Vrijdag ging ik naar het turngala van een vriendin van school - Charlotte -, die plaats vond in de enige sporthal van Parthenay, naast onze school (het is ook onze gymzaal) - La salle Leo Lagrange -. Voor de deur stonden moeders taarten te verkopen, en niet zo'n beetje ook: ze renden heen en weer achter een ellenlange tafel met zeker dertig taarten erop.
Bij binnenkomst was ik een beetje verbijsterd door wat ik aantrof. Je moet namelijk weten dat ik eigenlijk géén idee had wat dit gala eigenlijk in hield. Ik had het wel gevraagd aan Charlotte, maar echt duidelijk was het me niet geworden.
De tribune zat bomvol, en de normaal totaal lege zaal zat tot de nok vol met turnapparaten en twee mini-boksringetjes in het midden. Achter die twee boksringen hing een wit doek met een soort lachende muzieknoten erop, waarop lampen kleurveranderende lichtbundels projecteerden. Overal renden meisjes in roze, blauwe en gouden glitterpakjes rond. Nadat wij ons tussen een rij mensen op een houten tribunebankje hadden weten te proppen (helemaal bovenaan), en we daar een half uur een beetje ongemakkelijk zaten te wachten, begon de een man bij het verhoogde licht- en geluidvak eindelijk te praten. Hij verwelkomde ons, bedankte iedereen en babbelde nog een beetje verder over het thema van de avond (verslaafd aan muziek) en dergelijke. Ik vroeg aan Lucie L. die naast me zat tot hoe laat het eigenlijk duurde, aangezien het om acht uur begon dacht ik dat het tegen half elf wel afgelopen zou zijn, en ik had dan ook niet gegeten (omdat ik vlak daarvoor terug was gekomen uit Poitiers). Lucie antwoord met een aarzelend gezicht: 'middernacht geloof ik'.
Gelukkig was het echt heel erg leuk, ook al duurde de als cowboys verkleedde 4-jarigen die koprollen maakten soms een beetje lang.
Zaterdagavond ging ik met de Coutantjes naar een theatervoorstelling van de overbuurman - en zeer goede vriend van de Coutantjes -. Van tevoren kwamen alle vrolijke, nogal luidruchtige, buren bij ons aankloppen om na een koffietje met z'n allen in de auto te stappen.
We kwamen aan bij een afgelegen zaaltje/theater waar vooral oudere mensen hun entree al gemaakt hadden. Juliette en ik gingen een beetje bedrukt op een van de achterste rijen zitten, kijkende naar de tientallen grijze kapsels die aan ons voorbij schoven.
De voorstelling begon met een kort stuk van de jeugd van de theaterschool: een moord in een oud kasteel, twee detectives, een tweeling die 'samen' praten -om de beurt een woord-, de oude kasteelbewoonster, twee standbeelden die eigenlijk levend zijn en nog wat andere typetjes. Elke keer als er een nieuw personage op het toneel verschijnt begint het publiek te klappen. Ik vraag aan Juliette of dat een normale Franse gewoonte is, waarop ze antwoord dat ze dit nog nooit eerder heeft meegemaakt en dat ze het publiek in het begin al raar vond.
Nadat de moord is opegelost is het tijd voor het tweede stuk: die met de buurman erin.
Bij opening komt onze buurman uit de douche, begint een gesprek met hun huishoudster. Buurman en zijn vrouw maken zich klaar voor iets -mooie jurk, pak etc.- maar het publiek weet nog niet wat. Langzamerhand komen we erachter: een partnerruil.
Vervolgens een stel gekke stelletjes dat in verschillende scènes langs komt. We komen erachter dat de partnerruil zich eigenlijk tussen drie stellen moet afspelen, maar één stel is omgewisseld met eens stel dat eigenlijk voor een huizenruil komt (twee woorden die in het Frans bijna hetzelfde zijn).
Langzamerhand word het stuk steeds gênanter, terwijl de bejaarden in de rijen voor ons luid lachen zitten Juliette en ik met smart te wachten op de pauze, die nogal lang op zich laat wachten. Nadat een van de personages in panterprint mannenstring over het toneel heeft gelopen, de vrouw voor de huizenruil met de loodgieter dronken de douche induikt, een ander personage niet op houd met praten over de huiseigenaresse en het bloemetjes schilderij is vervangen voor en blote vrouw, een grote shock voor de dochter des huizes, is het dan eindelijk pauze.
Gelukkig één fijne Franse traditie: chocolade taarten, flan, appelcakes en kersen-clafouti staan te wachten.
Na de pauze komt het dan weer allemaal goed, de stellen vertrekken één voor één en buurman + vrouw blijven verbijsterd achter en nemen de conclusie dat ze nooit meer een partnerruil gaan doen.
Eind goed al goed, en wij mogen eindelijk naar huis.
Liefs,
Bo
ps. Wisten jullie dat 50% van de Franse jongeren denkt dat Michael Jackson helemaal niet dood is, maar zich ergens verstop?!
pps. En dat Fransen over het algemeen denken dat verbrande toastjes en dergelijke GOED zijn voor de gezondheid?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten