Vakantie!

Lieve nederlanders,
sorry dat ik zo lang niks van me heb laten horen, maar ik had nou eenmaal niet zo veel tijd en om eerlijk te zijn had ik niet al te veel te vertellen. Maar nadat ik gisteren na anderhalf uur met moeite kon stoppen met praten op skype tegen pappa, mamma en zusjelief bedacht ik dat ik dus eigenlijk toch wel wat heb om over te schrijven.

Eerst nog even een toevoeging op mijn vorige blog (over de stemrondes op school), want met die al die stemrondes kon ik bijna niet anders dan er eentje vergeten... En dan nog wel de belangrijkste!
We kregen op school twee aan elkaar geniete enveloppen mee voor de ouders: een bruine, met iets erin, en een kleinere roze, leeg. In de bruine zaten 'promotie-foldertjes', van verschillende 'partijen' waarin met blokletters stond geschreven: STEM OP ONS. De ouders moesten in de roze envelop (niet in een andere envelop, raakte je de roze kwijt dan heb je pech, je moet namelijk toch echt met een roze school envelop stemmen) hun partij van keuze doen en die moest ik meteen de volgende dag naar de Vie Scolaire brengen: handtekeningen, data enz enz, en hoppa in een enorme officiele stembak met zo'n hendel eraan.
Niet aan mij vragen waarvoor al deze stemrondes dienen want de regering bepaalt hier álles! Die stemrondes zijn een schijn om mensen het idee te geven dat ze nog iets te zeggen hebben hier, maar dat is dus absoluut niet het geval.
Álles is hier een en al propaganda, of hoe je dat ook noemt. Ik vond nederland al streng, met al die zeurende politie als je een stukje over de stoep fietst, ik kan toch zeker zelf wel bedenken wat veilig is en wat niet? Nou híer is het zelf-nadenken de mensen afgenomen, ze weten gewoon niet meer hoe het moet.
Onder elke voedselreclame word aan de onderkant zo'n lopende tekst gezet die voedselvoorschriften leest: niet teveel boter, niet teveel zout, niet teveel blablabla. Een tijdje geleden verdwenen de zoutzakjes uit de kantine, nu moeten we aardappelen zonder zout eten. Ik dacht dat het zout gewoon op was, maar toen er na een week nog geen nieuw zout was vroeg ik: 'Hebben ze nog geen nieuwe bestelling gedaan?'
Oh Bo toch, heb je dat niet gehoord? De regering heeft de voedselregels voor de scholen nog strenger gemaakt, we mógen helemaal geen zout meer!
Ze mogen het dan allemaal goed bedoelen, de franse ministers (of wie daar dan ook hun tijd aan mogen verdoen), maar in plaats van zestienjarigen geen zout meer te geven kan je ze ook gewoon bij biologie wat nuttigers leren dan zes lessen lang blaadjes te bekijken...
(behalve dat we geen zout meer mogen, hebben de ministers ook de maaltijden voor het hele jaar in heel frankrijk vastgesteld, en die menu's sturen ze dan op naar de KOKS. Ik dacht dat je als kok zijnde eten bedenkt, en als minister zijnde met heel andere dingen bezig bent...)
Enfin, zo gaat dat hier nu eenmaal!

De pepernoten die mamma en pappa hebben opgestuurd waardeer ik heeel erg! Wist niet dat ik die, terwijl er normaal nooit bijzonder veel behoefte aan heb, zo kon missen! Maar als je ze eet voel je je zo nederlands, en dat mis ik toch af en toe toch wel (:
en al die fransen die maar blijven praten over kerst... Daar heb ik dus helemaal niks mee, sinterklaas is gewoon zo veel leuker! En dan probeer ik de surprises uit te leggen, zeggen ze 'Ooh! Zoals de Piña Colata's in Spanje!', Eh... ja beetje ja...
Misschien dat ik na dit jaar ook een echte kerst fan ben geworden, wie weet.
En ik moet natuurlijk ook nog even melden: ik ben nog steeds niet gewend aan de overheerlijke lunches hier. Zondagmiddag, toen ik door middel van twitter om 13h door juliette werd wakker gemaakt (reveille toi! mes grand-parents sont là! :D), kwamen Papi&Mami van vaders kant en Papi&Mami van moeders kant (zo eten opa's en oma's hier) 'lunchen'. A.K.A: om 12h op bezoek en eten tot 17h.
HEERLIJK!!! Juliette en ik hadden ook heel veel plezier met het papieren tafelkleed, dat we aan flarden scheurden en van de flarden maakten we stropdassen, haarstrikjes, vlinderdasjes, hippiebanden etc etc.
Verder ben ik een lijst begonnen met alle fantastische dingen die ik écht op z'n frans moet introduceren in nederland (En helaas is het nog steeds niet gelukt om de fiets hier van z'n 'nerd-en-nietcool' status af te helpen...)!

Vandaag ben ik met Alicia en Juliette naar een soort spa gebeuren aan de zee geweest. Een enorm wit hotel in een uitgestorven badplaats, het zag er vrij treurig uit maar het schijnt in de zomer wel een vrolijk stadje te zijn. Het spa gebeuren was niet al te indrukwekkend, je kan beter naar de hongaarse badhuizen, maar het was wel hartstikke leuk om een dagje met Alicia (die ons heeft gereden in haar eigen auto, voor haar achttiende verjaardag gekregen) en Juliette op stap te zijn! Tussen de middag gingen we lunchen in het huis van TonTon en TaTa (zo heten oom en tante frans-spreektaal), die in de wintermaanden ergens anders wonen. Na de lunch zijn we nog even naar de zoute zwembaden terug gegaan waar ik mijn engelse boek 'A secret Kept' (Tatiana de Rosnay, van 'Haar naam was Sarah') uit heb gelezen en waar Juliette me de achterkant van haar franse boek uit heeft gelegd (daar deden we ongeveer een half uur over haha).
Morgen heb ik nog een dagje om alle brieven te beantwoorden, nieuwe brieven te posten, mails te schrijven, foto's te sorteren en woensdag komt Debbie (YFU'er uit Mexico, die nu in Niort woont)!
Debbie blijft tot vrijdag en dan nemen we samen de bus naar Niort waar ik tot zondag bij haar blijf, kan ik EINDELIJK voor het eerst shoppen in frankrijk!
Als ik terug kom uit Niort heb ik nog twee dagen om oma's kaaskoekjes te maken, ze kennen geen zoute koekjes! En dan moet ik alweer naar school: onze woensdag word die week vervangen voor het rooster van vrijdag, wat betekend dat we in plaats van om twaalf uur, nu om half 6 klaar zijn. En dat terwijl we die die week gewoon nog een echte vrijdag hebben! Maar we hebben door de vakantie zogenaamd wel weer genoeg geluierd dus gaan ze dat proberen in te halen door de woensdag gewoon voor een keertje weg te laten... Rare mensen, die fransen.
Mijn frans gaat nog steeds langzaam, maar constant, vooruit! Ik kan maar niet wachten tot het punt waarop ik echt denk: nu kan ik lekker foutloos een babbeltje houden! Maar ik vrees dat dat nog wel even gaat duren, want frans is elke dag weer moeilijker dan ik de dag ervoor dacht.

Bisous!