Ook al is dit pas de eerste zin van mijn blog van vandaag, ik moet toch even zeggen dat ik al zeker een kwartier aan het schrijven ben. Waar is dan dat stuk dat ik tijdens die vijftien minuten heb zitten tikken? Nou, die heb ik verwijderd want... het was geheel in het Frans. En ik had dat écht pas na een flinke alinea door.
Maar goed, nu dus even in het Nederlands (al zou het natuurlijk ook leuk zijn om in het Frans door te gaan).
Het einde van het jaar komt nu echt "gevaarlijk" dichtbij, gevaarlijk ja, want ik zie het toch vooral als iets negatiefs, hoewel er ontelbaar veel positieve dingen aan vast zitten.
Als iemand me vroeg wanneer ik eigenlijk terug naar Nederland ging, dan was het eerst: 'Aan het einde van het schooljaar', toen werd het 'in juli ofzo', vervolgens 'Ik heb nog drie maanden', en 'aan het einde van de maand, dus ik heb nog even hoor'...
Vandaag hoorde ik mezelf zeggen: 'Over twaalf dagen.'
Twaalf dagen.
Twaalf. Dagen.
Het echode nog even door, mijn hoofd vertaalde het nog even op drie manieren ('minder dan twee weken', 'douze jours', 'NU ECHT BIJNA') en toen drong het echt tot me door.
Mijn leven hier, is zo goed als over. Klinkt wel lekker dramatisch, maar eigenlijk is het dat ook.
Ik geloof dat ik voor deze wederkeer net zo zenuwachtig ben als voor mijn vertrek in Nederland, tien maanden geleden... Hoewel ik toen toch een heel ander gevoel had, zijn de zenuwen er niet minder om.
Als ik er even over nadenk wat ik wel niet allemaal achter laat... Gisteren nog, in de auto reden we langs mijn school -die mijn school niet meer is-, en kon ik het niet helpen dat ik dacht: 'ik zal nooit meer in die gangen lopen, naast de vreselijke met bijtjes beschilderde muur in de zon zitten, me vervelen in alle klaslokalen, mijn kantinepasje door de machine halen...'. En toen ik thuis kwam en dat knalgroene kantinepasje in mijn tas vond stond ik er even mee in mijn hand, niet wetende wat ik ermee moest doen.
Vervolgens kwam op de radio voor de honderdduizendste keer hetzelfde nummer voorbij dat ik ook hoorde toen ik in Poitiers een beetje verdwaald uit de trein kwam, tien maanden geleden, en in plaats van dat ik dacht 'Niet alwéér hetzelfde nummer, in Nederland wisselt het veel vaker' dacht ik 'Ik zal dit nummer nooit meer op de radio horen, daarvoor is hij in Nederland al veel te oud'.
Ik voelde me opeens een nostalgisch huilenbalkje, en ik kan me niet herinneren dat ik dat al was in september vorig jaar.
Trouwens, dat is niet het enige wat veranderd is. Volgens mij is zo'n beetje alles aan me veranderd, iets wat ik tot kort geleden nog niet besefte.
Laatst zei ik nog tegen mamma dat ik voor de honderdste keer naar de opticien moest voor mijn nieuwe zonnebril. 'Alleen?' vroeg mamma.
'Nee, met 25 achtertantes', zei ik spottend, 'Ja natuurlijk alleen.' (toegegeven, dat heb ik niet letterlijk gezegd). 'Nou,' zei mijn moeder, 'dat durfde je in Amsterdam nog niet hoor'. Dat was dan weer een beetje overdreven van moesje, zó verlegen was ik nou ook weer niet, maar waar het op neer komt is dat ik niet meer de oude ben. Al is dat natuurlijk ook in zekere zin het doel van een uitwisselingsjaar.
Dus, als ik ik een beetje raar reageer, of in ieder geval anders dan voorheen, dan moeten jullie dat maar voor lief nemen.
Of, als ik echt niet meer te harden ben, dan tik je me op mijn schouder en zeg je even: 'Bo, de oude zou dat niet doen hoor,' en dan zal ik vast heel snel de nuchtere, niet nostalgische, verlegen ik weer zijn.
Of niet. We zullen zien.
Tot snel, liefs,
Bo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten