Af en toe lijkt het alsof de Fransen zichzelf als het centrum van de wereld zien, en soms lijkt het nog waar ook. Vandaag maar weer eens een blog want er is weer veel gebeurd de afgelopen week. Het begon vorige week natuurlijk met het busongeluk in het Zwitserse Sierre, al had dat niks met Frankrijk te maken (Juliette vroeg me verbaasd tijdens de afscheidsspeeches op televisie of ik dat echt kon verstaan).
Vandaag kwam er in sneltrein vaart nieuws binnenstromen en het journaal stond dan ook de hele middag aan met live verslag vanuit Toulouse, afgewisseld met nieuws over de verkiezingen en verslagen over de relaties Franco-Allemand, Franco-Japonais en Franco-ikweetnietmeerwat.
Na het busongeluk, waren er de drie zusjes die de trein uit waren gezet omdat ze geen kaartje hadden en vervolgens te voet over de vluchtstrook gingen: alle drie overreden. En tenslotte hét nieuws van de week: Mohammed Merah die drie joodse kinderen, een joodse leraar en een katholieke militair neerschoot.
Vanmiddag hebben ze hem dan eindelijk weten op te speuren: een lijst van telefoonnummers die rond de bewuste middag in de buurt van het Joodse lyceum in Toulouse waren werd vergeleken met de telefoonnummers van verdachten, en hoppa: er bleef maar één nummer over. Gisternacht om vier uur 's ochtends arriveert de politie bij het appartement waar ze vervolgens een inval doen die niet goed afloopt: twee agenten raken gewond en M. weet zich zelf in te sluiten in zijn appartement, waar hij nu al twaalf uur lang zit, terwijl politie en media de wacht houden. Wat er nu gaat gebeuren is me een raadsel, gaan ze die man uithongeren? Ze willen hem natuurlijk levend, maar voedselpakketjes geven aan een seriemoordenaar is misschien ook wat overdreven...
Gisterochtend, de ochtend nadat M. had lopen schieten, hielden we op school één minuut stilte voor de vier slachtoffers, maar vlak voordat het 11 uur was raakte het meisje uit mijn klas die in december een hartstilstand kreeg en gereanimeerd werd door een jongen uit mijn klas die net zijn EHBO-diploma had gekregen opeens weer totaal buiten westen. Terwijl de brandweer door onze school liep en wij naar een ander lokaal werden gebracht ging de één minuut stilte toch gewoon door, waarin ik niet zo zeer aan de vier overledenen dacht maar meer aan het meisje uit mijn klas die in het andere lokaal op de grond lag, die om half vier gelukkig alweer uit het ziekenhuis werd ontslagen.
Gelukkig zijn er deze week ook minder erge dingen gebeurd, zo noemt mijn biologie lerares me na 6 en een halve maand opeens "Jo-Anne", moesten we een schapenhart ontleden zonder handschoentjes, hebben we tijdens scheikunde uitgelegd gekregen wat een paracetamol is -niet de scheikundige opbouw ervan, maar letterlijk wat het is: een wit pilletje dat je slikt als je hoofdpijn hebt- (er waren er een hele hoop die dat niet wisten...) en ging mijn tenniswedstrijd niet door omdat het twintig minuten geregend had.
Afgelopen weekend was gelukkig heel erg leuk, vrijdag en zaterdag vierden we de verjaardag van iemand van school (we namen de schoolbus die letterlijk bij elk eenzaam huis in een weiland stopte, het leek af en toe wel het einde van de wereld en ik wist niet eens dat er op zulke plekken haltes bestaan!) en zaterdagmiddag ging ik met Juliette en Michou een lycée in Thouars bezoeken (45 minuten van Parthenay). Juliette wil daar waarschijnlijk heen omdat ze er een extra optie hebben (aardrijkskunde in het Engels), ze gaat daar dan in het internaat dat we ook bezocht hebben -en bijna gelijk was aan die in Parthenay-: schattige ouderwetse kamertjes voor drie, met voor elk kind een bed en kast, een washok met echte ouderwetse bakken met van die houten-wasbordjes erin die je alleen in films ziet, een biljart tafel en een enorme lijst met huisregels. Maar ook nog iets heel moderns: wifi (die om 22u uitgezet word)! Ik vond het heel leuk om zo'n internaat eens in het echt te bekijken want in Nederland kennen we zoiets alleen uit films maar hier is het de normaalste zaak van de wereld, bijna elke school heeft wel een internaat en de verschillen zijn klein.
Tenslotte moet ik ook nog even melden dat ik één van de 15 gelukkigen ben die in het 'atelier' (elke trimester kies je twee nieuwe) Chocola-maken zit! Vanaf volgende week ga ik een uurtje per week -vijf keer- mijn eigen chocola maken, van boon tot reep.
En zaterdag ga ik dan eindelijk het beroemde 'Futuroscope' van Poitiers bezoeken (ik herinner me opeens dat ik in de tweede ooit een opdracht daarover heb gemaakt voor Frans, en ik er niks van begreep): een soort attractiepark/open lucht museum dat heel leuk schijnt te zijn, we zullen zien (en ik zal er natuurlijk even over schrijven dus houd mijn blog in de gaten!).
Heel veel liefs,
Bo!
Ps. Het koken is de afgelopen week een beetje stilgevallen, het eten echter absoluut niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten