Futuroscope

Vorige week zaterdag bezocht ik eindelijk het het beroemde attractie park van Poitiers: Het Futuroscope.
Het is niet een attractiepark zoals wij ze kennen, met achtbanen en dergelijke. Dit park, dat overigens wel zo'n groot gedoe is waar je zonder felgekleurde, met maffe legenda-tekentjes beplakte plattegrond de weg niet vind, bestaat uit overal willekeurig neergezette "futuristische" gebouwen -denk aan grote bollen, een gebouw bestaande uit buizen, een bol in een vierkant, een mega-diamant etc etc-, met natuurlijk de onmisbare pretpark-restaurants in alle denkbare concepten -van piraten tot italianen- ertussen.
Eigenlijk bestaat het Futuroscope uit ontelbaar veel "bijzondere" bioscopen, zo is er de zaal met een 900 vierkante meter scherm dat als een halve koepel over de bezoekers heen gaat (voor een steentijdse water-dinosaures show of een reisje met de space-shuttle), of de bioscoop met een waterval als scherm, dat voor spectaculaire effecten zorgt. Natuurlijk zijn er alle mogelijke versies van 3D (met schudde stoelen, water- en wind effecten, of zelfs een geheel treinkarretje dat van hot naar her beweegt om de wondere wereld van "Arthur and the Minimoys" -beste 3d attractie ter wereld van 2011- tot leven te wekken).
Ten slotte is er nog de befaamde "Dans Met de Robot": een gigantische robothand met twee stoeltjes die je in alle richtingen slingert en rond laat draaien op grond van het "niveau" dat je kiest: één, twee of drie.
'Drie natuurlijk', zeg ik meteen enthousiast. Zodoende zit ik even later met een hevig tegensputterende Melanie in een robothand die van kleur veranderd terwijl op grote schermen boven ons een clip van een belachelijke jaren-zoveel hit getoont wordt. Een nummer met hoog tempo, waarop de hand omhoog zwiept en in het rond begint te tollen, en wij de longen uit ons lijf schreeuwen.
Nu snap ik goed waarom Lucie ons verplichtte vóór het eten aan deze vrolijke dans mee te doen.
Als we even later eindelijk een bankje in de schaduw hebben gevonden voor de lunch zijn we alle drie al doodop en verlangen we hevig naar een beetje verkoeling, die we gelukkig vinden in het "kinderpark" -waar we toch maar even in gingen nadat we een zweefmolen hadden gezien-: een fiets met énorme opgeblazen banden die op het water drijft.
Als het aan het einde van de dag begint te schemeren wacht ons nog een leuke verrassing: ter ere van de 25e verjaardag van het park duiken opeens overal robots op met led-lichtjes in allerlei kleuren. Ze lopen op een hoge springbogen -van die carbon benen die gehandicapte hardlopers gebruiken volgens mij- en voelen aan ons haar terwijl ze met hun robotstem kleine kinderen aan het schrikken maken.
Om tien uur zitten we uitgeput in de auto, op weg naar Charlotte om met z'n vijven te racletten en Intouchables voor de 1000e keer te kijken (die ein-de-lijk in Nederland in de bioscoop uit is gekomen. Het heeft even geduurd, maar goed: ga er vooral heen!).
Om drie uur 's nachts vinden we als kers op de taart nog een spin in de wasbak, en niet zomaar eentje. Hij lijkt zo uit een tropische jungle te komen, wat een poten... Leve het warme land!

Liefs! Bo
ps. Mijn eerste-tenniswedstrijd-verslag laat nog een weekje op zich wachten want het ging wéér niet door.