Rennes is net een mini Parijs: dezelfde architectuur, dezelfde klassieke inrichting van de winkeltjes, dezelfde stadsparkjes en inwoners. Een Parijs in het klein, en een stuk rustiger.
Het internaat van Luisa's gastzus is duidelijk een school voor de rijkere klasse (het in ongelofelijk hoe overduidelijk sociale verschillen hier zijn!). Het internaat is een enorm gebouw met torentjes aan de zijkanten, op een heuvel in Rennes (volgens mij weer een oud klooster-achtig iets). Voor de school drentelen jongetjes van een jaar of dertien (!) met geruite blazertjes, groene jagersjassen, leren dokters tassen en net iets te puntige schoenen. De meisjes hebben allemaal Longchamp tasjes om hun arm bungelen, stijl gekamde haartjes, keurige jurkjes en overdreven getuite lipjes.
Luisa en ik kijken elkaar met grote ogen aan als twee tienjarige meisjes gearmd de schoolpoort uitkomen: zonnebrillen op hun neus, kin in de lucht lopen ze als twee oude dames de straat uit.
En dan zeggen we in Nederland dat Franse kinderen veel meer tijd hebben om 'kind' te zijn.
Zaterdagochtend ontbijten Luisa en ik met Ben&Jerry's, omdat we daar allebei zeer veel behoefte aan hebben (Fransen hebben geen idee wat dat is, het is vast te Amerikaans voor ze).
We lezen de Franse Phosphore, een jongerenblad waar Luisa van haar drie oudste gastbroers en zus een abonnement op heeft gekregen voor kerst, en besluiten dat we er ook een abonnement op nemen als we terug naar huis gaan, om ons Frans niet te verleren. Na de lunch -Tarte au Poireaux (we ontdekken verrast dat dat voor ons allebei ons nieuwe favoriete gerecht is sinds we in Frankrijk zijn)- bakken we Chocolate Chip Cookies (60 stuks, elke groter dan de palm van mijn hand) en daarna gaan we naar het Redonse zwembad waar we naar 40 minten weer weg moeten omdat het dicht gaat.
's Avonds eten we crêpes én galettes, en we kijken The Voice, dat dit seizoen voor het eerst in Frankrijk en Duitsland op de televisie is. Om televisie te kijken moeten we de hele woonkamer verbouwen want de televisie staat normaal verstopt achter een plant (de familie houd niet van televisie kijken, met hun vijf kinderen spelen ze elke avond spelletjes of ze lezen de krant).
Eerlijk gezegd vond ik dat wel fijn, want bij de Coutantjes staat de televisie heel vaak aan 'als achtergrond geluid', iets waar ik pas na zes maanden een beetje aan gewend begin te raken.
Zondag is de échte voedseldag.
De gastmoeder maakt salade, een enorme bak frietjes (de lekkerste die ik óóit gegeten heb) met franse rôti porc (plakjes zeer rood vlees). Omdat we als toetjes een énorme Citroen-Meringue taart hebben, chocolade macarons én onze mega-Chocolate Chip cookies, verwacht ik dat na het hoofdgerecht het toetje (/de toetjes) komt (komen). Maar een lunch zonder kaas/yoghurt en fruit bestaat niet, dus voordat we bij het toetje aankomen (iets waar een familie een week van kan eten) word ik nog vol gestopt met het huisgemaakte (overheerlijke) brood en zelfgemaakte (heel lekkere) yoghurt.
Voordat we terug naar Nantes gaan om mij op de bus te zetten, word mijn bagage volgestopt met macarons, koekjes en een heel (!) brood. Zodat ik geen honger heb voor onderweg...
We gaan wat eerder naar Nantes dan nodig, met stadsplattegrond en gastvader, om nog een klein wandeltje richting een een of ander Renaissance-kasteel te maken.
Vanaf de muur van het kasteel kunnen we het huis zien waar de "Petit-Beure" van LU zijn uitgevonden (de beroemde koffie-koekjes van LU, met van die postzegel rantjes: https://www.google.com/search?q=petit+beurre&oe=utf-8&rls=org.mozilla:nl:official&client=firefox-a&um=1&ie=UTF-8&hl=nl&tbm=isch&source=og&sa=N&tab=wi&ei=tJ1UT5KzBsOo0QXDgtHtCw&biw=1366&bih=664&sei=uZ1UT7bGHObH0QWq-LH9Cw ).
Wat ik van Nantes gezien heb, vond ik een stuk minder leuk dan Rennes. De haven is te modern, de boten te groot, teveel kantoren en trams die eruit zien als ruimteschotels.
Gek dat op zo'n kleine afstand het verschil zo groot kan zijn! Hoewel Nantes toch ook mooi moet zijn, van wat ik gehoord heb.
Al met al een geweldig weekend, waarin ik heb gezien dat in de Franse manier van leven er meer overeenkomsten zijn dan verschillen, zélfs als de families totaal niet op elkaar lijken (de sla-saus zat in dezelfde beker, de wortels worden op éxact dezelfde manier bereid, de manier van praten verschilt op geen enkel punt, terwijl Luisa's familie behoorlijk katholiek is en de Coutantjes over de grond rollen van het lachen als ze horen dat de gastzussen van Luisa in de kerk gaan zingen).
Ik hoop dat Luisa snel hierheen komt, of dat ik nog een keer naar Redon kan, maar het is lastig omdat we nooit dezelfde vakanties hebben (dit keer had Luisa vrijdag vrij genomen zodat we een lang weekend hadden).
Want het lijkt me leuk om haar het slaperige Parthenay te laten zien, en dat ook ons een zwembad een glijbaan heeft!
Liefs,
Bo
Maar goed, ik zal jullie vertellen over de afgelopen drie dagen. Die waren namelijk geweldig!
Donderdagavond, 18u45, zou ik de bus nemen in Parthenay (2,5 uur tot aan Nantes). Om 18u40 arriveerden ik en gastvader bij het station van Parthenay (waar geen treinen meer reiden, er is nog wel een ticketverkoopster voor de bussen: een jong meisje die zeer gefrustreerd en boos is, zou ik ook zijn als ik haar was). In het half donker zagen we twee bussen vertrekken en een bus -niet richting Nantes- in een verlaten uithoek van het stationspleintje staan. De weg -zeer donker en verlaten- toonde geen enkel spoor van een aankomende bus. Mijn gastvader rende met zwaaiende armen achter de laatst vertrekkende bus aan die stopte en de deuren open deed. De bus naar Nantes? Net vertrokken, we konden hem nog wel achterna rijden tot de volgende halte, aldus de buschauffeur.
Vloekend en tierend in de auto, welke bus vertrek er nou vijf minuten te vroeg? Over het kwartiertje tot de volgende halte deden we ruim twintig minuten omdat we achter een ongelofelijk slome vrachtwagen zaten -en de wegen rond Parthenay hebben geen vier rijstroken-. De tweede halte was in een dorpje zo groot als onze straat in Amsterdam, met een in elkaar gevallen bushokje zonder enige verlichting: geen bus te bekennen. Nog één halte dan, ruim 35 minuten verderop in een wat groter dorp. Dit keer kwamen we zeker tien minuten voor de stoptijd van de bus aan, en bovendien stonden er meer mensen voor de bus naar Nantes, dus we konden hem niet gemist hebben.
Na ruim twintig minuten wachten bleek dat de bus te laat was, en bij Parthenay nog helemaal niet gestopt was toen wij er vertrokken.
Maar goed, ik in de bus: op naar Nantes.
In Nantes zouden Luisa, meisje uit Berlijn bij wie ik het weekend zou doorbrengen, en haar gastmoeder me ophalen (en dan met de auto een uurtje tot aan hun woonplaats Redon).
Redon is een klein gehucht (20.000 inwoners, waarvan de helft scholieren) tussen Nantes en Rennes in. Een typisch Bretons mini haventje, waar de inwoners allemaal een grote pot karamel snoepjes in de keuken hebben en elke week Beurre-salé crêpes eten.
Tot mijn grote verbazing was er een bioscoop met vier zalen (in Parthenay 2 waarvan er een ongeveer twintig stoelen heeft), een zwembad met buitenbad en een mediatheek met twee verdiepingen. Bovendien is er een winkelstraat met zeker tien kledingwinkeltjes, en er zijn vier of vijf supermarkten.
Vergeleken met Parthenay een wereld van verschil.
Vrijdagochtend gaf Luisa me een rondleiding in Redon en liet ze me haar school zien: een enorm, eeuwenoud klooster met krakende, uitgeholde houten trappen en een galerij om prachtige binnentuin heen. 's Middags gingen met naar Rennes (een uurtje met de auto) om haar zestienjarige gastzus op te halen die in de binnenstad in een internaat zit (de school daar heeft een een of andere duitse optie die andere scholen niet hebben).
We gingen een uurtje voor de school uit was zodat Luisa's gastmoeder ons een het centrum van Rennes kon laten zien. Rennes is net een mini Parijs: dezelfde architectuur, dezelfde klassieke inrichting van de winkeltjes, dezelfde stadsparkjes en inwoners. Een Parijs in het klein, en een stuk rustiger.
Het internaat van Luisa's gastzus is duidelijk een school voor de rijkere klasse (het in ongelofelijk hoe overduidelijk sociale verschillen hier zijn!). Het internaat is een enorm gebouw met torentjes aan de zijkanten, op een heuvel in Rennes (volgens mij weer een oud klooster-achtig iets). Voor de school drentelen jongetjes van een jaar of dertien (!) met geruite blazertjes, groene jagersjassen, leren dokters tassen en net iets te puntige schoenen. De meisjes hebben allemaal Longchamp tasjes om hun arm bungelen, stijl gekamde haartjes, keurige jurkjes en overdreven getuite lipjes.
Luisa en ik kijken elkaar met grote ogen aan als twee tienjarige meisjes gearmd de schoolpoort uitkomen: zonnebrillen op hun neus, kin in de lucht lopen ze als twee oude dames de straat uit.
En dan zeggen we in Nederland dat Franse kinderen veel meer tijd hebben om 'kind' te zijn.
Zaterdagochtend ontbijten Luisa en ik met Ben&Jerry's, omdat we daar allebei zeer veel behoefte aan hebben (Fransen hebben geen idee wat dat is, het is vast te Amerikaans voor ze).
We lezen de Franse Phosphore, een jongerenblad waar Luisa van haar drie oudste gastbroers en zus een abonnement op heeft gekregen voor kerst, en besluiten dat we er ook een abonnement op nemen als we terug naar huis gaan, om ons Frans niet te verleren. Na de lunch -Tarte au Poireaux (we ontdekken verrast dat dat voor ons allebei ons nieuwe favoriete gerecht is sinds we in Frankrijk zijn)- bakken we Chocolate Chip Cookies (60 stuks, elke groter dan de palm van mijn hand) en daarna gaan we naar het Redonse zwembad waar we naar 40 minten weer weg moeten omdat het dicht gaat.
's Avonds eten we crêpes én galettes, en we kijken The Voice, dat dit seizoen voor het eerst in Frankrijk en Duitsland op de televisie is. Om televisie te kijken moeten we de hele woonkamer verbouwen want de televisie staat normaal verstopt achter een plant (de familie houd niet van televisie kijken, met hun vijf kinderen spelen ze elke avond spelletjes of ze lezen de krant).
Eerlijk gezegd vond ik dat wel fijn, want bij de Coutantjes staat de televisie heel vaak aan 'als achtergrond geluid', iets waar ik pas na zes maanden een beetje aan gewend begin te raken.
Zondag is de échte voedseldag.
De gastmoeder maakt salade, een enorme bak frietjes (de lekkerste die ik óóit gegeten heb) met franse rôti porc (plakjes zeer rood vlees). Omdat we als toetjes een énorme Citroen-Meringue taart hebben, chocolade macarons én onze mega-Chocolate Chip cookies, verwacht ik dat na het hoofdgerecht het toetje (/de toetjes) komt (komen). Maar een lunch zonder kaas/yoghurt en fruit bestaat niet, dus voordat we bij het toetje aankomen (iets waar een familie een week van kan eten) word ik nog vol gestopt met het huisgemaakte (overheerlijke) brood en zelfgemaakte (heel lekkere) yoghurt.
Voordat we terug naar Nantes gaan om mij op de bus te zetten, word mijn bagage volgestopt met macarons, koekjes en een heel (!) brood. Zodat ik geen honger heb voor onderweg...
We gaan wat eerder naar Nantes dan nodig, met stadsplattegrond en gastvader, om nog een klein wandeltje richting een een of ander Renaissance-kasteel te maken.
Vanaf de muur van het kasteel kunnen we het huis zien waar de "Petit-Beure" van LU zijn uitgevonden (de beroemde koffie-koekjes van LU, met van die postzegel rantjes: https://www.google.com/search?q=petit+beurre&oe=utf-8&rls=org.mozilla:nl:official&client=firefox-a&um=1&ie=UTF-8&hl=nl&tbm=isch&source=og&sa=N&tab=wi&ei=tJ1UT5KzBsOo0QXDgtHtCw&biw=1366&bih=664&sei=uZ1UT7bGHObH0QWq-LH9Cw ).
Wat ik van Nantes gezien heb, vond ik een stuk minder leuk dan Rennes. De haven is te modern, de boten te groot, teveel kantoren en trams die eruit zien als ruimteschotels.
Gek dat op zo'n kleine afstand het verschil zo groot kan zijn! Hoewel Nantes toch ook mooi moet zijn, van wat ik gehoord heb.
Al met al een geweldig weekend, waarin ik heb gezien dat in de Franse manier van leven er meer overeenkomsten zijn dan verschillen, zélfs als de families totaal niet op elkaar lijken (de sla-saus zat in dezelfde beker, de wortels worden op éxact dezelfde manier bereid, de manier van praten verschilt op geen enkel punt, terwijl Luisa's familie behoorlijk katholiek is en de Coutantjes over de grond rollen van het lachen als ze horen dat de gastzussen van Luisa in de kerk gaan zingen).
Ik hoop dat Luisa snel hierheen komt, of dat ik nog een keer naar Redon kan, maar het is lastig omdat we nooit dezelfde vakanties hebben (dit keer had Luisa vrijdag vrij genomen zodat we een lang weekend hadden).
Want het lijkt me leuk om haar het slaperige Parthenay te laten zien, en dat ook ons een zwembad een glijbaan heeft!
Liefs,
Bo
Abonneren op:
Posts (Atom)