De Frelon

Zo ongeveer een kwartier geleden had ik mijn eerste ontmoeting met een echte, zuid-Franse Frelon.
En ik ben er nog van in shock.
Ik was vanmiddag om zes uur thuis (school tot half zes) en nadat ik vuurrode aardbeien van "oma" had gegeten ben ik op mijn bed geploft met mijn laptop om vervolgens niet meer op te staan, tenminste, dat dacht ik.
Ik was namelijk helemaal uitgeput van een bijna tien uur durende schooldag met dertig graden-klaslokalen en ik kon het echt niet meer opbrengen ook nog maar iets anders te doen dan eten en slapen (al zou ik dat na een twee uur durende schooldag waarschijnlijk ook gedaan hebben).
Ik bedenk me nu opeens, achteraf, dat Melanie vanochtend nog vertelde over een avontuur met Charlotte: ze liepen in een smal straatje toen ze een één of ander gevaarlijk beest ontdekten dat dodelijk kan zijn, "we hebben nog nooit van ons leven zo hard gerend". Dat zei ze vanochtend toen we in de zon op het schoolplein zaten en om eerlijk te zijn schoot het een beetje langs me heen, ik was veel te slaperig om te reageren. Maar nu weet ik precies waarom ze zo hard gerend heeft en als het in mijn geval niet in mijn kamer was geweest dan was ik vast tot Amsterdam gehold (niet dat ik met mijn conditie de straat uit komt trouwens).
Ik zal even ophelderen waar ik zo hysterisch over doe: de Frelon. Het heeft de vorm van een wesp, en ook de kleuren van een wesp. Dezelfde woonsituatie, hetzelfde killer-instinct. Er zijn alleen twee verschillen tussen de Frelon en een normale wesp. Ten eerste maakt hij het geluid van een grasmaaier -je zou bijna oordopjes in doen- en ten tweede is de Frelon (ten minste degene die ik heb gezien) ongeveer vijf keer zo groot als een normale wesp. Ik had echt het idee dat er een speelgoed vliegtuig in de voor van een wesp door mijn kamer vloog, behalve dat hij er verbazingwekkend echt uit zag.
Terwijl ik uitgeput in mijn agenda krabbelde dacht ik gestoord te woorden door een één of andere tractor die door de straat reed, maar toen dat na een minuut nog niet weg was keek ik geïrriteerd richting het raam om er vervolgens tot mijn grote schrik een enorm beest doodstil vlak naast mijn bed te zien zweven (doodstil qua beweging, niet qua geluid).
Ik heb mijn laptop naast me neer gegooid en ben als een haas de trap afgerend om de hele familie bij elkaar te gillen, die vervolgens dood leuk tegen een of andere buurman/collega/voetbalvriend/weet-ik-veel-wie te zeggen: "Dit is onze 'hollandaise', ze heeft geloof ik een Frelon gezien".
Daniel is met vliegenmepper naar boven gegaan maar kon de Frelon niet meer vinden en ik verwacht dus eigenlijk dat die Frelon zich lekker in mijn zomerjurkjes heeft verstopt en ieder moment uit de kast kan komen vliegen.
Nou zullen degenen onder jullie die zo'n Frelon kennen wel vinden dat ik ontzettend overdrijf maar ik ben en blijf een Amsterdams meisje (die hier trouwens elke week wel weer een nieuwe griezelige insectensoort ontdekt en dit toch wel zó ver vond gaan dat ik er een blog over schrijf) met een grote spinnenfobie.
En bovendien overdrijf ik niet eens zo heel erg: een Frelon steek kan dodelijk zijn (mits in de slagader, toegegeven).

Vervolgens verteld Daniel me doodleuk dat er sinds enkele jaren precies in dit gebied een plaag is: De Aziatische Frelon.
Het is niet zomaar een Aziaat: ze zijn echte doorzetters, enorm fel en ze hebben een jagersdrift gelijk aan die van een tijger. Als ze een bijennest tegenkomen maken ze er een enorm slagveld van, en van de bijtjes blijft niks over.
En als je hun eigen nest aan stukken slaat ver-tiendubbelen ze het aantal koninginnen die allemaal een eigen nest maken.
Het schijnt een echt drama te zijn en ik heb nu al ontzettend zin in deze zomer, ik bereid me vast voor op een stel tropische barbaren in mijn kamer.

Liefs uit het zomerse Frankrijk,
Bo