Om te beginnen zal ik even zeggen dat ik niet van plan ben ook maar één dag eerder terug te komen dan de geplande datum (29 juni), want zo hadden sommigen onder jullie mijn vorige blog opgevat. Het was misschien niet de vrolijkste blog die ik ooit geschreven heb, maar het had niks te maken met mijn Brioche-etende leventje hier (waar ik nog helemaal geen afscheid van wil nemen)!
Maar goed, ik zal jullie vertellen over de afgelopen drie dagen. Die waren namelijk geweldig!
Donderdagavond, 18u45, zou ik de bus nemen in Parthenay (2,5 uur tot aan Nantes). Om 18u40 arriveerden ik en gastvader bij het station van Parthenay (waar geen treinen meer reiden, er is nog wel een ticketverkoopster voor de bussen: een jong meisje die zeer gefrustreerd en boos is, zou ik ook zijn als ik haar was). In het half donker zagen we twee bussen vertrekken en een bus -niet richting Nantes- in een verlaten uithoek van het stationspleintje staan. De weg -zeer donker en verlaten- toonde geen enkel spoor van een aankomende bus. Mijn gastvader rende met zwaaiende armen achter de laatst vertrekkende bus aan die stopte en de deuren open deed. De bus naar Nantes? Net vertrokken, we konden hem nog wel achterna rijden tot de volgende halte, aldus de buschauffeur.
Vloekend en tierend in de auto, welke bus vertrek er nou vijf minuten te vroeg? Over het kwartiertje tot de volgende halte deden we ruim twintig minuten omdat we achter een ongelofelijk slome vrachtwagen zaten -en de wegen rond Parthenay hebben geen vier rijstroken-. De tweede halte was in een dorpje zo groot als onze straat in Amsterdam, met een in elkaar gevallen bushokje zonder enige verlichting: geen bus te bekennen. Nog één halte dan, ruim 35 minuten verderop in een wat groter dorp. Dit keer kwamen we zeker tien minuten voor de stoptijd van de bus aan, en bovendien stonden er meer mensen voor de bus naar Nantes, dus we konden hem niet gemist hebben.
Na ruim twintig minuten wachten bleek dat de bus te laat was, en bij Parthenay nog helemaal niet gestopt was toen wij er vertrokken.
Maar goed, ik in de bus: op naar Nantes.
In Nantes zouden Luisa, meisje uit Berlijn bij wie ik het weekend zou doorbrengen, en haar gastmoeder me ophalen (en dan met de auto een uurtje tot aan hun woonplaats Redon).
Redon is een klein gehucht (20.000 inwoners, waarvan de helft scholieren) tussen Nantes en Rennes in. Een typisch Bretons mini haventje, waar de inwoners allemaal een grote pot karamel snoepjes in de keuken hebben en elke week Beurre-salé crêpes eten.
Tot mijn grote verbazing was er een bioscoop met vier zalen (in Parthenay 2 waarvan er een ongeveer twintig stoelen heeft), een zwembad met buitenbad en een mediatheek met twee verdiepingen. Bovendien is er een winkelstraat met zeker tien kledingwinkeltjes, en er zijn vier of vijf supermarkten.
Vergeleken met Parthenay een wereld van verschil.
Vrijdagochtend gaf Luisa me een rondleiding in Redon en liet ze me haar school zien: een enorm, eeuwenoud klooster met krakende, uitgeholde houten trappen en een galerij om prachtige binnentuin heen. 's Middags gingen met naar Rennes (een uurtje met de auto) om haar zestienjarige gastzus op te halen die in de binnenstad in een internaat zit (de school daar heeft een een of andere duitse optie die andere scholen niet hebben).
We gingen een uurtje voor de school uit was zodat Luisa's gastmoeder ons een het centrum van Rennes kon laten zien. Rennes is net een mini Parijs: dezelfde architectuur, dezelfde klassieke inrichting van de winkeltjes, dezelfde stadsparkjes en inwoners. Een Parijs in het klein, en een stuk rustiger.
Het internaat van Luisa's gastzus is duidelijk een school voor de rijkere klasse (het in ongelofelijk hoe overduidelijk sociale verschillen hier zijn!). Het internaat is een enorm gebouw met torentjes aan de zijkanten, op een heuvel in Rennes (volgens mij weer een oud klooster-achtig iets). Voor de school drentelen jongetjes van een jaar of dertien (!) met geruite blazertjes, groene jagersjassen, leren dokters tassen en net iets te puntige schoenen. De meisjes hebben allemaal Longchamp tasjes om hun arm bungelen, stijl gekamde haartjes, keurige jurkjes en overdreven getuite lipjes.
Luisa en ik kijken elkaar met grote ogen aan als twee tienjarige meisjes gearmd de schoolpoort uitkomen: zonnebrillen op hun neus, kin in de lucht lopen ze als twee oude dames de straat uit.
En dan zeggen we in Nederland dat Franse kinderen veel meer tijd hebben om 'kind' te zijn.
Zaterdagochtend ontbijten Luisa en ik met Ben&Jerry's, omdat we daar allebei zeer veel behoefte aan hebben (Fransen hebben geen idee wat dat is, het is vast te Amerikaans voor ze).
We lezen de Franse Phosphore, een jongerenblad waar Luisa van haar drie oudste gastbroers en zus een abonnement op heeft gekregen voor kerst, en besluiten dat we er ook een abonnement op nemen als we terug naar huis gaan, om ons Frans niet te verleren. Na de lunch -Tarte au Poireaux (we ontdekken verrast dat dat voor ons allebei ons nieuwe favoriete gerecht is sinds we in Frankrijk zijn)- bakken we Chocolate Chip Cookies (60 stuks, elke groter dan de palm van mijn hand) en daarna gaan we naar het Redonse zwembad waar we naar 40 minten weer weg moeten omdat het dicht gaat.
's Avonds eten we crêpes én galettes, en we kijken The Voice, dat dit seizoen voor het eerst in Frankrijk en Duitsland op de televisie is. Om televisie te kijken moeten we de hele woonkamer verbouwen want de televisie staat normaal verstopt achter een plant (de familie houd niet van televisie kijken, met hun vijf kinderen spelen ze elke avond spelletjes of ze lezen de krant).
Eerlijk gezegd vond ik dat wel fijn, want bij de Coutantjes staat de televisie heel vaak aan 'als achtergrond geluid', iets waar ik pas na zes maanden een beetje aan gewend begin te raken.
Zondag is de échte voedseldag.
De gastmoeder maakt salade, een enorme bak frietjes (de lekkerste die ik óóit gegeten heb) met franse rôti porc (plakjes zeer rood vlees). Omdat we als toetjes een énorme Citroen-Meringue taart hebben, chocolade macarons én onze mega-Chocolate Chip cookies, verwacht ik dat na het hoofdgerecht het toetje (/de toetjes) komt (komen). Maar een lunch zonder kaas/yoghurt en fruit bestaat niet, dus voordat we bij het toetje aankomen (iets waar een familie een week van kan eten) word ik nog vol gestopt met het huisgemaakte (overheerlijke) brood en zelfgemaakte (heel lekkere) yoghurt.
Voordat we terug naar Nantes gaan om mij op de bus te zetten, word mijn bagage volgestopt met macarons, koekjes en een heel (!) brood. Zodat ik geen honger heb voor onderweg...
We gaan wat eerder naar Nantes dan nodig, met stadsplattegrond en gastvader, om nog een klein wandeltje richting een een of ander Renaissance-kasteel te maken.
Vanaf de muur van het kasteel kunnen we het huis zien waar de "Petit-Beure" van LU zijn uitgevonden (de beroemde koffie-koekjes van LU, met van die postzegel rantjes: https://www.google.com/search?q=petit+beurre&oe=utf-8&rls=org.mozilla:nl:official&client=firefox-a&um=1&ie=UTF-8&hl=nl&tbm=isch&source=og&sa=N&tab=wi&ei=tJ1UT5KzBsOo0QXDgtHtCw&biw=1366&bih=664&sei=uZ1UT7bGHObH0QWq-LH9Cw ).
Wat ik van Nantes gezien heb, vond ik een stuk minder leuk dan Rennes. De haven is te modern, de boten te groot, teveel kantoren en trams die eruit zien als ruimteschotels.
Gek dat op zo'n kleine afstand het verschil zo groot kan zijn! Hoewel Nantes toch ook mooi moet zijn, van wat ik gehoord heb.
Al met al een geweldig weekend, waarin ik heb gezien dat in de Franse manier van leven er meer overeenkomsten zijn dan verschillen, zélfs als de families totaal niet op elkaar lijken (de sla-saus zat in dezelfde beker, de wortels worden op éxact dezelfde manier bereid, de manier van praten verschilt op geen enkel punt, terwijl Luisa's familie behoorlijk katholiek is en de Coutantjes over de grond rollen van het lachen als ze horen dat de gastzussen van Luisa in de kerk gaan zingen).
Ik hoop dat Luisa snel hierheen komt, of dat ik nog een keer naar Redon kan, maar het is lastig omdat we nooit dezelfde vakanties hebben (dit keer had Luisa vrijdag vrij genomen zodat we een lang weekend hadden).
Want het lijkt me leuk om haar het slaperige Parthenay te laten zien, en dat ook ons een zwembad een glijbaan heeft!
Liefs,
Bo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten