En dan éindelijk een blog! Het is lange tijd geleden dat ik een blog schreef, maar dat is een goed teken geloof ik. Ik ben een beetje doorweekt en verkleumd, en de regen klettert op het dak (mijn kamer is op zolder), maar dat schrijft eigenlijk wel fijn. Bereid je voor op een lange, lange blog.
Als eerste moet ik mee delen: DUITSLAND WAS ZO ONGELOFELIJK LEUK. Ik had nooit, nooit kunnen denken dat het zó leuk zou worden.
Het begon maandag 22 november. Om zes uur zaten we allemaal in de bus, een beetje slaperig en stil. Nadat de eerste uurtjes waren verstreken, we allemaal stil in hoekjes hadden liggen slapen of onze eerste happen uit de voedselvoorraden hadden genomen werden we langzaam drukker. De eerste foto's, en niet lang daarna maffe filmpjes, werden genomen en Duitse zinnetjes werden geoefend. We aten bergen chocola en tegen het middaguur parkeerden we aan zo'n triest uitziend vrachtwagenveld waar we broodjes aten (vonden de Fransen maar niks, brood als lunch).
Om half negen begonnen de Fransen door de bus te bewegen, naar buiten kijkend, dingen roepend. Ze begonnen vreselijk zenuwachtig te worden, maar bij mij viel het allemaal wel mee (ik ben natuurlijk ook wat meer gewend). Toch was ik eigenlijk nog best zenuwachtig, ik denk dat zo'n nieuwe 'start' nóóit went, hoe vaak je ook van huis verwisseld.
Toen we de bus uitkwamen (ik had mijn nieuwe ronde bril op) kwam Anna (mijn 'corres') meteen op me afgelopen. Ze zag er héél anders uit dan op de foto dus vroeg ik nog even voor de zekerheid of ze Anna was. Dat was ze. Haar moeder nam ons mee naar de auto, het starten ging even moeizaam (we schoten met een dolle vaart tegen de stoeprand voor ons aan) omdat de auto net nieuw was.
Eenmaal thuis gekomen begroette Hugo de hond me vrolijk en liet Anna me het huis zien.
De volgende dag hadden we 'gelukkig' het eerste uur vrij en mocht ik om kwart voor zeven op staan (de bus vertrok om half 8, en kwam om kwart over 8 op school aan).
We werden welkom geheten door de directeur en de Duitsers gaven en rondleiding in de school (die echt gigantisch was en overal renden kleine kinderen, een deel van de basisschool zit aan de middelbareschool vast in Duitsland).
Daarna werden groepjes gevormd voor het project waar we twee weken lang aan zouden werken, thema: Krimi (criminalité). Anna en ik gingen samen met Charlotte en de Duitse Chiara Bella. Het laatste uur van de dag gingen we mee naar de les, waar ik zó opgelucht was voor het eerst in maanden weer in een "normale" les te zijn: etende kinderen, kinderen die op tafels zitten, afwezige leraren, kinderen die kaartspelletjes doen en kinderen die op het bord tekenen. Charlotte zat naast mij met haar mond open, verbijsterde wijzende naar dat alles.
En Charlotte constateerde ook iets, dat ik nog nooit een fransman heb horen zeggen. "Ik geloof dat het Franse schoolsysteem niet zo functioneel is, wij gaan tot half 6 naar school en zitten de hele dag stil. Hier duurt het tot twee uur, hebben ze plezier in de klas, en duurt de school zélfs een jaar korter terwijl ze hetzelfde leren!" Ik was heel verbaasd dat te horen, aangezien ik nog niet één fransman heb horen zeggen dat iets uit een ander land dan Frankrijk misschien wel beter is dan in Frankrijk. Na school ging ik met Anna mee naar haar 'western paardrijden', dat echt best leuk was, terwijl ik geen paarden fan ben (ik had meteen zin in de volgende week, maar uiteindelijk zijn we toen niet gegaan omdat we het leuker vonden om met Ben&Jerry's op de bank naar de Duitse X-factor te kijken).
Woensdag besloten we met ons projectgroepje een strip te tekenen over een Frans meisje op uitwisseling die ontvoerd word. We mochten die dag ook nog naar het Stadhuis waar we allemaal in het uiterst speciale gastenboek van Bad-Iburg mochten schrijven. We bezochten ook het kasteel van Bad-Iburg, dat vreselijk langweilig was... 's Middags kwamen Charlotte en Chiara Bella duitse 'plätzen' (koekjes) bakken, die echt heel erg lekker waren.
Donderdag gingen we naar Osnabrück, de grote stad een uurtje van Bad-Iburg, voor een 'speurtocht' en een museumbezoekje waar we ons énorm verveelden (ik weet nog steeds niet waar het over ging, het was gewoon zó slaapverwekkend. Daarna kwamen de Duitsers naar Osna om te shoppen en de "culturele kant" te bekijken met ons. Met Charlotte en Chiara Bella vermaakten Anna en ik ons goed, we besloten ook met hun zondag naar de film te gaan in Osna.
Vrijdag was er na school een Dans cursus voor de hele 9e klas. Het was vrijwillig maar als je niet ging kon je ook niet naar het eindejaarsbal. Ik heb nog nooit zo'n leuke dansles gehad! Het was ge-wel-dig! Ik ben nu pro-stijldanser hahaha! Met Nam Anh (de vietnamese Duitser) en Charlotte heb ik daarna op school nog veel gedanst. 's Avonds hadden we 'film-avond' op school. Eerst keken we een Duitse film die ik erg leuk vond (omdat ik alles kon verstaan) maar waarbij de Fransen moeite hadden om wakker te blijven (ze zijn werkelijk slecht in álle andere talen dan Frans). Daarna keken we een Franse film waarbij de Fransen opnieuw in slaap vielen (en ik dit keer ook) omdat die écht saai was. Gelukkig hadden we veel pauzes tussendoor waarin we ons prima vermaakten met de groep. Alle Duitsers waren heel aardig.
Zaterdag na de lunch gingen Anna en ik op de fiets naar Charlotte en Chiara Bella en 's avonds gingen we naar een feestje bij een Duitser. Zondag gingen we met ze naar de film in Osna (Twilight nog eens keer, maar dit keer in het Duits). In de bioscoop daar hebben we behalve normale stoelen ook bankjes voor twee personen!
De dinsdag daarna moesten we een Duitse Krimi-schrijver interviewen en daarna gingen we naar een museum over de Steentijd. De Fransen en Duitsers werden gescheiden in twee groepen maar Anna kwam een tijdje met ons mee omdat we het te saai vonden, maar daarna gingen we terug naar de Duitsers in de les. In de klas was het ook heel gezellig want behalve de uitwisselingspartners waren de andere Duitsers ook heel geïnterreseerd. De Wiskunde leraar liet muziek van Herman van Veen horen en vroeg of ik die ook kende en of die populair was in Nederland. Ik antwoordde dat die 'volgens mij' wel bekend was, maar dat hij sinds twee jaar dood was ofzo. De wiskunde leraar zocht het op, Herman van Veen is 66 en geeft nog steeds concerten, niet dood dus. Nou ja, weet ik veel.
Woensdag gingen we naar een rechtszitting, ookal saai (iets met een ruzie om een auto...), en daarna waren we bijna te laat terug op school voor de bussen die precies een kwartier na elke les vertrekken. We renden het laatste stuk zo hard als we konden terug naar school en zagen de bussen al klaar staan, half-vol met leerlingen. Ik zag Anna staan en riep dat ik nog naar binnen moest om mijn tas te halen. Toen ik mijn tas had rende ik terug maar ik zag Anna nergens meer. Aan iemand die vlak bij haar woont, en dus altijd in dezelfde bus zit vroeg ik of hij Anna had gezien. We begonnen paniekerig rond te vragen of iemand Anna had gezien want de bussen stonden op het punt van vertrekken. Iedereen, zo ook de duitse jongen met zijn Franse 'corres' stapte in. Ik bleef een beetje ongeduldig om me heen kijken, ik had geen idee of ik in moest stappen of niet. Precies op het moment dat de Duitse jongen riep dat ik in moest stappen sloten de deuren en reed de bus weg. Ik zag nog net hoe alle Duitsers wanhopig op de rode stop-knopjes drukten. Ik ben naar binnen gegaan waar ik een Duitse lerares vond die Anna heeft gebeld. Die is bij de eerst volgende halte uitgestapt en terug gelopen. We hebben een uur gewacht op de volgende bus...
De laatste dag van onze Échange was er 's avonds een bijeenkomst voor de ouders een leerlingen, waarbij de leerlingen hun project lieten zien. Onze was zelfs zo mooi geworden dat de Duitse school hem nu op hun site wil zetten. We moesten om vier uur op school zijn om alles voor te bereiden voor de ouders die om 6 uur kwamen. Er was alleen een probleempje, Anna's moeder werkt in het ziekenhuis en die had dienst dus ze kon ons niet brengen. Dus moesten Anna en ik weer de bus nemen. Maar Anna + Bo + Openbaar Vervoer = een grote ramp.
Niet getreurd, Anna ging het allemaal grondig uitzoeken op internet (Anna woont inderdaad al heel lang daar en gaat elke dag met de bus naar school maar dat is de schoolbus, en ze neemt nooit de bus om vier uur naar school dus had ze geen idee). We vonden een bus die om 4 uur vertrok, beetje aan de late kant (de bus rijd 30 minuten) maar dat namen we voor lief, konden de anderen vast fijn voorbereiden, wij kwamen gewoon een half uurtje later. Dachten we... Om vijf voor vier vertrokken we van huis, terwijl de bushalte tien minuten lopen was. We renden zo hard we konden en toen we de bushalte in de verte tussen de weilanden zagen liggen hoorden we de bus achter ons aankomen. De bus kwam eerder bij de halte aan dan wij, maar we zwaaiden zo wild met onze armen en we schreeuwden zo hard dat de buschauffeur ons gelukkig zag en even op ons wachtte. Eind goed al goed, zou je denken. Maar nee hoor...
Na 20 minuten zei Anna ongerust dat de bus normaal heel anders reed, maar deze zou dan wel een andere route rijden of zo. Hij gaat straks wel naar links, zei Anna. Maar dat deed de bus niet. Na 40 minuten was Bad-Iburg, waar de school staat, nog in geen velden of wegen te bekennen. Ongerust staarden we naar buiten toen Anna opeens verbijsterd zei: 'We zijn in Osna...' En jawel hoor, we waren een uur van de school vandaan! Het was inmiddels al 5 uur en de volgende bus kwam pas over een uur. We hebben Anna's moeder gebeld en die kon ons na 30 minuten komen ophalen. In de tussentijd zijn we nog even naar de H&M gegaan. Om vijf over 6, twee uur te laat, kwamen we aan op school, de ouders al geïnstalleerd voor de beamer, het eten uitgestald op lange tafels, iedereen klaar om te beginnen.
Het afscheid de volgende morgen was vrij moeilijk. Ik was niet de enige die een traantje, of een wat meer, heeft gelaten. En toen we in de bus ons na enige tijd eindelijk konden vermannen kreeg ik een SMSje van Anna. Ik begon opnieuw en stak daarmee de hele bus aan. Gelukkig was het daarna heel leuk, hebben we eindeloos gepraat over wat we gaan doen als de Duitsers hier komen, nog maar 5 maandjes...
Liebe grüße,
Bo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten