Freedom

"We leven in een vrij land" is een veel gebruikte zin in Nederland. Als reden om maar van alles en nog wat te kunnen zeggen en doen, als excuus, als argument, als motto. Iedereen heeft het wel een keer gezegd.
Nederland ís ook een heel vrij land. En dat niet alleen. Vrij, open, makkelijk en vooral veilig.
Wat we eigenlijk allemaal wel weten, is nooit helemaal tot me door gedrongen. Het spreekt voor zich dat je op je twaalfde alleen naar huis kan fietsen als het donker is. "Als je je fietslichtje maar niet vergeet" is een bezorgde-moeder-zin die vaker word gebruikt dan "laat je niet verkrachten door een drugsdealer".
Het is normaal dat we met zestien jaar na een feestje zelf naar huis komen, "als we maar met een vriendin fietsen".
Het dringt pas tot je door, als het niet meer kan.
Na school, maken leerlingen hier nóóit samen huiswerk, welke leeftijd ze ook hebben. Ze drinken nóóit samen koffie, ze eten nooit bij elkaar thuis en ze vertrekken nooit op een donderdag na het eten met de mededeling dat ze morgen toch het eerste uur vrij hebben.
Ik trok in het begin meteen de conclusie dat dat door de lange schooldagen en de serieuze toekomstvisie komt. Maar daar ligt het niet aan. Het is het gebrek aan zelfstandigheid die maakt dat iedereen zich verveelt. En dat gebrek aan zelfstandigheid komt niet alleen doordat het hier gewoon belachelijk klein is en er geen openbaar vervoer in de wijde omgeving te bekennen is, het is vooral de mentaliteit die maakt dat kinderen er niet eens aan durven te denken om op klaar lichte dag vijftien minuten te lopen naar het huis van een vriendin als pappa een keer niet klaar staat met de auto.
Hoe kan je na half zes bij iemand een uurtje huiswerk maken, als je een uur moet lopen wanneer er niemand is om je met de auto te brengen? Hoe kan je op zaterdagavond ergens blijven eten, als er geen tram is om je mee terug te nemen? Hoe kan je koffie drinken, als je ouders je geen drie euro toevertrouwen?
Naar mijn idee hebben jongeren hier geen enkele vrijheid: lichamelijk niet, en mentaal niet. Maar realistisch gezien, behoord Frankrijk natuurlijk bij de meest vrije landen ter wereld.
Ik moet er niet aan denken hoe het in andere landen dan wel niet zal zijn, want de "mentale vrijheid" missen de Franse jongeren misschien niet bewust, maar die uit zich wel degelijk. Op mijn school ben ik absoluut een van de meest apart geklede verschijningen (een meísje met vans! en dan die harry-potter bril, die heeft ook de hele klas een keer moeten proberen, zo bijzonder) en ik heb veruit de grootste mond (kan je het je voorstellen? IK!).
Om eerlijk te zijn, heb ik totaal genoeg van de plattelandse-overbezorgdheid en het eeuwig en altijd "respect hebben". Ik vind er niks respectvols aan om je onzin-verkopende leraar niet te verbeteren, om op te staan als je leraar binnenkomt.
Ik vind het doodgewoon ouderwets. En daarom ben ik niet meteen onbeleefd, ik ben gewoon eerlijk.
Ik ben een echt Amsterdams Stadskind,
en daar is niks mis mee.

Liefs,
Bo

ps. Ik ben niet tegen beleefdheid (integendeel, er zijn heel wat amsterdamse jongeren die een voorbeeld zouden kunnen nemen aan de franse rust en vrede!), maar ik denk dat je op de Franse manier heel wat creatieve zieltjes en slimmeriken de kop in drukt, en dat vind ik zonde.